Στην Πλατεία Καρύτση, στον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός, από τις 18/2 και για 4 Σάββατα, θα απολαύσετε την κυρία Μαρία Φαραντούρη στην παράσταση «Όλα αρχίζουν ξανά» σε τραγούδια της, βασισμένα σε ποίηση Καβάφη, Ελύτη, Ρίτσου, Σεφέρη, Γκάτσου, Αναγνωστάκη. Όχι μόνη, μαζί με τους αδελφούς Καλογεράκη, δύο ταλαντούχους καλλιτέχνες που έχουν μελοποιήσει Έλληνες και ξένους ποιητές, αποδεικνύοντας ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα.
Είχα την τιμή να παρευρεθώ στην πρόβα. Που συχνά είναι πιο αντιπροσωπευτική για μένα, γιατί εκεί παρατηρείς τον καλλιτέχνη κάπως πιο αντικειμενικά. Η κυρία Φαραντούρη εκτός από σπάνια, δυνατή, επιβλητική και υποβλητική φωνή, έχει και χιούμορ, παθιάζεται με αυτό που κάνει και θέλει να είναι όλα στην εντέλεια. Μην με ρωτάτε λεπτομέρειες. Το βέβαιο είναι ότι η συγκίνηση που προκαλεί με τις ερμηνείες της είναι μεγάλη. Σαν ήχος από μία αλλοτινή εποχή, που τα ποιήματα δεν έμοιαζαν εξωπραγματικά. «Όλα τ’ άστρα απόψε δικά μας» από Γκάτσο, «Κόσμε άσωτε» (του Μάνου Ελευθερίου, που είχε πει η Μαρία Δημητριάδη), το οποίο και συνεχίζει με τη φράση «δεν σε νοιάζει ποιος πονάει κι έχεις και σε κυβερνάει τον εκάστοτε», φωτογραφίζοντας απείρως εύστοχα την πολιτική ιστορία αυτού του κόσμου, «Προδομένη μου αγάπη», που είχε ερμηνεύσει για πρώτη φορά η Βέρα Ζαβιτσιάνου το 1962. Ακολουθεί το «Του μικρού βοριά» σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη και μουσική Μίκη Θεοδωράκη, που έχει ένα νόημα σχεδόν συμπαντικό, αλλά παράλληλα μου θυμίζει τόσο πολύ ακούσματα από τα παιδικά μου χρόνια. Ένας συνδυασμός από τη δύναμη του Μίκη και την περιπαικτική αθωότητα του Ελύτη.
Και έπειτα αναβαίνουν στην σκηνή οι Παντελής και Μιχάλης Καλογεράκης. Δύο νέοι άνθρωποι που πλαισιώνουν την διεθνώς καταξιωμένη καλλιτέχνη και ενώνονται μαζί της σε μία εξαιρετική συνεργασία, που μπορεί να φέρει τους νεότερους κοντά στην ποίηση. Ω μα αυτό δεν είναι τόσο σημαντικό; Τα δύο αυτά παιδιά κάνουν πολύ καλά, με τον σεβασμό που αρμόζει στην περίσταση αλλά και με δημιουργική φρεσκάδα, κάτι που θα έπρεπε να κάνουν περισσότεροι τραγουδοποιοί. Μελοποιούν εκπληκτικά ποιήματα. Προσωπική μου γνώμη είναι πως αυτό δεν το λες και τόσο εύκολο. Άκουσα έναν υπέροχο Νερούδα με τα αγόρια να τραγουδούν «θέλω να κάνω μαζί σου αυτό που κάνει κι η άνοιξη στις κερασιές». Εκτός από το παραπάνω, στον πρώτο τους δίσκο που έχει τον τίτλο «Προσωπικό», μεταξύ άλλων, ερμηνεύουν και το «Τα πατώματα» σε ποίηση Μπέρτολτ Μπρεχτ, αλλά κι εκείνο του Μιχάλη Γκανά που μιλά για τους «Δεν», για αυτούς που δεν ξέρουν να αγαπούν αλλά μόνο να απαιτούν, για αυτούς που δεν έχουν χαϊδέψει σκυλί, γατί ή πουλάκι πληγωμένο.
