Πέθανε αιφνιδίως o Τεξανός κιθαρίστας και συνθέτης γνωστός ως ο «Πατέρας της Fusion» Larry Coryell στα 73 του χρόνια.
Το μοιραίο συνέβη την Κυριακή το βράδυ σε ένα ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης. Είχε παίξει εκεί στο κλαμπ «Iridium», την Παρασκευή και το Σάββατο, ενώ είχε προγραμματίσει καλοκαιρινή περιοδεία με το fusion συγκρότημά του The Eleventh Son. Είχε πειραματιστεί σε πολλά διαφορετικά μουσικά στυλ με άξονα την τζαζ, ξεκινώντας από την ηλεκτρική και στρέφοντας το ενδιαφέρον του στην συνέχεια στη κλασσική κιθάρα. Εμφανείς ήταν και οι επιρροές του από την κλασική μουσική, δίνοντας τίτλους κλασικών δημιουργών σε κομμάτια του, διασκευάζοντας, μεταξύ άλλων Στραβίσνκι, Ρίμσκι, Κόρσακοφ, Ραβέλ.
Ο Larry Coryell έχει συνεργαστεί με διάσημους τζαζ μουσικούς, όπως οι Charles Mingus, Sonny Rollins, Gary Burton, Randy Brecker, Lenny White, John McLaughlin, Paco De Lucia, Al Di Meola, Kenny Barron, Stephane Grapelli, Miroslav Vitous, Billy Cobham, Chick Corea, Herbie Mann, Michael Mantler, Steve Marcus κ.α., αλλά και με τη γυναίκα του Julie. Τον Coryell σύστησε στη δισκογραφία ο Chico Hamilton το 1966 στο δίσκο του «The Dealer». Ακολούθησε η συνεργασία του με το τζαζ-ροκ σχήμα Free Spirits στο δίσκο τους «Out Of Sight And Sound» το 1967 και την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε τον πρώτο του προσωπικό δίσκο «Lady Coryell». Η δισκογραφία του είναι πυκνή έως το 2016 που έβγαλε το «Barefoot Man: Sanpaku» και αριθμεί 66 προσωπικά άλμπουμ και 36 με συνεργασίες του!
Ο Larry Coryell είχε πάρει μέρος στο «Διεθνές Φεστιβάλ Κιθάρας» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 27 Μαρτίου 2001 στις σειρά «Γέφυρες» του Νίκου Μαραγκόπουλου, παρουσιάζοντας το κοντσέρτο για δύο κιθάρες «Sentenza del Cuore» συμπράττοντας με τον Al Di Meola και την Συμφωνική του Βόλου. Το διήμερο της παραμονής του στην Αθήνα είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω μαζί του στα καμαρίνια του Μεγάρου, ένας ευγενικός και καλοσυνάτος άνθρωπος, και αυτό είναι το κυριότερο μέρος της συνομιλίας μας:
Πώς εκτιμάτε τη μουσική σας εξέλιξη μέσα στις δεκαετίες;
Καθώς περνά ο καιρός και μαθαίνω περισσότερα, πιστεύω ή θα ήθελα να πιστεύω ότι το καλύτερο παίξιμό μου συμβαίνει τώρα. Πειραματίστηκα με αρκετά διαφορετικά στυλ, τα πιο πολλά από αυτά είχαν σχέση με την τζαζ. Νοιώθω ιδιαίτερα τυχερός που δούλεψα με τον Charles Mingus και τον Sonny Rollins, ο οποίος μου δίδαξε την πειθαρχεία. Ο Miles Davis θα έλεγε «ποτέ μην τελειώσεις μια φράση». Ακόμα δουλεύω πάνω σ’ αυτό.
Ποιες οι σκέψεις σας γύρω από την τζαζ-ροκ σήμερα;
Δεν ακούω τζαζ-ροκ, μόνο και μόνο για το είδος, αλλά πραγματικά μου αρέσει η καλή μουσική ανεξαρτήτως κατηγορίας.
Ποιους νεώτερους μουσικούς ξεχωρίζετε;
Νομίζω ότι έχουμε ένα μεγάλο αριθμό ονομάτων που προχωράνε τη μουσική στις μέρες μας. Το επίπεδο των νεώτερων μουσικών σήμερα είναι αρκετά εντυπωσιακό, για παράδειγμα όπως αυτό των Kurt Rosenwinkel, Geri Allen και Wallace Roney.
