Το 1969 ο Γιάννης Μαρκόπουλος παρουσιάζει το «Χρονικό» σε στίχους Κ. Χ. Μύρη (ψευδώνυμο του Κώστα Γεωργουσόπουλου), με ερμηνευτές την Μαρία Δημητριάδη και το Νίκο Ξυλούρη. Είναι η πρώτη φορά που ο «Αρχάγγελος» της Κρήτης διαβαίνει το σκαλοπάτια του έντεχνου τραγουδιού για να ακολουθήσει για μια δεκαετία μια μεγαλειώδη πορεία στο χώρο αυτό μέχρι και την αναπάντεχη φυγή του.
Στο «Χρονικό» συνυπάρχουν ευφάνταστα και δημιουργικά το δημοτικό με το λαϊκό, το σύγχρονο με το παραδοσιακό, δίνοντας το στίγμα του Μαρκόπουλου για ένα νέο μουσικό κίνημα του οποίου είναι ο εμπνευστής: «Επιστροφή στις ρίζες».
Ανάμεσα στα τραγούδια του ολοκληρωμένου αυτού κύκλου -που παρά την απαιτητική μεστότητά του διέθετε και το χάρισμα της αμεσότητας- εκείνο που ίσως ξεχώρισε ή καλύτερα ακούστηκε περισσότερο και γνώρισε πολλές κατοπινές επανεκτελέσεις είναι το 1950:
Στο καφενείον «Η Ελλάς» ο σαλτιμπάγκος
Πουλά τα νούμερα φτηνά…
Ανέκαθεν, παντού, σε όλο τον πλανήτη, όπου υπήρχε και υπάρχει μπάλα και τέρμα, οι παίχτες προσπαθούσαν με διάφορους τρόπους να ξεγελάσουν τον διαιτητή και να κερδίσουν το υποστηρικτικό σφύριγμά του. Στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου υπάρχουν πάμπολλα και ονομαστά παραδείγματα αθλητών που έχτισαν καριέρες και κέρδισαν τίτλους με τον τρόπο που κατείχαν να ξαπλώνουν στο χόρτο και να αποσπούν ποινές σε βάρος των αντιπάλων τους.
Μόνο που τα τελευταία χρόνια, στη χώρα μας, το σπορ έχει κακοπάθει. Ο τρόπος με τον οποίο χτυπιούνται στο γρασίδι οι λαβωμένοι και η ευκολία με την οποία πέφτουν χάμω, θυμίζει κακή παράσταση Καραγκιόζη.
Ή για να μείνω στο τραγούδι μας, Καφενείο τελευταίας κατηγορίας. Κεραυνοβολημένοι αθλητές, είτε μένουν ακίνητοι σαν νεκροί από ακαριαία επίθεση, είτε σφαδάζουν σαν κοτόπουλα που τους έκοψαν την κεφαλή…
Ακόμα και τα χάδια μετατρέπονται σε γροθιές του Μοχάμεντ Άλι… που επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο το δικό μας χάλι και ορθώνουν το Αλί!
Κι αυτό γιατί αφού μπαλίτσα της προκοπής δεν βλέπουμε, έτσι κι αλλιώς, πέραν των εξαιρέσεων, τουλάχιστον ας είχαμε Καραγκιόηδες της προκοπής ή Καφενεία ολκής, που θα ξεγελούσαν τον πόνο μας.
