Οι περισσότεροι από μας θεωρούμε δεδομένο ότι ανά πάσα στιγμή μπορούμε να ακούμε μουσική: από την καφετέρια μέχρι το κομμωτήριο της γειτονιάς μας. Και από το αγαπημένο μας μπαρ μέχρι το σουπερμάρκετ. Δεδομένη θεωρούμε ακόμη και τη μουσική αναμονής στις τηλεφωνικές μας κλήσεις.
Σπανίως όμως μας περνάει από το μυαλό πως αυτήν τη μουσική την παρήγαγαν και την ερμήνευσαν κάποιοι άνθρωποι που περιμένουν να πληρωθούν, όπως όλοι μας, για τη δουλειά τους αυτή. Πόσω μάλλον σήμερα, που πλήθη καλλιτεχνών λιμοκτονούν έχοντας πληγεί από την ανεργία...
Δυστυχώς, η αυτονόητη αυτή διαπίστωση δεν έχει γίνει συνείδηση στην Ελλάδα. Η Δήμητρα Γαλάνη, αντιπρόεδρος του GEA, του ενιαίου, αστικού μη κερδοσκοπικού οργανισμού συλλογικής διαχείρισης και είσπραξης συγγενικών δικαιωμάτων ελληνικής και ξένης ηχογραφημένης μουσικής, έφερε ένα πολύ καλό παράδειγμα σε ενημερωτική συνάντηση του φορέα με τους δημοσιογράφους:
«Πόσες φορές επιλέγουμε ένα ωραίο μπαράκι για τη μουσική του; Ε, δεν είναι περίεργο ο ιδιοκτήτης του χώρου αυτού να αγοράζει από την κάβα τα ποτά που δίνει στους πελάτες του, αλλά να μην πληρώνει για τη μουσική που τους προσφέρει; Δεν κερδίζει από τη μουσική αυτή; Άρα δεν μιλάμε για κλοπή; Όταν καλλιτέχνες σήμερα βρίσκονται σε δεινή θέση και δεν εισπράττουν τίποτε από την εμπορική εκμετάλλευση του έργου τους;».
Τι γίνεται λοιπόν; Παράλληλα με την ΑΕΠΙ, δηλαδή τον οργανισμό συλλογικής διαχείρισης των πνευματικών δικαιωμάτων (δηλαδή των δικαιωμάτων των δημιουργών), υπάρχει η GEA: λειτουργεί τρία χρόνια και δημιουργήθηκε από τη συνένωση τριών Οργανισμών Συλλογικής Διαχείρισης Συγγενικών Δικαιωμάτων (σ.σ. τα συγγενικά δικαιώματα είναι αυτά που αποδίδονται στους παραγωγούς, ερμηνευτές και μουσικούς ενός έργου). Οι οργανισμοί αυτοί είναι οι: Grammo (δισκογραφικές επιχειρήσεις), Ερατώ (ερμηνευτές) και Απόλλων (μουσικοί). Πλέον είναι η GEA που εισπράττει τις αμοιβές των μελών τους (Ελλήνων και ξένων). «Χωρίς να υπάρχει κάποιο κέρδος μεσολαβητή στην όλη διαδικασία. Διότι είμαστε μη κερδοσκοπική οργάνωση», όπως υπογραμμίζουν. «Σε αντίθεση με την ΑΕΠΙ που είναι Ανώνυμη Εταιρεία», όπως ειπώθηκε κάποια στιγμή στην κουβέντα (που θα μπορούσε πολύ εύκολα να οδηγηθεί σε κόντρα, μιας και πετάχτηκαν κάποιες σπόντες για τον τρόπο λειτουργίας της ΑΕΠΙ από το ακροατήριο...).
