Όταν σημαντικές τεκτονικές πλάκες του καλλιτεχνικού στερεώματος συναντιούνται, η έκλυση μιας μοναδικής μουσικής ενέργειας και ο σεισμός της επιτυχίας είναι οπωσδήποτε κάτι παραπάνω από αναμενόμενα! Και δη, όταν πρόκειται για τη Νατάσσα Μποφίλιου, το Θέμη Καραμουρατίδη και το Γεράσιμο Ευαγγελάτο, αυτή την πάντα ανήσυχη και δημιουργική καλλιτεχνική συναστρία, που αποδεικνύει πως, όταν το όνειρο είναι θεμελιωμένο επάνω σε στέρεους πυλώνες αληθινής τέχνης, όχι απλώς διαρκεί αλλά διαρκώς γιγαντώνεται, μυώντας όλο και περισσότερους στη μουσική του «μυσταγωγία».
Η Νατάσσα Μποφίλιου επιβεβαιώνει απόλυτα τον ισχυρισμό του Richard Wagner πως το πιο παλιό, αληθινό και ωραίο όργανο της μουσικής, η μόνη αρχή στην οποία η τελευταία οφείλει την ύπαρξή της είναι η ανθρώπινη φωνή. Κι είναι ακριβώς αυτή η κρυστάλλινη, ανεπιτήδευτη, σπουδαία σε έκταση και μοναδική σε χρώμα φωνή της, που σε συνδυασμό με την ερμηνευτική δεινότητα και το αστείρευτο ταλέντο της, την καθιστούν πρωθιέρεια του ναού πολλών ψυχών, που την ακολουθούν πιστά σε κάθε εγχείρημα της ίδιας και της ομάδας της!
Αυτή τη φορά το «Μπελ Ρεβ» (Belle Reve) τους βρήκε φιλόξενη στέγη στην ποιητικά εξευγενισμένη και μεγάλη σκηνή του κατάμεστου «Γκάζι live», αποδεικνύοντας πως οι πραγματικοί καλλιτέχνες αρνούνται να πέσουν σε δημιουργικό τέλμα και, χωρίς να εφησυχάζουν και να επαναπαύονται, ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους, αναδιαμορφώνουν τα ήδη κεκτημένα τους και τολμούν να πειραματιστούν, ιπτάμενοι στη σφαίρα του ονείρου με γήινα πάθη και εντάσεις, δείχνοντάς μας πως «κι όμως πηγαίνει και πιο κει»!
Το πολυεπίπεδο σκηνικό της παράστασης, που μας αποκαλύφθηκε μόλις μέριασε η ημιδιαφανής -σαν πέπλο- κουρτίνα, είχε μία απίστευτα υποβλητική αρμονία και λιτότητα. Στο πίσω επίπεδο της σκηνής δέσποζε ένας ευθυτενής περιστρεφόμενος φοίνικας και μπροστά κεντρικά ένα μαύρο πιάνο με ουρά, στο οποίο ο Θέμης Καραμουρατίδης προΐστατο των δεκαπέντε εξαιρετικών μουσικών που κατέθεταν την ψυχή τους σε υψομετρικά διαφορετικά και φωτιζόμενα βάθρα, αριστερά και δεξιά του συνθέτη. Στο μπροστινό μέρος, στο δάπεδο του σκηνικού χώρου δύο φωτεινές λουρίδες έδιναν την αίσθηση μιας οδού πάνω στην οποία ξεδίπλωσαν όλοι οι συντελεστές το «Μπελ Ρεβ» τους, οδηγώντας μας να ιχνηλατήσουμε τα μονοπάτια του δικού μας ασυνείδητου! Χαρακτηριστικοί ήταν επί σκηνής και οι δύο διάφανοι κύβοι, σύμβολα της αλήθειας των ερμηνευτών, που αναδιατάσσονταν από τους ίδιους ανάλογα με τις ανάγκες της παράστασης.
