Ο Στέλιος Καζαντζίδης από παιδί μέχρι και τα στερνά του βρισκόταν με μια κιθάρα στο χέρι.
«Δεν θυμάμαι να είδα ποτέ το Στέλιο δίχως να κρατά κιθάρα» μου είχε πει ο αλησμόνητος, Μάνος Παπαδάκης, φίλος του, με στενές σχέσεις για πολλά χρόνια, και συνοδοιπόρος του.Ο Καζαντζίδης είχε, όπως και οι περισσότεροι ερμηνευτές της γενιάς του «καντινάτο» παίξιμο. «Διέθετε αισθητική» θα μου πει ο Χρήστος Νικολόπουλος στην βιογραφία του που υπέγραψα ως συγγραφέας.
«Με μια κιθάρα ξεκίνησα και μ’ αυτή συνεχίζω» θα μου εκμυστηρευτεί ο ίδιος ο Στελάρας στη δική του «μουσική» βιογραφία που συνδημιουργήσαμε πολλά χρόνια νωρίτερα.
Μια απρόσμενη μαρτυρία για τους οργανοποιούς Παναγή και ένα «ψάξιμο» στο διαδίκτυο που ακολούθησε, με οδήγησε στην ανακάλυψη ενός εξαιρετικού άρθρου γι αυτούς, που στο υστερόγραφο είχε μια ιδιαίτερη υπογράμμιση.
Όπως παρατηρεί ο Παναγιώτης Καγιάφας, στο τρανό σμίξιμο του Καζαντζίδη με τον Μίκη Θεοδωράκη στην εκπομπή του Θανάση Λάλα «Η φάρμα των ανθρώπων», το 1993, ο πρώτος αφιερώνει στο δεύτερο τραγούδια, κρατώντας μια κιθάρα των αδελφών Παναγή με το περίφημο λογότυπό τους, το κλειδί του Sol.
«Μια κιθαρίτσα, κάτι ρε παιδιά» λέει ο βάρδος, προφανώς για να λειτουργήσει στις ανάγκες της τηλεοπτικής εκπομπής. Ο Καζαντζίδης είχε πάθος με τις κιθάρες του, και ήθελε να είναι όλα στην εντέλεια…Ήξερε λοιπόν τι μουσικό όργανο κρατούσε στα χέρια του, και προφανώς για τη συνάντησή του με τον Μίκη επέλεξε το… καλύτερο.
Το όνομα του ιδρυτή Παναγή και στην συνέχεια των αδελφών Παναγή που ταξίδεψε στα χρόνια, είναι σημείο αναφοράς στους μουσικούς κύκλους, όπως και τα δημιουργήματά τους. Και δε μιλάμε μόνο για τις κιθάρες αλλά και για τα μπουζούκια τους, όπου ακόμα και σήμερα το δίπολο Ζοζέφ-Παναγή καλά κρατεί.
Το γνωρίζω από πρώτο χέρι συνομιλώντας με ερμηνευτές και μουσικούς. Μάλιστα οι αδελφοί Παναγή φημίζονται για τις κομβικές επιδιορθώσεις τους, ακόμη και σε όργανα του πρώτου.
Ίσως η η σωστή απάντηση να είναι αυτή που άκουσα πρόσφατα (και) από το Γιάννη Μωραΐτη, στο ερώτημα για τα καλύτερα μπουζούκια. Και των δύο!
«Δεν θυμάμαι να είδα ποτέ το Στέλιο δίχως να κρατά κιθάρα» μου είχε πει ο αλησμόνητος, Μάνος Παπαδάκης, φίλος του, με στενές σχέσεις για πολλά χρόνια, και συνοδοιπόρος του.Ο Καζαντζίδης είχε, όπως και οι περισσότεροι ερμηνευτές της γενιάς του «καντινάτο» παίξιμο. «Διέθετε αισθητική» θα μου πει ο Χρήστος Νικολόπουλος στην βιογραφία του που υπέγραψα ως συγγραφέας.
«Με μια κιθάρα ξεκίνησα και μ’ αυτή συνεχίζω» θα μου εκμυστηρευτεί ο ίδιος ο Στελάρας στη δική του «μουσική» βιογραφία που συνδημιουργήσαμε πολλά χρόνια νωρίτερα.
Μια απρόσμενη μαρτυρία για τους οργανοποιούς Παναγή και ένα «ψάξιμο» στο διαδίκτυο που ακολούθησε, με οδήγησε στην ανακάλυψη ενός εξαιρετικού άρθρου γι αυτούς, που στο υστερόγραφο είχε μια ιδιαίτερη υπογράμμιση.
Όπως παρατηρεί ο Παναγιώτης Καγιάφας, στο τρανό σμίξιμο του Καζαντζίδη με τον Μίκη Θεοδωράκη στην εκπομπή του Θανάση Λάλα «Η φάρμα των ανθρώπων», το 1993, ο πρώτος αφιερώνει στο δεύτερο τραγούδια, κρατώντας μια κιθάρα των αδελφών Παναγή με το περίφημο λογότυπό τους, το κλειδί του Sol.
«Μια κιθαρίτσα, κάτι ρε παιδιά» λέει ο βάρδος, προφανώς για να λειτουργήσει στις ανάγκες της τηλεοπτικής εκπομπής. Ο Καζαντζίδης είχε πάθος με τις κιθάρες του, και ήθελε να είναι όλα στην εντέλεια…Ήξερε λοιπόν τι μουσικό όργανο κρατούσε στα χέρια του, και προφανώς για τη συνάντησή του με τον Μίκη επέλεξε το… καλύτερο.
Το όνομα του ιδρυτή Παναγή και στην συνέχεια των αδελφών Παναγή που ταξίδεψε στα χρόνια, είναι σημείο αναφοράς στους μουσικούς κύκλους, όπως και τα δημιουργήματά τους. Και δε μιλάμε μόνο για τις κιθάρες αλλά και για τα μπουζούκια τους, όπου ακόμα και σήμερα το δίπολο Ζοζέφ-Παναγή καλά κρατεί.
Το γνωρίζω από πρώτο χέρι συνομιλώντας με ερμηνευτές και μουσικούς. Μάλιστα οι αδελφοί Παναγή φημίζονται για τις κομβικές επιδιορθώσεις τους, ακόμη και σε όργανα του πρώτου.
Ίσως η η σωστή απάντηση να είναι αυτή που άκουσα πρόσφατα (και) από το Γιάννη Μωραΐτη, στο ερώτημα για τα καλύτερα μπουζούκια. Και των δύο!
