Υπήρξε ένας από τους κορυφαίους μουσικούς, αλλά και μεγάλο «μυαλό» του rock’n’roll. Μέλος» όλης εκείνης της επιδραστικής μεγάλης παρέας στην Αμερική που άλλαξε την μουσική και την πήγε παραπέρα μέσα από τα εγκεφαλικά παιξίματα με βάση το blues, των Mike Bloomfield, Al Cooper, Nick Gravenites, Janis Joplin, Jim Morrison, Barry Goldberg, Mark Naftalin, Harvey Brooks. Έπαιζαν μαζί, συνεργαζόντουσαν, ηχογραφούσανε, συζητούσαν και ανησυχούσαν για την μουσική και την εξέλιξή της ανοίγοντας συνεχώς νέους μουσικούς δρόμους.
Ο Paul Butterfield ήταν παρών και στο Woodstock με την περίφημη Blues Band του στην «μπλε» νότα» του κορυφαίας ροκ συναυλίας τον Αύγουστο του 1969, αλλά και στο ιστορικό Monterey Pop Festival τον Ιούνιο του 1967. Ιστορικές είναι και οι εμφανίσεις στο Filmore East στη Ν. Υόρκη και στο Filmore West στο Σαν Φραντσίσκο, τους «ναούς» των συναυλιών στην Αμερική. Τραγουδιστής, συνθέτης, δεξιοτέχνης φυσαρμονικίστας και φλαουτίστας, ιδρυτής των Paul Butterfiled Blues Band και Better Days, παιδί της μεγάλης σχολής του Σικάγο «πάτησε» στους μαύρους μπλουζίστες, τον Muddy Waters και τον Howlin’ Wolf που ζούσαν επίσης στο Σικάγο και εξέλιξε το ηλεκτρικό blues. Μέλος του Blues Hall Of Fame από το 2006 και του Rock’n’Roll Hall Of Fame από το 2015. Γιος δικηγόρου, με μητέρα ζωγράφο.
Paul Butterfield Blues Band - Driftin' Blues (Monterey 1967)
Τα blues συγκροτήματα που σχημάτισε ο Paul Butterfield δεν κατάφεραν να έχουν ποτέ μεγάλη επιτυχία, ωστόσο ο ίδιος επηρέασε πολύ την σύγχρονη μουσική. Οι πρωτοποριακές ενορχηστρώσεις και οι νέες μουσικές ιδέες και προτάσεις του εξέλισσαν συνεχώς το ηλεκτρικό blues. Ο Butterfield γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Σικάγο και έμαθε από μικρός φλάουτο, ενώ στο γυμνάσιο καταπιάστηκε με την φυσαρμόνικα. Στα 16 του σύχναζε σε στέκια μαύρων στο Νότιο Σικάγο, όπου φτασμένοι τότε μπλουζίστες όπως οι Howlin’ Wolf, Junior Wells, Otis Rush, Magic Sam, Little Walter με χαρά τον ανέβαζαν στο πάλκο να παίξει μαζί τους! Ο Butterfiled έπαιζε φυσαρμόνικά όπως ο Little Walter κρατώντας την κολλητά στο μικρόφωνο.
Στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο γνώρισε τον λευκό σπουδαίο blues κιθαρίστα Elvin Bishop που ήρθε να φοιτήσει από την Οκλαχόμα εκεί με υποτροφία, έγιναν φίλοι κι άρχισε να παίζει σε συγκροτήματα στην περιοχή του Σικάγο. Ο Butterfield έπαιζε κιθάρα εκείνη την περίοδο, αλλά ήταν μέτριος και ο Bishop έπαιζε φυσαρμόνικά, όχι όμως σαν τον Butterfield. Οι δύο τους έγιναν κολλητοί φίλοι και αποτέλεσαν τη βάση των Paul Butterfield Blues Band. Οι φανατικοί οπαδοί των blues δεν τους συμπαθούσαν καθώς χρησιμοποιούσαν ενισχυτές και ο ήχος τους ήταν ηλεκτρικός και γιατί ο ήχος τους δεν ήταν αμιγώς blues, αλλά είχε στοιχεία από folk, rock και jazz. Ωστόσο κατάφεραν να γίνουν από τα πιο γνωστά τοπικά σχήματα και οι οπαδοί τους ήταν κυρίως νεαροί, σε μια περίοδο που τα blues είχαν αρχίσει να χάνουν έδαφος στο Σικάγο. Η φήμη τους έφτασε σαν αυτιά των «λαγωνικών» στις δισκογραφικές εταιρίες παρ’ όλου που δεν είχαν κάνει καμιά ζωντανή εμφάνιση εκτός Σικάγο! Έτσι ηχογράφησαν το πρώτο ιστορικό και ομώνυμο άλμπουμ τους το 1965 στην Electra, που έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τους κριτικούς.
