Ήταν 27 Απριλίου του 2008 όταν ο ξεχωριστός Κύπριος συνθέτης Μάριος Τόκας έφευγε απ’ τη ζωή στα 53 του μόλις χρόνια.
Δυτικός στη φόρμα του, ανατολίτης στις πολυποίκιλες εκφάνσεις του, στις λεπτομέρειές του. Βυζαντινός στις Καταλήξεις, τροβαδούρος στις δομές. Ο Τόκας με τον τρόπο που λειτουργούσε κατάργησε τα στεγανά και τις διαχωριστικές γραμμές, ενώ παράλληλα προσέδωσε στον όρο σουξέ «σοβαρή» υπόσταση και διαχρονική αξία.
Ενδεικτικά αναφέρω συνθέσεις του με τα ονόματα των στιχουργών σε παρένθεση: Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη, Το ζεϊμπέκικο του αρχάγγελου, Μια στάση εδώ, Λαδάδικα (Φίλιππος Γράψας), Η νύχτα μυρίζει γιασεμί, Σ’ αγαπώ σαν το γέλιο του Μάη, Θάλασσες, Αννούλα του χιονιά, Το σημάδι (Σαράντης Αλιβιζάτος), Αλήτης (Μάριος Τόκας), Εξαρτάται (Ανδρέας Νεοφυτίδης), Δίδυμα φεγγάρια (Κώστας Φασουλάς), Η δική μου η πατρίδα (Νεσιέ Γιασίν), Επιστροφές καταστροφές (Γιάννης Πάριος) κ.ά.
Με τον Πάριο ο Τόκας συνεργάστηκε με ολοκληρωμένο τρόπο στο δίσκο «Σαν τρελό φορτηγό», που κυκλοφόρησε το Απρίλη του 1989, όπου το ομώνυμο κομμάτι, σε στίχους του ερμηνευτή, αποτέλεσε και τρανταχτή επιτυχία:
Το φως θα σβήσω
Θα γείρω στο κρεβάτι
Δεν θα κλείσω μάτι
Θα σε θυμηθώ…
Κάπως έτσι ο Ολυμπιακός θα θυμάται πλέον τις χαρές του Κυπέλλου αλλά και τους εγχώριους τίτλους που κατακτούσε με ευκολία, και γιατί διέθετε υπερπλήρη ομάδα αλλά και γιατί όταν χρειαζόταν το απαραίτητο σπρώξιμο, συνειδητά ή ασυνείδητα, του το πρόσφεραν απλόχερα… Αυτά είναι πια περασμένα μεγαλεία. Μη σας πως έως και ένα βαθμό, η ψαλιδισμένη φετινή ομάδα πληρώνει και σπασμένα παλαιότερων ετών. Οι «ερυθρόλευκοι» πάντως αποχωρούν από τη διοργάνωση με ψηλά το κεφάλι αφού κέρδισαν την ΑΕΚ στο Ολυμπιακό Στάδιο και τώρα έχουν τον χρόνο και το χρήμα να προβούν στις αναγκαίες διορθώσεις και ενισχύσεις. Μόνο που αυτές πρέπει να γίνουν με ψύχραιμη και καθαρή ματιά, με περισσότερη ουσία και λιγότερο «αεροδρόμιο». Οι Πειραιώτες πρέπει επιτέλους να κοιτάξουν να καλύψουν τις θέσεις που «πονάνε». Επίσης λείπει η
ταυτότητα και ο χαρακτήρας του «μεγάλου», η στόφα του αληθινού πρωταθλητή. Χρειάζεται υπομονή, επιμονή και «χτίσιμο»…
Απ’ την άλλη τα πανηγύρια της ΑΕΚ για την πρόκριση στον τελικό έχουν γλυκόπικρη γεύση. Όχι μόνο για την ήττα αλλά και για τη γενικότερη απόδοση της ομάδας και τον τρόπο που προσέγγισε το ντέρμπι.
«Σκοτωμένο» ποδόσφαιρο, φοβική νοοτροπία απέναντι στην επιτυχία… Και ευτυχώς γι’ αυτούς που η κεφαλιά του πάλαι ποτέ δολοφόνου Καρντόσο βρήκε στο δοκάρι… Για λίγους πόντους γλιτώσανε τα δράματα. Μαζί τους και ο Χιμένεθ το συμβόλαιό του… Για τους λάτρεις της μπάλας η παρακολούθηση του αγώνα έμοιαζε μαρτύριο. Σίγουρα το μυαλό τους θα έτρεξε σε άλλες αναμετρήσεις των δύο ιστορικών
ομάδων, με άλλους μπαλαδόρους που μάτωναν τη φανέλα και κένταγαν στο γήπεδο. Όπως χαρακτηριστικά γράφει και ο Γιάννης Πάριος:
Θα σε θυμηθώ
Όπως θέλω εγώ
Με τα μάτια κλαμένα…
*...μπάλα μετά μουσικής
Το άρθρο προέρχεται από το οπισθόφυλλο της Sportday (27/4/2017) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb. Μπορείτε να το διαβάσετε και μέσα από το pdf που ακολουθεί.