Συνεχίζουν με μοναδικές τριφωνίες με την κυρία Φαραντούρη.
Ακολουθεί το «Ο Ιρλανδός και ο Ιουδαίος» σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι, που δείχνει ότι όλοι δακρύζουμε με τον ίδιο τρόπο, που δείχνει ότι δεν υπάρχουν ούτε Ιρλανδοί ούτε Ιουδαίοι, παρά μόνο άνθρωποι. Και η «Χατζιδακιάδα» που αφηγείται δια στίχων Νίκου Γκάτσου την ιστορία της ζωής του Μάνου του Χατζιδάκι. «Ξημερώνει», «Ταξίδι στα Κύθηρα», «Περσεφόνη». Αυτή η παράσταση θα τα έχει όλα. Και Ντίλαν και Κόεν.
Άφησα για το τέλος το «Τραγούδι των Συντρόφων» σε στίχους Κώστα Καρτελιά και μουσική Μίκη Θεοδωράκη, που έχει μία διαφορετική συνάφεια με το όλο εγχείρημα, που περιέχει την υπέροχη φράση «μονάχοι ποιητές θα μείνουμε». «Για εμάς το λέει ο ποιητής, κατάλαβες;», λέει χαμογελώντας η κυρία Φαραντούρη κοιτώντας τον Τάκη Φαραζή (πιάνο - μουσική επιμέλεια). Ο David Lynch (όχι ο σκηνοθέτης) στα πνευστά και ο Κώστας Κωνσταντίνου στο κοντραμπάσο είναι οι υπόλοιποι της ορχήστρας.
Και αν έχει δίκιο; Αν οι ποιητές μένουν μονάχοι; Αν είναι λίγοι; Αν είναι στην μοίρα τους να μην χωράνε πουθενά, να μην υπάρχει μια στεριά να αράξουν, εγώ δεν ανησυχώ, γιατί τους βρήκα όλους «αραγμένους» στην μουσική παράσταση της κυρίας Φαραντούρη.
*Αίθουσα Παρνασσός, Πλ. Αγ. Γεωργίου Καρύτση 8 (Μετρό: Στάση Πανεπιστήμιο) Πληροφορίες: τηλ. 210-3221917, 210-6109513, 6944-303274
Video & Photos: Δημήτρης Διολής
Είχα την τιμή να παρευρεθώ στην πρόβα. Που συχνά είναι πιο αντιπροσωπευτική για μένα, γιατί εκεί παρατηρείς τον καλλιτέχνη κάπως πιο αντικειμενικά. Η κυρία Φαραντούρη εκτός από σπάνια, δυνατή, επιβλητική και υποβλητική φωνή, έχει και χιούμορ, παθιάζεται με αυτό που κάνει και θέλει να είναι όλα στην εντέλεια. Μην με ρωτάτε λεπτομέρειες. Το βέβαιο είναι ότι η συγκίνηση που προκαλεί με τις ερμηνείες της είναι μεγάλη. Σαν ήχος από μία αλλοτινή εποχή, που τα ποιήματα δεν έμοιαζαν εξωπραγματικά. «Όλα τ’ άστρα απόψε δικά μας» από Γκάτσο, «Κόσμε άσωτε» (του Μάνου Ελευθερίου, που είχε πει η Μαρία Δημητριάδη), το οποίο και συνεχίζει με τη φράση «δεν σε νοιάζει ποιος πονάει κι έχεις και σε κυβερνάει τον εκάστοτε», φωτογραφίζοντας απείρως εύστοχα την πολιτική ιστορία αυτού του κόσμου, «Προδομένη μου αγάπη», που είχε ερμηνεύσει για πρώτη φορά η Βέρα Ζαβιτσιάνου το 1962. Ακολουθεί το «Του μικρού βοριά» σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη και μουσική Μίκη Θεοδωράκη, που έχει ένα νόημα σχεδόν συμπαντικό, αλλά παράλληλα μου θυμίζει τόσο πολύ ακούσματα από τα παιδικά μου χρόνια. Ένας συνδυασμός από τη δύναμη του Μίκη και την περιπαικτική αθωότητα του Ελύτη.