Μέσα σε αυτή τη νέα συνθήκη ενός ιδιότυπου ρεσιτάλ, η Νατάσσα Μποφίλιου «γδύνεται» από κάθε ένδυμα σιγουριάς και αποκαλύπτει ολοκληρωτικά το μεγαλείο της. Φέρνει το τραγούδι ως ακρόαμα και βίωμα στο επίκεντρο, μέσα από ερμηνείες τόσο του δικού της ρεπερτορίου όσο και απρόβλεπτες μουσικές επιλογές διεθνούς εμβέλειας, όλες ιδωμένες μέσα από το αφοπλιστικό ενορχηστρωτικό πρίσμα του πάντα εφευρετικού Θέμη Καραμουρατίδη, υπό την ιδιαίτερη αισθητική επιμέλεια προγράμματος του Γεράσιμου Ευαγγελάτου.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με τη Νατάσσα Μποφίλιου καταχειροκροτούμενη, να ερμηνεύει ένα τραγούδι «για τα παιδιά που περιμένουνε το όμορφο όνειρο που όλα θα τα αλλάξει, για όλους εκείνους που επιμένουνε να βρουν στο πλήθος μια ψυχή να τους ταιριάξει», συνεχίζοντας ύστερα με το «Μέτρημα». Κι αμέσως μετά και για τις υπόλοιπες τρεις ώρες ξετυλίχθηκε ένα ανεπανάληπτο μουσικό «πλεκτό» με εξαιρετική μαεστρία κεντημένο και έντονα στοιχεία θεατρικού δρώμενου μεταξύ της ερμηνεύτριας και του χαρισματικού Θοδωρή Μαυρογιώργη, με τον οποίο είχε μία μυστηριώδη ενδοεπικοινωνία κάθε φορά που εμφανιζόταν επί σκηνής.
Παρουσίασαν, λοιπόν, ένα άρτια οικοδομημένο θεαματικό πρόγραμμα με αδιάσπαστη εσωτερική ενότητα και διαβαθμιζόμενη ένταση, με την πάντα εκφραστική ερμηνεύτρια να μεταπηδά διαρκώς από τον ένα στον άλλο σταθμό της πλούσιας δισκογραφίας της («Κρύψου», «Πάμε ξανά», «Με τσιγάρα βαριά», «Οι μέρες του φωτός», «Τ’ όνομά μου», «Έτσι είναι αυτά», «Σ’ έχω βρει και σε χάνω» «Βαβέλ», «Μέχρι το τέλος», «Τα μεθύσια», «Κοίτα εγώ» κ.ά.), εμπλουτίζοντας μάλιστα ενδιάμεσα την παράσταση με τραγούδια του διεθνούς ρεπερτορίου («Diamonds», «Back to black», «Vaya con dios & hey na na na» κ.ά.). Επιστέγασμα όλης της παράστασης ήταν η επική απόδοση του «Εν λευκώ», ενός ειλικρινά αποστομωτικού ερμηνευτικού επιλόγου!
Κι όλα αυτά ενώ δεκάδες δεσμίδες φωτός «διαξιφίζονταν» και «έλουζαν» περίτεχνα όλη τη σκηνή σε διαφορετικούς σχεδιασμούς, σχηματισμούς και χρωματισμούς, με την παράλληλη προβολή ιδιαίτερων μινιμαλιστικών εικόνων και χρωματικών αποχρώσεων στην οθόνη που κάλυπτε σχεδόν ολόκληρο το σκηνικό φόντο. Και υπόψιν ότι ο μινιμαλισμός δεν είναι η έλλειψη κάποιου πράγματος, αλλά η τέλεια ποσότητα από κάτι.
Τελικά, το «Μπελ Ρεβ» είναι ο τόπος όπου κάθε τραγούδι γίνεται συνθήκη βιωματική, είναι ο προσεγμένος στη λεπτομέρεια χώρος που ντύνεται με άχρονα και δυνατά συναισθήματα, είναι το πεδίο όπου η Νατάσσα Μποφίλιου λύνεται, μεταλλάσσεται, εκστασιάζει κι εκστασιάζεται, ξεδιπλώνεται, ύστερα πάλι διπλώνεται και τούμπαλιν, σκορπώντας αβίαστα σε όλους μας άπλετο φως και ρίγη συγκίνησης, ερεθίζοντας κάθε μας αίσθηση!
Κι είναι η πλουραλιστική καλλιτεχνική της υπόσταση, η καθαρή ενέργεια και η λαμπερή της αύρα σ’ αυτό τον κόσμο της «συνωμοσίας των μετρίων», που την εκτοξεύει σε απάτητα για τους πολλούς ύψη, απ’ όπου όμως το μεγαλείο της την αφήνει να μοιραστεί με όσους την ακολουθούν λίγη από τη θέα της, δημιουργώντας τους ωστόσο μια εμπειρία ολοκληρωμένη!
