Αν με διαβάζεις συχνά, αγαπητέ αναγνώστη, θα ξέρεις την ανησυχία που έχω για την «τύχη» μερικών σημαντικών τραγουδιών του παρελθόντος που έχουν απαιτήσεις από τους ερμηνευτές που τα επιχειρούν. Αρκετές φορές έχω αναφερθεί -για να το κάνω και πιο συγκεκριμένο- στον αμανέ της εισαγωγής από το «Μάνα μου Ελλάς» (μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος - στίχοι: Νίκος Γκάτσος), λέγοντας ότι είναι ελάχιστοι οι σύγχρονοι τραγουδιστές που μπορούν να τον καταφέρουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιων δεξιοτήτων ο Δημήτρης Μπάσης, τραγουδιστής μελετημένος με στιβαρό υπόβαθρο από την ψαλτική. Χθες βράδυ (14/10), αναπτερώθηκαν σε μεγάλο βαθμό οι ελπίδες μου ακούγοντας το Θοδωρή Νικολάου στη Σφίγγα. Το προαναφερθέν συμπέρασμα, ωστόσο, δεν είναι το μοναδικό, τόσο σε σχέση με το Νικολάου, όσο και σε σχέση με το live που παρακολούθησα. Ας πάρουμε τα πράγματα, όμως, από την αρχή.
Ο Θοδωρής Νικολάου είναι εντυπωσιακός ερμηνευτής. Μεγάλη έκταση, μουσική προσέγγιση στο τραγούδι, άρτια τεχνική, άψογο κούρδισμα και σωστή τοποθέτηση. Φαίνεται ότι έχει μελετήσει το Γιώργο Νταλάρα αρκετά, ενώ η χροιά της φωνής του παραπέμπει στον καλό Γαϊτάνο. Οι επιλογές των τραγουδιών που ερμηνεύει (τόσο τα δικά του, όσο και τα παλαιότερα ή εκείνα άλλων ερμηνευτών) μαρτυρούν παράλληλα και άνθρωπο με γνώσεις για την ιστορία και τις αφετηρίες του τραγουδιού μας. Αυτά είναι τα θετικά. Στα «αρνητικά», εντοπίζω υπέρμετρο άγχος για το αποτέλεσμα και ένα «σφίξιμο». Τα θεωρώ αμφότερα φυσιολογικά κυρίως λόγω του μικρού αριθμού ζωντανών εμφανίσεων. Οφείλει να «εκτεθεί» περισσότερο στο ακροατήριο ο ερμηνευτής. Να «ψηθεί». Να του γίνει «φυσικός χώρος» το πάλκο. Να τραγουδήσει αβίαστα. Η βάση υπάρχει. Χρειάζεται ζύμωση. Και τριβή.
Η Υακίνθη Λάγιου είναι ξεκάθαρα συναισθηματική τραγουδίστρια. Και τραγουδίστρια ψυχολογίας. Με άγγιξε χθες. Ωστόσο, το συνολικό πλαίσιο δεν ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν για να ανθίσει. Κάπως αταίριαστα ήταν τα τραγούδια της με εκείνα του συνοδοιπόρου της επί σκηνής. Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον όταν θα κάνει ένα προσωπικό live για να μπορέσουμε να καταλάβουμε ξεκάθαρα την ταυτότητά της.
Η Βίκυ Καρατζόγλου από την άλλη, έχοντας πολλά «χιλιόμετρα» στο τραγούδι και στη σκηνή, «έκλεψε» την χθεσινοβραδινή παράσταση. Απλή, άμεση, σωστή και -κυρίως- «στα νερά της», τραγούδησε εξαιρετικά ό,τι τραγούδησε. Από τη χθεσινή της συμμετοχή, κρατώ την «Περηφάνεια» (μουσική - στίχοι: Μπάμπης Βαρθακούρης) και «Της ταβέρνας το ρολόι» (μουσική - στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης), αλλά και ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι που μου έστειλε στο inbox για να ακούσω στην επιστροφή μου που με συγκίνησε πραγματικά και το περιμένω πως και πως να «σκάσει» στην επικαιρότητα (σ.σ. Τίτλος: «Γιατί», μουσική: Γιώργος Σαμπάνης - στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη). Θα με θυμηθείτε.
