Το 1950 ο Ναπολιτάνος ποιητής Vincenzo De Crescenzo και ο συντοπίτης του συνθέτης Antonio Vian (ψευδώνυμο του Antonio Viscione) παρουσίαζαν ένα τραγούδι που έμελλε να γράψει ιστορία. Η Luna rossa, δηλαδή το Κόκκινο φεγγάρι τους, που πάντρευε αρμονικά το χτες με το, τότε, σήμερα λειτούργησε σαν «επανάσταση» αναζωογονώντας το ύφος της Νάπολης. Δεν είναι τυχαίο πως το κομμάτι πέρασε σε όλα τα νάιτ κλαμπ της γειτονικής χώρας, απ’ τη Σικελία μέχρι και το Μιλάνο, δημιουργώντας μια ανάταση αλλά κυρίως το επανακέντρισμα του ενδιαφέροντος γύρω από το τραγούδι της Νάπολης με τον τόσο μεγάλο πλούτο του και τη μακρόχρονη διαδρομή του. Με «μεταφρασμένα» λόγια το δισκογράφησαν προσωπικότητες όπως οι Frank Sinatra, Ella Fitzgerald, Dean Martin και άλλοι τρανοί!
Στα χρόνια του ’90 ο τραγουδοποιός και μουσικός παραγωγός Renzo Arbore το φρεσκάρισε και το επανέφερε με δυναμικό τρόπο στο προσκήνιο. Κάπως έτσι στα τέλη της δεκαετίας, μαζί με ορισμένα ακόμη ιταλογενή, έφτασε και στα χέρια του Γιώργου Νταλάρα, ο οποίος βρισκόταν σε μια αιχμηρή και δημιουργική φάση της καριέρας του. Ο Χρήστος Παγώνης, που στο πλευρό του ερμηνευτή έχει δώσει διακριτικά όμορφα δείγματα στιχουργικής γραφής, έντυσε με ελληνικά λόγια τη μελωδία και το τραγούδι βρήκε στέγη στο δεύτερο μέρος των ζωντανών ηχογραφήσεων του Νταλάρα στην «Ιερά Οδό» που κυκλοφόρησε το 1998.
Luna rossa,
αχ κόκκινο φεγγάρι!
Luna rossa στο ταξίδι
μη μ’ αφήνεις μόνο να χαθώ…
Αντιστοίχως ο μπασκετικός Ολυμπιακός, παρά τα σημαντικά προβλήματά του δεν χάθηκε, μια βραδιά με λειψό φεγγάρι, κόντρα στον αδελφό Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι. Αντίθετα οι «κόκκινοι» του Πειραιά λύγισαν στην παράταση τη Stella Rossa που και ανάγκη είχε για τη νίκη και πάλευε με νύχια και με δόντια για την επικράτηση. Κάπου και οι φίλαθλοι, βάλαν, ανθρώπινα, στην άκρη τις φιλίες, αλλά το μέταλλο του Θρύλου είναι πλέον τόσο ισχυρό που θαρρείς και γαλβανίζεται σε ανάλογες συνθήκες. Hρθε κι αυτό το πεταχτάρι του Πρίντεζη στο φινάλε που ξύπνησε ευχάριστες μνήμες… Η ουσία είναι πως αυτός ο Ολυμπιακός, είτε στα πάνω του είτε και στα κάτω του είναι μια ομάδα που προσφέρει συγκινήσεις αξιώσεων. Ματώνει μες στο γήπεδο διαθέτοντας πρωταγωνιστές πρώτης γραμμής αλλά και μαχητές υψηλών απαιτήσεων συνάμα. Είναι στιγμές πραγματικά που χαίρεσαι να τους βλέπεις. Μακάρι και ο Παναθηναϊκός που τελευταία δείχνει σημάδια μεγάλης βελτίωσης να σταθεί τυχερός και να καταφέρει με τη σειρά του να μπει στην τετράδα. Ορισμένοι κάνουν λόγο για «εμφύλιο»… μα αυτός θα είναι χαρά και προίκα για το ελληνικό μπάσκετ. Ο «εμφύλιος» όταν έρχεται μέσα από τις διακρίσεις είναι ευλογία. Αντίθετα όταν προκύπτει μέσα από τα λάθη, τη μιζέρια και την κατάπτωση, είναι αληθινή κατάρα. Οι «πράσινοι» με την επιστροφή ενός κομβικού παίκτη και με το ροντάρισμα ομάδας που αρχίζει να αποκτά το γενικότερο σύνολο, δείχνουν δείγματα γραφής πολλών καρατίων.
Μέσα στη γάγγραινα που βιώνουμε, σε όλες τις εκφάνσεις της ευρύτερης ζωής του τόπου μας, να έρχονται διακρίσεις -μετά από αυτές της νόργανης- και σε λαοφιλή αθλήματα όπως το μπάσκετ αν μη τι άλλο χαρίζουν ανάσες στην καθημερινότητα. Ειδικά οι «κόκκινοι» με τον ελληνικό χαρακτήρα τους ξεχωρίζουν ακόμη περισσότερο. Iσως κάποιοι να προβάλλουν πως στην ουσία μιλάμε για πολυεθνικές… Eστω κι έτσι στο παιχνίδι της ζήσης, μικρές χαρές, ξεγελούν προσωρινά άγχη, θλίψεις κι άλλα παρεμφερή. Ποιος μπορεί να αρνηθεί τη χαρά που προσφέρει ένα όμορφο, πράσινο ή κόκκινο, φεγγάρι:
Είναι η ώρα που σε σημαδεύω
Η νύχτα που γελάει την κοροϊδεύω…
*...μπάλα μετά μουσικής
Το άρθρο προέρχεται από το οπισθόφυλλο της Sportday (23/3/2017) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb. Μπορείτε να το διαβάσετε και μέσα από το pdf που ακολουθεί.
