«Αχ, ν’ αρπάξω τη μαγκούρα και να δέρνω μια βδομάδα» - Τρίτη 11/12
Στην «Αυλαία», τη μουσική σκηνή του Βοτανικού δίπλα στις ράγες του τραίνου ο Γιώργος Νταλάρας, καλεσμένος του καλού του φίλου, Στέλιου Βαμβακάρη, ερμήνευσε με μοναδικό τρόπο, τραγούδια που αν τα ακούσει κανείς σε συναυλία του αποτελούν “σπάνιο συμβάν”. Μερικά δε, δεν τα έχει ερμηνεύσει ποτέ ζωντανά τα τελευταία 20 και παραπάνω χρόνια...
Ο Γιώργος Νταλάρας, για μια ακόμα φορά θύμισε στον κόσμο που τον αγαπά, μα και σ’ αυτούς που χρόνια τώρα τον κοιτούν με λοξή ματιά πώς ότι κάνει, βρίσκεται εκεί, μπροστά τους, ατόφιο και καθαρό, έξω από συνομωσιολογικούς ψιθύρους.
Είναι ένα μεγάλο στις μέρες μας θέμα το “πού παράγεται πολιτισμός και τέχνη και από ποιούς”. Στα ξενυχτάδικα του χαρτοπόλεμου, του σκυλάδικου και της καψούρας, των μαύρων χιλιάδων ευρώ; Στις μουσικές σκηνές των 150 και 200 ευρώ το μπουκάλι, παρόλη την οικονομική ανέχεια των ημερών μας; Ή μήπως στα πρωινάδικα των καναλιών με τις χαμογελαστές μαριονέτες της σαχλαμάρας και του life style κουτσομπολιού, του “ποια παντρεύτηκε ποιον, ποιας οι γόβες ήταν καλύτερες, ποιας το χτένισμα ήταν καλύτερο, ποιος έκανε σχέση με ποια, ποιος έχει καλύτερους κοιλιακούς, ποιά έχει περισσότερες πλαστικές”... ποιά, ποιος; Ασταμάτητος χαριεντισμός και «θηλυπρεπεισμός...» Τι άλλο άραγε θα ακούσουμε σ’ αυτόν τον τόπο, από τον καθένα τυχάρπαστο, που καταχράται την εξουσία του μικροφώνου του;
Το τί είδους τέχνη και πολιτισμό προσέφερε και προσφέρει ο Γιώργος Νταλάρας, ας έρχονταν όλοι αυτοί οι “οπουφυσανεμιστές” να το δουν και να το ακούσουν στην «Αυλαία». Στα τραγούδια του Στέλιου Βαμβακάρη μα και του αξεπέραστου πατέρα του, Μάρκου Βαμβακάρη, που ακούσαμε απ΄ τη φωνή του: “Ανεμόσκαλα θα δέσω”, “Ξεκινάει τ’ αρχοντολόι”, “Σαν τα μάρμαρα της Πόλης”, “Να’μαι από καμιά μεριά”, “Ο Αριστείδης πέθανε”, “Χαϊδάρι”, “Εφουμέρναμε ένα βράδυ”, “Χαράματα η ώρα τρεις, θα’ρθω να σε ξυπνήσω”. Ακόμη “το αυτοβιογραφικό τραγούδι του χωριού του” όπως προλόγισε ο ίδιος ο Νταλάρας το “Εγώ είμαι γιος της Κοκκινιάς” αλλά και άλλα απ’ τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, που πρωτογνωρίσαμε μέσα στους “Μάηδες”, στα “Άπονα μάτια”, στα “Ρεμπέτικα της Κατοχής”, στα “50 χρόνια ρεμπέτικο” και στη ζωντανή ηχογράφηση - αφιέρωμα στο Μάρκο Βαμβακάρη το 2003...
Δίπλα του ο Στέλιος Βαμβακάρης, αυτή η εμβληματική μορφή του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού, ο οποίος συνεχίζει τη “παραμυθένια” μουσική κληρονομιά του πατέρα του Μάρκου. Στην “ορχήστρα” του Στέλιου τραγουδούσαν ακόμα ο Παντελής Θεοχαρίδης και η Εβελίνα Αγγέλου ενώ έπαιξαν οι μουσικοί Βασίλης Κορακάκης - μπουζούκι, Μιχάλης Δήμας - μπουζούκι, Κώστας Γεράκης - κιθάρα, Στέφανος Μαγουλάς - κοντραμπάσο.
Ο κόσμος γέμισε με ενθουσιασμό τη ζεστή μουσική σκηνή της “Αυλαίας”, επευφημώντας τους καλλιτέχνες που υπενθύμισαν τα σπάνια “διαμάντια” των Βαμβακάρηδων, τα νοήματα των οποίων αποτελούν οξυγόνο δύναμης και κουράγιου την παράξενη τούτη εποχή των μνημονίων, της ανεργίας και της παράλυσης του κοινωνικοπολιτικού συστήματος.
Όσο για το Γιώργο Νταλάρα... το απόφθεγμα που χρόνια τώρα δε σταματά να τον χαρακτηρίζει, ζει μέσα στα λόγια του φίλου του Λευτέρη Παπαδόπουλου που ντύνει η μελωδία του Στέλιου Βαμβακάρη: “Μάνα μου αλλιώς μου τα 'πες, για φιλίες και γι’ αγάπες…”
H κυρά Τάνια, Γιώργο Νταλάρα, σε προίκισε με Ιώβεια υπομονή, απέναντι σε όλους αυτούς τους “φίλους”.
*Οι φωτογραφίες από τη βραδιά είναι της Μάρως Χρυσανθοπούλου και της Χρύσας Σωφρονά! Τις ευχαριστώ θερμά!
