Το 1988 ο Μανώλης Αγγελόπουλος επέστρεφε μετά από περίπου 20 χρόνια στην εταιρεία που είχε γράψει τις μεγάλες του στιγμές και μέσα από τις οποίες είχε γίνει αγαπητός στο πανελλήνιο. Η Κολούμπια αναζητούσε ένα αντίβαρο στην επιστροφή του Καζαντζίδη στη Μίνως και ο δρόμος για τον Μεγάλο Τσιγγάνο στα σαλόνια που του άρμοζαν ήταν πλέον ανοικτός. Ο Αγγελόπουλος απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’50 μέχρι και λίγο μετά τα μισά αυτής του ’60 είχε δισκογραφήσει στις τάξεις της μεγάλα σουξέ και αθάνατα τραγούδια. Κάτι που συνέχισε να κάνει και στην Pan Vox του Μαρτέν Γκεσάρ που καταστάλαξε στα χρόνια του ’70 και του ’80.
Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε η επιστροφή του Αγγελόπουλου στη «μαμά» εταιρεία να είναι και ο τελευταίος του μεγάλος δίσκος, αφού λίγο αργότερα έφευγε απρόσμενα από τη ζωή, στα καλύτερά του, σε ηλικία μόλις 49 ετών. Ευτυχώς φρόντισε το τελευταίο αντίο του Άρχοντα να είναι μια δισκάρα με τα όλα της. Με γκράντε σουξέ όπως τα «Όταν χορεύεις μάτια μου» του Νικολόπουλου και του Χαψιάδη, «Τη βαρέθηκε η ψυχή μου» του Βαρδή και του Σπυρόπουλου, «Τι να κάνω για να σε κρατήσω» του Σούκα και της Μαραγκουδάκη, «Βαρδάρης» του Καμπουρίδη και του Χαψιάδη, και βέβαια τη μοιραία «Μολυβιά» του Ζέρβα και του Σπυρόπουλου… Τίτλος του άλμπουμ: «Έλληνας είμαι»:
Έλληνας είμαι και καμαρώνω
Για ό,τι κάνω δεν μετανιώνω
Παιδί φιλότιμο μ’ αδυναμίες
Που πάντα ψάχνει για ευκαιρίες.
Κάπως έτσι ο Πορτογάλος Ζέκα έγινε εκτός από αρχηγός του Παναθηναϊκού και Έλληνας πολίτης με προοπτική να έχει θέση και στην Εθνική. Ο 29χρονος άσος αφού τίμησε και συνεχίζει να τιμά τη φανέλα με το «τριφύλλι», επέλεξε σωστά να αποκτήσει την υπηκοότητα μιας χώρας που του προσφέρει ποδοσφαιρικό παρόν, και το σημαντικότερο, αύριο. Με την αγωνιστικότητα και τη συνέπειά του, τη φλόγα και τον επαγγελματισμό του κατάφερε να υπογραμμίσει και να μεγεθύνει, στο βαθμό που μπορούσε, τις κανονικές ποδοσφαιρικές του αρετές και τη «μετρημένη» κοψιά του. Απ’ τον καιρό που ήρθε στο «πράσινο» στρατόπεδο, πέρασαν κι άλλοι πάρα πολλοί, ορισμένοι αρκετά πιο ταλαντούχοι, που είτε δεν άγγιξαν καν, είτε έφυγαν γρήγορα. Εκείνος είναι εδώ και συνεχίζει σαν ένα σταθερό και σίγουρο εργαλείο. Και κακά τα ψέματα, ίσως και στην ποδοσφαιρική Ελλάς του 2000, παρά τα δεδομένα όριά του, σε κάποιες περιπτώσεις, να μας πέφτει και πολύς!
Αναλόγως κινείται και ο Έλληνας προπονητής του στον Παναθηναϊκό. Ο Μαρίνος Ουζουνίδης κάνει μεστές επιλογές σε όλα τα μέτωπα, ανάλογα με το υλικό που καλείται να διαχειριστεί και των υποχρεώσεων του συλλόγου. Ακόμη και για την περίπτωση του Μπεργκ και όχι μόνο, σωστά ζύγισε και διάλεξε, κατά τη γνώμη μου, για το πότε θα μείνει λόγω καρτών στα πιτς. Καλώς ή κακώς ο Έλληνας ξέρει όσα δεν ξέρει ο… Πορτο-άλλος.
Αντιστοίχως ορθολογικές οι επιλογές ενός ακόμη Έλληνα προπονητή, που απρόσμενα ανέλαβε τα ηνία των πρωταθλητών και πρωτοπόρων. Ανεξάρτητα απ’ το πώς θα καταλήξει το σεργιάνι στη λατρεμένη Πόλη, ο Βασίλης Βούζας, παντρεύει τα καλά του Μπέντο με τα άδικά του, διορθώνοντας τις εμμονές και τα λάθη του. Ίσως για άλλους τεχνικούς, που δεν έχουν ζήσει και νιώσει στο μεδούλι τους τα ειδικά βάρη και τα ζύγια της ελληνικής πραγματικότητας, κάποιες κινήσεις να φαντάζουν αδιανόητες και εξωπραγματικές. Όμως εδώ είναι Ελλάδα, δεν είναι παίξε-γέλασε. Κι όπως γράφει και ο Λευτέρης Χαψιάδης:
Έλληνας είμαι και μη με κρίνεις
Με τους κανόνες της λογικής…
*...μπάλα μετά μουσικής
Το άρθρο προέρχεται από το οπισθόφυλλο της Sportday (15/3/2017) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb. Μπορείτε να το διαβάσετε και μέσα από το pdf που ακολουθεί.
Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε η επιστροφή του Αγγελόπουλου στη «μαμά» εταιρεία να είναι και ο τελευταίος του μεγάλος δίσκος, αφού λίγο αργότερα έφευγε απρόσμενα από τη ζωή, στα καλύτερά του, σε ηλικία μόλις 49 ετών. Ευτυχώς φρόντισε το τελευταίο αντίο του Άρχοντα να είναι μια δισκάρα με τα όλα της. Με γκράντε σουξέ όπως τα «Όταν χορεύεις μάτια μου» του Νικολόπουλου και του Χαψιάδη, «Τη βαρέθηκε η ψυχή μου» του Βαρδή και του Σπυρόπουλου, «Τι να κάνω για να σε κρατήσω» του Σούκα και της Μαραγκουδάκη, «Βαρδάρης» του Καμπουρίδη και του Χαψιάδη, και βέβαια τη μοιραία «Μολυβιά» του Ζέρβα και του Σπυρόπουλου… Τίτλος του άλμπουμ: «Έλληνας είμαι»:
Έλληνας είμαι και καμαρώνω
Για ό,τι κάνω δεν μετανιώνω
Παιδί φιλότιμο μ’ αδυναμίες
Που πάντα ψάχνει για ευκαιρίες.
Κάπως έτσι ο Πορτογάλος Ζέκα έγινε εκτός από αρχηγός του Παναθηναϊκού και Έλληνας πολίτης με προοπτική να έχει θέση και στην Εθνική. Ο 29χρονος άσος αφού τίμησε και συνεχίζει να τιμά τη φανέλα με το «τριφύλλι», επέλεξε σωστά να αποκτήσει την υπηκοότητα μιας χώρας που του προσφέρει ποδοσφαιρικό παρόν, και το σημαντικότερο, αύριο. Με την αγωνιστικότητα και τη συνέπειά του, τη φλόγα και τον επαγγελματισμό του κατάφερε να υπογραμμίσει και να μεγεθύνει, στο βαθμό που μπορούσε, τις κανονικές ποδοσφαιρικές του αρετές και τη «μετρημένη» κοψιά του. Απ’ τον καιρό που ήρθε στο «πράσινο» στρατόπεδο, πέρασαν κι άλλοι πάρα πολλοί, ορισμένοι αρκετά πιο ταλαντούχοι, που είτε δεν άγγιξαν καν, είτε έφυγαν γρήγορα. Εκείνος είναι εδώ και συνεχίζει σαν ένα σταθερό και σίγουρο εργαλείο. Και κακά τα ψέματα, ίσως και στην ποδοσφαιρική Ελλάς του 2000, παρά τα δεδομένα όριά του, σε κάποιες περιπτώσεις, να μας πέφτει και πολύς!
Αναλόγως κινείται και ο Έλληνας προπονητής του στον Παναθηναϊκό. Ο Μαρίνος Ουζουνίδης κάνει μεστές επιλογές σε όλα τα μέτωπα, ανάλογα με το υλικό που καλείται να διαχειριστεί και των υποχρεώσεων του συλλόγου. Ακόμη και για την περίπτωση του Μπεργκ και όχι μόνο, σωστά ζύγισε και διάλεξε, κατά τη γνώμη μου, για το πότε θα μείνει λόγω καρτών στα πιτς. Καλώς ή κακώς ο Έλληνας ξέρει όσα δεν ξέρει ο… Πορτο-άλλος.
Αντιστοίχως ορθολογικές οι επιλογές ενός ακόμη Έλληνα προπονητή, που απρόσμενα ανέλαβε τα ηνία των πρωταθλητών και πρωτοπόρων. Ανεξάρτητα απ’ το πώς θα καταλήξει το σεργιάνι στη λατρεμένη Πόλη, ο Βασίλης Βούζας, παντρεύει τα καλά του Μπέντο με τα άδικά του, διορθώνοντας τις εμμονές και τα λάθη του. Ίσως για άλλους τεχνικούς, που δεν έχουν ζήσει και νιώσει στο μεδούλι τους τα ειδικά βάρη και τα ζύγια της ελληνικής πραγματικότητας, κάποιες κινήσεις να φαντάζουν αδιανόητες και εξωπραγματικές. Όμως εδώ είναι Ελλάδα, δεν είναι παίξε-γέλασε. Κι όπως γράφει και ο Λευτέρης Χαψιάδης:
Έλληνας είμαι και μη με κρίνεις
Με τους κανόνες της λογικής…
*...μπάλα μετά μουσικής
Το άρθρο προέρχεται από το οπισθόφυλλο της Sportday (15/3/2017) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb. Μπορείτε να το διαβάσετε και μέσα από το pdf που ακολουθεί.
Συνημμένα αρχεία:
- sportday_15_03.pdf (581 Λήψεις)
