Διάβαζα με αδημονία και μεγάλη προσοχή τα κείμενα και τις κριτικές του και ακολουθούσα πιστά τις «οδηγίες» του. Ποτέ δεν απογοητεύτηκα. Ίσα ίσα βρήκα ένα γνώστη-φίλο που με ενημέρωνε για γεύσεις, «παντρέματα», εστιατόρια, μάγειροι, ζητήματα γαστρονομίας (ελληνικότητα, πρώτες ύλες, νεοτερισμοί, μοριακή γαστρονομία, η ουσία του gourmet κ.ά.) και όχι μόνο.
Η γραφή του ξέφευγε από τα συνηθισμένα και τα στερεότυπα. Ευφυής, καίριος, άμεσος, ντόμπρος, καλλιεργημένος. Οι τοποθετήσεις του είχαν βάθος και πολυπλοκότητα αλλά στο τέλος ο Επίκουρος διέθετε το χάρισμα να κάνει τα σύνθετα απλά και ξάστερα. Και το σημαντικότερο δίχως φανφάρες αλλά ούτε και δογματισμούς. Δεν σας κρύβω πως κάποιες φορές τον «έκλεψα», μεταφέροντας τους γαστριμαργικούς προβληματισμούς του στα «μουσικά» ζητούμενα.
Όπως διαβάζω σε σχετικά δημοσιεύματα η υπογραφή του σε δεκάδες χιλιάδες άρθρα όλα αυτά τα χρόνια, το κύρος και το θάρρος του λόγου του τον έκαναν έναν εκ των κορυφαίων -σε βάθος χρόνου- κριτικούς εστιατορίων και αρθρογράφους γαστρονομίας. Ο Επίκουρος, κατά κόσμον Αλβέρτος Αρούχ, πέθανε το βράδυ του Σαββάτου γαλήνια, στον ύπνο του.
Γεννημένος σε σεφαραδίτικη οικογένεια της Θεσσαλονίκης, εργαζόταν ως καθηγητής Οικονομίας σε Κολλέγιο, αλλά η σχέση του με τις γεύσεις ήταν γονιδιακή, γι αυτό και η περίφημη δήλωσή του.
Μετά από μια πολύχρονη θητεία στο περιοδικό Γαστρονόμος της Καθημερινής, τελευταία αρθρογραφούσε στο ΒήμαGourmet, το ένθετο περιοδικό του Βήματος.
Όταν άρχισε να γράφει κείμενα για τη γαστρονομία υπέγραφε ως Ε. Π. Κούρος και αργότερα έγινε γνωστός ως Επίκουρος, τόσο στα δημοσιογραφικά του κείμενα όσο και στα βιβλία που έγραψε. Σημειώνεται ότι το 2012 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ικαρος το βιβλίο του «Η Νέα Ελληνική Κουζίνα» (εκδ. Ίκαρος).
Όταν με αφορμή την έκδοση του βιβλίου τον ρώτησε ο Γιάννης Μπασκόζος τι σημαίνει ελληνικότητα στην κουζίνα, απάντησε:
«Ίσως να μην μπορέσουμε να την ορίσουμε ακριβώς αλλά… μεταξύ μας καταλαβαινόμαστε. Συνήθως αυτή η ελληνικότητα κρύβεται πίσω από τις μνήμες. Της γιαγιάς, του χωριού, του σπιτιού μας. Κατά τη γνώμη μου η νέα ελληνική κουζίνα θα μπορούσε να πάρει μια κατεύθυνση με επίκεντρο κυρίως τον τόπο που παράγει μια παράδοση, είτε αυτή η παράδοση είναι προϊόν είτε συνταγή ή τεχνική μαγειρέματος. Θα υπάρξουν σεφ που θα σταθούν κυρίως στο βίωμα ή σε κάτι άλλο δικό τους. Αυτοί θα αποφασίσουν. Σημασία έχει τελικά όχι το αν θα κάνουμε κάτι ελληνικό αλλά αν θα κάνουμε κάτι καλό. Αν το καλό το βρούμε μέσα από το ελληνικό, ακόμη καλύτερα. Όπως το έκαναν οι Δανοί μάγειροι με πάθος».
Ορισμένα στοιχεία αντλήθηκαν στοιχεία από το iefimerida.gr
