Είναι κάποιοι ρόκερς όμως που δεν γερνούν ποτέ και μένουν στο μυαλό μας με την εικόνα που τους πρωτοείδαμε!
Σε αυτούς ανήκει ο Iggy Pop και στο δικό μου μυαλό είναι πάντα χαραγμένη η εικόνα του όταν βγήκε στην σκηνή του Finsbury Park στο Λονδίνο μπροστά σε 40.000 κόσμο για να ζεστάνει ακόμα πιο πολύ την ήδη καυτή ατμόσφαιρα πριν τους headliners του μουσικού μαραθώνιου, Sex Pistols, στην πρεμιέρα της «The Filthy Lucre Tour», στις 23 Ιουνίου 1996. Ήταν μια φανταστική εμφάνιση του Iggy Pop που όπως όλες οι συναυλίες του κατέληξε να είναι ο ίδιος γυμνός από την μέση και πάνω ξαπλωμένος στα σηκωμένα χέρια των οπαδών του και να τραγουδά απολαμβάνοντας την αγάπη τους, ενώ πριν είχε καταναλώσει πολλή ενέργεια στη σκηνή. Σίγουρα δεν είναι ένα συνηθισμένος ροκ καλλιτέχνης.
Από την έκρηξη του punk και του new wave ήταν φανερό πόσο είχε επηρεάσει την εξέλιξή τους ο Iggy Pop, όσο και το αρχικό του συγκρότημα οι Stooges στα 70ς κι ενώ ο ίδιος απευθυνόταν σε ένα μάλλον περιορισμένο, αλλά αφοσιωμένο κοινό χωρίς να θεωρεί τον εαυτό του σταρ.
Το πραγματικό του όνομα είναι James Osterberg και γεννήθηκε σαν σήμερα το 1947 στο Αν Άρμπορ του Μίτσιγκαν, στην Αμερική. Ο ίδιος έλεγε σε μια συνέντευξή του στο «Jazz & Pop» τον Ιανουάριο του 1970 πώς ήταν «ένα δυστυχισμένο άτομο, πολύ κλειστό, ένα πολύ σχιζοφρενικό άτομο, όταν ήμουν νεαρός. Είχα από πολύ νωρίς εμπειρίες που θα χόρταιναν την οποιαδήποτε φαντασία και κατόπιν, όταν ήμουν στα 18 και ένοιωθα πραγματικά μόνος, είχα διάφορα αυτοκινητικά ατυχήματα, απίστευτα στ’ αλήθεια, όπου οι άλλοι σκοτώνονταν και εγώ ποτέ δεν έπαθα τίποτα και αυτή ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένοιωσα κάτι δυνατό - ήταν όπως τα «ναρκωτικά» (παρ’ ότι ο Iggy ισχυριζόταν πώς άρχισε να «φτιάχνεται», μόνο όταν ασχολήθηκε με την μουσική) - «τέτοια ισχύς και τέτοια απώλεια αίσθησης του χρόνου».
Η πορεία του ξεκίνησε στα μέσα των 60ς όταν συμμετείχε σε διάφορα συγκροτήματα από το Μίτσιγκαν και το Σικάγο, όπως οι Iguanas και το blues συγκρότημα The Prime Movers, ενώ για ένα διάστημα έπαιζε μαζί με τον μπλουζίστα Sam Lay στο Σικάγο. Στα μάτια του αυτοί οι γηραιότεροι μουσικοί ήταν «σαν παιδιά, σαν δεκάχρονα πιτσιρίκια που κρατάνε όπλα και μαχαίρια!».
