Ένας δίσκος που γεννήθηκε απ’ την ανάγκη των δημιουργών να μιλήσουν για όσα συμβαίνουν γύρω μας, με ειλικρίνεια, εντιμότητα, κριτική σκέψη και ματιά αλλά και ιερή αγανάκτηση. Ο Χρήστος Δάντης έντυσε με σύγχρονες μελωδικές γραμμές τον καυστικό, στιβαρό, μεστό και καίριο λόγο του Βασίλη Καπερνάρου, με αποτέλεσμα δημιουργίες που εκπλήσσουν, συγκινούν, προβληματίζουν. Και όλα αυτά με άμεσο και ελκυστικό τρόπο. Ο διακεκριμένος δικηγόρος και στο παρελθόν, διακριτικά, είχε δώσει δείγματα του στιχουργικού του ταλέντου.
Τα δικά μας τραγούδια είναι πόνος κρυφός/ τα δικά μας τραγούδια δεν τ' ακούει ο Θεός/ δίχως να 'χουνε ύμνους κι αλληλούια πολλά/ είναι πλοία στο κύμα με σχισμένα πανιά.
Οι «σκέψεις» του Καπερνάρου, πέρα από την αρτιότητά τους ξαφνιάζουν για την ευρύτητα και πολυπλοκότητά τους. Παρά το ειδικό βάρος τους, δεν ηχούν βαρύγδουπα. Τουναντίον. Το ερωτικό στοιχείο, η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου, η νοσταλγία για ένα κόσμο που «χάνεται» εντάσσονται αρμονικά σ’ ένα ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, δίχως να χάνουν στιγμή το λειτουργικό τους χαρακτήρα. Δίνουν το όχημα στο Δάντη να ξεδιπλώσει την πλατιά γκάμα του, τόσο σα συνθέτης όσο και σαν ερμηνευτής.
Τα δικά μας τραγούδια δεν χαϊδεύουν αυτιά/ δεν μιλάνε γι' αγάπες στη χρυσή αμμουδιά/ τα δικά μας τραγούδια είναι άσπρα κουτιά/ νεκροκάσια με λουλούδια και χελιδόνια παιδιά.
Οι συμμετοχές των Δημήτρη Μητροπάνου και Πασχάλη Τερζή στο ερμηνευτικό σκέλος υπογραμμίζουν την ομορφιά και την αλήθεια των τραγουδιών.
Τα δικά μας τραγούδια δεν τα είπε κανείς/ είναι μόνο τραγούδια της δικής μας φωνής/ τα δικά μας τραγούδια έχουν στίχους πικρούς/ είναι άντρες που πέσαν σε πουτάνες καιρούς.
Τα δικά μας τραγούδια είναι πόνος κρυφός/ τα δικά μας τραγούδια δεν τ' ακούει ο Θεός/ δίχως να 'χουνε ύμνους κι αλληλούια πολλά/ είναι πλοία στο κύμα με σχισμένα πανιά.
Οι «σκέψεις» του Καπερνάρου, πέρα από την αρτιότητά τους ξαφνιάζουν για την ευρύτητα και πολυπλοκότητά τους. Παρά το ειδικό βάρος τους, δεν ηχούν βαρύγδουπα. Τουναντίον. Το ερωτικό στοιχείο, η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου, η νοσταλγία για ένα κόσμο που «χάνεται» εντάσσονται αρμονικά σ’ ένα ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, δίχως να χάνουν στιγμή το λειτουργικό τους χαρακτήρα. Δίνουν το όχημα στο Δάντη να ξεδιπλώσει την πλατιά γκάμα του, τόσο σα συνθέτης όσο και σαν ερμηνευτής.
Τα δικά μας τραγούδια δεν χαϊδεύουν αυτιά/ δεν μιλάνε γι' αγάπες στη χρυσή αμμουδιά/ τα δικά μας τραγούδια είναι άσπρα κουτιά/ νεκροκάσια με λουλούδια και χελιδόνια παιδιά.
Οι συμμετοχές των Δημήτρη Μητροπάνου και Πασχάλη Τερζή στο ερμηνευτικό σκέλος υπογραμμίζουν την ομορφιά και την αλήθεια των τραγουδιών.
Τα δικά μας τραγούδια δεν τα είπε κανείς/ είναι μόνο τραγούδια της δικής μας φωνής/ τα δικά μας τραγούδια έχουν στίχους πικρούς/ είναι άντρες που πέσαν σε πουτάνες καιρούς.
