Άλλωστε τόσο ο ίδιος, όσοι και οι εκατομμύρια οπαδοί του σε όλο τον πλανήτη αναμένουν το νέο του άλμπουμ «Peace Trail» που κυκλοφορεί στις 9 Δεκεμβρίου, ηχογραφημένο στα Shangi - La Studio του παραγωγού και διευθυντή της Columbia, Rick Rubin, που συνέβαλε στη διάδοση της hip-hop.
Παλιά καραβάνα και περσόνα του Rock’n’ Roll, ο Neil Young αρέσκεται να παρουσιάζει ένα διαφορετικό μουσικό πρόσωπο από δίσκο σε δίσκο, ιδιαίτερα από την δεκαετία του ‘80 έως σήμερα. Ο Καναδός τραγουδοποιός πριν μερικά χρόνια είχε δηλώσει για τον κακό ήχο στις σημερινές ηχογραφήσεις: «να σώσουμε τη μουσική από την ψηφιακή λαίλαπα». Μιλώντας στο συνέδριο «D: Dive into Media» στο Ντάνα Πόιντ της Καλιφόρνια ο Neil Young υποστήριξε ότι: «ο σκοπός μου είναι να προσπαθήσω να σώσω την τέχνη μου που ασκώ τα τελευταία πενήντα χρόνια. Ζούμε στην ψηφιακή εποχή και αυτό, δυστυχώς, υποβαθμίζει την μουσική μας, δεν τη βελτιώνει».
Κάτι περισσότερο γνωρίζει ο Neil Young καθώς έχει βάλει τη σφραγίδα του στην μουσική μέσα από τον αναλογικό ήχο του βινυλίου. Γι’ αυτό και η αποστροφή του για τον συμπιεσμένο ήχο και της μετατροπής του σε MP3, καθώς και την προτίμηση πολλών -που δεν ξέρουν τις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά- να ακούν μουσική μέσω των iPods αφού καταστρέφει την ποιότητα. Τα τελευταία χρόνια ο Neil Young ηγείται μάλιστα του κινήματος που ίδρυσε ο ίδιος με την επωνυμία «Occupy Audio» με μότο «Καταλάβατε τον Ήχο». Πρόκειται για ένα κίνημα μουσικόφιλων που πιέζει τις δισκογραφικές εταιρίες να βελτιώσουν τον ψηφιακό ήχο. Φυσικά και είναι αντίθετος με τις επανεκδόσεις βινυλίων από ψηφιακή ηχογράφηση και όχι από αναλογική μορφή, κάτι που δυστυχώς συμβαίνει ακόμη κιαι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού σε πολλές περιπτώσεις.
Ο Neil Young γεννήθηκε στο 12 Νοεμβρίου 1945 στο Τορόντο του Καναδά κι έκανε την εμφάνιση στα μέσα του΄60 στο Yorkville της γενέτειράς του σαν φολκ τραγουδιστής, φανερά επηρεασμένος από το στυλ του Bob Dylan.
Για τη ροκ μουσική ενδιαφέρθηκε όταν άκουσε στο ραδιόφωνο τραγούδια του Bill Haley και του Elvis Presley μετά τα μέσα των ‘50ς. Το πρώτο όργανο που έμαθε να παίζει ήταν το γιουκαλίλι και μετά προχώρησε στην ακουστική κιθάρα. Σχημάτισε τους Neil Young and The Squires και μετά προσχώρησε στους θρυλικούς Buffalo Springfield, στο Λος Άντζελες το 1966. Έκαναν τρεις εξαιρετικούς δίσκους, όπου ο Young έπαιζε lead κιθάρα, συνέθετε και ενίοτε τραγουδούσε.
