Το 1988 ο Τάκης Σούκας υπέγραφε έναν ακόμη ολοκληρωμένο δίσκο για την Ελένη Βιτάλη. Είχε προηγηθεί πέντε χρόνια νωρίτερα το χρυσοφόρο άλμπουμ «Βάρα μου το ντέφι». Ανάλογη η τύχη και αποδοχή είχαν και «Τα Λαϊκά της Ελένης» με τραγούδια που αγαπήθηκαν και ξεχώρισαν.
Ανάμεσά τους η περίφημη Ταχεία σε στίχους του Νίκου Μπακογιάννη, η ιδιαίτερη μπαλάντα Άσε με να λέω που ερμήνευσε η Βιτάλη ντουέτο με το Νίκο Πορτοκάλογλου, το φλογερό Καίγομαι, κι αυτό σε στίχους της Σμαρούλας Μαραγκουδάκη και βέβαια το καραμπινάτο ζεϊμπέκικο Είμαστε χαμένοι από χέρι σε στίχους του στενού συνεργάτη του Σούκα, Νίκου Λουκά. Και τα υπόλοιπα τραγούδια ήταν όμορφα. Άλλωστε μιλάμε για περίοδο που ο πηγαίος μουσικοσυνθέτης και η μαγική ερμηνεύτρια μεσουρανούσαν στο τραγουδιστικό στερέωμα!
Είμαστε χαμένοι από χέρι
Φαρμάκι ο χωρισμός δεν πίνεται
Στις καρδιές μας δίκοπο μαχαίρι
Ν’ αλλάξουμε ζωή δεν γίνεται
Χαμένος από χέρι φαντάζει σήμερα ο Ολυμπιακός στη Βαρκελώνη. Κι όχι μόνο για τη δεδομένη διαφορά των μεγεθών, αλλά και γιατί οι ερυθρόλευκοι, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή φαντάζουν αδύναμοι να αντιμετωπίσουν τέτοια μεγαθήρια. Κάθε άλλο αποτέλεσμα, πέρα από την τιμητική ήττα, θα παρομοιάζεται με θαύμα για τους Πειραιώτες. Όσο κι αν θέλει, ότι κι αν κάνει ο Λεμονής, τα βαρίδια στη ζυγαριά της αναμέτρησης έχουν Καταλάνικο χρώμα. Ακόμα και το κονέ με τον Βαλβέρδε δύσκολα μπορεί να λειτουργήσει σε αυτά τα επίπεδα…
Την ίδια ώρα ο Παναθηναϊκός, εντός και μόνο, αναγκαστικά, πανηγυρίζει τη νίκη απέναντι στη Λάρισα, σαν να κέρδισε το πρωτάθλημα… Η αγορά, ποδοσφαιρική και μη, έχει την τάση να αυτορυθμίζεται. Κατά ‘κει λοιπόν κατρακύλησε το τριφύλλι, μη θέλοντας να δουν, πως στην πράσινη οικογένεια, αν δεν αλλάξουν δραματικά ορισμένες σταθερές, Είμαστε χαμένοι από χέρι!
Στον αντίποδα, η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, συνεχίζει το καλό «χερικό» της και τραβάει τα βολικά χαρτιά απ’ την κομμένη τράπουλα. Η Κροατία δεν είναι παίξε γέλασε, αλλά όχι και απρόσιτη. Σε σχέση με άλλους βαλέδες και όπως στήθηκε και η σειρά των αγώνων, μπορεί να είναι και η ιδεατή περίπτωση. Τι άλλο καλύτερο δηλαδή θα μπορούσε να περιμένει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα; Ειδικά μετά τις εντυπώσεις από τα ματς που έχουν προηγηθεί.
Επιστρέφω στον Ολυμπιακό και στον Γολγοθά με την Μπαρτσελόνα. Ένα παιχνίδι στο οποίο ο Θρύλος, ακόμη και με ήττα, αν του κάτσει, έχει να κερδίσει πολλά, αλλά στην στραβή κινδυνεύει να χάσει το συμπέρασμα της υπόστασης του, λίγο πριν το κομβικό παιχνίδι με το ΠΑΟΚ. Και εκεί μιλάμε για όλο το εγχώριο στοίχημα, παρά το ότι είναι ακόμα νωρίς. Άλλωστε όπως έχει καταντήσει η «κόντρα» με τους Θεσσαλονικείς, και μετά και τον δικό τους αποκλεισμό από τις διεθνείς διοργανώσεις, για όλους, το σημαδιακό χαρτί, είναι αυτό του Φαλήρου.
Πάντως τόσο ο δικέφαλος του Βορρά, όσο και οι Πασαλιμανιώτες, δεν είναι τόσο άξιοι, όσο παρουσιάζονται στα χαρτιά… Κανείς, την παρούσα στιγμή, δεν είναι για πολλά παραπάνω. Όποιος πρόλαβε και καταλαβαίνει από μπάλα αντιλαμβάνεται τι εννοώ… Το διατυμπανίζει περίτρανα, με την ατέλειωτη φωνάρα της, και η Ελένη Βιτάλη.
