Μια συνεργασία που έγινε Ιστορία. Ο Γιώργος Νταλάρας του Σταύρου Κουγιουμτζή από το Μέντα 88 και το ogdoo.gr. Σαββατοκύριακο 18 και 19 Μαρτίου , στο "και μισή" κάθε ώρας, τα μεγάλα τραγούδια που ένωσαν τον Γιώργο Νταλάρα με τον μουσικό του «πατέρα».
Όλα αυτά στο Μέντα 88, στην ενότητα του Σαββατοκύριακου 48 ώρες, που μέσα σε σύντομο διάστημα έχει ξεχωρίσει και αγαπηθεί από το κοινό.
Τα κείμενα επιμελείται ο συγγραφέας και διευθυντής του ogdoo.gr Κώστας Μπαλαχούτης, ο οποίος μεταξύ άλλων επισημαίνει:
«Ο Γιώργος Νταλάρας προς τα τέλη της δεκαετίας του ’60 καταλήγει στις “Οντεόν - Παρλοφόν” της οικογένειας Μάτσα, που εκείνη την εποχή μετονομάζονται σε “Μίνως”. Ο Μάκης Μάτσας που σαν δηλωμένη αξία και βαρύ πυροβολικό στο λαϊκό τραγούδι είχε στις τάξεις του τον Στέλιο Καζαντζίδη, πίστεψε στις ικανότητες του Νταλάρα και προσπάθησε να στήσει πάνω του, το προφίλ ενός “έντεχνου” λαϊκού ρεπερτορίου σαν αντίβαρο στην παντοκρατορία της “Κολούμπια” του Τάκη Β. Λαμπρόπουλου, που είχε στο αντίστοιχο είδος τους Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Μούτση, Σπανό, Μπιθικώτση, Μοσχολιού, Κόκοτα. Για τον σκοπό αυτό αναθέτει την εξέλιξη και στήριξη του ρεπερτορίου του σε τρείς προικισμένους συνθέτες, τον Απόστολο Καλδάρα τον Μάνο Λοΐζο και κυρίως στον Σταύρο Κουγουμτζή. Δεν είναι τυχαίο πως μέχρι το 1974, ο Νταλάρας είναι σχεδόν ο αποκλειστικός ερμηνευτής των δημιουργιών του».
Όλα αυτά στο Μέντα 88, στην ενότητα του Σαββατοκύριακου 48 ώρες, που μέσα σε σύντομο διάστημα έχει ξεχωρίσει και αγαπηθεί από το κοινό.
Τα κείμενα επιμελείται ο συγγραφέας και διευθυντής του ogdoo.gr Κώστας Μπαλαχούτης, ο οποίος μεταξύ άλλων επισημαίνει:
«Ο Γιώργος Νταλάρας προς τα τέλη της δεκαετίας του ’60 καταλήγει στις “Οντεόν - Παρλοφόν” της οικογένειας Μάτσα, που εκείνη την εποχή μετονομάζονται σε “Μίνως”. Ο Μάκης Μάτσας που σαν δηλωμένη αξία και βαρύ πυροβολικό στο λαϊκό τραγούδι είχε στις τάξεις του τον Στέλιο Καζαντζίδη, πίστεψε στις ικανότητες του Νταλάρα και προσπάθησε να στήσει πάνω του, το προφίλ ενός “έντεχνου” λαϊκού ρεπερτορίου σαν αντίβαρο στην παντοκρατορία της “Κολούμπια” του Τάκη Β. Λαμπρόπουλου, που είχε στο αντίστοιχο είδος τους Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Μούτση, Σπανό, Μπιθικώτση, Μοσχολιού, Κόκοτα. Για τον σκοπό αυτό αναθέτει την εξέλιξη και στήριξη του ρεπερτορίου του σε τρείς προικισμένους συνθέτες, τον Απόστολο Καλδάρα τον Μάνο Λοΐζο και κυρίως στον Σταύρο Κουγουμτζή. Δεν είναι τυχαίο πως μέχρι το 1974, ο Νταλάρας είναι σχεδόν ο αποκλειστικός ερμηνευτής των δημιουργιών του».