To “I Wanna Be Your Dog” με Stooges:
Αυτή η κατάσταση δεν τον γέμιζε και αποφάσισε το 1968 να σχηματίσει το δικό του σχήμα με τρεις φίλους του, σχεδόν άπειρους μουσικά, που συμβάδιζαν όμως με την μηδενιστική του άποψη για την μουσική. Ήταν ο Ron Asheton στην κιθάρα, ο Scott Asheton στα τύμπανα και ο Dave Alexander στο μπάσο. Φυσικά ο ίδιος ήταν ο τραγουδιστής, όχι όμως ένας τυπικός φρόντμαν καθώς επιδίδονταν σε ακροβασίες, έκανε βουτιές στο κοινό και αφήνονταν στα χέρια του τραγουδώντας και γενικά είχε μια εκρηκτική σκηνική παρουσία που ξεσήκωνε τον κόσμο. Όσο για τα ηχητικά συστήματα που ήθελε να έχει το γκρουπ του ήταν πρωτόλεια ηχητικά συστήματα σε τεράστια ένταση και περιστασιακές αλλαγές στις συγχορδίες. Αυτοί ήταν οι Stooges του Iggy Pop! Το συγκρότημα του ήταν σχεδόν άσημο με ένα μικρό, αλλά πιστό κοινό που σταδιακά η απήχησή του μεγάλωνε και βρήκε ανταπόκριση σε ένα κοινό επαναστατικό στην Αμερική, χωρίς όμως ποτέ να πάρει μεγάλες διαστάσεις. Ωστόσο κατάφεραν να υπογράψουν συμβόλαιο με την Electra, την δισκογραφική των Doors, και να βγάλουν δύο δίσκους το «The Stooges» στα μέσα του ’69 που περιείχε τα κλασικά πια τραγούδια: «1969», «I Wanna Be Your Dog», «No Fun» και το «Funhouse» το 1970, σε παραγωγή του John Cale των Velvet Underground. Διαλύθηκαν το 1971 και ο Iggy Pop εξαφανίστηκε από την μουσική πιάτσα για ένα χρόνο. Στα τέλη του 1972 εμφανίστηκε στο Λονδίνο, όπου σύστησε το νέο του γκρουπ που το αποτελούσαν ο Scott Asheton και ο Ron Asheton, αλλά στο μπάσο αντί της κιθάρας που ανέλαβε ο James Williamson. Οι Stooges αυτή τη φορά βρήκαν ανταπόκριση στο βρετανικό κοινό και στους μουσικούς της avant-garde. Ο δίσκος τους «Raw Power» (Columbia, 1973) γνώρισε επιτυχία τόσο στην Αγγλία, όσο και στην Αμερική. O Iggy Pop στη δουλειά του αυτή αυτοχαρακτηριζόταν ως «Ο φυγάς της πυρηνικής εποχής»! Ο δίσκος του αυτός σημάδεψε τη δεκαετία του ’70.
To “1969” με Stooges:
Στα μέσα της δεκαετίας ακολουθεί σόλο πια καριέρα υπογράφοντας συμβόλαιο στην RCA, την δισκογραφική του φίλου του David Bowie με τον οποίο παρουσίασε μια σειρά από νέες δουλειές στις οποίες συμμετείχε ο Bowie τόσο σαν παραγωγός όσο και σαν μουσικός. Οι δίσκοι αυτοί ήταν οι: «Lush For Life» και «The Idiot» (περιείχε το «China Girl» που έκανε επιτυχία ο David Bowie to 1983 στο δίσκο του «Let’s Dance») το 1977 και το «TV Eye Live» (1978). Ο David Bowie τον συνόδευε και στις μεγάλες συναυλίες του Iggy Pop την περίοδο αυτή και στην Αμερική και στην Ευρώπη. Ήταν τόσο φίλοι που όταν ο Iggy έκανε αποτοξίνωση ο Bowie τους πλήρωσε όλα τα έξοδα νοσηλείας του στην πιο ακριβή κλινική (μετά το δίσκο του «Raw Power»). Ήταν ο φύλακας άγγελος του…