Αυτό πάντως που έγινε απόλυτα κατανοητό είναι πως σήμερα, στην Ελλάδα, διά νόμου (2121/1993) κάθε επιχείρηση (ξενοδοχείο, καφετέρια, λούνα παρκ, ιστοσελίδες, σταθμοί κ.ο.κ.), που παίζει σε δημόσιο χώρο ηχογραφημένη μουσική (CD, ραδιόφωνο, Διαδίκτυο κ.ο.κ.), οφείλει να πληρώνει σε ετήσια βάση ένα ποσόν, προσυμφωνημένο, ανάλογα με το είδος της επιχείρησης, που θα μοιράζεται από την GEA στους δικαιούχους της. Ο οργανισμός μάλιστα ξεκίνησε και νέα καμπάνια ενημέρωσης.
Ήδη αρκετές χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν αδειοδοτηθεί για τα έτη 2012, 2013 -φέρουν μάλιστα το ειδικό αυτοκόλλητο σήμα της GEA. «Η αμοιβή, προϊόν διαπραγμάτευσης, είναι απειροελάχιστη - και μάλιστα λόγω εποχής, πολύ μειωμένη», υπογράμμισαν ο πρόεδρος της GEA Κωνσταντίνος Γεωργούντζος και ο γενικός διευθυντής της Δημήτρης Γιαρμενίτης. «Στην περίπτωση ενός μπαρ, μιλάμε για 500-700 ευρώ. Αν δούμε τον τζίρο ενός καφέ ή μιας ταβέρνας, ουσιαστικά μιλάμε για ένα ημερήσιο κέρασμα!».
Η αλήθεια είναι βέβαια πως στην πράξη το πράγμα χωλαίνει. Κυρίως λόγω παραπληροφόρησης (ή μη πληροφόρησης) αλλά και της παγιωμένης αντίληψης περί της χρήσης μουσικής σε δημόσιους χώρους που προαναφέραμε. Και φυσικά δεν βοηθά ότι αυτήν την εποχή βομβαρδιζόμαστε από χαράτσια...
Μια ιδιοκτήτρια συνοικιακού κομμωτηρίου μάς είπε πριν από μερικές εβδομάδες πως σταμάτησε εντελώς να παίζει ραδιόφωνο στο μαγαζί της, διότι, λέει, σε ένα γειτονικό κατάστημα έκανε ντου η Δημοτική Αστυνομία και επέβαλε πρόστιμο σε κάποιον που έπαιζε μουσική χωρίς άδεια. «Σιγά μην πληρώνω 700 ευρώ το χρόνο για μουσική», μας είπε. «Με έχουν πνίξει τα έξοδα».
Αν ενημερωνόταν σωστά, μας είπε η GEA, θα ήξερε πως για την περίπτωσή της το ποσόν θα κυμαινόταν στα 50-70 ευρώ ετησίως. Όσο για τη Δημοτική Αστυνομία, όπως μάθαμε, στον πρώτο έλεγχο προειδοποιεί. Κυρώσεις επιβάλλονται αν στο δεύτερο έλεγχο ο επιχειρηματίας δεν έχει συμμορφωθεί.
Η Δ. Γαλάνη πάντως ξεκαθάρισε: «Εμείς ως GEA δεν κάνουμε ελέγχους. Έχουμε όμως το δικαίωμα να κάνουμε αγωγές, ασφαλιστικά κ.λπ. σε αυτούς που δεν τηρούν το νόμο. Κάτι που σίγουρα δεν συμφέρει τον επιχειρηματία που θα πλήρωνε πολύ λιγότερα αν απλά εξασφάλιζε την άδειά του».
Για εκείνην, ωστόσο, το ζήτημα είναι άλλο. «Δεν είναι σκοπός μας, ούτε άλλωστε μπορούμε, να κλείσουμε καμία επιχείρηση! Αυτό που ζητάμε είναι να μας βοηθήσετε να επικοινωνήσουμε στον κόσμο το δικαίωμά μας. Να αλλάξει η παιδεία μας σε αυτό το θέμα. Τα παιδιά να αρχίσουν να αντιλαμβάνονται τι σημαίνει κάνω μουσική ή τι σημαίνει downloading. Θέλουμε να ενδυναμωθεί η σχέση δημιουργού και χρήστη της μουσικής. Ζητάμε απλώς το αυτονόητο...».
Το σλόγκαν τους άλλωστε είναι: «Η μουσική έχει αξία. Ας την εκτιμήσουμε μαζί».
