Η Χάρις Αλεξίου τραγουδά για τον Τότι της Ρόμα

Tο 1984 κυκλοφορούσε ο προσωπικός δίσκος της Χάρις Αλεξίου «Εμφύλιος Eρωτας». Σε αυτόν δυναμικό «παρών» με 8 συνθέσεις έδινε ο δεξιοτέχνης του μπουζουκιού και συνθέτης Χρήστος Νικολόπουλος. Φίλος και συνεργάτης για πολλά χρόνια της ερμηνεύτριας, ο Νικολόπουλος άπλωνε ολοένα και πιο δυναμικά τα φτερά του στο πέταγμά του στους ουρανούς του τραγουδιού μας. Παρότι νεότατος, μετρούσε πολλά χιλιόμετρα και στη διασκέδαση και στη δισκογραφία ως εκτελεστής και δημιουργός. Με την Αλεξίου είχαν ήδη γνωρίσει επιτυχημένες στιγμές σαν τα Oλες του κόσμου οι Κυριακές και Χρόνια Χελιδόνια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, Αν πεθάνει μια αγάπη και Ζήλεια μου σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη.

Από τον «Εμφύλιο Eρωτα» όλα τα λεφτά τα πήρε το Μία είναι η ουσία σε στίχους του Λευτέρη Χαψιάδη.

Ακούστηκε δυναμικά το Τώρα κι εγώ θα ζήσω σε στίχους του Γιάννη Πάριου. Το μεγάλο όμως τραγούδι που τελικά έλαμψε σαν πολύτιμο διαμάντι και το οποίο εξακολουθεί να διατηρεί αλώβητη την αξία και την ομορφιά του είναι Η διαθήκη με τους στίχους του Μάνου Ελευθερίου. Eνα εκπληκτικό ζεϊμπέκικο με αδρά, μεστά και ανεπανάληπτα χρώματα σε όλο τον καμβά του: Μελωδία, Λόγος, Ερμηνεία…

Σε διαθήκη με σημαίες και συνθήματα
Εγώ είμαι ελεύθερος αέρας που φυσά
Εγώ έχω φίλους τα βουνά κι όλα τα κύματα
Εγώ έχω αδέλφια τα ποτάμια, τα πουλιά…

Η σημαία της Ρόμα, ο πολύς Φραντσέσκο Τότι, λέει αντίο στα γήπεδα. Καβάλησε γεμάτα τα 40 και πλέον αυτή είναι η τελευταία του αγωνιστική σεζόν. Η σχέση του Ρωμαίου με τους Ρωμαίους θα συνεχιστεί αφού μια τέτοια βαριά και τιμημένη σημαία, δεν μπορεί να μην κυματίζει, έστω και υπό άλλους ρόλους, στην ομάδα της ιταλικής πρωτεύουσας.

Ο Τότι από παιδί δεν άλλαξε φανέλα. Απ’ τα 13 του, το 1989 στην ακαδημία των τζιαλορόσι («κιτρινοκόκκινων») κι απ’ το 1992 στην πρώτη ομάδα. Η περίπτωσή του αποτελεί γεγονός πρωτόφαντο στο σύγχρονο ποδοσφαιρικό στερέωμα που οι ποδοσφαιριστές αλλάζουν εμβλήματα σαν τα πουκάμισα και οι σύλλογοι «μασάνε» αθλητές σαν πασατέμπο.

Θα πω τη μαύρη αλήθειά μου. Ο Τότι δεν είναι από τους παίκτες που με ιντριγκάρουν. Eχω «δεθεί» -για διάφορους λόγους- με το ιταλικό ποδόσφαιρο αλλά ακόμα και την εποχή που εκείνος μεγαλουργούσε δεν μιλούσε στον ενικό της καρδιάς μου. Ωστόσο αναγνωρίζω την αξία, το μέταλλο και την μαγκιά του να μείνει πιστός στην ομάδα της ψυχής του, την ώρα που οι «Σειρήνες» προσπαθούσαν να τον δελεάσουν με κάθε τρόπο και του τάζανε λαγούς με πετραχήλια.

Είχε αυτό το κάτι ο Τότι που ταίριαζε γάντι με την ψυχοσύνθεση και τη νοοτροπία της Ρόμα. Τσαγανό, ταλέντο, καλώς εννοούμενη αλητεία που έβγαζε γλώσσα στα «κονέ» των Μιλανέζων και των Τορινέζων, οι οποίοι μονοπωλούσαν την εξουσία του κάλτσιο. Προικισμένος σε σχέση με το σουλούπι του, εμπνευσμένος, διορατικός και μαχητής μεγατόνων. Ακόμα κι όταν ήξερε πως θα χάσει, πάλευε για τη νίκη έως και το τελευταίο σφύριγμα. Και την ίδια ώρα κλέφτης, με το ωραίο περίγραμμα της λέξης, είρωνας με τους αντιπάλους, σου έβγαζε την Παναγιά για να τον βάλεις κάτω. Μπορεί αν ταξίδευε γι’ αλλού το παλμαρέ του να ήταν πλουσιότερο. Oμως σε αυτή τη ζωή, δεν μετράνε όλα στους υπολογιστές. Υπάρχουν και τα συναισθήματα, η μπέσα, το φιλότιμο, η αλήθεια.

Ο Τότι και κόντρες γνώρισε, και αμφισβητήσεις, και γκρίνιες στο περιβάλλον του. Αυτά είναι ανθρώπινα.

Oμως στο φινάλε του, φίλοι κι εχθροί, συνοδοιπόροι και αντίπαλοι, θα του βγάλουν το καπέλο. Αν πάτε ποτέ στη Ρώμη, θα ακούσετε το όνομά του στα καφέ, στις γειτονιές, στα σπιτικά τραπέζια, στα ακριβά εστιατόρια, παντού! Grande Totti!

*...μπάλα μετά μουσικής

Το άρθρο προέρχεται από το οπισθόφυλλο της Sportday (4/5/2017) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb. Μπορείτε να το διαβάσετε και μέσα από το pdf που ακολουθεί.