«Κάποιοι, κάπου, κάπως είδαν λένε το φως», μα τώρα μπορώ να πω πως το είδαμε πολλοί, γι’ αυτό και κάτι μου λέει πως αυτό το όμορφο όνειρό τους, το Μπελ Ρεβ της Νατάσσας, του Θέμη και του Γεράσιμου, δε θα πάψει στιγμή να διαρκεί, να ακμάζει και να αντιμάχεται γενναία τα «εκτυφλωτικά» σκοτάδια της εποχής!
Νατάσσα Μποφίλιου
Θέμης Καραμουρατίδης: Ενορχηστρώσεις
Γεράσιμος Ευαγγελάτος: Επιμέλεια Προγράμματος
Θοδωρής Μαυρογιώργης: Τραγούδι
Μουσικοί:
Θέμης Καραμουρατίδης: ενορχηστρώσεις - πιάνο
Γιώργος Μπουλντής: ηλεκτρικό μπάσο, κοντραμπάσο, synth bass
Νίκος Μέρμηγκας: μπουζούκι, λαούτο, μαντολίνο, λάφτα
Λάμπης Κουντουρόγιαννης: ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα
Μανώλης Γιαννίκιος: τύμπανα
Γιώργος Κάστανος: κλαρινέτο, τενόρο σαξόφωνο
Αρης Ζέρβας: τσέλο - επιμέλεια εγχόρδων
Θοδωρής Μουζακίτης: βιολί
Μιχάλης Βρέττας: βιολί
Κωστής Καριτζής: βιολί
Σταματέλλα Σπίνουλα: βιολί
Βασιλική Μαζαράκη: βιολί
Κατερίνα Τεπελένα: βιολί
Κουζής Δημήτρης: βιολί
Ελευθερία Τόγια: βιόλα
Γιώργος Γαϊτάνος: βιόλα
Σκηνοθεσία: Άγγελος Τριανταφύλλου
Σκηνογραφική Επιμέλεια: Νότης Χριστοδούλου
Σχεδιασμός Ήχου: Βασίλης Μιχαηλίδης
Ηχοληψία: Γιάννης Παξεβάνης, Αντώνης Ζαχόπουλος
Σχεδιασμός Φώτων: Περικλής Μαθιέλλης
Φροντιστής Σκηνής: Μάγδα Γωγουβίτη
Η Νατάσσα Μποφίλιου επιβεβαιώνει απόλυτα τον ισχυρισμό του Richard Wagner πως το πιο παλιό, αληθινό και ωραίο όργανο της μουσικής, η μόνη αρχή στην οποία η τελευταία οφείλει την ύπαρξή της είναι η ανθρώπινη φωνή. Κι είναι ακριβώς αυτή η κρυστάλλινη, ανεπιτήδευτη, σπουδαία σε έκταση και μοναδική σε χρώμα φωνή της, που σε συνδυασμό με την ερμηνευτική δεινότητα και το αστείρευτο ταλέντο της, την καθιστούν πρωθιέρεια του ναού πολλών ψυχών, που την ακολουθούν πιστά σε κάθε εγχείρημα της ίδιας και της ομάδας της!
Αυτή τη φορά το «Μπελ Ρεβ» (Belle Reve) τους βρήκε φιλόξενη στέγη στην ποιητικά εξευγενισμένη και μεγάλη σκηνή του κατάμεστου «Γκάζι live», αποδεικνύοντας πως οι πραγματικοί καλλιτέχνες αρνούνται να πέσουν σε δημιουργικό τέλμα και, χωρίς να εφησυχάζουν και να επαναπαύονται, ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους, αναδιαμορφώνουν τα ήδη κεκτημένα τους και τολμούν να πειραματιστούν, ιπτάμενοι στη σφαίρα του ονείρου με γήινα πάθη και εντάσεις, δείχνοντάς μας πως «κι όμως πηγαίνει και πιο κει»!