Στα χρόνια του ’90 ο τραγουδοποιός και μουσικός παραγωγός Renzo Arbore το φρεσκάρισε και το επανέφερε με δυναμικό τρόπο στο προσκήνιο. Κάπως έτσι στα τέλη της δεκαετίας, μαζί με ορισμένα ακόμη ιταλογενή, έφτασε και στα χέρια του Γιώργου Νταλάρα, ο οποίος βρισκόταν σε μια αιχμηρή και δημιουργική φάση της καριέρας του. Ο Χρήστος Παγώνης, που στο πλευρό του ερμηνευτή έχει δώσει διακριτικά όμορφα δείγματα στιχουργικής γραφής, έντυσε με ελληνικά λόγια τη μελωδία και το τραγούδι βρήκε στέγη στο δεύτερο μέρος των ζωντανών ηχογραφήσεων του Νταλάρα στην «Ιερά Οδό» που κυκλοφόρησε το 1998.
Luna rossa,
αχ κόκκινο φεγγάρι!
Luna rossa στο ταξίδι
μη μ’ αφήνεις μόνο να χαθώ…
Αντιστοίχως ο μπασκετικός Ολυμπιακός, παρά τα σημαντικά προβλήματά του δεν χάθηκε, μια βραδιά με λειψό φεγγάρι, κόντρα στον αδελφό Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι. Αντίθετα οι «κόκκινοι» του Πειραιά λύγισαν στην παράταση τη Stella Rossa που και ανάγκη είχε για τη νίκη και πάλευε με νύχια και με δόντια για την επικράτηση. Κάπου και οι φίλαθλοι, βάλαν, ανθρώπινα, στην άκρη τις φιλίες, αλλά το μέταλλο του Θρύλου είναι πλέον τόσο ισχυρό που θαρρείς και γαλβανίζεται σε ανάλογες συνθήκες. Hρθε κι αυτό το πεταχτάρι του Πρίντεζη στο φινάλε που ξύπνησε ευχάριστες μνήμες… Η ουσία είναι πως αυτός ο Ολυμπιακός, είτε στα πάνω του είτε και στα κάτω του είναι μια ομάδα που προσφέρει συγκινήσεις αξιώσεων. Ματώνει μες στο γήπεδο διαθέτοντας πρωταγωνιστές πρώτης γραμμής αλλά και μαχητές υψηλών απαιτήσεων συνάμα. Είναι στιγμές πραγματικά που χαίρεσαι να τους βλέπεις. Μακάρι και ο Παναθηναϊκός που τελευταία δείχνει σημάδια μεγάλης βελτίωσης να σταθεί τυχερός και να καταφέρει με τη σειρά του να μπει στην τετράδα. Ορισμένοι κάνουν λόγο για «εμφύλιο»… μα αυτός θα είναι χαρά και προίκα για το ελληνικό μπάσκετ. Ο «εμφύλιος» όταν έρχεται μέσα από τις διακρίσεις είναι ευλογία. Αντίθετα όταν προκύπτει μέσα από τα λάθη, τη μιζέρια και την κατάπτωση, είναι αληθινή κατάρα. Οι «πράσινοι» με την επιστροφή ενός κομβικού παίκτη και με το ροντάρισμα ομάδας που αρχίζει να αποκτά το γενικότερο σύνολο, δείχνουν δείγματα γραφής πολλών καρατίων.
Μέσα στη γάγγραινα που βιώνουμε, σε όλες τις εκφάνσεις της ευρύτερης ζωής του τόπου μας, να έρχονται διακρίσεις -μετά από αυτές της νόργανης- και σε λαοφιλή αθλήματα όπως το μπάσκετ αν μη τι άλλο χαρίζουν ανάσες στην καθημερινότητα. Ειδικά οι «κόκκινοι» με τον ελληνικό χαρακτήρα τους ξεχωρίζουν ακόμη περισσότερο. Iσως κάποιοι να προβάλλουν πως στην ουσία μιλάμε για πολυεθνικές… Eστω κι έτσι στο παιχνίδι της ζήσης, μικρές χαρές, ξεγελούν προσωρινά άγχη, θλίψεις κι άλλα παρεμφερή. Ποιος μπορεί να αρνηθεί τη χαρά που προσφέρει ένα όμορφο, πράσινο ή κόκκινο, φεγγάρι:
Είναι η ώρα που σε σημαδεύω
Η νύχτα που γελάει την κοροϊδεύω…
*...μπάλα μετά μουσικής
Το άρθρο προέρχεται από το οπισθόφυλλο της Sportday (23/3/2017) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb. Μπορείτε να το διαβάσετε και μέσα από το pdf που ακολουθεί.
Συνημμένα αρχεία:
- sportdday234.pdf (448 Λήψεις)
