Τα μετέφερε ο Ασημόπουλος (με την σύμφωνη γνώμη της Λίλιαν, κόρης του Άσιμου) και τα έθαψε εκεί, εκπληρώνοντας τελικά την τελευταία επιθυμία του αδελφού του. Σημαντικό: πάνω από αυτά, φύτεψε ένα πεύκο!
Η είδηση είναι συγκινητική, αλλά ίσως κάποιοι διατυπώσουν βιαστικά σχόλια περί «παράνομης» ή «ανίερης» πράξης. Στην Ελλάδα, νόμιμη νεκρική κλίνη θεωρείται αυτή που οι συγγενείς, τακτικά, πληρώνουν τα τέλη. Αν δεν πληρώσουν, τα οστά καταστρέφονται, σαν σκουπίδια πετιούνται, ενώ δεν επιτρέπεται να τα βγάλουν εκτός του επίσημου ενοικιοστασίου του νεκροταφείου. Υπάρχει και σούπερ μάρκετ στον θάνατο.
Όσον αφορά στο «ανίερο»: Τι πιο ιερό, να γίνεται σεβαστή η τελευταία επιθυμία του νεκρού; Ο Νικόλας, όπως μας είπε ο αδελφός του, είχε αφήσει ιδιόχειρο σημείωμα:
"Να με θάψετε κάτω από ένα δέντρο ή να με κάψετε"
Μπράβο, λοιπόν, στον Δημήτρη Ασημόπουλο και μπράβο στην Λίλιαν, που εκπλήρωσαν, έστω και αργά, την τελευταία του επιθυμία.
Κάποιοι πάλι θα πουν πως ο Δήμος της Κοζάνης θα έπρεπε να παραχωρήσει μόνιμο και τιμητικό χώρο. Αυτό ίσως γίνει, αλλά ως μνημείο και όχι ως τάφος.
Η Κοζάνη είναι η πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Νικόλας Άσιμος.
Στο θέμα του τάφου, είναι καλύτερα έτσι.
Ο Νικόλας είναι σίγουρα πιο καλά, κάτω από το πεύκο και στην αυλή του αδελφού, παρά σε ένα επίσημο κοιμητήριο με αστραφτερά μάρμαρα.
Εκεί λοιπόν, στο χώμα.
Χωρίς ένδειξη.
Όπως ταιριάζει σε έναν κροκάνθρωπο: κάτω από τις ρίζες του δέντρου και στη γη που γεννήθηκε.
Και είναι σίγουρο πως το πνεύμα του Νικόλα, από τις ρίζες, θα περνά στον κορμό και θα ανεβαίνει να γίνεται καβαλάρης του Ουρανού, για να τραγουδά το Φαλιμέντο του ανίερου και μπατιρημένου μας κόσμου.
Η είδηση είναι συγκινητική, αλλά ίσως κάποιοι διατυπώσουν βιαστικά σχόλια περί «παράνομης» ή «ανίερης» πράξης. Στην Ελλάδα, νόμιμη νεκρική κλίνη θεωρείται αυτή που οι συγγενείς, τακτικά, πληρώνουν τα τέλη. Αν δεν πληρώσουν, τα οστά καταστρέφονται, σαν σκουπίδια πετιούνται, ενώ δεν επιτρέπεται να τα βγάλουν εκτός του επίσημου ενοικιοστασίου του νεκροταφείου. Υπάρχει και σούπερ μάρκετ στον θάνατο.
Όσον αφορά στο «ανίερο»: Τι πιο ιερό, να γίνεται σεβαστή η τελευταία επιθυμία του νεκρού; Ο Νικόλας, όπως μας είπε ο αδελφός του, είχε αφήσει ιδιόχειρο σημείωμα:
"Να με θάψετε κάτω από ένα δέντρο ή να με κάψετε"
Μπράβο, λοιπόν, στον Δημήτρη Ασημόπουλο και μπράβο στην Λίλιαν, που εκπλήρωσαν, έστω και αργά, την τελευταία του επιθυμία.
Κάποιοι πάλι θα πουν πως ο Δήμος της Κοζάνης θα έπρεπε να παραχωρήσει μόνιμο και τιμητικό χώρο. Αυτό ίσως γίνει, αλλά ως μνημείο και όχι ως τάφος.
Η Κοζάνη είναι η πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Νικόλας Άσιμος.
Στο θέμα του τάφου, είναι καλύτερα έτσι.
Ο Νικόλας είναι σίγουρα πιο καλά, κάτω από το πεύκο και στην αυλή του αδελφού, παρά σε ένα επίσημο κοιμητήριο με αστραφτερά μάρμαρα.
Εκεί λοιπόν, στο χώμα.
Χωρίς ένδειξη.
Όπως ταιριάζει σε έναν κροκάνθρωπο: κάτω από τις ρίζες του δέντρου και στη γη που γεννήθηκε.
Και είναι σίγουρο πως το πνεύμα του Νικόλα, από τις ρίζες, θα περνά στον κορμό και θα ανεβαίνει να γίνεται καβαλάρης του Ουρανού, για να τραγουδά το Φαλιμέντο του ανίερου και μπατιρημένου μας κόσμου.