To Ι’m Bored:
Στα τέλη του 70 ο Iggy Pop αλλάζει δισκογραφική και μεταπηδά στην Arista και βγάζει εκεί το «New Values» το 1979, με τη διαχρονική επιτυχία «The Passenger» (εμπνευσμένο από ένα ποίημα του Jim Morrison) που έχει χορευτεί τόσο πολύ και στα πάρτυ όλων των εποχών, αγαπημένο τραγούδι και των d,j, αλλά και το εκπληκτικό «I’m Bored», τραγούδι που προσωπικά με έκανε να στρέψω το ενδιαφέρον μου στο Iggy Pop. Ακολουθούν ακόμη δύο δίσκοι του εκεί: «Soldier» (1980) και «Party» (1981). Στα μέσα του ’80 μπαίνει στο δυναμικό της A&M Records και συνεργάζεται με τον Steve Jones των Sex Pistols στο δίσκο «Blah Blah Blah». Ο ίδιος παρακολουθούσε τη νέα σκηνή και δείγμα αυτού είναι ότι περιόδευσε με τους Gang Of Four στα 80ς, ενώ δεν παρέλειπε να σαρκάζει το κοινό του, όπως σε μια συναυλία του στο Λος Άντζελες που είπε στο μικρόφωνο: «Καλοθρεμμένα λευκά παιδάκια με τα ωραία σας συμπλέγματα. Έχετε καθόλου μυαλό στο κεφάλι σας, ανόητοι;»
Ο μάνατζερ των MC 5, επίσης συγκροτήματος που χαρακτηρίζεται πρόδρομος του punk με άγρια σκηνική παρουσία, είχε περιγράψει την σκηνική παρουσία του Iggy Pop λέγοντας: «Ο Iggy έχει αντιδράσεις πολύ απρόβλεπτες, ποτέ δεν μπορούσες να καταλάβεις τι θα έκανε. Έδτανε σε σημείο να πηδάει απ΄τη σκηνή πάνω σε μια ομάδα ανθρώπων, φτάνει να ήταν σίγουρος ότι θα έπεφτε επάνω τους. Τριγύριζε ανάμεσα στο κοινό μέχρι που η ματιά του συναντούσε τη ματιά μιας κοπέλας. Έπαιζε με τα βλέμματα με μερικούς και πήγαινε και τους φιλούσε. Σκοπός του ήταν να σκανδαλίζει το κοινό…».
Εκτός σκηνής ζούσε κάπως διαφορετικά, απ’ ότι θα φανταζόταν κανείς λόγω της υπερικινητικότητάς του επί σκηνής, όπου προτεραιότητα του ήταν το διάβασμα. Μάλιστα κάποια στιγμή παρουσίασε την ανάλυσή του στο έργο του Άγγλου συγγραφέα Geoffrey Chaucer.
Τραγούδια του έχουν διασκευάσει μεταξύ άλλων οι Damned, Birthday Party, Siouxsie and The Banshees, Joan Jett, Dead Boys, David Bowie, Tina Turner κ.α.
Η «συγγένεια» του με τον David Bowie και τον Lou Reed έγινε ταινία με τον τίτλο «The Secret Triangle: Bowie, Iggy and Lou» (2010) που επικεντρώνεται στην χρονική περίοδο 1971-73, εποχή που είχε την πρώτη του σχέση ο Iggy Pop, με την Nico των Velvet Underground.
