Μετά από πάρα πολλά χρόνια, το ιστορικό «Άλσος» ανακαινίστηκε και άνοιξε ξανά τις πόρτες του με την παράσταση «Τα πιο ωραία λαϊκά», με την καλλιτεχνική επιμέλεια της Λίνας Νικολακοπούλου, τον Διονύση Σαββόπουλο και τους φίλους του, οι οποίοι εναλλάσσονται ανά τακτά διαστήματα. Σταθεροί ερμηνευτές του προγράμματος είναι τρεις ταλαντούχοι νέοι, οι Ρία Ελληνίδου, Θάνος Ματζίλης και Νεκταρήλια Τζομπάνογλου.
Από την Παρασκευή που μας πέρασε και για τις τρεις επόμενες Παρασκευές, ο φίλος του Σαββόπουλου είναι ο «σεμνός πρίγκηπας» (όπως τον χαρακτήρισε), Ορφέας Περίδης, ο οποίος, παρέα με την κιθάρα και την φλογέρα του, ταξιδεύει τους θαμώνες σε ένα άλλον μουσικό κόσμο.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Γύρω στις 9.30 το βράδυ ανεβαίνουν στη σκηνή οι έξι -καλοκουρδισμένοι και δεμένοι μεταξύ τους- μουσικοί (Μανώλης Πάππος – μπουζούκι, Αυγερινή Γάτση – ακορντεόν, νέι, τραγούδι, Ηλίας Μαντικός – κανονάκι, Στράτος Σαμιώτης – κρουστά, Μιχάλης Δάρμας – μπάσο, Κώστας Νικολόπουλος – κιθάρες) για να ακολουθήσουν οι τρεις μόνιμοι τραγουδιστές. Η έναρξη γίνεται με τις «Νταλίκες», ενώ μια μικρή αναφορά στα «Τα πιο ωραία λαϊκά» έρχεται για να «κουμπώσει» με το «Παραμυθάκι μου». Λίγο πιο κάτω ακούμε το «Απότομα» σε τζαζ ύφος και το «Αποκοιμήθηκα». Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Θάνος, η Ρία και η Νεκταρήλια τραγούδησαν τη «Θητεία» ξεσηκώνοντας το ήδη ζεστό κοινό.
Ο -πάντα ζωηρός και εκφραστικός- Σαββόπουλος είπε με τον δικό του τρόπο το «Σαν πεθάνω στο καράβι» και το «Πριν το χάραμα» και φυσικά, κάποια από τα δικά του και πολύ δημοφιλή τραγούδια («Ζεϊμπέκικο» και «Ας κρατήσουν οι χοροί»).
Το δεύτερο μέρος της βραδιάς άνοιξε με τον Ορφέα Περίδη. Τα «Κάτι μου κρύβεις», «Φωτοβολίδα», «Για που το ‘βαλες καρδιά μου», «Υλαγυαλί» (που όπως είπε είναι ένα τραγούδι που δεν σημαίνει τίποτα) και το κρητικού ύφους «Αυτός που πάει τη ζωή» μαζί με τα «Αχ να σε δω» (που είναι ο μύθος του Ορφέα και της Ευρυδίκης) και «Γιατί πολύ σ’ αγάπησα», ήταν αρκετά για να μπει ο κόσμος στο αισθαντικό κλίμα του τραγουδοποιού.
Κάπου εκεί, επανήλθε το τραγουδιστικό τρίο με πιο χορευτικά τραγούδια («Οι ελεύθεροι κι ωραίοι», «Τράβα βρε μάγκα και αλάνι», «Γλυκέ μου τύραννε», «Αυτά τα χέρια»), ενώ πολύ όμορφη στιγμή ήταν ο συνδυασμός του «Που να ‘ναι τέτοια ώρα η αγάπη μου» με το «Πάρε με κοντά σου».
Ο Θάνος Ματζίλης, η Ρία Ελληνίδου και η Νεκταρήλια Τζομπάνογλου καθ’ όλη τη διάρκεια του προγράμματος ερμήνευσαν με σεβασμό, δοτικότητα και την πρέπουσα άνεση όλα τα κομμάτια που επίλεξε η Λίνα Νικολακοπούλου, τα οποία είχαν μεταξύ τους ένα ιδιαίτερο δέσιμο, καταφέρνοντας να συνδυάσουν πολλές δεκαετίες χωρίς να είναι ορατό το οποιοδήποτε χάσμα ανάμεσά τους.
Στο πάλκο ανέβηκε ξανά ο Ορφέας Περίδης για να πει τέσσερα υπέροχα και μη αναμενόμενα τραγούδια. Το «Χαράτσι», τα «Μέγαρα», τη «Μποέμισσα» του Κυριαζή και το «Πέτρα θα ρίξω πίσω».
