Ήταν ο δικός της «όρος» για να κυκλοφορήσει το «Αυτό που περιμένουμε» (προ εξαμήνου) από τη MINOS EMI. Έτσι, χθες πρωτομηνιά του Νοεμβρίου 2017, βρεθήκαμε στην Ακτή Πειραιώς για να ακούσουμε τους συντελεστές του να αφηγούνται την ιστορία του δίσκου, αλλά και το Βασίλη Παπακωνσταντίνου να ερμηνεύει μερικά από τα τραγούδια της δουλειάς αυτής.
Συνηθίζονται οι καλές κουβέντες και τα ευχολόγια σε αυτές τις περιπτώσεις. Ξέρετε, η γνωστή ατάκα που επαναλαμβανόταν σοβαρά στο παρελθόν και έπειτα έγινε χιουμοράκι: «έχουμε καλά καμαρίνια και αυτό βγαίνει προς τα έξω». Ωστόσο, εδώ, δεν πρόκειται για χιουμοράκι γιατί το πράγμα κάνει μπαμ. Δεν υπάρχουν καμαρίνια και σκηνή. Αυτή η παρέα λειτουργεί το ίδιο εντός, κι εκτός σκηνής. Ειδικά, δε, το δίδυμο Καραμουρατίδη - Ιωάννου, αποτελεί ένα από τα πιο αξιόπιστα δημιουργικά ντουέτα των τελευταίων ετών που μας έχει χαρίσει όμορφες και σημαντικές στιγμές.
Στην παρουσίαση ακούστηκαν μερικά μόνο από τα τραγούδια του δίσκου. Προσωπικά, μου έλειψε ο «Ιούλιος» (το δικό μου αγαπημένο της δουλειάς), αλλά για τη συγκεκριμένη χθεσινοβραδινή «δόση», το πρόγραμμα περιλάμβανε τα: Όλα είναι για μας, Προσευχές, Τα παιδιά, Αυτά που έχουμε ζήσει (ντουέτο με τη Ρίτα Αντωνοπούλου), Θα φύγω εγώ (ντουέτο με τη Νατάσσα Μποφίλιου - διαφορετική εξαιρετική εκδοχή σε σχέση με το δίσκο όπου η Μποφίλιου κάνει απλώς δεύτερες φωνές), Αυτό που περιμένουμε. Για το τέλος ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου άφησε δυο ακόμα τραγούδια σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου, τα: Σ’ αγαπάω ακόμα (μουσική - πρωτότυποι στίχοι: Bruno Lauzi - Gianfranco Fasano) και Μικρές Νοθείες (μουσική: Θάνος Μικρούτσικος).
Δυο πράγματα «κρατώ» από χθες. Πριν από τα «Παιδιά» ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου είπε από μικροφώνου μια σκληρή και ταυτόχρονα γλυκιά κουβέντα: «η δική μου η γενιά κυβερνάει τον κόσμο και τα έχει κάνει σκατά. Δεν μπορούμε, λοιπόν, πια να συμβουλεύουμε τα παιδιά για τίποτα. Πρέπει μόνο να φροντίζουμε να τα σκεπάζουμε για να μην κρυώνουν». Και ο Οδυσσέας Ιωάννου, με συγκίνησε προσωπικά όταν, ορκίστηκε ότι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου είναι ο καλύτερος άνθρωπος που έχει γνωρίσει σε αυτή τη δουλειά και ότι είναι πολύ τυχερός που είπε τραγούδια δικά του. Νωρίτερα είχε αναφερθεί σε ένα ρεκόρ που κατέχει, λόγω του θεατρικού (9και5) να έχει μοιραστεί τη σκηνή με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου 260 φορές, αλλά και στο απωθημένο του να κάνει έστω και ένα τραγούδι με τη Βίκυ Μοσχολιού, που «παρηγορήθηκε» με το παραπάνω από τη συνεργασία με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου μέσα στα χρόνια.
Γεμάτοι αποχωρίσαμε από την Ακτή Πειραιώς όσοι παραβρεθήκαμε χθες εκεί. Με μια μικρή δόση από έναν δίσκο - όαση, τόσο για τα σύγχρονα δισκογραφικά πράγματα, όσο και γενικότερα. Κι εγώ, στο αυτοκίνητο της επιστροφής, έβαλα να ακούσω στο repeat τον Ιούλιο.