Τέλος, οφείλω να πω ότι ο ήχος της ορχήστρας -λίγο από πλευράς ηχολήπτη, λίγο από πλευράς επιλογής οργάνων- μου φάνηκε «άδειος». Σαν κάτι να έλειπε. Ένα όργανο βάσης ακόμα. Ένα πιάνο, ας πούμε. Υπήρχαν στιγμές που «φώναζε» η απουσία του. Και άλλες που η ίδια απουσία «έφτιαχνε» ένα minimal γοητευτικό ηχοτοπίο.
Είμαι απαιτητικός; Αυστηρός μήπως; Είναι που εντοπίζω προοπτικές και ταλέντο. Κι έτσι γίνομαι δυο φορές απαιτητικός και τρεις φορές αυστηρός. Καλοπροαίρετος, πάντα.
Ο Θοδωρής Νικολάου είναι εντυπωσιακός ερμηνευτής. Μεγάλη έκταση, μουσική προσέγγιση στο τραγούδι, άρτια τεχνική, άψογο κούρδισμα και σωστή τοποθέτηση. Φαίνεται ότι έχει μελετήσει το Γιώργο Νταλάρα αρκετά, ενώ η χροιά της φωνής του παραπέμπει στον καλό Γαϊτάνο. Οι επιλογές των τραγουδιών που ερμηνεύει (τόσο τα δικά του, όσο και τα παλαιότερα ή εκείνα άλλων ερμηνευτών) μαρτυρούν παράλληλα και άνθρωπο με γνώσεις για την ιστορία και τις αφετηρίες του τραγουδιού μας. Αυτά είναι τα θετικά. Στα «αρνητικά», εντοπίζω υπέρμετρο άγχος για το αποτέλεσμα και ένα «σφίξιμο». Τα θεωρώ αμφότερα φυσιολογικά κυρίως λόγω του μικρού αριθμού ζωντανών εμφανίσεων. Οφείλει να «εκτεθεί» περισσότερο στο ακροατήριο ο ερμηνευτής. Να «ψηθεί». Να του γίνει «φυσικός χώρος» το πάλκο. Να τραγουδήσει αβίαστα. Η βάση υπάρχει. Χρειάζεται ζύμωση. Και τριβή.
Η Υακίνθη Λάγιου είναι ξεκάθαρα συναισθηματική τραγουδίστρια. Και τραγουδίστρια ψυχολογίας. Με άγγιξε χθες. Ωστόσο, το συνολικό πλαίσιο δεν ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν για να ανθίσει. Κάπως αταίριαστα ήταν τα τραγούδια της με εκείνα του συνοδοιπόρου της επί σκηνής. Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον όταν θα κάνει ένα προσωπικό live για να μπορέσουμε να καταλάβουμε ξεκάθαρα την ταυτότητά της.
Η Βίκυ Καρατζόγλου από την άλλη, έχοντας πολλά «χιλιόμετρα» στο τραγούδι και στη σκηνή, «έκλεψε» την χθεσινοβραδινή παράσταση. Απλή, άμεση, σωστή και -κυρίως- «στα νερά της», τραγούδησε εξαιρετικά ό,τι τραγούδησε. Από τη χθεσινή της συμμετοχή, κρατώ την «Περηφάνεια» (μουσική - στίχοι: Μπάμπης Βαρθακούρης) και «Της ταβέρνας το ρολόι» (μουσική - στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης), αλλά και ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι που μου έστειλε στο inbox για να ακούσω στην επιστροφή μου που με συγκίνησε πραγματικά και το περιμένω πως και πως να «σκάσει» στην επικαιρότητα (σ.σ. Τίτλος: «Γιατί», μουσική: Γιώργος Σαμπάνης - στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη). Θα με θυμηθείτε.
Τέλος, οφείλω να πω ότι ο ήχος της ορχήστρας -λίγο από πλευράς ηχολήπτη, λίγο από πλευράς επιλογής οργάνων- μου φάνηκε «άδειος». Σαν κάτι να έλειπε. Ένα όργανο βάσης ακόμα. Ένα πιάνο, ας πούμε. Υπήρχαν στιγμές που «φώναζε» η απουσία του. Και άλλες που η ίδια απουσία «έφτιαχνε» ένα minimal γοητευτικό ηχοτοπίο.
Είμαι απαιτητικός; Αυστηρός μήπως; Είναι που εντοπίζω προοπτικές και ταλέντο. Κι έτσι γίνομαι δυο φορές απαιτητικός και τρεις φορές αυστηρός. Καλοπροαίρετος, πάντα.