«Αυτός ο δίσκος κινεί το ενδιαφέρον επειδή μερικοί νεαροί λευκοί μπορούν και παίζουν τόσο καλά blues. Ακόμα πιο παράξενο είναι το γεγονός ότι τα τραγούδια που παίζουν δεν είχαν γίνει γνωστά όταν τα είχαν κυκλοφορήσει οι ίδιοι οι συνθέτες τους (Howlin’ Wolf, Muddy Waters)» έγραφε μια κριτική της εποχής και αναφερόταν σε κομμάτια όπως τα «Born In Chicago», «Blues With A Feeling», «I Got My Mojo Working»…
Το «Get Out Of My Life, Woman»
Τόσο ο πρώτος αυτός δίσκος τους, αλλά και το δεύτερο άλμπουμ τους «East West» (Electra, 1966) που γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία στη Μ. Βρετανία, με κομμάτια όπως τα «Walkin’ Blues», «Get Out Of My Life, Woman», «Two Trains Running» (που διασκεύασαν αργότερα οι Allman Brothers) θεωρούνται κλασσικά. Το γκρουπ έβγαλε άλλα 5 εξαιρετικά άλμπουμ έως το 1971, εκ των οποίων το ένα, το περίφημο διπλό «Live» (1970) στα οποία εμπλούτισαν την μουσική τους με jazz, rock και soul στοιχεία προσθέτοντας πνευστά όργανα στο τρίτο δίσκο τους «The Ressurection of Pigboy Crabshaw» το 1967: Dave Saborn (καταξιωμένο και βραβευμένο τζαζίστα σήμερα) άλτο σαξόφωνο, Charles Dinwiddie τενόρο σαξόφωνο και Keith Johnson τρομπέτα.
Όταν προσκλήθηκαν να παίξουν στο διάσημο Newport Folk Festival στο ξεκίνημά τους το 1965 έγινε εξαίρεση για τους Paul Butterfield Blues Band καθώς οι διοργανωτές απέκλειαν όσους έπαιζαν με ενισχυτές, αλλά τους δέχθηκαν ως πολύ ενδιαφέρουσα μπάντα! Το συγκρότημα τότε αποτελούσαν οι Paul Butterfield, Mike Bloomfield πρώτη κιθάρα, Elvin Bishop δεύτερη κιθάρα, Jerome Arnold ηλεκτρικό μπάσο, Billy Davenport ντραμς και Mark Naftalin πιάνο και αρμόνιο. Σούπερ - μπάντα! Το γκρουπ ενθουσίασε το κοινό και στο τέλος της εμφάνισής του έπαιξε με τον Bob Dylan που εμφανίστηκε για πρώτη φορά με ηλεκτρική κιθάρα στα χέρια διχάζοντας τους οπαδούς του στην πολυσυζητημένη εκείνη εμφάνιση του το 1965 στο Newport!
Το 1972 o Paul Butterfield σχημάτισε τους Better Days, ένα 6μελές σχήμα χωρίς πνευστά και κυκλοφόρησαν δύο δίσκους το 1973, ενώ ο ίδιος έμεινε στη δισκογραφία έως το 1986, ένα χρόνο πριν το θάνατο του βγάζοντας τρία σόλο άλμπουμ. Επίσης συμμετείχε στο σάουντρακ της ταινίας «Steel Yard Blues» (1972) με τη Jane Fonda και τον Donald Sutheerland παίζοντας μουσική με τους κολλητούς τους Nick Gravenites και Mike Bloomfield. Επίσης συμμετείχε στο δίσκο του Muddy Waters - «Fathers and Son» (1969) μαζί με άλλους μεγάλους μπλουζίστες.