O Iggy Pop δοκίμασε και την εμπειρία του ηθοποιού παίζοντας στην ταινία «Cry Baby» του John Walters (1990). Παράλληλα διατηρούσε θέση λέκτορα σε πανεπιστήμιο. Ο ίδιος δήλωσε: «Είμαι ένας οικογενειάρχης που πληρώνει τους φόρους του και κάνει προσεκτικά τη δουλειά του. Με πολύ πάθος και αρκετή… διαστροφή!». Παραμένει ενεργός στη δισκογραφία και στην σκηνή μέχρι σήμερα…
«The Secret Triangle: Bowie, Iggy and Lou»
Σε αυτούς ανήκει ο Iggy Pop και στο δικό μου μυαλό είναι πάντα χαραγμένη η εικόνα του όταν βγήκε στην σκηνή του Finsbury Park στο Λονδίνο μπροστά σε 40.000 κόσμο για να ζεστάνει ακόμα πιο πολύ την ήδη καυτή ατμόσφαιρα πριν τους headliners του μουσικού μαραθώνιου, Sex Pistols, στην πρεμιέρα της «The Filthy Lucre Tour», στις 23 Ιουνίου 1996. Ήταν μια φανταστική εμφάνιση του Iggy Pop που όπως όλες οι συναυλίες του κατέληξε να είναι ο ίδιος γυμνός από την μέση και πάνω ξαπλωμένος στα σηκωμένα χέρια των οπαδών του και να τραγουδά απολαμβάνοντας την αγάπη τους, ενώ πριν είχε καταναλώσει πολλή ενέργεια στη σκηνή. Σίγουρα δεν είναι ένα συνηθισμένος ροκ καλλιτέχνης.
Από την έκρηξη του punk και του new wave ήταν φανερό πόσο είχε επηρεάσει την εξέλιξή τους ο Iggy Pop, όσο και το αρχικό του συγκρότημα οι Stooges στα 70ς κι ενώ ο ίδιος απευθυνόταν σε ένα μάλλον περιορισμένο, αλλά αφοσιωμένο κοινό χωρίς να θεωρεί τον εαυτό του σταρ.
Το πραγματικό του όνομα είναι James Osterberg και γεννήθηκε σαν σήμερα το 1947 στο Αν Άρμπορ του Μίτσιγκαν, στην Αμερική. Ο ίδιος έλεγε σε μια συνέντευξή του στο «Jazz & Pop» τον Ιανουάριο του 1970 πώς ήταν «ένα δυστυχισμένο άτομο, πολύ κλειστό, ένα πολύ σχιζοφρενικό άτομο, όταν ήμουν νεαρός. Είχα από πολύ νωρίς εμπειρίες που θα χόρταιναν την οποιαδήποτε φαντασία και κατόπιν, όταν ήμουν στα 18 και ένοιωθα πραγματικά μόνος, είχα διάφορα αυτοκινητικά ατυχήματα, απίστευτα στ’ αλήθεια, όπου οι άλλοι σκοτώνονταν και εγώ ποτέ δεν έπαθα τίποτα και αυτή ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένοιωσα κάτι δυνατό - ήταν όπως τα «ναρκωτικά» (παρ’ ότι ο Iggy ισχυριζόταν πώς άρχισε να «φτιάχνεται», μόνο όταν ασχολήθηκε με την μουσική) - «τέτοια ισχύς και τέτοια απώλεια αίσθησης του χρόνου».
Το ξεκίνημα
Η πορεία του ξεκίνησε στα μέσα των 60ς όταν συμμετείχε σε διάφορα συγκροτήματα από το Μίτσιγκαν και το Σικάγο, όπως οι Iguanas και το blues συγκρότημα The Prime Movers, ενώ για ένα διάστημα έπαιζε μαζί με τον μπλουζίστα Sam Lay στο Σικάγο. Στα μάτια του αυτοί οι γηραιότεροι μουσικοί ήταν «σαν παιδιά, σαν δεκάχρονα πιτσιρίκια που κρατάνε όπλα και μαχαίρια!».
