Άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας

Στα μισά της δεκαετίας του ’50, την εποχή που οι πλάκες 78 στροφών αντηχούσαν στα γραμμόφωνα, ο Τρικαλινός Απόστολος Καλδάρας αποτελούσε μια ξεχωριστή και ενδιαφέρουσα περίπτωση μουσικοσυνθέτη, καθώς τα μέχρι τότε δείγματα γραφής προδίκαζαν κατά κάποιο τρόπο το σπουδαίο μετά του. Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και με το συντοπίτη του στιχουργό Κώστα Βίρβο. Καλδάρας και Βίρβος, ο καθένας στο βιλαέτι του, έφερναν ένα νέο ζωογόνο και ευρηματικό άνεμο στην τραγουδοποιία και στη βιομηχανία της δισκογραφίας που αναδεικνυόταν ξανά και ακόμη πιο δυναμικά στα μεταπολεμικά χρόνια. Την ίδια ώρα ο τραγουδιστής Πάνος Γαβαλάς προσπαθούσε να διαμορφώσει τον δικό του ερμηνευτικό χαρακτήρα με πολλά δάνεια απ’ το ύφος του Καζαντζίδη που εκείνο τον καιρό είχε ήδη ξεπροβάλει βασιλικά στο μουσικό προσκήνιο.

Ο Καλδάρας και ο Βίρβος συνεργάζονταν ταυτόχρονα και με τη μεγάλη Columbia και με τη μικρή Odeon. Τα αποκλειστικά συμβόλαια δεν είχαν και δεν εφάρμοζαν ακόμη τον απόλυτο δεσμευτικό χαρακτήρα τους. Ο Γαβαλάς ανήκε τότε στην ταπεινή κατηγορία, εντούτοις, είχε καταθέσει αξιόμαχα διαπιστευτήρια. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε και το τραγούδι «Μένα με λένε Περικλή» που το 1955-56 ακούστηκε αρκετά. Eνα μποέμικο αλά ευγενικό ζεϊμπέκικο με την περίτεχνη στόφα του συνθέτη και τους κεντημένους αβανταδόρικους στίχους του στιχουργού. Δεν είναι τυχαίο πως λίγο μετά τα μισά του ’60 το ερμήνευσε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, την εποχή της μεγάλης δύναμής του και λίγο αργότερα στο λυκαυγές της δεκαετίας του ’70 ο Γιώργος Νταλάρας στον μεγάλο του δίσκο με δημιουργίες του Καλδάρα. Το ρεφραίν του κομματιού αναφέρει:

Αλλού έκανες τα κόλπα σου
Εδώ θα κάτσεις άγια
Γιατί άλλα μάτια έχει ο λαγός
Κι άλλα η κουκουβάγια


Ο Ολυμπιακός καθάρισε την πρώτη αναμέτρησή του με την Εφές αφήνοντας υποσχέσεις πως η πρόκριση μπορεί και πρέπει να είναι δική του. Αρκεί βέβαια ο Θρύλος να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να «ματώσει» στο γήπεδο ώστε να αποδείξει στη και στη συνέχεια την ανωτερότητά του. Οι Πειραιώτες στα χαρτιά αλλά και στην ουσία φαντάζουν ανώτεροι των Τούρκων. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, αλλά και το άλλο μισό έχει το ίδιο ισοδύναμο μερτικό…

Και τα μάτια μας έχουν δει πολλά.

Η Φενέρ όπως και η Εφές έχουν την ίδια Κωνσταντινουπολίτικη καταγωγή. Μόνο που εδρεύουν σε διαφορετικές γωνιές της Πόλης. Και σαν ομάδες είναι αλλιώς… Η πρώτη είναι σαφώς ανώτερη από τη δεύτερη. Και επιπλέον διαθέτει έναν έξυπνο λαγό -για τεχνικό- με μάτια κουκουβάγιας στη νύχτα… και δυστυχώς για εμάς οι αναμετρήσεις με τον Παναθηναϊκό γίνονται τέτοιες ώρες. Απ’ την άλλη το «τριφύλλι» μπορεί να διαθέτει σολίστες πολλών κυβικών, αλλά υστερεί στο πλέγμα της ομάδας. Με την πρώτη ρωγμή οι αδυναμίες αρχίζουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Παρ’ όλα αυτά κι αυτοί οι... άλλοι Τούρκοι δεν είναι βράχος, έχουν τα όριά τους. Φτάνει αναλογιζόμενος τα δικά σου να λειτουργήσεις με σύνεση και σχεδιασμό και να τους πληγώσεις εκεί που πονάνε.

Οι δεύτεροι κατά σειρά αγώνες θα δείξουν και θα προδικάσουν πολλά. Και οι δύο ομάδες μας είναι ικανές για το καλύτερο αλλά και για το αντίθετο απέναντι σε γαλβανισμένους αντιπάλους. Ο δρόμος του Παναθηναϊκού ήταν σαφώς πιο δύσβατος απ’ την αφετηρία του. Δεν είναι όμως και αδύνατος. Oπως έγραψε και ο Βίρβος στον «Περικλή» του:

Σε μένανε που έπεσες
Στο σπίτι μου που μπήκες
Oχι όπως άλλου τα ήξερες
Μας όπως εδώ τα βρήκες…

*...μπάλα μετά μουσικής

Το άρθρο προέρχεται από το οπισθόφυλλο της Sportday (20/4/2017) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb. Μπορείτε να το διαβάσετε και μέσα από το pdf που ακολουθεί.