Paul Butterfield Blues Band - Morning Sunrise (Lost Treasures of WoodStock)
Ο Paul Butterfield ήταν παρών και στο Woodstock με την περίφημη Blues Band του στην «μπλε» νότα» του κορυφαίας ροκ συναυλίας τον Αύγουστο του 1969, αλλά και στο ιστορικό Monterey Pop Festival τον Ιούνιο του 1967. Ιστορικές είναι και οι εμφανίσεις στο Filmore East στη Ν. Υόρκη και στο Filmore West στο Σαν Φραντσίσκο, τους «ναούς» των συναυλιών στην Αμερική. Τραγουδιστής, συνθέτης, δεξιοτέχνης φυσαρμονικίστας και φλαουτίστας, ιδρυτής των Paul Butterfiled Blues Band και Better Days, παιδί της μεγάλης σχολής του Σικάγο «πάτησε» στους μαύρους μπλουζίστες, τον Muddy Waters και τον Howlin’ Wolf που ζούσαν επίσης στο Σικάγο και εξέλιξε το ηλεκτρικό blues. Μέλος του Blues Hall Of Fame από το 2006 και του Rock’n’Roll Hall Of Fame από το 2015. Γιος δικηγόρου, με μητέρα ζωγράφο.
Paul Butterfield Blues Band - Driftin' Blues (Monterey 1967)
Τα blues συγκροτήματα που σχημάτισε ο Paul Butterfield δεν κατάφεραν να έχουν ποτέ μεγάλη επιτυχία, ωστόσο ο ίδιος επηρέασε πολύ την σύγχρονη μουσική. Οι πρωτοποριακές ενορχηστρώσεις και οι νέες μουσικές ιδέες και προτάσεις του εξέλισσαν συνεχώς το ηλεκτρικό blues. Ο Butterfield γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Σικάγο και έμαθε από μικρός φλάουτο, ενώ στο γυμνάσιο καταπιάστηκε με την φυσαρμόνικα. Στα 16 του σύχναζε σε στέκια μαύρων στο Νότιο Σικάγο, όπου φτασμένοι τότε μπλουζίστες όπως οι Howlin’ Wolf, Junior Wells, Otis Rush, Magic Sam, Little Walter με χαρά τον ανέβαζαν στο πάλκο να παίξει μαζί τους! Ο Butterfiled έπαιζε φυσαρμόνικά όπως ο Little Walter κρατώντας την κολλητά στο μικρόφωνο.
Στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο γνώρισε τον λευκό σπουδαίο blues κιθαρίστα Elvin Bishop που ήρθε να φοιτήσει από την Οκλαχόμα εκεί με υποτροφία, έγιναν φίλοι κι άρχισε να παίζει σε συγκροτήματα στην περιοχή του Σικάγο. Ο Butterfield έπαιζε κιθάρα εκείνη την περίοδο, αλλά ήταν μέτριος και ο Bishop έπαιζε φυσαρμόνικά, όχι όμως σαν τον Butterfield. Οι δύο τους έγιναν κολλητοί φίλοι και αποτέλεσαν τη βάση των Paul Butterfield Blues Band. Οι φανατικοί οπαδοί των blues δεν τους συμπαθούσαν καθώς χρησιμοποιούσαν ενισχυτές και ο ήχος τους ήταν ηλεκτρικός και γιατί ο ήχος τους δεν ήταν αμιγώς blues, αλλά είχε στοιχεία από folk, rock και jazz. Ωστόσο κατάφεραν να γίνουν από τα πιο γνωστά τοπικά σχήματα και οι οπαδοί τους ήταν κυρίως νεαροί, σε μια περίοδο που τα blues είχαν αρχίσει να χάνουν έδαφος στο Σικάγο. Η φήμη τους έφτασε σαν αυτιά των «λαγωνικών» στις δισκογραφικές εταιρίες παρ’ όλου που δεν είχαν κάνει καμιά ζωντανή εμφάνιση εκτός Σικάγο! Έτσι ηχογράφησαν το πρώτο ιστορικό και ομώνυμο άλμπουμ τους το 1965 στην Electra, που έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τους κριτικούς.