To “I Wanna Be Your Dog” με Stooges:
Αυτή η κατάσταση δεν τον γέμιζε και αποφάσισε το 1968 να σχηματίσει το δικό του σχήμα με τρεις φίλους του, σχεδόν άπειρους μουσικά, που συμβάδιζαν όμως με την μηδενιστική του άποψη για την μουσική. Ήταν ο Ron Asheton στην κιθάρα, ο Scott Asheton στα τύμπανα και ο Dave Alexander στο μπάσο. Φυσικά ο ίδιος ήταν ο τραγουδιστής, όχι όμως ένας τυπικός φρόντμαν καθώς επιδίδονταν σε ακροβασίες, έκανε βουτιές στο κοινό και αφήνονταν στα χέρια του τραγουδώντας και γενικά είχε μια εκρηκτική σκηνική παρουσία που ξεσήκωνε τον κόσμο. Όσο για τα ηχητικά συστήματα που ήθελε να έχει το γκρουπ του ήταν πρωτόλεια ηχητικά συστήματα σε τεράστια ένταση και περιστασιακές αλλαγές στις συγχορδίες. Αυτοί ήταν οι Stooges του Iggy Pop! Το συγκρότημα του ήταν σχεδόν άσημο με ένα μικρό, αλλά πιστό κοινό που σταδιακά η απήχησή του μεγάλωνε και βρήκε ανταπόκριση σε ένα κοινό επαναστατικό στην Αμερική, χωρίς όμως ποτέ να πάρει μεγάλες διαστάσεις. Ωστόσο κατάφεραν να υπογράψουν συμβόλαιο με την Electra, την δισκογραφική των Doors, και να βγάλουν δύο δίσκους το «The Stooges» στα μέσα του ’69 που περιείχε τα κλασικά πια τραγούδια: «1969», «I Wanna Be Your Dog», «No Fun» και το «Funhouse» το 1970, σε παραγωγή του John Cale των Velvet Underground. Διαλύθηκαν το 1971 και ο Iggy Pop εξαφανίστηκε από την μουσική πιάτσα για ένα χρόνο. Στα τέλη του 1972 εμφανίστηκε στο Λονδίνο, όπου σύστησε το νέο του γκρουπ που το αποτελούσαν ο Scott Asheton και ο Ron Asheton, αλλά στο μπάσο αντί της κιθάρας που ανέλαβε ο James Williamson. Οι Stooges αυτή τη φορά βρήκαν ανταπόκριση στο βρετανικό κοινό και στους μουσικούς της avant-garde. Ο δίσκος τους «Raw Power» (Columbia, 1973) γνώρισε επιτυχία τόσο στην Αγγλία, όσο και στην Αμερική. O Iggy Pop στη δουλειά του αυτή αυτοχαρακτηριζόταν ως «Ο φυγάς της πυρηνικής εποχής»! Ο δίσκος του αυτός σημάδεψε τη δεκαετία του ’70.
To “1969” με Stooges:
Η σόλο πορεία
Στα μέσα της δεκαετίας ακολουθεί σόλο πια καριέρα υπογράφοντας συμβόλαιο στην RCA, την δισκογραφική του φίλου του David Bowie με τον οποίο παρουσίασε μια σειρά από νέες δουλειές στις οποίες συμμετείχε ο Bowie τόσο σαν παραγωγός όσο και σαν μουσικός. Οι δίσκοι αυτοί ήταν οι: «Lush For Life» και «The Idiot» (περιείχε το «China Girl» που έκανε επιτυχία ο David Bowie to 1983 στο δίσκο του «Let’s Dance») το 1977 και το «TV Eye Live» (1978). Ο David Bowie τον συνόδευε και στις μεγάλες συναυλίες του Iggy Pop την περίοδο αυτή και στην Αμερική και στην Ευρώπη. Ήταν τόσο φίλοι που όταν ο Iggy έκανε αποτοξίνωση ο Bowie τους πλήρωσε όλα τα έξοδα νοσηλείας του στην πιο ακριβή κλινική (μετά το δίσκο του «Raw Power»). Ήταν ο φύλακας άγγελος του…