Μετά τη διάλυση του γκρουπ κυκλοφόρησε το πρώτο του και ομώνυμο δίσκο, το 1969. Έγινε ευρύτερα γνωστός με το τρίτο και αριστουργηματικό άλμπουμ «After The Goldrush», το 1970, που περιείχε το «Southern Man» που ήταν η απάντησή του στο «Sweet Home Alabama» των Lynyrd Skynyrd με θέμα τον αμερικανικό νότο. Στο μεταξύ κι ενώ είχε βγει ο πρώτος προσωπικός του δίσκος και μόλις ο δεύτερος «Everybody Knows This Is Nowhere», το καλοκαίρι του ’69 μαζί με τους Stephen Stills, David Crosby και Graham Nash σχηματίζουν τους Crosby, Stills, Nash and Young, ένα super group της εποχής, στο οποίο πήγε μετά από πιέσεις των μελών του. Εδώ κάνει ένα εξαιρετικό κιθαριστικό δίδυμο με τον Stills, που αποτυπώθηκε μεταξύ άλλων τραγουδιών, στα «Helpless» και «Ohio». Κορυφαία στιγμή η εμφάνιση τους στο Woodstock στις 18 Αυγούστου του ’69.
Μετά από δύο κορυφαία άλμπουμ, «Déjà Vu» (1969) και «4 Way Street» (1970) που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία σε Αμερική, Βρετανία και Ευρώπη, το γκρουπ διαλύθηκε και ο Neil Young έκανε την ταινία «Journey Through The Past», όπου έπαιζε, σκηνοθέτησε κι έγραψε το σενάριο, που πέρασε απαρατήρητη, ενώ ετοίμαζε το καλύτερό του άλμπουμ «Harvest» που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του ’72, με την μεγαλύτερή του επιτυχία «Heart Of Gold».
Έγραψε τραγούδια επηρεασμένος από το θάνατο Danny Whitten από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Επίσης έχασε και το φίλο του από τους CSN & Y, το Bruce Berry. Δύο τραγικά γεγονότα που τον επηρέασαν και τα επόμενα χρόνια στις συνθέσεις του. Η φωνή του ήταν τόσο χαρακτηριστική και αναγνωρίσιμη, αυτή η λεπτή κρυστάλλινη φωνή που λάτρεψαν οι φίλοι της ροκ μουσικής. Στα επόμενα άλμπουμ του αρχίζει να πειραματίζεται με τον ήχο του και τους στίχους του, που κάποιες φορές είναι σουρεαλιστικοί, όπως στο «On The Beach» (1974). Από τα πιο σημαντικό άλμπουμ της καριέρας του ήταν το «Comes A Time» του 1978, στο οποίο ο Neil Young δείχνει ανεξάντλητος.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ο ήχος του γίνεται πιο ηλεκτρικός και μέσα στο punk κλίμα της εποχής βγάζει το «Rust Never Sleeps», από τα πιο σημαντικά του, που περιέχει το κλασσικό πια «Hey Hey, My My (Into The Black)», με αναφορά στον Johnny Rotten των Sex Pistols θέτοντας το ερώτημα «Is this the story of Johnny Rotten?».
Ακολούθησε μεγάλη περιοδεία στην Αμερική μετά από χρόνια από την οποία βγήκε το «Live Rust» (1980), που έγινε χρυσό. Το απωθημένο του για το rock’n’roll του ’50 που τον έβαλε στην μουσική το έβγαλε στο δίσκο «Everybody’s Rockin’», το 1983, διασκευάζοντας εξαιρετικά, αγαπημένα του τραγούδια, όπως το «Mystery Train» του Elvis. Η δισκογραφία του πυκνή με συνεχή παρουσία από τότε μέχρι σήμερα.
Γυρνώντας στο παρελθόν να υπογραμμίσουμε ότι μετά την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκο του, το 1969 ξεκίνησε να συνεργάζεται με το συγκρότημα Crazy Horse που πρωτοάκουσε στο Whiskey A Go-Go» και έμελλε να τον συνοδεύει επί 30 χρόνια, αλλά και με τους The Band, Joni Mitchell, Linda Ronstadt, Emmylou Harris.
Εκτός της ταινίας του 1973, έχει σκηνοθετήσει αρκετές ταινίες με το ψευδώνυμο Bernard Shakey, ενώ δεν έγινε ποτέ Αμερικανός υπήκοος παρ’ ότι μόνιμος κάτοικος της Καλιφόρνιας. Είναι επιληπτικός και το 2005 μετά από χειρουργική επέμβαση ξεπέρασε ένα εγκεφαλικό ανεύρυσμα…
Χρόνια πολλά, Neil Young!