Φωτογραφίες: Χάρης Σφακιανάκης
Συνηθίζονται οι καλές κουβέντες και τα ευχολόγια σε αυτές τις περιπτώσεις. Ξέρετε, η γνωστή ατάκα που επαναλαμβανόταν σοβαρά στο παρελθόν και έπειτα έγινε χιουμοράκι: «έχουμε καλά καμαρίνια και αυτό βγαίνει προς τα έξω». Ωστόσο, εδώ, δεν πρόκειται για χιουμοράκι γιατί το πράγμα κάνει μπαμ. Δεν υπάρχουν καμαρίνια και σκηνή. Αυτή η παρέα λειτουργεί το ίδιο εντός, κι εκτός σκηνής. Ειδικά, δε, το δίδυμο Καραμουρατίδη - Ιωάννου, αποτελεί ένα από τα πιο αξιόπιστα δημιουργικά ντουέτα των τελευταίων ετών που μας έχει χαρίσει όμορφες και σημαντικές στιγμές.
Στην παρουσίαση ακούστηκαν μερικά μόνο από τα τραγούδια του δίσκου. Προσωπικά, μου έλειψε ο «Ιούλιος» (το δικό μου αγαπημένο της δουλειάς), αλλά για τη συγκεκριμένη χθεσινοβραδινή «δόση», το πρόγραμμα περιλάμβανε τα: Όλα είναι για μας, Προσευχές, Τα παιδιά, Αυτά που έχουμε ζήσει (ντουέτο με τη Ρίτα Αντωνοπούλου), Θα φύγω εγώ (ντουέτο με τη Νατάσσα Μποφίλιου - διαφορετική εξαιρετική εκδοχή σε σχέση με το δίσκο όπου η Μποφίλιου κάνει απλώς δεύτερες φωνές), Αυτό που περιμένουμε. Για το τέλος ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου άφησε δυο ακόμα τραγούδια σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου, τα: Σ’ αγαπάω ακόμα (μουσική - πρωτότυποι στίχοι: Bruno Lauzi - Gianfranco Fasano) και Μικρές Νοθείες (μουσική: Θάνος Μικρούτσικος).
Δυο πράγματα «κρατώ» από χθες. Πριν από τα «Παιδιά» ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου είπε από μικροφώνου μια σκληρή και ταυτόχρονα γλυκιά κουβέντα: «η δική μου η γενιά κυβερνάει τον κόσμο και τα έχει κάνει σκατά. Δεν μπορούμε, λοιπόν, πια να συμβουλεύουμε τα παιδιά για τίποτα. Πρέπει μόνο να φροντίζουμε να τα σκεπάζουμε για να μην κρυώνουν». Και ο Οδυσσέας Ιωάννου, με συγκίνησε προσωπικά όταν, ορκίστηκε ότι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου είναι ο καλύτερος άνθρωπος που έχει γνωρίσει σε αυτή τη δουλειά και ότι είναι πολύ τυχερός που είπε τραγούδια δικά του. Νωρίτερα είχε αναφερθεί σε ένα ρεκόρ που κατέχει, λόγω του θεατρικού (9και5) να έχει μοιραστεί τη σκηνή με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου 260 φορές, αλλά και στο απωθημένο του να κάνει έστω και ένα τραγούδι με τη Βίκυ Μοσχολιού, που «παρηγορήθηκε» με το παραπάνω από τη συνεργασία με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου μέσα στα χρόνια.
Γεμάτοι αποχωρίσαμε από την Ακτή Πειραιώς όσοι παραβρεθήκαμε χθες εκεί. Με μια μικρή δόση από έναν δίσκο - όαση, τόσο για τα σύγχρονα δισκογραφικά πράγματα, όσο και γενικότερα. Κι εγώ, στο αυτοκίνητο της επιστροφής, έβαλα να ακούσω στο repeat τον Ιούλιο.
Φωτογραφίες: Χάρης Σφακιανάκης