«Αυτός ο δίσκος κινεί το ενδιαφέρον επειδή μερικοί νεαροί λευκοί μπορούν και παίζουν τόσο καλά blues. Ακόμα πιο παράξενο είναι το γεγονός ότι τα τραγούδια που παίζουν δεν είχαν γίνει γνωστά όταν τα είχαν κυκλοφορήσει οι ίδιοι οι συνθέτες τους (Howlin’ Wolf, Muddy Waters)» έγραφε μια κριτική της εποχής και αναφερόταν σε κομμάτια όπως τα «Born In Chicago», «Blues With A Feeling», «I Got My Mojo Working»…
Το «Get Out Of My Life, Woman»
Τόσο ο πρώτος αυτός δίσκος τους, αλλά και το δεύτερο άλμπουμ τους «East West» (Electra, 1966) που γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία στη Μ. Βρετανία, με κομμάτια όπως τα «Walkin’ Blues», «Get Out Of My Life, Woman», «Two Trains Running» (που διασκεύασαν αργότερα οι Allman Brothers) θεωρούνται κλασσικά. Το γκρουπ έβγαλε άλλα 5 εξαιρετικά άλμπουμ έως το 1971, εκ των οποίων το ένα, το περίφημο διπλό «Live» (1970) στα οποία εμπλούτισαν την μουσική τους με jazz, rock και soul στοιχεία προσθέτοντας πνευστά όργανα στο τρίτο δίσκο τους «The Ressurection of Pigboy Crabshaw» το 1967: Dave Saborn (καταξιωμένο και βραβευμένο τζαζίστα σήμερα) άλτο σαξόφωνο, Charles Dinwiddie τενόρο σαξόφωνο και Keith Johnson τρομπέτα.
Όταν προσκλήθηκαν να παίξουν στο διάσημο Newport Folk Festival στο ξεκίνημά τους το 1965 έγινε εξαίρεση για τους Paul Butterfield Blues Band καθώς οι διοργανωτές απέκλειαν όσους έπαιζαν με ενισχυτές, αλλά τους δέχθηκαν ως πολύ ενδιαφέρουσα μπάντα! Το συγκρότημα τότε αποτελούσαν οι Paul Butterfield, Mike Bloomfield πρώτη κιθάρα, Elvin Bishop δεύτερη κιθάρα, Jerome Arnold ηλεκτρικό μπάσο, Billy Davenport ντραμς και Mark Naftalin πιάνο και αρμόνιο. Σούπερ - μπάντα! Το γκρουπ ενθουσίασε το κοινό και στο τέλος της εμφάνισής του έπαιξε με τον Bob Dylan που εμφανίστηκε για πρώτη φορά με ηλεκτρική κιθάρα στα χέρια διχάζοντας τους οπαδούς του στην πολυσυζητημένη εκείνη εμφάνιση του το 1965 στο Newport!
Το 1972 o Paul Butterfield σχημάτισε τους Better Days, ένα 6μελές σχήμα χωρίς πνευστά και κυκλοφόρησαν δύο δίσκους το 1973, ενώ ο ίδιος έμεινε στη δισκογραφία έως το 1986, ένα χρόνο πριν το θάνατο του βγάζοντας τρία σόλο άλμπουμ. Επίσης συμμετείχε στο σάουντρακ της ταινίας «Steel Yard Blues» (1972) με τη Jane Fonda και τον Donald Sutheerland παίζοντας μουσική με τους κολλητούς τους Nick Gravenites και Mike Bloomfield. Επίσης συμμετείχε στο δίσκο του Muddy Waters - «Fathers and Son» (1969) μαζί με άλλους μεγάλους μπλουζίστες.
Paul Butterfield Blues Band - Morning Sunrise (Lost Treasures of WoodStock)
