Πιο συγκεκριμένα, η ηχογραφημένη εκδοχή των τραγουδιών του/της, ο τρόπος δηλαδή που τα «λέει» στο δίσκο του/της. Σε πάω ανάποδα, εδώ, φίλε αναγνώστη. Προσωπικά, ελάχιστα είχα ακούσει ηχογραφημένη τη Ρένα Μόρφη ως Σούλη Ανατολή πριν βρεθώ στο live της προχθές το βράδυ της 4ης Νοέμβρη στο Σταυρό του Νότου.
Είχα σχηματισμένη μια άποψη από παλαιότερα live των Imam Baildi, η οποία δεν ήταν και η καλύτερη. Όχι πως έβρισκα τη Μόρφη μέτρια ή κακή, απλώς δεν ταίριαζε ιδιαίτερα στο προσωπικό μου γούστο (γεγονός που καμία σημασία δεν έχει). Με αυτά τα συναισθήματα και αυτές τις σκέψεις βρέθηκα στο Σταυρό. Για να μου συμβεί αυτό που λατρεύω να μου συμβαίνει, όποτε μου συμβαίνει. Να εκπλαγώ ευχάριστα και – τρόπον τινά – να διαψευστώ (σε επίπεδο προσδοκιών). Και εξηγούμαι.
Από την τελευταία φορά που την είχα ακούσει live (με τους Imam – πριν ομολογουμένως αρκετό καιρό), η Μόρφη ή Ανατολή ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε την, έχει προοδεύσει σημαντικά από όλες τις απόψεις. Φωνητικά και τεχνικά έχει γίνει σχεδόν αλάνθαστη, ερμηνευτικά έχει αποκτήσει αρετές και δεξιότητες αξιοπρόσεκτες, ενώ παράλληλα διαχειρίζεται άνετα ένα γεμάτο μαγαζί κάνοντας τους θαμώνες του να διασκεδάζουν με την καρδιά τους (κατάμεστος ήταν ο Σταυρός του Νότου Plus). Επιπλέον όλων αυτών, η Μόρφη, τραγουδά πολύ καλύτερα στο live από ό,τι στους δίσκους της. Το διαπίστωσα εκ των υστέρων, καθότι η εμφάνιση που παρακολούθησα (προχθές) με οδήγησε (χθες) στην ακρόαση του δίσκου της. Ήθελα να ακούσω δυο τραγούδια ξανά. Τα δυο τραγούδια που ξεσήκωσαν περισσότερο προχθές το μαγαζί από δυο φορές μάλιστα (τόσες παίχτηκαν): το «Όταν σου χορεύω» (μουσική – στίχοι: Φοίβος Δεληβοριάς) και το «Φεύγεις πάλι» (μουσική: Δημήτρης Μπαλογιάννης – στίχοι: Φοίβος Δεληβοριάς).
Ε, λοιπόν και τα δύο, στη στουντιακή τους εκδοχή, ωχριούν μπροστά στη ζωντανή τους εκτέλεση. Για δυο λόγους: α) η τραγουδίστρια τα «περνάει» καλύτερα, τα επικοινωνεί πιο δυναμικά, και β) η μπάντα που τη συνοδεύει «γαζώνει» και αποτελεί βασικό συστατικό της επιτυχίας του live.
Ένας κι ένας οι παίχτες της: Λάμπης Κουντουρόγιαννης (κιθάρα), Δημήτρης Μπαλογιάννης (κιθάρα), Carlos Menéndez (κρουστά), Αστέρης Παπασταματάκης (πλήκτρα) και Σπύρος Λιγκωνης (τύμπανα).
Σκεφτείτε ότι στο πρόγραμμα ακούγονται διασκευασμένα σε μεικτό ύφος κουβανολαϊκού του 1960 (αν είναι δόκιμος ο χαρακτηρισμός), παιγμένα άψογα, με αισθητική ταιριαστή και προσήκουσα δεξιοτεχνία, τραγούδια – διαμάντια της ελληνικής δισκογραφίας (π.χ. Αργοσβήνεις μόνη /μουσική – στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης, Ένα αστέρι πέφτει – πέφτει / μουσική: Απόστολος Καλδάρας – στίχοι: Γιώργος Σαμολαδάς, Αποκοιμήθηκα / μουσική: Τόλης Βοσκόπουλος – στίχοι: Μίμης Θειόπουλος κ.α.).
Κι όμως, αυτά που μουρμουρίζεις καθώς βγαίνεις λικνιζόμενος από το μαγαζί είναι τα δύο δικά της που σας προανέφερα. Αυτό κι αν είναι κερδισμένο στοίχημα.
Από εκεί και πέρα, δεν μπορώ να μην επισημάνω μια «ευκολία» ως προς τις επιλογές των διασκευών και μια διάθεση περιορισμού του «ρίσκου»: και το «Αργοσβήνεις μόνη» και το «Γκαρσόνι» (μουσική: Μανώλης Χιώτης – στίχοι: Γιώργος Οικονομίδης), και αρκετά ακόμη από όσα ακούσαμε, αποτελούν «σιγουράκια» που έχουν «πειράξει» πολλές από τις μπάντες που προσπαθούν να διακριθούν στο σύγχρονο αθηναϊκό ηχοτοπίο γυρεύοντας «αιμοδοσία» από το ένδοξο παρελθόν.