Περιπτώσεις όπως αυτή του Βαμβακούλα ομόρφαιναν το ποδόσφαιρό μας. Γιατί, ναι μεν είχαμε να κάνουμε με έναν θεατρίνο, αλλά με χάρισμα, και βέβαια ποδοσφαιριστή κανονικό, τρομακτικών δυνατοτήτων… Οι τωρινοί ούτε για κομπάρσοι σε φτηνοταινία δεν κάνουν. Και το χειρότερο είναι πως καθώς παγιώνεται το νόσημα, μοιραία κολλάνε την αρρώστια και οι υγιείς. Κάπως έτσι οι ψόφιοι κοριοί κατάντησαν μόδα. Σου λέει ο «σωστός», αν δεν κάνω κι εγώ τον γελοίο, μήπως φαντάζω παράταιρος;
Με αυτά και με αυτά, το έργο των διαιτητών καταντάει απελπιστικά δύσκολο. Δεν φτάνει που δεν είναι και οι καλύτερα προπονημένοι, έχουν να αντιμετωπίσουν και τα καραγκιοζιλίκια που ξεπερνούν την όποια φαντασία, κι άντε να βρεις άκρη. Είναι και ο φίλαθλος, που απ’ την μεριά του, αφού δεν έχει να ασχοληθεί με θέαμα ποιότητας, το ρίχνει στα εξωαγωνιστικά, γι’ αυτό κι ένα ψεύτικο αράουτ καταντά θέμα πρώτης γραμμής στο γήπεδο και ειδικού σχολιασμού στην τηλεόραση, όπου οι αμφισβητούμενες φάσεις, με το ύφος που παρουσιάζονται, καλλιεργούν την αμφισβήτηση.
Σε όλα αυτά έχουμε και εξτρά ευτράπελα. Μαγκιές σαν του Μάριν, που μας φέρνουν στο νου την παροιμία με την μύγα, αλλά και αυτοκρατορικές συμπεριφορές, τύπου Λιβάγια, που παραπέμπουν στον μονόφθαλμο και τους τυφλούς.
Οι τελευταίοι όμως είναι το αληθινό αλατοπίπερο. Αντίθετα οι πεσιματίες, που δυστυχώς στον τόπο μας, όπως και σε άλλους τομείς, είναι οι χειρότεροι του είδους, βάζουν φωτιά στην καμένη γη.
Ευτυχώς και στο Κύπελλο, οι όποιες εκπλήξεις δεν έλειψαν, που σε συνδυασμό με τις αντρικές δηλώσεις Λουτσέσκου, προ Ξάνθης φυσικά, μας παραμυθιάζουν, έστω και προσωρινά…
Περάστε κόσμε!
*Το κείμενο προέρχεται από το σημερινό οπισθόφυλλο της Sportday (29-11-17) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb.
Στο «Χρονικό» συνυπάρχουν ευφάνταστα και δημιουργικά το δημοτικό με το λαϊκό, το σύγχρονο με το παραδοσιακό, δίνοντας το στίγμα του Μαρκόπουλου για ένα νέο μουσικό κίνημα του οποίου είναι ο εμπνευστής: «Επιστροφή στις ρίζες».
Ανάμεσα στα τραγούδια του ολοκληρωμένου αυτού κύκλου -που παρά την απαιτητική μεστότητά του διέθετε και το χάρισμα της αμεσότητας- εκείνο που ίσως ξεχώρισε ή καλύτερα ακούστηκε περισσότερο και γνώρισε πολλές κατοπινές επανεκτελέσεις είναι το 1950:
Στο καφενείον «Η Ελλάς» ο σαλτιμπάγκος
Πουλά τα νούμερα φτηνά…
Ανέκαθεν, παντού, σε όλο τον πλανήτη, όπου υπήρχε και υπάρχει μπάλα και τέρμα, οι παίχτες προσπαθούσαν με διάφορους τρόπους να ξεγελάσουν τον διαιτητή και να κερδίσουν το υποστηρικτικό σφύριγμά του. Στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου υπάρχουν πάμπολλα και ονομαστά παραδείγματα αθλητών που έχτισαν καριέρες και κέρδισαν τίτλους με τον τρόπο που κατείχαν να ξαπλώνουν στο χόρτο και να αποσπούν ποινές σε βάρος των αντιπάλων τους.