Το πολυεπίπεδο σκηνικό της παράστασης, που μας αποκαλύφθηκε μόλις μέριασε η ημιδιαφανής -σαν πέπλο- κουρτίνα, είχε μία απίστευτα υποβλητική αρμονία και λιτότητα. Στο πίσω επίπεδο της σκηνής δέσποζε ένας ευθυτενής περιστρεφόμενος φοίνικας και μπροστά κεντρικά ένα μαύρο πιάνο με ουρά, στο οποίο ο Θέμης Καραμουρατίδης προΐστατο των δεκαπέντε εξαιρετικών μουσικών που κατέθεταν την ψυχή τους σε υψομετρικά διαφορετικά και φωτιζόμενα βάθρα, αριστερά και δεξιά του συνθέτη. Στο μπροστινό μέρος, στο δάπεδο του σκηνικού χώρου δύο φωτεινές λουρίδες έδιναν την αίσθηση μιας οδού πάνω στην οποία ξεδίπλωσαν όλοι οι συντελεστές το «Μπελ Ρεβ» τους, οδηγώντας μας να ιχνηλατήσουμε τα μονοπάτια του δικού μας ασυνείδητου! Χαρακτηριστικοί ήταν επί σκηνής και οι δύο διάφανοι κύβοι, σύμβολα της αλήθειας των ερμηνευτών, που αναδιατάσσονταν από τους ίδιους ανάλογα με τις ανάγκες της παράστασης.
Μέσα σε αυτή τη νέα συνθήκη ενός ιδιότυπου ρεσιτάλ, η Νατάσσα Μποφίλιου «γδύνεται» από κάθε ένδυμα σιγουριάς και αποκαλύπτει ολοκληρωτικά το μεγαλείο της. Φέρνει το τραγούδι ως ακρόαμα και βίωμα στο επίκεντρο, μέσα από ερμηνείες τόσο του δικού της ρεπερτορίου όσο και απρόβλεπτες μουσικές επιλογές διεθνούς εμβέλειας, όλες ιδωμένες μέσα από το αφοπλιστικό ενορχηστρωτικό πρίσμα του πάντα εφευρετικού Θέμη Καραμουρατίδη, υπό την ιδιαίτερη αισθητική επιμέλεια προγράμματος του Γεράσιμου Ευαγγελάτου.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με τη Νατάσσα Μποφίλιου καταχειροκροτούμενη, να ερμηνεύει ένα τραγούδι «για τα παιδιά που περιμένουνε το όμορφο όνειρο που όλα θα τα αλλάξει, για όλους εκείνους που επιμένουνε να βρουν στο πλήθος μια ψυχή να τους ταιριάξει», συνεχίζοντας ύστερα με το «Μέτρημα». Κι αμέσως μετά και για τις υπόλοιπες τρεις ώρες ξετυλίχθηκε ένα ανεπανάληπτο μουσικό «πλεκτό» με εξαιρετική μαεστρία κεντημένο και έντονα στοιχεία θεατρικού δρώμενου μεταξύ της ερμηνεύτριας και του χαρισματικού Θοδωρή Μαυρογιώργη, με τον οποίο είχε μία μυστηριώδη ενδοεπικοινωνία κάθε φορά που εμφανιζόταν επί σκηνής.
Παρουσίασαν, λοιπόν, ένα άρτια οικοδομημένο θεαματικό πρόγραμμα με αδιάσπαστη εσωτερική ενότητα και διαβαθμιζόμενη ένταση, με την πάντα εκφραστική ερμηνεύτρια να μεταπηδά διαρκώς από τον ένα στον άλλο σταθμό της πλούσιας δισκογραφίας της («Κρύψου», «Πάμε ξανά», «Με τσιγάρα βαριά», «Οι μέρες του φωτός», «Τ’ όνομά μου», «Έτσι είναι αυτά», «Σ’ έχω βρει και σε χάνω» «Βαβέλ», «Μέχρι το τέλος», «Τα μεθύσια», «Κοίτα εγώ» κ.ά.), εμπλουτίζοντας μάλιστα ενδιάμεσα την παράσταση με τραγούδια του διεθνούς ρεπερτορίου («Diamonds», «Back to black», «Vaya con dios & hey na na na» κ.ά.). Επιστέγασμα όλης της παράστασης ήταν η επική απόδοση του «Εν λευκώ», ενός ειλικρινά αποστομωτικού ερμηνευτικού επιλόγου!