Το Άλσος του 2018 είναι ένας υπέροχος χώρος, ο οποίος, μέσα στο ελάχιστο διάστημα που λειτουργεί έχει ήδη παρουσιάσει όμορφες μουσικές στιγμές. Η guest εμφάνιση του ήρεμου και σταθερού Ορφέα Περίδη, σε συνδυασμό με το υπόλοιπο τακτικό πρόγραμμα, προσφέρουν μια ολοκληρωμένη και ουσιαστική μορφή ποιοτικής διασκέδασης, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι, έχουμε στην πόλη μας ένα ακόμα δημιουργικό στέκι με μέλλον.
Από την Παρασκευή που μας πέρασε και για τις τρεις επόμενες Παρασκευές, ο φίλος του Σαββόπουλου είναι ο «σεμνός πρίγκηπας» (όπως τον χαρακτήρισε), Ορφέας Περίδης, ο οποίος, παρέα με την κιθάρα και την φλογέρα του, ταξιδεύει τους θαμώνες σε ένα άλλον μουσικό κόσμο.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Γύρω στις 9.30 το βράδυ ανεβαίνουν στη σκηνή οι έξι -καλοκουρδισμένοι και δεμένοι μεταξύ τους- μουσικοί (Μανώλης Πάππος – μπουζούκι, Αυγερινή Γάτση – ακορντεόν, νέι, τραγούδι, Ηλίας Μαντικός – κανονάκι, Στράτος Σαμιώτης – κρουστά, Μιχάλης Δάρμας – μπάσο, Κώστας Νικολόπουλος – κιθάρες) για να ακολουθήσουν οι τρεις μόνιμοι τραγουδιστές. Η έναρξη γίνεται με τις «Νταλίκες», ενώ μια μικρή αναφορά στα «Τα πιο ωραία λαϊκά» έρχεται για να «κουμπώσει» με το «Παραμυθάκι μου». Λίγο πιο κάτω ακούμε το «Απότομα» σε τζαζ ύφος και το «Αποκοιμήθηκα». Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Θάνος, η Ρία και η Νεκταρήλια τραγούδησαν τη «Θητεία» ξεσηκώνοντας το ήδη ζεστό κοινό.
Ο -πάντα ζωηρός και εκφραστικός- Σαββόπουλος είπε με τον δικό του τρόπο το «Σαν πεθάνω στο καράβι» και το «Πριν το χάραμα» και φυσικά, κάποια από τα δικά του και πολύ δημοφιλή τραγούδια («Ζεϊμπέκικο» και «Ας κρατήσουν οι χοροί»).
Το δεύτερο μέρος της βραδιάς άνοιξε με τον Ορφέα Περίδη. Τα «Κάτι μου κρύβεις», «Φωτοβολίδα», «Για που το ‘βαλες καρδιά μου», «Υλαγυαλί» (που όπως είπε είναι ένα τραγούδι που δεν σημαίνει τίποτα) και το κρητικού ύφους «Αυτός που πάει τη ζωή» μαζί με τα «Αχ να σε δω» (που είναι ο μύθος του Ορφέα και της Ευρυδίκης) και «Γιατί πολύ σ’ αγάπησα», ήταν αρκετά για να μπει ο κόσμος στο αισθαντικό κλίμα του τραγουδοποιού.
Κάπου εκεί, επανήλθε το τραγουδιστικό τρίο με πιο χορευτικά τραγούδια («Οι ελεύθεροι κι ωραίοι», «Τράβα βρε μάγκα και αλάνι», «Γλυκέ μου τύραννε», «Αυτά τα χέρια»), ενώ πολύ όμορφη στιγμή ήταν ο συνδυασμός του «Που να ‘ναι τέτοια ώρα η αγάπη μου» με το «Πάρε με κοντά σου».
Ο Θάνος Ματζίλης, η Ρία Ελληνίδου και η Νεκταρήλια Τζομπάνογλου καθ’ όλη τη διάρκεια του προγράμματος ερμήνευσαν με σεβασμό, δοτικότητα και την πρέπουσα άνεση όλα τα κομμάτια που επίλεξε η Λίνα Νικολακοπούλου, τα οποία είχαν μεταξύ τους ένα ιδιαίτερο δέσιμο, καταφέρνοντας να συνδυάσουν πολλές δεκαετίες χωρίς να είναι ορατό το οποιοδήποτε χάσμα ανάμεσά τους.
Στο πάλκο ανέβηκε ξανά ο Ορφέας Περίδης για να πει τέσσερα υπέροχα και μη αναμενόμενα τραγούδια. Το «Χαράτσι», τα «Μέγαρα», τη «Μποέμισσα» του Κυριαζή και το «Πέτρα θα ρίξω πίσω».
Το Άλσος του 2018 είναι ένας υπέροχος χώρος, ο οποίος, μέσα στο ελάχιστο διάστημα που λειτουργεί έχει ήδη παρουσιάσει όμορφες μουσικές στιγμές. Η guest εμφάνιση του ήρεμου και σταθερού Ορφέα Περίδη, σε συνδυασμό με το υπόλοιπο τακτικό πρόγραμμα, προσφέρουν μια ολοκληρωμένη και ουσιαστική μορφή ποιοτικής διασκέδασης, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι, έχουμε στην πόλη μας ένα ακόμα δημιουργικό στέκι με μέλλον.
