Το διαβάζεις πολύ συχνά σε συνεντεύξεις. Σε δυο εκδοχές μάλιστα. Ρωτούν έναν επιτυχημένο επαγγελματία: «θα θέλατε το παιδί σας να ακολουθήσει τα χνάρια σας»; Και ρωτούν λογιών - λογιών ανθρώπους: καλλιτέχνες, αθλητές, επιχειρηματίες κ.ο.κ. Είναι μια ερώτηση κλισέ, σίγουρα, πίσω της όμως κρύβει μια σχέση ανιδιοτελούς αγάπης, αυτή του γονιού με το παιδί του. Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι απαντούν με πολιτικά ορθό τρόπο: «θα ήθελα το παιδί μου να ακολουθήσει το δικό του δρόμο» ή «δεν έχω καμία προσδοκία πέραν του να είναι ευτυχισμένο», όμως, προσωπικά πιστεύω ότι, όλοι οι γονείς θέλουν τα παιδιά τους να γνωρίσουν τον κόσμο τους. Και είναι θεμιτό. Εξάλλου, υπάρχουν κι εκείνοι που απαντούν έτσι, στη δεύτερη εκδοχή της απάντησης, δηλαδή. Πως μου ήρθε τωρα όλο αυτό; Και τι δουλειά έχει μια τέτοια κουβέντα σε ένα μουσικό site;
Προσπαθώ να μπω λίγο στη θέση του Γιώργου Καλκάνη, πολυαγαπημένου καθηγητή από το Μουσικό Γυμνάσιο της Παλλήνης, που βλέπει τα παιδιά του να διαπρέπουν στο χώρο της μουσικής επιτέλεσης. Τόσο ο Μιχάλης, όσο και ο Χρήστος, έχουν εξελιχθεί σε σπουδαίους μουσικούς, ταλαντούχους δεξιοτέχνες και δημιουργούς αυτόφωτους που είναι περιζήτητοι στο χώρο τους. Πως να τους βλέπει, λοιπόν, ο πατέρας τους, αυτός ο ανοιχτόμυαλος άνθρωπος, ο καλλιτέχνης, ο δάσκαλος που «άνοιγε τα μάτια» σε όλα τα «παιδιά» από την έδρα της παράδοσης. Και πως να είναι το συναίσθημα του να παίζει μαζί τους σαν ίσος προς ίσους, ακόμα και αν υπήρξε ο πρώτος τους δάσκαλος. Όλα αυτά θα απαντηθούν, θαρρώ (αν και σίγουρα έχουν απαντηθεί πάμπολλες φορές εντός της πατρικής καλλιτεχνικής οικίας), το προσεχές Σάββατο 21 Οκτώβρη στο Κελλάρι του Atheneum, στο Θησείο.
Πατέρας και γιοι, δάσκαλος και μαθητές, παίρνοντας σαν αφορμή πασίγνωστες μουσικές από τον κινηματογράφο, αλλά και μουσικές που πλάθουν ή παραπέμπουν σε εικόνες «συνομιλούν» και μοιράζονται με το ακροατήριο ένα ταξίδι στο χρόνο. Από τον Ennio Μorricone, στην Ελένη Kαραΐνδρου και από Καλκάνη σε… Καλκάνη. Οικογενειακή υπόθεση, το δίχως άλλο.
Για όσους δεν γνωρίζουν, στο σχήμα συμμετέχουν οι: Χρήστος Καλκάνης - κλαρινέτο, Μιχάλης Καλκάνης - κοντραμπάσσο και Γιώργος Καλκάνης - πιάνο.
Προσοχή, το κοινό επίθετο ΔΕΝ είναι συνωνυμία. Είναι καθαρή συγγένεια. Ίσως και... συνενοχή! Σίγουρα, συμμαχία.
Προσπαθώ να μπω λίγο στη θέση του Γιώργου Καλκάνη, πολυαγαπημένου καθηγητή από το Μουσικό Γυμνάσιο της Παλλήνης, που βλέπει τα παιδιά του να διαπρέπουν στο χώρο της μουσικής επιτέλεσης. Τόσο ο Μιχάλης, όσο και ο Χρήστος, έχουν εξελιχθεί σε σπουδαίους μουσικούς, ταλαντούχους δεξιοτέχνες και δημιουργούς αυτόφωτους που είναι περιζήτητοι στο χώρο τους. Πως να τους βλέπει, λοιπόν, ο πατέρας τους, αυτός ο ανοιχτόμυαλος άνθρωπος, ο καλλιτέχνης, ο δάσκαλος που «άνοιγε τα μάτια» σε όλα τα «παιδιά» από την έδρα της παράδοσης. Και πως να είναι το συναίσθημα του να παίζει μαζί τους σαν ίσος προς ίσους, ακόμα και αν υπήρξε ο πρώτος τους δάσκαλος. Όλα αυτά θα απαντηθούν, θαρρώ (αν και σίγουρα έχουν απαντηθεί πάμπολλες φορές εντός της πατρικής καλλιτεχνικής οικίας), το προσεχές Σάββατο 21 Οκτώβρη στο Κελλάρι του Atheneum, στο Θησείο.
Πατέρας και γιοι, δάσκαλος και μαθητές, παίρνοντας σαν αφορμή πασίγνωστες μουσικές από τον κινηματογράφο, αλλά και μουσικές που πλάθουν ή παραπέμπουν σε εικόνες «συνομιλούν» και μοιράζονται με το ακροατήριο ένα ταξίδι στο χρόνο. Από τον Ennio Μorricone, στην Ελένη Kαραΐνδρου και από Καλκάνη σε… Καλκάνη. Οικογενειακή υπόθεση, το δίχως άλλο.
Για όσους δεν γνωρίζουν, στο σχήμα συμμετέχουν οι: Χρήστος Καλκάνης - κλαρινέτο, Μιχάλης Καλκάνης - κοντραμπάσσο και Γιώργος Καλκάνης - πιάνο.
Προσοχή, το κοινό επίθετο ΔΕΝ είναι συνωνυμία. Είναι καθαρή συγγένεια. Ίσως και... συνενοχή! Σίγουρα, συμμαχία.