To Ι’m Bored:
Στα τέλη του 70 ο Iggy Pop αλλάζει δισκογραφική και μεταπηδά στην Arista και βγάζει εκεί το «New Values» το 1979, με τη διαχρονική επιτυχία «The Passenger» (εμπνευσμένο από ένα ποίημα του Jim Morrison) που έχει χορευτεί τόσο πολύ και στα πάρτυ όλων των εποχών, αγαπημένο τραγούδι και των d,j, αλλά και το εκπληκτικό «I’m Bored», τραγούδι που προσωπικά με έκανε να στρέψω το ενδιαφέρον μου στο Iggy Pop. Ακολουθούν ακόμη δύο δίσκοι του εκεί: «Soldier» (1980) και «Party» (1981). Στα μέσα του ’80 μπαίνει στο δυναμικό της A&M Records και συνεργάζεται με τον Steve Jones των Sex Pistols στο δίσκο «Blah Blah Blah». Ο ίδιος παρακολουθούσε τη νέα σκηνή και δείγμα αυτού είναι ότι περιόδευσε με τους Gang Of Four στα 80ς, ενώ δεν παρέλειπε να σαρκάζει το κοινό του, όπως σε μια συναυλία του στο Λος Άντζελες που είπε στο μικρόφωνο: «Καλοθρεμμένα λευκά παιδάκια με τα ωραία σας συμπλέγματα. Έχετε καθόλου μυαλό στο κεφάλι σας, ανόητοι;»
Ο μάνατζερ των MC 5, επίσης συγκροτήματος που χαρακτηρίζεται πρόδρομος του punk με άγρια σκηνική παρουσία, είχε περιγράψει την σκηνική παρουσία του Iggy Pop λέγοντας: «Ο Iggy έχει αντιδράσεις πολύ απρόβλεπτες, ποτέ δεν μπορούσες να καταλάβεις τι θα έκανε. Έδτανε σε σημείο να πηδάει απ΄τη σκηνή πάνω σε μια ομάδα ανθρώπων, φτάνει να ήταν σίγουρος ότι θα έπεφτε επάνω τους. Τριγύριζε ανάμεσα στο κοινό μέχρι που η ματιά του συναντούσε τη ματιά μιας κοπέλας. Έπαιζε με τα βλέμματα με μερικούς και πήγαινε και τους φιλούσε. Σκοπός του ήταν να σκανδαλίζει το κοινό…».
Εκτός σκηνής
Εκτός σκηνής ζούσε κάπως διαφορετικά, απ’ ότι θα φανταζόταν κανείς λόγω της υπερικινητικότητάς του επί σκηνής, όπου προτεραιότητα του ήταν το διάβασμα. Μάλιστα κάποια στιγμή παρουσίασε την ανάλυσή του στο έργο του Άγγλου συγγραφέα Geoffrey Chaucer.
Τραγούδια του έχουν διασκευάσει μεταξύ άλλων οι Damned, Birthday Party, Siouxsie and The Banshees, Joan Jett, Dead Boys, David Bowie, Tina Turner κ.α.
Η «συγγένεια» του με τον David Bowie και τον Lou Reed έγινε ταινία με τον τίτλο «The Secret Triangle: Bowie, Iggy and Lou» (2010) που επικεντρώνεται στην χρονική περίοδο 1971-73, εποχή που είχε την πρώτη του σχέση ο Iggy Pop, με την Nico των Velvet Underground.
O Iggy Pop δοκίμασε και την εμπειρία του ηθοποιού παίζοντας στην ταινία «Cry Baby» του John Walters (1990). Παράλληλα διατηρούσε θέση λέκτορα σε πανεπιστήμιο. Ο ίδιος δήλωσε: «Είμαι ένας οικογενειάρχης που πληρώνει τους φόρους του και κάνει προσεκτικά τη δουλειά του. Με πολύ πάθος και αρκετή… διαστροφή!». Παραμένει ενεργός στη δισκογραφία και στην σκηνή μέχρι σήμερα…
«The Secret Triangle: Bowie, Iggy and Lou»