Οι χρήστες μουσικής σε όλη την Ελλάδα μπορούν να καλούν την GEA στους αριθμούς 801-11 11 432 και 214-4165300.
Της ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ
Πηγή: www.enet.gr
Σπανίως όμως μας περνάει από το μυαλό πως αυτήν τη μουσική την παρήγαγαν και την ερμήνευσαν κάποιοι άνθρωποι που περιμένουν να πληρωθούν, όπως όλοι μας, για τη δουλειά τους αυτή. Πόσω μάλλον σήμερα, που πλήθη καλλιτεχνών λιμοκτονούν έχοντας πληγεί από την ανεργία...
Δυστυχώς, η αυτονόητη αυτή διαπίστωση δεν έχει γίνει συνείδηση στην Ελλάδα. Η Δήμητρα Γαλάνη, αντιπρόεδρος του GEA, του ενιαίου, αστικού μη κερδοσκοπικού οργανισμού συλλογικής διαχείρισης και είσπραξης συγγενικών δικαιωμάτων ελληνικής και ξένης ηχογραφημένης μουσικής, έφερε ένα πολύ καλό παράδειγμα σε ενημερωτική συνάντηση του φορέα με τους δημοσιογράφους:
«Πόσες φορές επιλέγουμε ένα ωραίο μπαράκι για τη μουσική του; Ε, δεν είναι περίεργο ο ιδιοκτήτης του χώρου αυτού να αγοράζει από την κάβα τα ποτά που δίνει στους πελάτες του, αλλά να μην πληρώνει για τη μουσική που τους προσφέρει; Δεν κερδίζει από τη μουσική αυτή; Άρα δεν μιλάμε για κλοπή; Όταν καλλιτέχνες σήμερα βρίσκονται σε δεινή θέση και δεν εισπράττουν τίποτε από την εμπορική εκμετάλλευση του έργου τους;».
Τι γίνεται λοιπόν; Παράλληλα με την ΑΕΠΙ, δηλαδή τον οργανισμό συλλογικής διαχείρισης των πνευματικών δικαιωμάτων (δηλαδή των δικαιωμάτων των δημιουργών), υπάρχει η GEA: λειτουργεί τρία χρόνια και δημιουργήθηκε από τη συνένωση τριών Οργανισμών Συλλογικής Διαχείρισης Συγγενικών Δικαιωμάτων (σ.σ. τα συγγενικά δικαιώματα είναι αυτά που αποδίδονται στους παραγωγούς, ερμηνευτές και μουσικούς ενός έργου). Οι οργανισμοί αυτοί είναι οι: Grammo (δισκογραφικές επιχειρήσεις), Ερατώ (ερμηνευτές) και Απόλλων (μουσικοί). Πλέον είναι η GEA που εισπράττει τις αμοιβές των μελών τους (Ελλήνων και ξένων). «Χωρίς να υπάρχει κάποιο κέρδος μεσολαβητή στην όλη διαδικασία. Διότι είμαστε μη κερδοσκοπική οργάνωση», όπως υπογραμμίζουν. «Σε αντίθεση με την ΑΕΠΙ που είναι Ανώνυμη Εταιρεία», όπως ειπώθηκε κάποια στιγμή στην κουβέντα (που θα μπορούσε πολύ εύκολα να οδηγηθεί σε κόντρα, μιας και πετάχτηκαν κάποιες σπόντες για τον τρόπο λειτουργίας της ΑΕΠΙ από το ακροατήριο...).
Αυτό πάντως που έγινε απόλυτα κατανοητό είναι πως σήμερα, στην Ελλάδα, διά νόμου (2121/1993) κάθε επιχείρηση (ξενοδοχείο, καφετέρια, λούνα παρκ, ιστοσελίδες, σταθμοί κ.ο.κ.), που παίζει σε δημόσιο χώρο ηχογραφημένη μουσική (CD, ραδιόφωνο, Διαδίκτυο κ.ο.κ.), οφείλει να πληρώνει σε ετήσια βάση ένα ποσόν, προσυμφωνημένο, ανάλογα με το είδος της επιχείρησης, που θα μοιράζεται από την GEA στους δικαιούχους της. Ο οργανισμός μάλιστα ξεκίνησε και νέα καμπάνια ενημέρωσης.
