Πολλά από τα τραγούδια που γράφτηκαν στην καρδιά της Κατοχής, ακόμα και κάποια που αγαπήθηκαν και τραγουδήθηκαν από τον κόσμο, λόγω των συγκυριών και της θεματολογίας τους δεν ηχογραφήθηκαν και δεν κυκλοφόρησαν ποτέ.
Τρανή απόδειξη ο περίφημος «Σαλταδόρος» του Μιχάλη Γενίτσαρη, που πέρασε στη δισκογραφία, δεκαετίες μετά την γέννησή του μέσα από τον μεγάλο δίσκο «Τα Ρεμπέτικα της Κατοχής» με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα (Minos, 1980).
Τα πως και τα γιατί καθώς και την όλη ιδιότυπη ατμόσφαιρα του λαϊκού τραγουδιού, των καλλιτεχνών και των χώρων έκφρασής τους εκείνες τις δύσκολες ώρες, μας τα διηγείται ο ίδιος ο Γενίτσαρης: «Θυμάμαι εκείνο τον καιρό στα κέντρα που δούλευα, για να ζήσεις, έπρεπε να ανακατεύεσαι με όλους τους τύπους: κλέφτες, σαλταδόρους, μαυραγορίτες, και με οτιδήποτε κακοποιό στοιχείο ερχότανε στα μαγαζιά αυτά… Μετά πήγα στου Βλάχου, που έπαθα τη ζημιά με το Μενιδιάτη το Βρετό με το λάδι, που πουλούσε νερό. Εγώ δεν ήξερα ότι ήταν κομπίνα, ενόμιζα ότι ήταν λάδι από το χωριό του... Προτού όμως να με πιάσουνε με το Βρετό με το λάδι, στου Βλάχου είχα γράψει το "Σαλταδόρο", που είχε γίνει μεγάλο σουξέ τότε. Το παίζανε όλα τα κέντρα και το τραγουδούσανε και οι Ιταλοί ακόμα».
Θα σαλτάρω, θα σαλτάρω
Τη ρεζέρβα θα τους πάρω…
Ο Παναθηναϊκός απέναντι στον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο, φαντάζει σαν ταπεινός σαλταδόρος απέναντι στον μόνιμο κατακτητή του πρωταθλήματος. Οι πράσινοι είναι βαριά πληγωμένοι αλλά όπως οι σαλταδόροι έκλεβαν την πολυπόθητη ρεζέρβα με το πολύτιμο λάστιχό της αλλά και βενζίνες, πετρέλαια, τρόφιμα και προμήθειες που κουβαλάγαν τα γερμανικά καμιόνια, κάπως έτσι κι εκείνοι πρέπει να λειτουργήσουν για να πάρουν ανάσα επιβίωσης.
Οι βαθμοί, όποιον και να κερδίσεις, παραμένουν τρεις, αλλά ενδεχομένως για μια χαμένη όπως εξελίσσεται για το τριφύλλι χρονιά, μια τέτοια νίκη να σώνει πολλά περισσότερα και πιο ουσιαστικά απ’ τα προσχήματα. Κατ’ αρχάς είναι κάτι που περιμένει πως και πως όλος ο Παναθηναϊκός λαός. Δεν ξέρω αν θα δώσει καίρια λύση στην αγωνία της ομάδας, όμως είναι ικανή να φέρει κι άλλα πολλά πέρα από ψυχολογία…
Ο Ολυμπιακός, φαίνεται να βρίσκει τα πατήματά του, μετά και από τα ανέλπιστα δώρα των συναγωνιστών του. Ήταν κι εκείνος άρρωστος αγωνιστικά αλλά οι αντίπαλοι συμμάχησαν και τον ανέστησαν στο άψε σβήσε. Στα έμπειρα και γνωστικά χέρια του Λεμονή, αν η τύχη συνεχίζει να τον συντροφεύει, μπορεί και πάλι να κάνει τη διαφορά. Με μια νίκη απέναντι στον Παναθηναϊκό μέσα στο σπίτι του, οι ερυθρόλευκοι κυριολεκτικά γυρίζουν σελίδα στα προβλήματα και ατενίζουν την κορυφή που τάζουν οι άνθρωποί τους για το Γενάρη. Μόνο που παρά την ποιοτική διαφορά, η εκτός έδρας επικράτηση δεν φαντάζει περίπατος…
Μια ισοπαλία βέβαια ίσως να αποβαίνει βολική και για τους δυο μονομάχους σε πρώτη ανάγνωση. Όμως επί της ουσίας δε συμφέρει κανέναν απ’ τους δυο. Ο Παναθηναϊκός καλείται να κάνει την υπέρβασή του και ο Ολυμπιακός να αποδείξει πως αυτός είναι ο κουμανταδόρος της κατάστασης... Όπως προτρέπει ο Μιχάλης Γενίτσαρης και τους δύο μονομάχους:
Σάλτα ρίξε τη ρεζέρβα
Γίνε ντου και σήκω φεύγα…
*Το κείμενο προέρχεται από το σημερινό οπισθόφυλλο της Sportday (27-10-17) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb.