Μόνο που τα τελευταία χρόνια, στη χώρα μας, το σπορ έχει κακοπάθει. Ο τρόπος με τον οποίο χτυπιούνται στο γρασίδι οι λαβωμένοι και η ευκολία με την οποία πέφτουν χάμω, θυμίζει κακή παράσταση Καραγκιόζη.
Ή για να μείνω στο τραγούδι μας, Καφενείο τελευταίας κατηγορίας. Κεραυνοβολημένοι αθλητές, είτε μένουν ακίνητοι σαν νεκροί από ακαριαία επίθεση, είτε σφαδάζουν σαν κοτόπουλα που τους έκοψαν την κεφαλή…
Ακόμα και τα χάδια μετατρέπονται σε γροθιές του Μοχάμεντ Άλι… που επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο το δικό μας χάλι και ορθώνουν το Αλί!
Κι αυτό γιατί αφού μπαλίτσα της προκοπής δεν βλέπουμε, έτσι κι αλλιώς, πέραν των εξαιρέσεων, τουλάχιστον ας είχαμε Καραγκιόηδες της προκοπής ή Καφενεία ολκής, που θα ξεγελούσαν τον πόνο μας.
Περιπτώσεις όπως αυτή του Βαμβακούλα ομόρφαιναν το ποδόσφαιρό μας. Γιατί, ναι μεν είχαμε να κάνουμε με έναν θεατρίνο, αλλά με χάρισμα, και βέβαια ποδοσφαιριστή κανονικό, τρομακτικών δυνατοτήτων… Οι τωρινοί ούτε για κομπάρσοι σε φτηνοταινία δεν κάνουν. Και το χειρότερο είναι πως καθώς παγιώνεται το νόσημα, μοιραία κολλάνε την αρρώστια και οι υγιείς. Κάπως έτσι οι ψόφιοι κοριοί κατάντησαν μόδα. Σου λέει ο «σωστός», αν δεν κάνω κι εγώ τον γελοίο, μήπως φαντάζω παράταιρος;
Με αυτά και με αυτά, το έργο των διαιτητών καταντάει απελπιστικά δύσκολο. Δεν φτάνει που δεν είναι και οι καλύτερα προπονημένοι, έχουν να αντιμετωπίσουν και τα καραγκιοζιλίκια που ξεπερνούν την όποια φαντασία, κι άντε να βρεις άκρη. Είναι και ο φίλαθλος, που απ’ την μεριά του, αφού δεν έχει να ασχοληθεί με θέαμα ποιότητας, το ρίχνει στα εξωαγωνιστικά, γι’ αυτό κι ένα ψεύτικο αράουτ καταντά θέμα πρώτης γραμμής στο γήπεδο και ειδικού σχολιασμού στην τηλεόραση, όπου οι αμφισβητούμενες φάσεις, με το ύφος που παρουσιάζονται, καλλιεργούν την αμφισβήτηση.
Σε όλα αυτά έχουμε και εξτρά ευτράπελα. Μαγκιές σαν του Μάριν, που μας φέρνουν στο νου την παροιμία με την μύγα, αλλά και αυτοκρατορικές συμπεριφορές, τύπου Λιβάγια, που παραπέμπουν στον μονόφθαλμο και τους τυφλούς.
Οι τελευταίοι όμως είναι το αληθινό αλατοπίπερο. Αντίθετα οι πεσιματίες, που δυστυχώς στον τόπο μας, όπως και σε άλλους τομείς, είναι οι χειρότεροι του είδους, βάζουν φωτιά στην καμένη γη.
Ευτυχώς και στο Κύπελλο, οι όποιες εκπλήξεις δεν έλειψαν, που σε συνδυασμό με τις αντρικές δηλώσεις Λουτσέσκου, προ Ξάνθης φυσικά, μας παραμυθιάζουν, έστω και προσωρινά…
Περάστε κόσμε!
*Το κείμενο προέρχεται από το σημερινό οπισθόφυλλο της Sportday (29-11-17) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb.
