Ήταν Μάης του ‘76
Περπατώντας πριν από λίγες μέρες στον «επίγειο παράδεισο» της Αθήνας που λέγεται Μοναστηράκι, προκειμένου να πάω στο ραδιοφωνικό σταθμό «ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ», καλεσμένος του φίλου ραδιοφωνικού παραγωγού Αλέξη Βάκη για μια εκπομπή με «απρόβλεπτα λαϊκά τραγούδια», και περνώντας έξω από ένα τεράστιο παλαιοβιβλιοπωλείο της Ερμού, εμφανίσθηκε μπροστά μου μια αφίσα, κρεμασμένη ανάμεσα σε στοίβες από παλιά βιβλία, για να ταράξει την ψυχική μου γαλήνη…
Βλέποντας την αφίσα, ήρθαν στο νου μου οι στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου από κείνο το παλιό τραγούδι του Δήμου Μούτση με τη φωνή της Χαρούλας που έλεγε: «Έλα πάρε με, πάρε με, έλα πάρε με…»
Η αφίσα προσκαλούσε τον κόσμο να παραβρεθεί στις 18 Μαΐου 1976, στις 8 το βράδυ στην «Αίγλη» του Ζαππείου, για μια συναυλία που διοργάνωνε η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη, στη μνήμη των αγωνιστών της ειρήνης Paul Robeson (Aμερικανού τραγουδιστή και ηθοποιού) και Γρηγόρη Λαμπράκη.
Σύμφωνα με την αφίσα, στη συναυλία θα συμμετείχαν οι διάσημοι Αμερικάνοι καλλιτέχνες Εarl Robinson (νέγρος τραγουδιστής), Francis Williams (ηθοποιός – σκηνοθέτης), ο Γιάννης Ρίτσος, η Χάρη Αλεξίου, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Χρήστος Λεοντής και ο Μάνος Λοΐζος.
Όπως ήταν φυσικό και δεδομένoυ του λογικού κόστους της αφίσας, δε χρειάστηκε δεύτερη σκέψη για να προμηθευτώ αυτό το πολύτιμο ντοκουμέντο (μαζί με μια ακόμη αφίσα, στην οποία θα αναφερθώ σε επόμενο άρθρο).
Έφυγα λοιπόν περιχαρής για το «ΚΟΚΚΙΝΟ» και το πρώτο πράγμα που έκανα βλέποντας τον Αλέξη Βάκη, ήταν βεβαίως να του δείξω το απόκτημά μου, για να λάβω την αφοπλιστική απάντηση: «Α, ήμουν κι εγώ σ’ αυτή τη συναυλία!» Επόμενο ήταν να ρωτήσω για να μου πει περισσότερες λεπτομέρειες. Δυστυχώς δε θυμόταν πολλά περισσότερα, εκτός από τον Γιώργο Νταλάρα πάνω σε μια πρόχειρη, ξύλινη εξέδρα που στηριζόταν σε καφάσια από μπύρες, να τραγουδά επαναστατικά τραγούδια, κάποια του Λοΐζου, όπως το «Αχ χελιδόνι μου» και ίσως και κάποια από τον «Επιτάφιο» και τα «18 λιανοτράγουδα» του Μίκη και του Ρίτσου. Όπως μου είπε ο Αλέξης Βάκης, αν και έφτασε στο χώρο στην αρχή της εκδήλωσης, δεν θυμόνταν καθόλου τον Χρήστο Λεοντή και την Χάρις Αλεξίου. Όσον αφορά την παρουσία του κόσμου, στο χώρο υπήρχαν μερικές εκατοντάδες θεατών…
Εντελώς συμπτωματικά, το ίδιο βράδυ συνάντησα τον Γιώργο Νταλάρα στην «Κρύπτη» του Βαγγέλη Κορακάκη και φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία να τον ρωτήσω σχετικά. Δυστυχώς όμως δεν θυμόταν κάτι από αυτή τη συναυλία. Εκείνη τη φορτισμένη εποχή, οι εκδηλώσεις αυτού του είδους ήταν στην «ημερήσια διάταξη».
Αν κάποιος από τους αναγνώστες μας λοιπόν, θυμάται κάτι περισσότερο από αυτή την εκδήλωση, θα ήταν μεγάλη χαρά να το μοιραστεί μαζί μας…
