Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν ότι είμαι Floydάκιας. Όσοι με γνωρίζουν λίγο παραπάνω γνωρίζουν επίσης ότι έκανα φαντάρος -στο κομμάτι της βασικής εκπαίδευσης- στην Τρίπολη. Και όσοι με ξέρουν καλά ενδεχομένως να έχουν ακούσει ότι εκεί γνώρισα το Μάξιμο Μουμούρη, καθότι ήμασταν στην ίδια «σειρά». Θυμάμαι πάμπολλες - σωτήριες από το στρατιωτικό παραλογισμό και τη στρατιωτική μονοτονία και ρουτίνα - συζητήσεις μας για τη μουσική. Ο ίδιος ήξερε καλά τους Pink Floyd και είμαι βέβαιος ότι, αν δεν γινόταν ηθοποιός (και πολύ καλός μάλιστα), θα γινόταν μουσικός (πολύ καλός, το πιθανότερο) ευχαρίστως. Ωστόσο, είναι τόσο παλιές οι συζητήσεις μας που δεν τις θυμάμαι όλες και δεν τις θυμάμαι στη λεπτομέρειά τους. Οι Pink Floyd πρωταγωνιστούσαν στις κουβέντες που κάναμε μαζί και με τον έτερο «συνάδελφο» τον Άλκη.
Και να, που τις επόμενες μέρες θα έχω την ευκαιρία να επαναφέρω στη μνήμη μου τις τοποθετήσεις και την οπτική του Μάξιμου απέναντι στο πιο σημαντικό συγκρότημα της παγκόσμιας ιστορίας της ροκ.
Διαβάζω στο δελτίο τύπου: «Με αφορμή το Atom Ηeart Μother, ίσως το πιο αμφιλεγόμενο έργο των Pink Floyd, ο Μάξιμος Μουμούρης συμπράττει με την Underground Youth Orchestra και το φωνητικό σύνολο Arioso και στήνει μία ζωντανή μουσική παράσταση από τις 29 Ιουνίου έως την 1η Ιουλίου 2018 στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Με όχημα τη ζωντανή μουσική επί σκηνής, o Άκης Σακελλαρίου αποπειράται να καταγράψει τη διαδρομή του Ενός μέσα στην καθημερινότητα, τη σχέση του με τον καθρέφτη, το είδωλό του και τη συνείδησή του, όπως και τις συναντήσεις με τους Άλλους και την αφύπνισή του μέσα από αυτές. O ωμός κυνισμός των στίχων του Roger Waters, η ζωτική αμφιβολία του Edgar Moren, η μοναχική πορεία του εν δυνάμει αυτόχειρα «λύκου της στέπας» του Herman Esse και τέλος, η υπαρξιακή φιλοσοφία του Osho που καταρρίπτει το Εγώ, φτιάχνουν την αντιφατικότητα της μοναχικής πορείας ενός ανθρώπου. Η μηχανική, αινιγματική και οξύμωρη πραγματικότητά του έρχεται αντιμέτωπη με τις εφηβικές φωνές της χορωδίας και τον οδηγούν στο να κοιτάξει στο παρελθόν και να αντιληφθεί το παρόν, να αντιληφθεί το λόγο που δε γελάει όπως όταν ήταν παιδί…».
Στα δικά μου μάτια και αυτιά, το project αυτό έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Οι Pink Floyd είναι το σπουδαιότερο συγκρότημα όλων των εποχών γιατί κατόρθωσαν αυτή τη μεγάλη πορεία χωρίς ποτέ να καταφύγουν στην ευκολία του ερωτικού στίχου. Υπήρξαν σχεδόν εμμονικά (ιδιαιτέρως όσο ήταν παρών ο Roger Waters) πολιτικοί. Το συγκεκριμένο γεγονός τους κατέστησε λειτουργικούς και απαραίτητους σε κάθε εποχή. Σήμερα το έργο τους είναι ζωντανό και ακουμπά όσα διαδραματίζονται στον πλανήτη. Έχει, λοιπόν, τεράστιο ενδιαφέρον η προσέγγιση ενός νέου ανθρώπου στην Ελλάδα και η επιλογή του συγκεκριμένου έργου στο σήμερα μιας αμείλικτης πραγματικότητας.