Στην «Αυλαία», τη μουσική σκηνή του Βοτανικού δίπλα στις ράγες του τραίνου ο Γιώργος Νταλάρας, καλεσμένος του καλού του φίλου, Στέλιου Βαμβακάρη, ερμήνευσε με μοναδικό τρόπο, τραγούδια που αν τα ακούσει κανείς σε συναυλία του αποτελούν “σπάνιο συμβάν”. Μερικά δε, δεν τα έχει ερμηνεύσει ποτέ ζωντανά τα τελευταία 20 και παραπάνω χρόνια...
Ο Γιώργος Νταλάρας, για μια ακόμα φορά θύμισε στον κόσμο που τον αγαπά, μα και σ’ αυτούς που χρόνια τώρα τον κοιτούν με λοξή ματιά πώς ότι κάνει, βρίσκεται εκεί, μπροστά τους, ατόφιο και καθαρό, έξω από συνομωσιολογικούς ψιθύρους.
Είναι ένα μεγάλο στις μέρες μας θέμα το “πού παράγεται πολιτισμός και τέχνη και από ποιούς”. Στα ξενυχτάδικα του χαρτοπόλεμου, του σκυλάδικου και της καψούρας, των μαύρων χιλιάδων ευρώ; Στις μουσικές σκηνές των 150 και 200 ευρώ το μπουκάλι, παρόλη την οικονομική ανέχεια των ημερών μας; Ή μήπως στα πρωινάδικα των καναλιών με τις χαμογελαστές μαριονέτες της σαχλαμάρας και του life style κουτσομπολιού, του “ποια παντρεύτηκε ποιον, ποιας οι γόβες ήταν καλύτερες, ποιας το χτένισμα ήταν καλύτερο, ποιος έκανε σχέση με ποια, ποιος έχει καλύτερους κοιλιακούς, ποιά έχει περισσότερες πλαστικές”... ποιά, ποιος; Ασταμάτητος χαριεντισμός και «θηλυπρεπεισμός...» Τι άλλο άραγε θα ακούσουμε σ’ αυτόν τον τόπο, από τον καθένα τυχάρπαστο, που καταχράται την εξουσία του μικροφώνου του;
Το τί είδους τέχνη και πολιτισμό προσέφερε και προσφέρει ο Γιώργος Νταλάρας, ας έρχονταν όλοι αυτοί οι “οπουφυσανεμιστές” να το δουν και να το ακούσουν στην «Αυλαία». Στα τραγούδια του Στέλιου Βαμβακάρη μα και του αξεπέραστου πατέρα του, Μάρκου Βαμβακάρη, που ακούσαμε απ΄ τη φωνή του: “Ανεμόσκαλα θα δέσω”, “Ξεκινάει τ’ αρχοντολόι”, “Σαν τα μάρμαρα της Πόλης”, “Να’μαι από καμιά μεριά”, “Ο Αριστείδης πέθανε”, “Χαϊδάρι”, “Εφουμέρναμε ένα βράδυ”, “Χαράματα η ώρα τρεις, θα’ρθω να σε ξυπνήσω”. Ακόμη “το αυτοβιογραφικό τραγούδι του χωριού του” όπως προλόγισε ο ίδιος ο Νταλάρας το “Εγώ είμαι γιος της Κοκκινιάς” αλλά και άλλα απ’ τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, που πρωτογνωρίσαμε μέσα στους “Μάηδες”, στα “Άπονα μάτια”, στα “Ρεμπέτικα της Κατοχής”, στα “50 χρόνια ρεμπέτικο” και στη ζωντανή ηχογράφηση - αφιέρωμα στο Μάρκο Βαμβακάρη το 2003...
Δίπλα του ο Στέλιος Βαμβακάρης, αυτή η εμβληματική μορφή του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού, ο οποίος συνεχίζει τη “παραμυθένια” μουσική κληρονομιά του πατέρα του Μάρκου. Στην “ορχήστρα” του Στέλιου τραγουδούσαν ακόμα ο Παντελής Θεοχαρίδης και η Εβελίνα Αγγέλου ενώ έπαιξαν οι μουσικοί Βασίλης Κορακάκης - μπουζούκι, Μιχάλης Δήμας - μπουζούκι, Κώστας Γεράκης - κιθάρα, Στέφανος Μαγουλάς - κοντραμπάσο.
Ο κόσμος γέμισε με ενθουσιασμό τη ζεστή μουσική σκηνή της “Αυλαίας”, επευφημώντας τους καλλιτέχνες που υπενθύμισαν τα σπάνια “διαμάντια” των Βαμβακάρηδων, τα νοήματα των οποίων αποτελούν οξυγόνο δύναμης και κουράγιου την παράξενη τούτη εποχή των μνημονίων, της ανεργίας και της παράλυσης του κοινωνικοπολιτικού συστήματος.
Όσο για το Γιώργο Νταλάρα... το απόφθεγμα που χρόνια τώρα δε σταματά να τον χαρακτηρίζει, ζει μέσα στα λόγια του φίλου του Λευτέρη Παπαδόπουλου που ντύνει η μελωδία του Στέλιου Βαμβακάρη: “Μάνα μου αλλιώς μου τα 'πες, για φιλίες και γι’ αγάπες…”
H κυρά Τάνια, Γιώργο Νταλάρα, σε προίκισε με Ιώβεια υπομονή, απέναντι σε όλους αυτούς τους “φίλους”.
*Οι φωτογραφίες από τη βραδιά είναι της Μάρως Χρυσανθοπούλου και της Χρύσας Σωφρονά! Τις ευχαριστώ θερμά!