Αγαπημένο σας άλμπουμ;
Δεν μπορώ να επιλέξω ένα ως καλύτερο, αλλά ακόμη αγαπώ το «Kind Of Blue» και το «Porgy and Bess» (και τα δύο του Miles Davis). Επίσης μου άρεσε πάρα πολύ ο δίσκος που έκανε ο Joe Henderson με τον John Scofield για τον Miles Davis. Αγαπώ σχεδόν ότι ηχογράφησε ο Wes Montgomery, ειδικά την εκτέλεση του «How Insensitive».
Ποια η γνώμη σας για την σεξουαλική επανάσταση με αφορμή την οικογενειακή γυμνή πόζα στο εξώφυλλο του άλμπουμ «Coryell» (στην Apostolic Vanguard το 1969);
Η «γυμνή» φωτογραφία στο άλμπουμ ήταν συνέπεια της σεξουαλικής ελευθερίας που ήταν εμφανής στην κοινωνία μας εκείνο τον καιρό. Οι ιδέες μου για τα σεξουαλικά θέματα είναι καθαρά προσωπικές τώρα πια, αλλά πρέπει να πω σαν καλλιτέχνης, ότι η επιθυμία η οποία πηγάζει μέσα από κάθε άνθρωπο μπορεί να χρησιμοποιηθεί μ’ ένα θετικό τρόπο για δημιουργία, είναι θέμα του πως επιλέγουμε να τη χρησιμοποιήσουμε.
Μιλήστε μου για το έργο που θα παρουσιάσετε στην Αθήνα.
Το Seltenza del Cuore είναι κλασική ενορχήστρωση συνδυασμένη με fusion και τζαζ αυτοσχεδιασμό, το μήνυμα έχει να κάνει με τη θετική πλευρά των 60ς, είναι μια δήλωση ενάντια στη βία, εν ονόματι της αρμονίας που μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στους ανθρώπους, όπως ανάμεσα στα όργανα μιας ορχήστρας. Το έργο αυτό περιγράφει τα συναισθήματα που μου προκαλούν η βία και η τρομοκρατία. Αυτός είναι πιστεύω ένας από τους σκοπούς της τέχνης. Ένας ακόμα σκοπός είναι, μέσω σκληρής δουλειάς και προσπάθειας να πηγαίνεις πέρα από αυτό που θεωρούσες πριν όριό σου. Να προσπαθείς να αγγίξεις το αδύνατο.
Το μοιραίο συνέβη την Κυριακή το βράδυ σε ένα ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης. Είχε παίξει εκεί στο κλαμπ «Iridium», την Παρασκευή και το Σάββατο, ενώ είχε προγραμματίσει καλοκαιρινή περιοδεία με το fusion συγκρότημά του The Eleventh Son. Είχε πειραματιστεί σε πολλά διαφορετικά μουσικά στυλ με άξονα την τζαζ, ξεκινώντας από την ηλεκτρική και στρέφοντας το ενδιαφέρον του στην συνέχεια στη κλασσική κιθάρα. Εμφανείς ήταν και οι επιρροές του από την κλασική μουσική, δίνοντας τίτλους κλασικών δημιουργών σε κομμάτια του, διασκευάζοντας, μεταξύ άλλων Στραβίσνκι, Ρίμσκι, Κόρσακοφ, Ραβέλ.
Ο Larry Coryell έχει συνεργαστεί με διάσημους τζαζ μουσικούς, όπως οι Charles Mingus, Sonny Rollins, Gary Burton, Randy Brecker, Lenny White, John McLaughlin, Paco De Lucia, Al Di Meola, Kenny Barron, Stephane Grapelli, Miroslav Vitous, Billy Cobham, Chick Corea, Herbie Mann, Michael Mantler, Steve Marcus κ.α., αλλά και με τη γυναίκα του Julie. Τον Coryell σύστησε στη δισκογραφία ο Chico Hamilton το 1966 στο δίσκο του «The Dealer». Ακολούθησε η συνεργασία του με το τζαζ-ροκ σχήμα Free Spirits στο δίσκο τους «Out Of Sight And Sound» το 1967 και την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε τον πρώτο του προσωπικό δίσκο «Lady Coryell». Η δισκογραφία του είναι πυκνή έως το 2016 που έβγαλε το «Barefoot Man: Sanpaku» και αριθμεί 66 προσωπικά άλμπουμ και 36 με συνεργασίες του!