Θα προσπαθήσω να είμαι εκεί. Έχω μεγάλη περιέργεια. Εσείς;
Σκηνοθεσία - σκηνικά: Μάξιμος Μουμούρης
Ερμηνεία: Άκης Σακελλαρίου
Επιμέλεια κίνησης: Μαριάνα Καβαλλιεράτου
Μουσικοί: Underground Youth Orchestra
Μουσική Διεύθυνση: Κώστας Ηλιάδης
Χορωδία: Φωνητικό σύνολο «Arioso»
Διδασκαλία - Διεύθυνση: Κατερίνα Βασιλικού
Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Παραγωγή: Ιανός
Διεύθυνση παραγωγής: Ντένια Σαφαρή
Διάρκεια παράστασης: 60’
Και να, που τις επόμενες μέρες θα έχω την ευκαιρία να επαναφέρω στη μνήμη μου τις τοποθετήσεις και την οπτική του Μάξιμου απέναντι στο πιο σημαντικό συγκρότημα της παγκόσμιας ιστορίας της ροκ.
Διαβάζω στο δελτίο τύπου: «Με αφορμή το Atom Ηeart Μother, ίσως το πιο αμφιλεγόμενο έργο των Pink Floyd, ο Μάξιμος Μουμούρης συμπράττει με την Underground Youth Orchestra και το φωνητικό σύνολο Arioso και στήνει μία ζωντανή μουσική παράσταση από τις 29 Ιουνίου έως την 1η Ιουλίου 2018 στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Με όχημα τη ζωντανή μουσική επί σκηνής, o Άκης Σακελλαρίου αποπειράται να καταγράψει τη διαδρομή του Ενός μέσα στην καθημερινότητα, τη σχέση του με τον καθρέφτη, το είδωλό του και τη συνείδησή του, όπως και τις συναντήσεις με τους Άλλους και την αφύπνισή του μέσα από αυτές. O ωμός κυνισμός των στίχων του Roger Waters, η ζωτική αμφιβολία του Edgar Moren, η μοναχική πορεία του εν δυνάμει αυτόχειρα «λύκου της στέπας» του Herman Esse και τέλος, η υπαρξιακή φιλοσοφία του Osho που καταρρίπτει το Εγώ, φτιάχνουν την αντιφατικότητα της μοναχικής πορείας ενός ανθρώπου. Η μηχανική, αινιγματική και οξύμωρη πραγματικότητά του έρχεται αντιμέτωπη με τις εφηβικές φωνές της χορωδίας και τον οδηγούν στο να κοιτάξει στο παρελθόν και να αντιληφθεί το παρόν, να αντιληφθεί το λόγο που δε γελάει όπως όταν ήταν παιδί…».
Στα δικά μου μάτια και αυτιά, το project αυτό έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Οι Pink Floyd είναι το σπουδαιότερο συγκρότημα όλων των εποχών γιατί κατόρθωσαν αυτή τη μεγάλη πορεία χωρίς ποτέ να καταφύγουν στην ευκολία του ερωτικού στίχου. Υπήρξαν σχεδόν εμμονικά (ιδιαιτέρως όσο ήταν παρών ο Roger Waters) πολιτικοί. Το συγκεκριμένο γεγονός τους κατέστησε λειτουργικούς και απαραίτητους σε κάθε εποχή. Σήμερα το έργο τους είναι ζωντανό και ακουμπά όσα διαδραματίζονται στον πλανήτη. Έχει, λοιπόν, τεράστιο ενδιαφέρον η προσέγγιση ενός νέου ανθρώπου στην Ελλάδα και η επιλογή του συγκεκριμένου έργου στο σήμερα μιας αμείλικτης πραγματικότητας.
Θα προσπαθήσω να είμαι εκεί. Έχω μεγάλη περιέργεια. Εσείς;
Llawfall Συντελεστες
Κείμενο: Μάξιμος ΜουμούρηςΣκηνοθεσία - σκηνικά: Μάξιμος Μουμούρης
Ερμηνεία: Άκης Σακελλαρίου
Επιμέλεια κίνησης: Μαριάνα Καβαλλιεράτου
Μουσικοί: Underground Youth Orchestra
Μουσική Διεύθυνση: Κώστας Ηλιάδης
Χορωδία: Φωνητικό σύνολο «Arioso»
Διδασκαλία - Διεύθυνση: Κατερίνα Βασιλικού
Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Παραγωγή: Ιανός
Διεύθυνση παραγωγής: Ντένια Σαφαρή
Διάρκεια παράστασης: 60’
