Το 1965 ο Στέλιος Καζαντζίδης αποτελούσε το πρώτο όνομα της νέας του δισκογραφικής εταιρεία Odeon/Parlophone, που αργότερα συσπειρώθηκε στην επωνυμία Minos, και ταυτόχρονα, με υποδόρια αλλά μεστά βήματα προετοίμαζε την αποχώρησή του, από τις ζωντανές εμφανίσεις.
Στις 50 περίπου ηχογραφήσεις που πραγματοποίησε ο Στελάρας μέσα στη χρονιά, συμπεριλαμβάνονταν αυτές του περίφημου κύκλου «Καταχνιά» καθώς και οι επανεκτελέσεις των Άπονη ζωή και Φτωχολογιά.
Ο Καζαντζίδης δεν συνήθιζε να ερμηνεύει τραγούδια σε δεύτερη βερσιόν, όμως στήριζε στις πλάτες του την απουσία έντεχνου ρεπερτορίου της καινούργιας του δισκογραφικής στέγης.
Πέρα από αυτά που ακούστηκαν δυναμικά, μεγάλα σουξέ μέσα στο έτος, με τη σφραγίδα του Καζαντζίδη έγιναν τα Στην καλύβα τη δική μου (Το δικό μου πάπλωμα), Παράπονα και κλάματα, Αναστενάζω βγαίνει φωτιά κ.ά.
Δεν είναι τυχαίο πως μες το 1965, ο Καζαντζίδης ερμήνευσε Μαρκόπουλο, το Ποιος δρόμος είναι ανοικτός που ακούστηκε στην ταινία Οι Αδίστακτοι και παράλληλα συμπορεύτηκε και με τον Γιώργο Κατσαρό όπου, μεταξύ άλλων, σε στίχους του μάστορα Πυθαγόρα ερμήνευε ένα ιδιότυπο χασάπικο:
Να φύγω να φύγω γιατί σ’ αγαπώ
Αγάπη με οίκτο, εγώ δε ζητώ…
Αυτό λογικά θα έπρεπε να ήταν το ρεφραίν που θα τραγουδούσε ο Μίκαελ Σκίμπε στην Εθνική Ελλάδος, όμως όχι μόνο δεν το κάνει, αλλά δηλώνει ότι θα μείνει. Κι όλα αυτά την ώρα που σε δημοσιεύματα γίνεται μάχη, πληροφοριών και απόψεων, για το μέλλον του στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Τα περισσότερα από αυτά ορκίζονται να μείνει ο Γερμανός παρά τα λάθη του και παρά το χαμηλό εισόδημά του, που ενδέχεται να είναι μειωμένο.
Τα γραφόμενα λένε πως κι αυτό το κατέβασμα είναι διαθέσιμος να το δεχτεί.
Μεταξύ μας, που θα βρει καλύτερα ο Σκίμπε; Όχι ότι δεν είναι ικανός, αλλά η θέση του ομοσπονδιακού τεχνικού δεν είναι κι ότι βαρύτερο υπάρχει στην αθλητική ζωή. Και ειδικότερα όταν μιλάμε για αυτήν της Ελλάδας. Εντάξει κάποιοι παίρνουν πολλαπλάσια, αλλά δηλαδή με 50 χιλιάρικα το μήνα δεν μπορεί να ζει άνετα ένας χριστιανός, που να προγραμματίζει με καθαρό μυαλό τη δουλειά του;
Να ρωτήσω κάτι άλλο; Αν τα λάθη του Σκίμπε, στο ρεζουμέ με την Κροατία, τα έκανε ο Αναστασιάδης, μήπως τώρα θα είχαμε διαδηλώσεις πάμπολλων αθλητικών συντακτών και οπαδών στο Σύνταγμα για την παραπομπή του στο εκτελεστικό απόσπασμα δίχως δίκη; Το ότι ο Ρεχάγκελ είναι συντοπίτης του Σκίμπε δεν αποτελεί αθωωτικό στο έγκλημα. Και για να μην κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις, η επιτυχία του Ότο δεν με μάγεψε κιόλας. Εκκλησία κλέψαμε κι ας βγάζω το καπέλο στους παίκτες που θέλανε και πέτυχαν να ξεπεράσουν τα όρια τους.
Οι τωρινοί παίκτες στηρίζουν τον Σκίμπε κι αυτό είναι σημαντικό. Εδώ στην Ιταλία, όλοι αδειάζουν τον προπονητή, αλλά αυτός δεν παραιτείται με τίποτα, κι ας είναι με τη σειρά του οικονομικός.
Αυτός κι αν δεν μπορεί να βρει καλυτερότατα. Αν και με τη δημοσιότητα που παίρνει οι αγκαλιές των νέων ποδοσφαιρικών παραδείσων -για την τσέπη μιλάω και μόνο- πάντα θα παραμένουν θελκτικές.
Εν κατακλείδι, σε ένα άλλο σπορ, ο Ιωαννίδης έχανε τους τελικούς, αλλά ήταν μάγκας προπονητής με τα όλα του. Δεν χρειαζόταν ρεκλάμες και απολογητές. Το ίδιο, και στο άθλημα που μιλάμε, ο Μπάγιεβιτς.
Για το αν θα κρατηθεί ο Σκίμπε, η απόφαση πρέπει να εμπεριέχει και την προοπτική. Οι ευθύνες, βαραίνουν περισσότερο απ’ όλους εκείνους που θα αποφασίσουν, τη δεδομένη στιγμή το μετά. Άσχετα αν βγει ή δεν βγει το έργο, ο σχεδιασμός είναι αναγκαίος.