Παλιά καραβάνα και περσόνα του Rock’n’ Roll, ο Neil Young αρέσκεται να παρουσιάζει ένα διαφορετικό μουσικό πρόσωπο από δίσκο σε δίσκο, ιδιαίτερα από την δεκαετία του ‘80 έως σήμερα. Ο Καναδός τραγουδοποιός πριν μερικά χρόνια είχε δηλώσει για τον κακό ήχο στις σημερινές ηχογραφήσεις: «να σώσουμε τη μουσική από την ψηφιακή λαίλαπα». Μιλώντας στο συνέδριο «D: Dive into Media» στο Ντάνα Πόιντ της Καλιφόρνια ο Neil Young υποστήριξε ότι: «ο σκοπός μου είναι να προσπαθήσω να σώσω την τέχνη μου που ασκώ τα τελευταία πενήντα χρόνια. Ζούμε στην ψηφιακή εποχή και αυτό, δυστυχώς, υποβαθμίζει την μουσική μας, δεν τη βελτιώνει».
Κάτι περισσότερο γνωρίζει ο Neil Young καθώς έχει βάλει τη σφραγίδα του στην μουσική μέσα από τον αναλογικό ήχο του βινυλίου. Γι’ αυτό και η αποστροφή του για τον συμπιεσμένο ήχο και της μετατροπής του σε MP3, καθώς και την προτίμηση πολλών -που δεν ξέρουν τις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά- να ακούν μουσική μέσω των iPods αφού καταστρέφει την ποιότητα. Τα τελευταία χρόνια ο Neil Young ηγείται μάλιστα του κινήματος που ίδρυσε ο ίδιος με την επωνυμία «Occupy Audio» με μότο «Καταλάβατε τον Ήχο». Πρόκειται για ένα κίνημα μουσικόφιλων που πιέζει τις δισκογραφικές εταιρίες να βελτιώσουν τον ψηφιακό ήχο. Φυσικά και είναι αντίθετος με τις επανεκδόσεις βινυλίων από ψηφιακή ηχογράφηση και όχι από αναλογική μορφή, κάτι που δυστυχώς συμβαίνει ακόμη κιαι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού σε πολλές περιπτώσεις.
Ο Neil Young γεννήθηκε στο 12 Νοεμβρίου 1945 στο Τορόντο του Καναδά κι έκανε την εμφάνιση στα μέσα του΄60 στο Yorkville της γενέτειράς του σαν φολκ τραγουδιστής, φανερά επηρεασμένος από το στυλ του Bob Dylan.
Για τη ροκ μουσική ενδιαφέρθηκε όταν άκουσε στο ραδιόφωνο τραγούδια του Bill Haley και του Elvis Presley μετά τα μέσα των ‘50ς. Το πρώτο όργανο που έμαθε να παίζει ήταν το γιουκαλίλι και μετά προχώρησε στην ακουστική κιθάρα. Σχημάτισε τους Neil Young and The Squires και μετά προσχώρησε στους θρυλικούς Buffalo Springfield, στο Λος Άντζελες το 1966. Έκαναν τρεις εξαιρετικούς δίσκους, όπου ο Young έπαιζε lead κιθάρα, συνέθετε και ενίοτε τραγουδούσε.