Κι όλα αυτά ενώ δεκάδες δεσμίδες φωτός «διαξιφίζονταν» και «έλουζαν» περίτεχνα όλη τη σκηνή σε διαφορετικούς σχεδιασμούς, σχηματισμούς και χρωματισμούς, με την παράλληλη προβολή ιδιαίτερων μινιμαλιστικών εικόνων και χρωματικών αποχρώσεων στην οθόνη που κάλυπτε σχεδόν ολόκληρο το σκηνικό φόντο. Και υπόψιν ότι ο μινιμαλισμός δεν είναι η έλλειψη κάποιου πράγματος, αλλά η τέλεια ποσότητα από κάτι.
Τελικά, το «Μπελ Ρεβ» είναι ο τόπος όπου κάθε τραγούδι γίνεται συνθήκη βιωματική, είναι ο προσεγμένος στη λεπτομέρεια χώρος που ντύνεται με άχρονα και δυνατά συναισθήματα, είναι το πεδίο όπου η Νατάσσα Μποφίλιου λύνεται, μεταλλάσσεται, εκστασιάζει κι εκστασιάζεται, ξεδιπλώνεται, ύστερα πάλι διπλώνεται και τούμπαλιν, σκορπώντας αβίαστα σε όλους μας άπλετο φως και ρίγη συγκίνησης, ερεθίζοντας κάθε μας αίσθηση!
Κι είναι η πλουραλιστική καλλιτεχνική της υπόσταση, η καθαρή ενέργεια και η λαμπερή της αύρα σ’ αυτό τον κόσμο της «συνωμοσίας των μετρίων», που την εκτοξεύει σε απάτητα για τους πολλούς ύψη, απ’ όπου όμως το μεγαλείο της την αφήνει να μοιραστεί με όσους την ακολουθούν λίγη από τη θέα της, δημιουργώντας τους ωστόσο μια εμπειρία ολοκληρωμένη!
«Κάποιοι, κάπου, κάπως είδαν λένε το φως», μα τώρα μπορώ να πω πως το είδαμε πολλοί, γι’ αυτό και κάτι μου λέει πως αυτό το όμορφο όνειρό τους, το Μπελ Ρεβ της Νατάσσας, του Θέμη και του Γεράσιμου, δε θα πάψει στιγμή να διαρκεί, να ακμάζει και να αντιμάχεται γενναία τα «εκτυφλωτικά» σκοτάδια της εποχής!
Συντελεστές:
Νατάσσα Μποφίλιου
Θέμης Καραμουρατίδης: Ενορχηστρώσεις
Γεράσιμος Ευαγγελάτος: Επιμέλεια Προγράμματος
Θοδωρής Μαυρογιώργης: Τραγούδι
Μουσικοί:
Θέμης Καραμουρατίδης: ενορχηστρώσεις - πιάνο
Γιώργος Μπουλντής: ηλεκτρικό μπάσο, κοντραμπάσο, synth bass
Νίκος Μέρμηγκας: μπουζούκι, λαούτο, μαντολίνο, λάφτα
Λάμπης Κουντουρόγιαννης: ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα
Μανώλης Γιαννίκιος: τύμπανα
Γιώργος Κάστανος: κλαρινέτο, τενόρο σαξόφωνο
Αρης Ζέρβας: τσέλο - επιμέλεια εγχόρδων
Θοδωρής Μουζακίτης: βιολί
Μιχάλης Βρέττας: βιολί
Κωστής Καριτζής: βιολί
Σταματέλλα Σπίνουλα: βιολί
Βασιλική Μαζαράκη: βιολί
Κατερίνα Τεπελένα: βιολί
Κουζής Δημήτρης: βιολί
Ελευθερία Τόγια: βιόλα
Γιώργος Γαϊτάνος: βιόλα
Σκηνοθεσία: Άγγελος Τριανταφύλλου
Σκηνογραφική Επιμέλεια: Νότης Χριστοδούλου
Σχεδιασμός Ήχου: Βασίλης Μιχαηλίδης
Ηχοληψία: Γιάννης Παξεβάνης, Αντώνης Ζαχόπουλος
Σχεδιασμός Φώτων: Περικλής Μαθιέλλης
Φροντιστής Σκηνής: Μάγδα Γωγουβίτη