Και έπειτα αναβαίνουν στην σκηνή οι Παντελής και Μιχάλης Καλογεράκης. Δύο νέοι άνθρωποι που πλαισιώνουν την διεθνώς καταξιωμένη καλλιτέχνη και ενώνονται μαζί της σε μία εξαιρετική συνεργασία, που μπορεί να φέρει τους νεότερους κοντά στην ποίηση. Ω μα αυτό δεν είναι τόσο σημαντικό; Τα δύο αυτά παιδιά κάνουν πολύ καλά, με τον σεβασμό που αρμόζει στην περίσταση αλλά και με δημιουργική φρεσκάδα, κάτι που θα έπρεπε να κάνουν περισσότεροι τραγουδοποιοί. Μελοποιούν εκπληκτικά ποιήματα. Προσωπική μου γνώμη είναι πως αυτό δεν το λες και τόσο εύκολο. Άκουσα έναν υπέροχο Νερούδα με τα αγόρια να τραγουδούν «θέλω να κάνω μαζί σου αυτό που κάνει κι η άνοιξη στις κερασιές». Εκτός από το παραπάνω, στον πρώτο τους δίσκο που έχει τον τίτλο «Προσωπικό», μεταξύ άλλων, ερμηνεύουν και το «Τα πατώματα» σε ποίηση Μπέρτολτ Μπρεχτ, αλλά κι εκείνο του Μιχάλη Γκανά που μιλά για τους «Δεν», για αυτούς που δεν ξέρουν να αγαπούν αλλά μόνο να απαιτούν, για αυτούς που δεν έχουν χαϊδέψει σκυλί, γατί ή πουλάκι πληγωμένο.
Συνεχίζουν με μοναδικές τριφωνίες με την κυρία Φαραντούρη.
Ακολουθεί το «Ο Ιρλανδός και ο Ιουδαίος» σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι, που δείχνει ότι όλοι δακρύζουμε με τον ίδιο τρόπο, που δείχνει ότι δεν υπάρχουν ούτε Ιρλανδοί ούτε Ιουδαίοι, παρά μόνο άνθρωποι. Και η «Χατζιδακιάδα» που αφηγείται δια στίχων Νίκου Γκάτσου την ιστορία της ζωής του Μάνου του Χατζιδάκι. «Ξημερώνει», «Ταξίδι στα Κύθηρα», «Περσεφόνη». Αυτή η παράσταση θα τα έχει όλα. Και Ντίλαν και Κόεν.
Άφησα για το τέλος το «Τραγούδι των Συντρόφων» σε στίχους Κώστα Καρτελιά και μουσική Μίκη Θεοδωράκη, που έχει μία διαφορετική συνάφεια με το όλο εγχείρημα, που περιέχει την υπέροχη φράση «μονάχοι ποιητές θα μείνουμε». «Για εμάς το λέει ο ποιητής, κατάλαβες;», λέει χαμογελώντας η κυρία Φαραντούρη κοιτώντας τον Τάκη Φαραζή (πιάνο - μουσική επιμέλεια). Ο David Lynch (όχι ο σκηνοθέτης) στα πνευστά και ο Κώστας Κωνσταντίνου στο κοντραμπάσο είναι οι υπόλοιποι της ορχήστρας.
Και αν έχει δίκιο; Αν οι ποιητές μένουν μονάχοι; Αν είναι λίγοι; Αν είναι στην μοίρα τους να μην χωράνε πουθενά, να μην υπάρχει μια στεριά να αράξουν, εγώ δεν ανησυχώ, γιατί τους βρήκα όλους «αραγμένους» στην μουσική παράσταση της κυρίας Φαραντούρη.
*Αίθουσα Παρνασσός, Πλ. Αγ. Γεωργίου Καρύτση 8 (Μετρό: Στάση Πανεπιστήμιο) Πληροφορίες: τηλ. 210-3221917, 210-6109513, 6944-303274
Video & Photos: Δημήτρης Διολής
