στο αίμα και τον τρόμο.
Μάζεψαν γρήγορα κάποια από τα πράγματά τους -ορισμένα ρούχα, μερικά βιβλία και ένα παλιό οικογενειακό Κοράνι- και έφυγαν όπως-όπως. Κατά τη διαδρομή τους από το Χαλέπι, ο συριακός στρατός τους σταμάτησε σε ένα σημείο ελέγχου για περίπου δύο ώρες, όπου έψαξαν σπιθαμή προς σπιθαμή τα πράγματά τους.
Η 13χρονη Bayan ξεσπά σε κλάματα όταν φέρνει στη μνήμη της ότι της πήραν τα σχολικά της βιβλία. «Ήταν μόνο βιβλία», λέει με λυγμούς. «Είμαι απλά μια μαθήτρια».
Η προσαρμογή στη ζωή στον Λίβανο είναι για εκείνη αδύνατη, καθώς ισχυρίζεται πως υφίσταται ένα είδος παρενόχλησης και κοροϊδίας τόσο από τους εκπαιδευτικούς, όσο και από τους συμμαθητές της. Το νέο τους σπίτι είναι ένα μικρό διαμέρισμα δύο δωματίων στον Βόρειο Λίβανο, γεμάτο από σκόνη και βρομιά. Ο πατέρας της, από επιτυχημένος ράφτης στη Συρία, τώρα με το ζόρι βρίσκει κάποια δουλειά που να μπορεί να αποφέρει τα χρήματα για το ενοίκιο του μήνα, που φτάνει τα 200 δολάρια.
«Η ζωή μας κρέμεται από μια κλωστή», λέει η μητέρα της, που ακόμα θηλάζει τον μικρότερο αδελφό τής Bayan. Λίγο πριν βάλει το μωρό για ύπνο, το διαμέρισμα βυθίζεται στο σκοτάδι. Το ηλεκτρικό ρεύμα είναι κομμένο γιατί η οικογένεια δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει τα χρήματα για να πληρωθεί ο λογαριασμός αυτού του μήνα. Δεν είναι η πρώτη φορά και πιθανόν δεν θα είναι και η τελευταία.
Η αδελφή της Bayan, η Rawan, κρατά ένα ιδιόχειρο παιδικό περιοδικό. Έχει ζωγραφίσει λουλούδια και ουράνια τόξα. Στην πρώτη σελίδα έχει γράψει κάποιους στίχους που, όπως λέει, είχε ακούσει παλιά, αλλά τώρα είναι σε θέση να καταλάβει: «Δεν ξέρει κανένας πώς είναι να ζεις με τον πόνο της αποξένωσης μέσα στην καρδιά, μέχρι να έρθει η ώρα να τον περάσεις».
Η ιστορία της Bayan και της νεότερης αδελφής της δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Τις συνεντεύξεις πραγματοποίησε η δημοσιογράφος Lauren Bohn.
Πηγή: iefimerida.gr
Μάζεψαν γρήγορα κάποια από τα πράγματά τους -ορισμένα ρούχα, μερικά βιβλία και ένα παλιό οικογενειακό Κοράνι- και έφυγαν όπως-όπως. Κατά τη διαδρομή τους από το Χαλέπι, ο συριακός στρατός τους σταμάτησε σε ένα σημείο ελέγχου για περίπου δύο ώρες, όπου έψαξαν σπιθαμή προς σπιθαμή τα πράγματά τους.
Η 13χρονη Bayan ξεσπά σε κλάματα όταν φέρνει στη μνήμη της ότι της πήραν τα σχολικά της βιβλία. «Ήταν μόνο βιβλία», λέει με λυγμούς. «Είμαι απλά μια μαθήτρια».
Η προσαρμογή στη ζωή στον Λίβανο είναι για εκείνη αδύνατη, καθώς ισχυρίζεται πως υφίσταται ένα είδος παρενόχλησης και κοροϊδίας τόσο από τους εκπαιδευτικούς, όσο και από τους συμμαθητές της. Το νέο τους σπίτι είναι ένα μικρό διαμέρισμα δύο δωματίων στον Βόρειο Λίβανο, γεμάτο από σκόνη και βρομιά. Ο πατέρας της, από επιτυχημένος ράφτης στη Συρία, τώρα με το ζόρι βρίσκει κάποια δουλειά που να μπορεί να αποφέρει τα χρήματα για το ενοίκιο του μήνα, που φτάνει τα 200 δολάρια.
«Η ζωή μας κρέμεται από μια κλωστή», λέει η μητέρα της, που ακόμα θηλάζει τον μικρότερο αδελφό τής Bayan. Λίγο πριν βάλει το μωρό για ύπνο, το διαμέρισμα βυθίζεται στο σκοτάδι. Το ηλεκτρικό ρεύμα είναι κομμένο γιατί η οικογένεια δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει τα χρήματα για να πληρωθεί ο λογαριασμός αυτού του μήνα. Δεν είναι η πρώτη φορά και πιθανόν δεν θα είναι και η τελευταία.
Η αδελφή της Bayan, η Rawan, κρατά ένα ιδιόχειρο παιδικό περιοδικό. Έχει ζωγραφίσει λουλούδια και ουράνια τόξα. Στην πρώτη σελίδα έχει γράψει κάποιους στίχους που, όπως λέει, είχε ακούσει παλιά, αλλά τώρα είναι σε θέση να καταλάβει: «Δεν ξέρει κανένας πώς είναι να ζεις με τον πόνο της αποξένωσης μέσα στην καρδιά, μέχρι να έρθει η ώρα να τον περάσεις».
Η ιστορία της Bayan και της νεότερης αδελφής της δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Τις συνεντεύξεις πραγματοποίησε η δημοσιογράφος Lauren Bohn.
Πηγή: iefimerida.gr