Αυτά είτε μείνει, είτε φύγει ο Γερμανός. Ο Στέλιος τα είπε όλα:
Είναι καλύτερα να πληγωθώ
Κι από συνήθεια να κλάψεις λίγο
*Το κείμενο προέρχεται από το σημερινό οπισθόφυλλο της Sportday (15-11-17) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb.
Στις 50 περίπου ηχογραφήσεις που πραγματοποίησε ο Στελάρας μέσα στη χρονιά, συμπεριλαμβάνονταν αυτές του περίφημου κύκλου «Καταχνιά» καθώς και οι επανεκτελέσεις των Άπονη ζωή και Φτωχολογιά.
Ο Καζαντζίδης δεν συνήθιζε να ερμηνεύει τραγούδια σε δεύτερη βερσιόν, όμως στήριζε στις πλάτες του την απουσία έντεχνου ρεπερτορίου της καινούργιας του δισκογραφικής στέγης.
Πέρα από αυτά που ακούστηκαν δυναμικά, μεγάλα σουξέ μέσα στο έτος, με τη σφραγίδα του Καζαντζίδη έγιναν τα Στην καλύβα τη δική μου (Το δικό μου πάπλωμα), Παράπονα και κλάματα, Αναστενάζω βγαίνει φωτιά κ.ά.
Δεν είναι τυχαίο πως μες το 1965, ο Καζαντζίδης ερμήνευσε Μαρκόπουλο, το Ποιος δρόμος είναι ανοικτός που ακούστηκε στην ταινία Οι Αδίστακτοι και παράλληλα συμπορεύτηκε και με τον Γιώργο Κατσαρό όπου, μεταξύ άλλων, σε στίχους του μάστορα Πυθαγόρα ερμήνευε ένα ιδιότυπο χασάπικο:
Να φύγω να φύγω γιατί σ’ αγαπώ
Αγάπη με οίκτο, εγώ δε ζητώ…
Αυτό λογικά θα έπρεπε να ήταν το ρεφραίν που θα τραγουδούσε ο Μίκαελ Σκίμπε στην Εθνική Ελλάδος, όμως όχι μόνο δεν το κάνει, αλλά δηλώνει ότι θα μείνει. Κι όλα αυτά την ώρα που σε δημοσιεύματα γίνεται μάχη, πληροφοριών και απόψεων, για το μέλλον του στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Τα περισσότερα από αυτά ορκίζονται να μείνει ο Γερμανός παρά τα λάθη του και παρά το χαμηλό εισόδημά του, που ενδέχεται να είναι μειωμένο.
Τα γραφόμενα λένε πως κι αυτό το κατέβασμα είναι διαθέσιμος να το δεχτεί.
Μεταξύ μας, που θα βρει καλύτερα ο Σκίμπε; Όχι ότι δεν είναι ικανός, αλλά η θέση του ομοσπονδιακού τεχνικού δεν είναι κι ότι βαρύτερο υπάρχει στην αθλητική ζωή. Και ειδικότερα όταν μιλάμε για αυτήν της Ελλάδας. Εντάξει κάποιοι παίρνουν πολλαπλάσια, αλλά δηλαδή με 50 χιλιάρικα το μήνα δεν μπορεί να ζει άνετα ένας χριστιανός, που να προγραμματίζει με καθαρό μυαλό τη δουλειά του;
Να ρωτήσω κάτι άλλο; Αν τα λάθη του Σκίμπε, στο ρεζουμέ με την Κροατία, τα έκανε ο Αναστασιάδης, μήπως τώρα θα είχαμε διαδηλώσεις πάμπολλων αθλητικών συντακτών και οπαδών στο Σύνταγμα για την παραπομπή του στο εκτελεστικό απόσπασμα δίχως δίκη; Το ότι ο Ρεχάγκελ είναι συντοπίτης του Σκίμπε δεν αποτελεί αθωωτικό στο έγκλημα. Και για να μην κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις, η επιτυχία του Ότο δεν με μάγεψε κιόλας. Εκκλησία κλέψαμε κι ας βγάζω το καπέλο στους παίκτες που θέλανε και πέτυχαν να ξεπεράσουν τα όρια τους.
Οι τωρινοί παίκτες στηρίζουν τον Σκίμπε κι αυτό είναι σημαντικό. Εδώ στην Ιταλία, όλοι αδειάζουν τον προπονητή, αλλά αυτός δεν παραιτείται με τίποτα, κι ας είναι με τη σειρά του οικονομικός.
Αυτός κι αν δεν μπορεί να βρει καλυτερότατα. Αν και με τη δημοσιότητα που παίρνει οι αγκαλιές των νέων ποδοσφαιρικών παραδείσων -για την τσέπη μιλάω και μόνο- πάντα θα παραμένουν θελκτικές.
Εν κατακλείδι, σε ένα άλλο σπορ, ο Ιωαννίδης έχανε τους τελικούς, αλλά ήταν μάγκας προπονητής με τα όλα του. Δεν χρειαζόταν ρεκλάμες και απολογητές. Το ίδιο, και στο άθλημα που μιλάμε, ο Μπάγιεβιτς.
Για το αν θα κρατηθεί ο Σκίμπε, η απόφαση πρέπει να εμπεριέχει και την προοπτική. Οι ευθύνες, βαραίνουν περισσότερο απ’ όλους εκείνους που θα αποφασίσουν, τη δεδομένη στιγμή το μετά. Άσχετα αν βγει ή δεν βγει το έργο, ο σχεδιασμός είναι αναγκαίος.
Αυτά είτε μείνει, είτε φύγει ο Γερμανός. Ο Στέλιος τα είπε όλα:
Είναι καλύτερα να πληγωθώ
Κι από συνήθεια να κλάψεις λίγο
*Το κείμενο προέρχεται από το σημερινό οπισθόφυλλο της Sportday (15-11-17) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb.