Είμαστε χαμένοι από χέρι
Αν πούμε ότι θα χωρίσουμε
Ο ένας μια ζωή τον άλλο ξέρει
Με άλλους δεν θα συνηθίσουμε…
*Το κείμενο προέρχεται από το σημερινό οπισθόφυλλο της Sportday (16-10-17) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb.
Ανάμεσά τους η περίφημη Ταχεία σε στίχους του Νίκου Μπακογιάννη, η ιδιαίτερη μπαλάντα Άσε με να λέω που ερμήνευσε η Βιτάλη ντουέτο με το Νίκο Πορτοκάλογλου, το φλογερό Καίγομαι, κι αυτό σε στίχους της Σμαρούλας Μαραγκουδάκη και βέβαια το καραμπινάτο ζεϊμπέκικο Είμαστε χαμένοι από χέρι σε στίχους του στενού συνεργάτη του Σούκα, Νίκου Λουκά. Και τα υπόλοιπα τραγούδια ήταν όμορφα. Άλλωστε μιλάμε για περίοδο που ο πηγαίος μουσικοσυνθέτης και η μαγική ερμηνεύτρια μεσουρανούσαν στο τραγουδιστικό στερέωμα!
Είμαστε χαμένοι από χέρι
Φαρμάκι ο χωρισμός δεν πίνεται
Στις καρδιές μας δίκοπο μαχαίρι
Ν’ αλλάξουμε ζωή δεν γίνεται
Χαμένος από χέρι φαντάζει σήμερα ο Ολυμπιακός στη Βαρκελώνη. Κι όχι μόνο για τη δεδομένη διαφορά των μεγεθών, αλλά και γιατί οι ερυθρόλευκοι, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή φαντάζουν αδύναμοι να αντιμετωπίσουν τέτοια μεγαθήρια. Κάθε άλλο αποτέλεσμα, πέρα από την τιμητική ήττα, θα παρομοιάζεται με θαύμα για τους Πειραιώτες. Όσο κι αν θέλει, ότι κι αν κάνει ο Λεμονής, τα βαρίδια στη ζυγαριά της αναμέτρησης έχουν Καταλάνικο χρώμα. Ακόμα και το κονέ με τον Βαλβέρδε δύσκολα μπορεί να λειτουργήσει σε αυτά τα επίπεδα…
Την ίδια ώρα ο Παναθηναϊκός, εντός και μόνο, αναγκαστικά, πανηγυρίζει τη νίκη απέναντι στη Λάρισα, σαν να κέρδισε το πρωτάθλημα… Η αγορά, ποδοσφαιρική και μη, έχει την τάση να αυτορυθμίζεται. Κατά ‘κει λοιπόν κατρακύλησε το τριφύλλι, μη θέλοντας να δουν, πως στην πράσινη οικογένεια, αν δεν αλλάξουν δραματικά ορισμένες σταθερές, Είμαστε χαμένοι από χέρι!
Στον αντίποδα, η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, συνεχίζει το καλό «χερικό» της και τραβάει τα βολικά χαρτιά απ’ την κομμένη τράπουλα. Η Κροατία δεν είναι παίξε γέλασε, αλλά όχι και απρόσιτη. Σε σχέση με άλλους βαλέδες και όπως στήθηκε και η σειρά των αγώνων, μπορεί να είναι και η ιδεατή περίπτωση. Τι άλλο καλύτερο δηλαδή θα μπορούσε να περιμένει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα; Ειδικά μετά τις εντυπώσεις από τα ματς που έχουν προηγηθεί.
Επιστρέφω στον Ολυμπιακό και στον Γολγοθά με την Μπαρτσελόνα. Ένα παιχνίδι στο οποίο ο Θρύλος, ακόμη και με ήττα, αν του κάτσει, έχει να κερδίσει πολλά, αλλά στην στραβή κινδυνεύει να χάσει το συμπέρασμα της υπόστασης του, λίγο πριν το κομβικό παιχνίδι με το ΠΑΟΚ. Και εκεί μιλάμε για όλο το εγχώριο στοίχημα, παρά το ότι είναι ακόμα νωρίς. Άλλωστε όπως έχει καταντήσει η «κόντρα» με τους Θεσσαλονικείς, και μετά και τον δικό τους αποκλεισμό από τις διεθνείς διοργανώσεις, για όλους, το σημαδιακό χαρτί, είναι αυτό του Φαλήρου.
Πάντως τόσο ο δικέφαλος του Βορρά, όσο και οι Πασαλιμανιώτες, δεν είναι τόσο άξιοι, όσο παρουσιάζονται στα χαρτιά… Κανείς, την παρούσα στιγμή, δεν είναι για πολλά παραπάνω. Όποιος πρόλαβε και καταλαβαίνει από μπάλα αντιλαμβάνεται τι εννοώ… Το διατυμπανίζει περίτρανα, με την ατέλειωτη φωνάρα της, και η Ελένη Βιτάλη.
Είμαστε χαμένοι από χέρι
Αν πούμε ότι θα χωρίσουμε
Ο ένας μια ζωή τον άλλο ξέρει
Με άλλους δεν θα συνηθίσουμε…
*Το κείμενο προέρχεται από το σημερινό οπισθόφυλλο της Sportday (16-10-17) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb.