Ήδη αρκετές χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν αδειοδοτηθεί για τα έτη 2012, 2013 -φέρουν μάλιστα το ειδικό αυτοκόλλητο σήμα της GEA. «Η αμοιβή, προϊόν διαπραγμάτευσης, είναι απειροελάχιστη - και μάλιστα λόγω εποχής, πολύ μειωμένη», υπογράμμισαν ο πρόεδρος της GEA Κωνσταντίνος Γεωργούντζος και ο γενικός διευθυντής της Δημήτρης Γιαρμενίτης. «Στην περίπτωση ενός μπαρ, μιλάμε για 500-700 ευρώ. Αν δούμε τον τζίρο ενός καφέ ή μιας ταβέρνας, ουσιαστικά μιλάμε για ένα ημερήσιο κέρασμα!».
Η αλήθεια είναι βέβαια πως στην πράξη το πράγμα χωλαίνει. Κυρίως λόγω παραπληροφόρησης (ή μη πληροφόρησης) αλλά και της παγιωμένης αντίληψης περί της χρήσης μουσικής σε δημόσιους χώρους που προαναφέραμε. Και φυσικά δεν βοηθά ότι αυτήν την εποχή βομβαρδιζόμαστε από χαράτσια...
Μια ιδιοκτήτρια συνοικιακού κομμωτηρίου μάς είπε πριν από μερικές εβδομάδες πως σταμάτησε εντελώς να παίζει ραδιόφωνο στο μαγαζί της, διότι, λέει, σε ένα γειτονικό κατάστημα έκανε ντου η Δημοτική Αστυνομία και επέβαλε πρόστιμο σε κάποιον που έπαιζε μουσική χωρίς άδεια. «Σιγά μην πληρώνω 700 ευρώ το χρόνο για μουσική», μας είπε. «Με έχουν πνίξει τα έξοδα».
Αν ενημερωνόταν σωστά, μας είπε η GEA, θα ήξερε πως για την περίπτωσή της το ποσόν θα κυμαινόταν στα 50-70 ευρώ ετησίως. Όσο για τη Δημοτική Αστυνομία, όπως μάθαμε, στον πρώτο έλεγχο προειδοποιεί. Κυρώσεις επιβάλλονται αν στο δεύτερο έλεγχο ο επιχειρηματίας δεν έχει συμμορφωθεί.
Η Δ. Γαλάνη πάντως ξεκαθάρισε: «Εμείς ως GEA δεν κάνουμε ελέγχους. Έχουμε όμως το δικαίωμα να κάνουμε αγωγές, ασφαλιστικά κ.λπ. σε αυτούς που δεν τηρούν το νόμο. Κάτι που σίγουρα δεν συμφέρει τον επιχειρηματία που θα πλήρωνε πολύ λιγότερα αν απλά εξασφάλιζε την άδειά του».
Για εκείνην, ωστόσο, το ζήτημα είναι άλλο. «Δεν είναι σκοπός μας, ούτε άλλωστε μπορούμε, να κλείσουμε καμία επιχείρηση! Αυτό που ζητάμε είναι να μας βοηθήσετε να επικοινωνήσουμε στον κόσμο το δικαίωμά μας. Να αλλάξει η παιδεία μας σε αυτό το θέμα. Τα παιδιά να αρχίσουν να αντιλαμβάνονται τι σημαίνει κάνω μουσική ή τι σημαίνει downloading. Θέλουμε να ενδυναμωθεί η σχέση δημιουργού και χρήστη της μουσικής. Ζητάμε απλώς το αυτονόητο...».
Το σλόγκαν τους άλλωστε είναι: «Η μουσική έχει αξία. Ας την εκτιμήσουμε μαζί».
Οι χρήστες μουσικής σε όλη την Ελλάδα μπορούν να καλούν την GEA στους αριθμούς 801-11 11 432 και 214-4165300.
Της ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ
Πηγή: www.enet.gr