Τρανή απόδειξη ο περίφημος «Σαλταδόρος» του Μιχάλη Γενίτσαρη, που πέρασε στη δισκογραφία, δεκαετίες μετά την γέννησή του μέσα από τον μεγάλο δίσκο «Τα Ρεμπέτικα της Κατοχής» με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα (Minos, 1980).
Τα πως και τα γιατί καθώς και την όλη ιδιότυπη ατμόσφαιρα του λαϊκού τραγουδιού, των καλλιτεχνών και των χώρων έκφρασής τους εκείνες τις δύσκολες ώρες, μας τα διηγείται ο ίδιος ο Γενίτσαρης: «Θυμάμαι εκείνο τον καιρό στα κέντρα που δούλευα, για να ζήσεις, έπρεπε να ανακατεύεσαι με όλους τους τύπους: κλέφτες, σαλταδόρους, μαυραγορίτες, και με οτιδήποτε κακοποιό στοιχείο ερχότανε στα μαγαζιά αυτά… Μετά πήγα στου Βλάχου, που έπαθα τη ζημιά με το Μενιδιάτη το Βρετό με το λάδι, που πουλούσε νερό. Εγώ δεν ήξερα ότι ήταν κομπίνα, ενόμιζα ότι ήταν λάδι από το χωριό του... Προτού όμως να με πιάσουνε με το Βρετό με το λάδι, στου Βλάχου είχα γράψει το "Σαλταδόρο", που είχε γίνει μεγάλο σουξέ τότε. Το παίζανε όλα τα κέντρα και το τραγουδούσανε και οι Ιταλοί ακόμα».
Θα σαλτάρω, θα σαλτάρω
Τη ρεζέρβα θα τους πάρω…
Ο Παναθηναϊκός απέναντι στον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο, φαντάζει σαν ταπεινός σαλταδόρος απέναντι στον μόνιμο κατακτητή του πρωταθλήματος. Οι πράσινοι είναι βαριά πληγωμένοι αλλά όπως οι σαλταδόροι έκλεβαν την πολυπόθητη ρεζέρβα με το πολύτιμο λάστιχό της αλλά και βενζίνες, πετρέλαια, τρόφιμα και προμήθειες που κουβαλάγαν τα γερμανικά καμιόνια, κάπως έτσι κι εκείνοι πρέπει να λειτουργήσουν για να πάρουν ανάσα επιβίωσης.
Οι βαθμοί, όποιον και να κερδίσεις, παραμένουν τρεις, αλλά ενδεχομένως για μια χαμένη όπως εξελίσσεται για το τριφύλλι χρονιά, μια τέτοια νίκη να σώνει πολλά περισσότερα και πιο ουσιαστικά απ’ τα προσχήματα. Κατ’ αρχάς είναι κάτι που περιμένει πως και πως όλος ο Παναθηναϊκός λαός. Δεν ξέρω αν θα δώσει καίρια λύση στην αγωνία της ομάδας, όμως είναι ικανή να φέρει κι άλλα πολλά πέρα από ψυχολογία…
Ο Ολυμπιακός, φαίνεται να βρίσκει τα πατήματά του, μετά και από τα ανέλπιστα δώρα των συναγωνιστών του. Ήταν κι εκείνος άρρωστος αγωνιστικά αλλά οι αντίπαλοι συμμάχησαν και τον ανέστησαν στο άψε σβήσε. Στα έμπειρα και γνωστικά χέρια του Λεμονή, αν η τύχη συνεχίζει να τον συντροφεύει, μπορεί και πάλι να κάνει τη διαφορά. Με μια νίκη απέναντι στον Παναθηναϊκό μέσα στο σπίτι του, οι ερυθρόλευκοι κυριολεκτικά γυρίζουν σελίδα στα προβλήματα και ατενίζουν την κορυφή που τάζουν οι άνθρωποί τους για το Γενάρη. Μόνο που παρά την ποιοτική διαφορά, η εκτός έδρας επικράτηση δεν φαντάζει περίπατος…
Μια ισοπαλία βέβαια ίσως να αποβαίνει βολική και για τους δυο μονομάχους σε πρώτη ανάγνωση. Όμως επί της ουσίας δε συμφέρει κανέναν απ’ τους δυο. Ο Παναθηναϊκός καλείται να κάνει την υπέρβασή του και ο Ολυμπιακός να αποδείξει πως αυτός είναι ο κουμανταδόρος της κατάστασης... Όπως προτρέπει ο Μιχάλης Γενίτσαρης και τους δύο μονομάχους:
Σάλτα ρίξε τη ρεζέρβα
Γίνε ντου και σήκω φεύγα…
*Το κείμενο προέρχεται από το σημερινό οπισθόφυλλο της Sportday (27-10-17) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb.