Μετά τη διάλυση του γκρουπ κυκλοφόρησε το πρώτο του και ομώνυμο δίσκο, το 1969. Έγινε ευρύτερα γνωστός με το τρίτο και αριστουργηματικό άλμπουμ «After The Goldrush», το 1970, που περιείχε το «Southern Man» που ήταν η απάντησή του στο «Sweet Home Alabama» των Lynyrd Skynyrd με θέμα τον αμερικανικό νότο. Στο μεταξύ κι ενώ είχε βγει ο πρώτος προσωπικός του δίσκος και μόλις ο δεύτερος «Everybody Knows This Is Nowhere», το καλοκαίρι του ’69 μαζί με τους Stephen Stills, David Crosby και Graham Nash σχηματίζουν τους Crosby, Stills, Nash and Young, ένα super group της εποχής, στο οποίο πήγε μετά από πιέσεις των μελών του. Εδώ κάνει ένα εξαιρετικό κιθαριστικό δίδυμο με τον Stills, που αποτυπώθηκε μεταξύ άλλων τραγουδιών, στα «Helpless» και «Ohio». Κορυφαία στιγμή η εμφάνιση τους στο Woodstock στις 18 Αυγούστου του ’69.
Μετά από δύο κορυφαία άλμπουμ, «Déjà Vu» (1969) και «4 Way Street» (1970) που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία σε Αμερική, Βρετανία και Ευρώπη, το γκρουπ διαλύθηκε και ο Neil Young έκανε την ταινία «Journey Through The Past», όπου έπαιζε, σκηνοθέτησε κι έγραψε το σενάριο, που πέρασε απαρατήρητη, ενώ ετοίμαζε το καλύτερό του άλμπουμ «Harvest» που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του ’72, με την μεγαλύτερή του επιτυχία «Heart Of Gold».
Έγραψε τραγούδια επηρεασμένος από το θάνατο Danny Whitten από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Επίσης έχασε και το φίλο του από τους CSN & Y, το Bruce Berry. Δύο τραγικά γεγονότα που τον επηρέασαν και τα επόμενα χρόνια στις συνθέσεις του. Η φωνή του ήταν τόσο χαρακτηριστική και αναγνωρίσιμη, αυτή η λεπτή κρυστάλλινη φωνή που λάτρεψαν οι φίλοι της ροκ μουσικής. Στα επόμενα άλμπουμ του αρχίζει να πειραματίζεται με τον ήχο του και τους στίχους του, που κάποιες φορές είναι σουρεαλιστικοί, όπως στο «On The Beach» (1974). Από τα πιο σημαντικό άλμπουμ της καριέρας του ήταν το «Comes A Time» του 1978, στο οποίο ο Neil Young δείχνει ανεξάντλητος.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ο ήχος του γίνεται πιο ηλεκτρικός και μέσα στο punk κλίμα της εποχής βγάζει το «Rust Never Sleeps», από τα πιο σημαντικά του, που περιέχει το κλασσικό πια «Hey Hey, My My (Into The Black)», με αναφορά στον Johnny Rotten των Sex Pistols θέτοντας το ερώτημα «Is this the story of Johnny Rotten?».
Ακολούθησε μεγάλη περιοδεία στην Αμερική μετά από χρόνια από την οποία βγήκε το «Live Rust» (1980), που έγινε χρυσό. Το απωθημένο του για το rock’n’roll του ’50 που τον έβαλε στην μουσική το έβγαλε στο δίσκο «Everybody’s Rockin’», το 1983, διασκευάζοντας εξαιρετικά, αγαπημένα του τραγούδια, όπως το «Mystery Train» του Elvis. Η δισκογραφία του πυκνή με συνεχή παρουσία από τότε μέχρι σήμερα.
Γυρνώντας στο παρελθόν να υπογραμμίσουμε ότι μετά την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκο του, το 1969 ξεκίνησε να συνεργάζεται με το συγκρότημα Crazy Horse που πρωτοάκουσε στο Whiskey A Go-Go» και έμελλε να τον συνοδεύει επί 30 χρόνια, αλλά και με τους The Band, Joni Mitchell, Linda Ronstadt, Emmylou Harris.
Εκτός της ταινίας του 1973, έχει σκηνοθετήσει αρκετές ταινίες με το ψευδώνυμο Bernard Shakey, ενώ δεν έγινε ποτέ Αμερικανός υπήκοος παρ’ ότι μόνιμος κάτοικος της Καλιφόρνιας. Είναι επιληπτικός και το 2005 μετά από χειρουργική επέμβαση ξεπέρασε ένα εγκεφαλικό ανεύρυσμα…
Χρόνια πολλά, Neil Young!
