Ήμασταν Θεοί και δεν το ξέραμε!

Tο 1981 ο Τάκης Σούκας υπέγραφε ως μουσικοσυνθέτης έναν ακόμη ολοκληρωμένο δίσκο για τον Δημήτρη Κοντολάζο. Ο Σούκας στη μικρή εταιρεία Polyphone του Δημήτρη Πολίτη είχε κάνει μεγάλες καταστάσεις και υψηλές πωλήσεις αναδεικνύοντας μεταξύ άλλων τον Κώστα Κόλλια και τον Γιώργο Μαργαρίτη. Ηδη την προηγούμενη χρονιά, το 1980, είχε υπογράψει για τον Κοντολάζο το άλμπουμ «Μου λείπεις εσύ». Η συνέχεια ήταν ακόμη πιο δυνατή. Ο νέος δίσκος του συνθέτη με τον ερμηνευτή με τίτλο «Αν μ’ αγαπούσες λίγο» σάρωσε στο πέρασμά του με επιτυχίες σαν το ομώνυμο του άλμπουμ, το «Δεν μπορεί κάτι πρέπει να γίνει πριν φύγει», το «Οι αταξίες σου», «Μαρτύριο η αγάπη σου» και όχι μόνο. Ανάμεσα στα δεύτερης ανάγνωσης σουξέ και το «Ημασταν Θεοί» που τους στίχους υπέγραφε ο βετεράνος στιχουργός Κώστας Κοφινιώτης που είχε αφήσει εποχή στο λεγόμενο ελαφρό τραγούδι (Λίγες καρδιές αγαπούνε, Μόνο κοντά σου, Αυτός ο άλλος, Ποτέ μην κλαις κ.ά) χωρίς να κρύβει την λαϊκή φλέβα του (Ηρθε ο χειμώνας, Είμαι ερωτευμένος με τα μάτια σου, Θα μου βάλεις την κουλούρα, Οπου άνθρωπος κακία κ.ά.). Για την ιστορία να σημειώσουμε πως την αμέσως επόμενη χρονιά, Σούκας και Κοφινιώτης, δισκογράφησαν και το περίφημο «Ακου βρε φίλε» που τραγούδησε ο Στράτος Διονυσίου. Ο Κοφινιώτης δηλαδή με την τέχνη του είχε καταργήσει τα στρατόπεδα και τους διαχωρισμούς στον χώρο του τραγουδιού:

Ημασταν Θεοί και δεν το ξέραμε
Και ζούσαμε με όνειρα και ελπίδες…

Παρακολουθώντας τον αγώνα -με όλη τη σημασία της λέξης- της Εθνικής μας με το Βέλγιο, και παρά τη θετική έκβασή του, το συμπέρασμα είναι το εντελώς αντίθετο από εκείνο που διατύπωσε ο πηγαίος τεχνίτης του λόγου. Δεν ήμαστε Θεοί και το ξέρουμε! Ματώνοντας από αγωνία μπροστά στην οθόνη, μετά το τέλος της υπερπροσπάθειας των αγωνιστών μας η κατάληξη είναι: κλέψαμε Εκκλησία!

Μπορεί να το καταχάρηκα με όλη μου την καρδιά, γιατί με πείσανε με τον τρόπο τους οι υπερασπιστές με το εθνόσημο στο στήθος, όμως ένας ουδέτερος λάτρης του ποδοσφαίρου, δεν μπορεί να μην αισθάνθηκε περίεργα…

Θα μου πείτε πως μέρος του παιχνιδιού είναι να εξοντώνεις τα ατού του αντιπάλου και να χτυπάς μεθοδικά στην κόντρα αξιοποιώντας τις δικές σου αρετές. Το ’κάναν οι Ελληνες στη Σαλαμίνα απέναντι στους παντοδύναμους Πέρσες, Ο Κολοκοτρώνης με τις φωτιές του κόντρα στους Τούρκους, ο Αρης και ο ΕΛΑΣ με το πρώτο πανεθνικό αντάρτικο ταπείνωσαν παντοδύναμες στρατιές… Τo έκανε και ο Τραπατόνι αλλά οι μπαλιές του Πλατινί, το ξεπέταγμα του Μπόνιεκ και η αγωνιστική συμπεριφορά των υπολοίπων παικταράδων σε γέμιζαν με ευφορία! Γιατί διαπίστωνες την στρατηγική, την αρμονία, την πληρότητα, την ευφυΐα με την οποία οι παίκτες υπηρετούσαν το σχέδιο και στο τέλος επιτύγχαναν το στόχο!

Ηταν άλλου τύπου οι συγκεκριμένες νίκες και κατακτήσεις. Η πορεία του Ρεχάγκελ παρά την τεράστια επιτυχία της, όσες φορές βγήκα απ’ την φανέλα του πατριώτη, αντικρίζοντας τα πράγματα ψυχρά, με κούρασε. Η ομάδα του Σκίμπε είναι λίγο πιο γοητευτική γιατί προσπαθεί να παίξει και μπαλίτσα. Αμυντικά είναι τα πλάνα αλλά…ρίχνει και κλεφτές ματιές, να μην καταστρέψουμε μόνο, να χτίσουμε. Πίσω έχουμε μπαλαδόρους. Μπροστά έναν κέρβερο και κάνα δυο λιονταράκια. Το σημαντικότερο, οι αθλητές παρουσιάζουν όμορφη χημεία μεταξύ τους καθώς και με τον προπονητή και τα δίνουν όλα στο γήπεδο. Ως εκεί!

Αυτά μας κάνουν κι ονειρευόμαστε. Γκρίνιες δεν χωράνε ακόμη κι αν στην επόμενη στάση έρθει η στραβή. Γιατί όπως έγραφε κι ο Κοφινιώτης:

Oλα τα είχαμε κι όλα τα χάσαμε
Γιατί μας έλειπε το κάθε τι…

*...μπάλα μετά μουσικής

Το άρθρο προέρχεται από το οπισθόφυλλο της Sportday (27/3/2017) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb. Μπορείτε να το διαβάσετε και μέσα από το pdf που ακολουθεί.