Ο Larry Coryell είχε πάρει μέρος στο «Διεθνές Φεστιβάλ Κιθάρας» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 27 Μαρτίου 2001 στις σειρά «Γέφυρες» του Νίκου Μαραγκόπουλου, παρουσιάζοντας το κοντσέρτο για δύο κιθάρες «Sentenza del Cuore» συμπράττοντας με τον Al Di Meola και την Συμφωνική του Βόλου. Το διήμερο της παραμονής του στην Αθήνα είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω μαζί του στα καμαρίνια του Μεγάρου, ένας ευγενικός και καλοσυνάτος άνθρωπος, και αυτό είναι το κυριότερο μέρος της συνομιλίας μας:
Πώς εκτιμάτε τη μουσική σας εξέλιξη μέσα στις δεκαετίες;
Καθώς περνά ο καιρός και μαθαίνω περισσότερα, πιστεύω ή θα ήθελα να πιστεύω ότι το καλύτερο παίξιμό μου συμβαίνει τώρα. Πειραματίστηκα με αρκετά διαφορετικά στυλ, τα πιο πολλά από αυτά είχαν σχέση με την τζαζ. Νοιώθω ιδιαίτερα τυχερός που δούλεψα με τον Charles Mingus και τον Sonny Rollins, ο οποίος μου δίδαξε την πειθαρχεία. Ο Miles Davis θα έλεγε «ποτέ μην τελειώσεις μια φράση». Ακόμα δουλεύω πάνω σ’ αυτό.
Ποιες οι σκέψεις σας γύρω από την τζαζ-ροκ σήμερα;
Δεν ακούω τζαζ-ροκ, μόνο και μόνο για το είδος, αλλά πραγματικά μου αρέσει η καλή μουσική ανεξαρτήτως κατηγορίας.
Ποιους νεώτερους μουσικούς ξεχωρίζετε;
Νομίζω ότι έχουμε ένα μεγάλο αριθμό ονομάτων που προχωράνε τη μουσική στις μέρες μας. Το επίπεδο των νεώτερων μουσικών σήμερα είναι αρκετά εντυπωσιακό, για παράδειγμα όπως αυτό των Kurt Rosenwinkel, Geri Allen και Wallace Roney.
Αγαπημένο σας άλμπουμ;
Δεν μπορώ να επιλέξω ένα ως καλύτερο, αλλά ακόμη αγαπώ το «Kind Of Blue» και το «Porgy and Bess» (και τα δύο του Miles Davis). Επίσης μου άρεσε πάρα πολύ ο δίσκος που έκανε ο Joe Henderson με τον John Scofield για τον Miles Davis. Αγαπώ σχεδόν ότι ηχογράφησε ο Wes Montgomery, ειδικά την εκτέλεση του «How Insensitive».
Ποια η γνώμη σας για την σεξουαλική επανάσταση με αφορμή την οικογενειακή γυμνή πόζα στο εξώφυλλο του άλμπουμ «Coryell» (στην Apostolic Vanguard το 1969);
Η «γυμνή» φωτογραφία στο άλμπουμ ήταν συνέπεια της σεξουαλικής ελευθερίας που ήταν εμφανής στην κοινωνία μας εκείνο τον καιρό. Οι ιδέες μου για τα σεξουαλικά θέματα είναι καθαρά προσωπικές τώρα πια, αλλά πρέπει να πω σαν καλλιτέχνης, ότι η επιθυμία η οποία πηγάζει μέσα από κάθε άνθρωπο μπορεί να χρησιμοποιηθεί μ’ ένα θετικό τρόπο για δημιουργία, είναι θέμα του πως επιλέγουμε να τη χρησιμοποιήσουμε.
Μιλήστε μου για το έργο που θα παρουσιάσετε στην Αθήνα.
Το Seltenza del Cuore είναι κλασική ενορχήστρωση συνδυασμένη με fusion και τζαζ αυτοσχεδιασμό, το μήνυμα έχει να κάνει με τη θετική πλευρά των 60ς, είναι μια δήλωση ενάντια στη βία, εν ονόματι της αρμονίας που μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στους ανθρώπους, όπως ανάμεσα στα όργανα μιας ορχήστρας. Το έργο αυτό περιγράφει τα συναισθήματα που μου προκαλούν η βία και η τρομοκρατία. Αυτός είναι πιστεύω ένας από τους σκοπούς της τέχνης. Ένας ακόμα σκοπός είναι, μέσω σκληρής δουλειάς και προσπάθειας να πηγαίνεις πέρα από αυτό που θεωρούσες πριν όριό σου. Να προσπαθείς να αγγίξεις το αδύνατο.