Δυτικός στη φόρμα του, ανατολίτης στις πολυποίκιλες εκφάνσεις του, στις λεπτομέρειές του. Βυζαντινός στις Καταλήξεις, τροβαδούρος στις δομές. Ο Τόκας με τον τρόπο που λειτουργούσε κατάργησε τα στεγανά και τις διαχωριστικές γραμμές, ενώ παράλληλα προσέδωσε στον όρο σουξέ «σοβαρή» υπόσταση και διαχρονική αξία.
Ενδεικτικά αναφέρω συνθέσεις του με τα ονόματα των στιχουργών σε παρένθεση: Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη, Το ζεϊμπέκικο του αρχάγγελου, Μια στάση εδώ, Λαδάδικα (Φίλιππος Γράψας), Η νύχτα μυρίζει γιασεμί, Σ’ αγαπώ σαν το γέλιο του Μάη, Θάλασσες, Αννούλα του χιονιά, Το σημάδι (Σαράντης Αλιβιζάτος), Αλήτης (Μάριος Τόκας), Εξαρτάται (Ανδρέας Νεοφυτίδης), Δίδυμα φεγγάρια (Κώστας Φασουλάς), Η δική μου η πατρίδα (Νεσιέ Γιασίν), Επιστροφές καταστροφές (Γιάννης Πάριος) κ.ά.
Με τον Πάριο ο Τόκας συνεργάστηκε με ολοκληρωμένο τρόπο στο δίσκο «Σαν τρελό φορτηγό», που κυκλοφόρησε το Απρίλη του 1989, όπου το ομώνυμο κομμάτι, σε στίχους του ερμηνευτή, αποτέλεσε και τρανταχτή επιτυχία:
Το φως θα σβήσω
Θα γείρω στο κρεβάτι
Δεν θα κλείσω μάτι
Θα σε θυμηθώ…
Κάπως έτσι ο Ολυμπιακός θα θυμάται πλέον τις χαρές του Κυπέλλου αλλά και τους εγχώριους τίτλους που κατακτούσε με ευκολία, και γιατί διέθετε υπερπλήρη ομάδα αλλά και γιατί όταν χρειαζόταν το απαραίτητο σπρώξιμο, συνειδητά ή ασυνείδητα, του το πρόσφεραν απλόχερα… Αυτά είναι πια περασμένα μεγαλεία. Μη σας πως έως και ένα βαθμό, η ψαλιδισμένη φετινή ομάδα πληρώνει και σπασμένα παλαιότερων ετών. Οι «ερυθρόλευκοι» πάντως αποχωρούν από τη διοργάνωση με ψηλά το κεφάλι αφού κέρδισαν την ΑΕΚ στο Ολυμπιακό Στάδιο και τώρα έχουν τον χρόνο και το χρήμα να προβούν στις αναγκαίες διορθώσεις και ενισχύσεις. Μόνο που αυτές πρέπει να γίνουν με ψύχραιμη και καθαρή ματιά, με περισσότερη ουσία και λιγότερο «αεροδρόμιο». Οι Πειραιώτες πρέπει επιτέλους να κοιτάξουν να καλύψουν τις θέσεις που «πονάνε». Επίσης λείπει η
ταυτότητα και ο χαρακτήρας του «μεγάλου», η στόφα του αληθινού πρωταθλητή. Χρειάζεται υπομονή, επιμονή και «χτίσιμο»…
Απ’ την άλλη τα πανηγύρια της ΑΕΚ για την πρόκριση στον τελικό έχουν γλυκόπικρη γεύση. Όχι μόνο για την ήττα αλλά και για τη γενικότερη απόδοση της ομάδας και τον τρόπο που προσέγγισε το ντέρμπι.
«Σκοτωμένο» ποδόσφαιρο, φοβική νοοτροπία απέναντι στην επιτυχία… Και ευτυχώς γι’ αυτούς που η κεφαλιά του πάλαι ποτέ δολοφόνου Καρντόσο βρήκε στο δοκάρι… Για λίγους πόντους γλιτώσανε τα δράματα. Μαζί τους και ο Χιμένεθ το συμβόλαιό του… Για τους λάτρεις της μπάλας η παρακολούθηση του αγώνα έμοιαζε μαρτύριο. Σίγουρα το μυαλό τους θα έτρεξε σε άλλες αναμετρήσεις των δύο ιστορικών
ομάδων, με άλλους μπαλαδόρους που μάτωναν τη φανέλα και κένταγαν στο γήπεδο. Όπως χαρακτηριστικά γράφει και ο Γιάννης Πάριος:
Θα σε θυμηθώ
Όπως θέλω εγώ
Με τα μάτια κλαμένα…
*...μπάλα μετά μουσικής
Το άρθρο προέρχεται από το οπισθόφυλλο της Sportday (27/4/2017) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb. Μπορείτε να το διαβάσετε και μέσα από το pdf που ακολουθεί.
Συνημμένα αρχεία:
- sportday27_4.pdf (513 Λήψεις)
