Για τις φιέστες και το ελληνικό ποδόσφαιρο

(ΑΚΟΥΣΤΕ) Τι είχε δηλώσει σχετικά ο Λουκιανός Κηλαηδόνης.
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 

Δεν θέλω φιέστες, ούτε φωνές…


Το 1990 ο Λουκιανός Κηλαηδόνης κυκλοφορούσε το μεγάλο δίσκο του «Γιατί θα γίνω μαραγκός». Ο μοναχικός καουμπόι του ελληνικού τραγουδιού βρισκόταν στην ώριμη φάση της πορείας του. Είχαν προηγηθεί ο Λυκαβηττός, η Βουλιαγμένη και προπάντων οι μοναδικές στιγμές του με τις οποίες ομόρφυνε τη ζωή μας. Κάποιες τις ερμήνευσε ο ίδιος και άλλες άλλοι… Ο Κηλαηδόνης έφερε ένα διαφορετικό φρέσκο αέρα από το χτες στο τραγούδι μας. Θα μπορούσε να είχε επαναπαυθεί στις εμπνευσμένες ελαφρολαϊκές του δάφνες: Όσο αγαπιόμαστε τα δυο, Η φωτογραφία, Μια Κεφαλονίτισσα, Το καλοκαίρι σαν θα ‘ρθει… που θα του εξασφάλιζαν σίγουρη αποδοχή και αποδοχές. Κι όμως εκείνος, ως αυθεντικός και πηγαίος καλλιτέχνης, προτίμησε τον τρίτο δρόμο, του τροβαδούρου που παντρεύει αρμονικά και ευρηματικά τις αγάπες του: Κάντρι, Τζαζ, Ροκ εν Ρολ, Ελαφρό και Αρχοντορεμπέτικο. Ένα γοητευτικό ιδιότυπο μουσικό χαρμάνι σερβιρισμένο με νοσταλγικούς και ανατρεπτικούς συνάμα στίχους, καταστάλαγμα μιας «ανεξάρτητης» ζωής που ξέρει πως κάποια στιγμή θα ΄ρθει το τέλος, δίχως να το φοβάται…

Το «Γιατί θα γίνω μαραγκός» δεν είναι από τις εργασίες του που άφησαν εποχή. Ακούστηκε όμως αρκετά και περπάτησε… Ήταν ακόμη η εποχή που τα άλμπουμ πουλούσαν και ο κόσμος συνήθιζε να αγοράζει δίσκους. Η επιτυχία που προέκυψε ήταν το «Φταίει ο χοντρός». Ανάμεσα στα υπόλοιπα τραγούδια βρισκόταν και το «Κούφια η ώρα» (Αν ποτέ πεθάνω, αν…) όπου αναφέρει:

Δεν θέλω φιέστες, ούτε φωνές…

Η Φιέστα σίγουρα είναι γι’ αυτόν που γιορτάζει. Υπογραμμίζει τα κατορθώματά του, τους κόπους σου, τις κατακτήσεις σου. Συνήθως όσο πιο δημιουργικά και ουσιαστικά είναι τα επιτεύγματα τόσες λιγότερες είναι και οι τυμπανοκρουσίες που τα συνοδεύουν. Αντιθέτως, όπως λέει και ο λαός: όπου ακούς πολλά κεράσια… το ζύγισμα δεν είναι ανάλογο. Ο στόχος επιτυγχάνεται όταν κερδίζεις τον σεβασμό και την παραδοχή των συναγωνιστών σου, τουλάχιστον όταν μιλάμε για ομάδες και ομαδικές διοργανώσεις. Ακόμα και η σιωπή των αντιπάλων λέει πολλά. Και η Γιουβέντους, και η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ και όλες οι μεγάλες τέλος πάντων «κυρίες», σπρώχνονται -ανέκαθεν, παντού και πάντα αναλόγως το «ροτέσιον»- μόνο που δεν τολμά κανείς να αμφισβητήσει την αξία τους. Πληρούν τις προϋποθέσεις της ιδιότητάς τους και του αθλήματος στο οποίο μετέχουν. Δεν είναι μόνο φραμπαλά και φούμαρα για να πικάρω τον αντίπαλο… Κι εδώ είχαμε ωραίες περιπτώσεις. Για να μείνω στα σχετικά πρόσφατα ποιος μπορεί να ψέξει τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ του Μπάγιεβιτς, του Βαλβέρδε, τον Παναθηναϊκό του Κυράστα δίχως μέσα του να μην παραδέχεται τη δυναμική και την αρτιότητά τους.

Υπάρχουν επίσης εορτάζοντες που ακόμη και την «θαμπή» νίκη τους δεν ξέρουν να τη χαρούν. Αντί να το γλεντάνε αναλώνονται σε ανούσιες εκδηλώσεις και δηλώσεις. Κι αυτό είναι ακόμα πιο τραγικό. Βέβαια ο καθένας «δίνει ότι έχει». Αμα δεν διαθέτεις γαλόνια κερδισμένα στις μάχες και έργα βολεύεσαι και με τα πανηγύρια… όπως αυτά κατάντησαν τελευταία, γιατί κάποτε υπήρχαν -και υπάρχουν ακόμη- και ωραίες πανηγύρεις που δεν είναι για τα… πανηγύρια.

Τα παραπάνω συμβαίνουν σε όλον τον πλανήτη, όλες τις εποχές.

Μόνο που στα «πολιτισμένα» μέρη συμβαίνουν και τα άλλα. Οι ωραίες δηλαδή στιγμές που στο φινάλε είναι εκείνες που με την ικανοποίηση που σου δίνουν μπορούν και σε ξεγελάνε. Και απολαμβάνεις και ελπίζεις…

Εδώ φαίνεται πως ξεμείναμε. Κατά πως λέει και ο Λουκιανός:

Και κάποια μπάντα στο πουθενά
Να παίζει τα «Θερινά Σινεμά»…

*...μπάλα μετά μουσικής

Το άρθρο προέρχεται από το οπισθόφυλλο της Sportday (8/5/2017) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb. Μπορείτε να το διαβάσετε και μέσα από το pdf που ακολουθεί.
Συνημμένα αρχεία:

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!