Επιπλέον, και το «Θα μελαγχολήσω» (μουσική – στίχοι: Φοίβος) επίσης «πειραγμένο», είναι μια – κατά κάποιο τρόπο – αναμενόμενη προσθήκη που όμοιές της έχουν επιχειρηθεί και από άλλους στο παρελθόν (βλ. Ματούλα Ζαμάνη και «Να τη χαίρεσαι» (μουσική – στίχοι: Φοίβος), Γιάννης Κότσιρας και «Sorry» (μουσική – στίχοι: Φοίβος) κ.ο.κ.). Τέλος, ο «ρόλος» που παίζει η τραγουδίστρια δεν είναι πάντοτε επιτυχημένος, ενώ κάποιες στιγμές γίνεται κουραστική η ομιλία και ο πρόλογος πριν και μετά από κάθε τραγούδι.
Για μένα, πάντως, κάποιος που θέλει να δηλώνει ενημερωμένος για τα τεκταινόμενα του ελληνικού τραγουδιού, οφείλει να επισκεφτεί ένα live της Ρένας Μόρφη ως Σούλη Ανατολή. Προσωπικά, αναμένω με μια σχετική ανυπομονησία τον εμπλουτισμό της προσωπικής της δισκογραφίας, ώσπου τα δικά της τραγούδια στην playlist να είναι περισσότερα από τα διασκευασμένα «διαμαντάκια» του παρελθόντος. Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα που, πλέον, πιστεύω ότι η Σούλη Ανατολή μπορεί να κερδίσει. Το μέλλον θα δείξει.
Υ.Γ. Οφείλω να επισημάνω την εξαιρετική «συνθετική φλέβα» του Δημήτρη Μπαλογιάννη. Είναι σημαντικό «χαρτί» του project Σούλη Ανατολή και από τα τάστα της κιθάρας του θα κριθεί μελλοντικά η εξέλιξη του εγχειρήματος.
Είχα σχηματισμένη μια άποψη από παλαιότερα live των Imam Baildi, η οποία δεν ήταν και η καλύτερη. Όχι πως έβρισκα τη Μόρφη μέτρια ή κακή, απλώς δεν ταίριαζε ιδιαίτερα στο προσωπικό μου γούστο (γεγονός που καμία σημασία δεν έχει). Με αυτά τα συναισθήματα και αυτές τις σκέψεις βρέθηκα στο Σταυρό. Για να μου συμβεί αυτό που λατρεύω να μου συμβαίνει, όποτε μου συμβαίνει. Να εκπλαγώ ευχάριστα και – τρόπον τινά – να διαψευστώ (σε επίπεδο προσδοκιών). Και εξηγούμαι.
Από την τελευταία φορά που την είχα ακούσει live (με τους Imam – πριν ομολογουμένως αρκετό καιρό), η Μόρφη ή Ανατολή ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε την, έχει προοδεύσει σημαντικά από όλες τις απόψεις. Φωνητικά και τεχνικά έχει γίνει σχεδόν αλάνθαστη, ερμηνευτικά έχει αποκτήσει αρετές και δεξιότητες αξιοπρόσεκτες, ενώ παράλληλα διαχειρίζεται άνετα ένα γεμάτο μαγαζί κάνοντας τους θαμώνες του να διασκεδάζουν με την καρδιά τους (κατάμεστος ήταν ο Σταυρός του Νότου Plus). Επιπλέον όλων αυτών, η Μόρφη, τραγουδά πολύ καλύτερα στο live από ό,τι στους δίσκους της. Το διαπίστωσα εκ των υστέρων, καθότι η εμφάνιση που παρακολούθησα (προχθές) με οδήγησε (χθες) στην ακρόαση του δίσκου της. Ήθελα να ακούσω δυο τραγούδια ξανά. Τα δυο τραγούδια που ξεσήκωσαν περισσότερο προχθές το μαγαζί από δυο φορές μάλιστα (τόσες παίχτηκαν): το «Όταν σου χορεύω» (μουσική – στίχοι: Φοίβος Δεληβοριάς) και το «Φεύγεις πάλι» (μουσική: Δημήτρης Μπαλογιάννης – στίχοι: Φοίβος Δεληβοριάς).
Ε, λοιπόν και τα δύο, στη στουντιακή τους εκδοχή, ωχριούν μπροστά στη ζωντανή τους εκτέλεση. Για δυο λόγους: α) η τραγουδίστρια τα «περνάει» καλύτερα, τα επικοινωνεί πιο δυναμικά, και β) η μπάντα που τη συνοδεύει «γαζώνει» και αποτελεί βασικό συστατικό της επιτυχίας του live.
Ένας κι ένας οι παίχτες της: Λάμπης Κουντουρόγιαννης (κιθάρα), Δημήτρης Μπαλογιάννης (κιθάρα), Carlos Menéndez (κρουστά), Αστέρης Παπασταματάκης (πλήκτρα) και Σπύρος Λιγκωνης (τύμπανα).
Σκεφτείτε ότι στο πρόγραμμα ακούγονται διασκευασμένα σε μεικτό ύφος κουβανολαϊκού του 1960 (αν είναι δόκιμος ο χαρακτηρισμός), παιγμένα άψογα, με αισθητική ταιριαστή και προσήκουσα δεξιοτεχνία, τραγούδια – διαμάντια της ελληνικής δισκογραφίας (π.χ. Αργοσβήνεις μόνη /μουσική – στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης, Ένα αστέρι πέφτει – πέφτει / μουσική: Απόστολος Καλδάρας – στίχοι: Γιώργος Σαμολαδάς, Αποκοιμήθηκα / μουσική: Τόλης Βοσκόπουλος – στίχοι: Μίμης Θειόπουλος κ.α.).
Κι όμως, αυτά που μουρμουρίζεις καθώς βγαίνεις λικνιζόμενος από το μαγαζί είναι τα δύο δικά της που σας προανέφερα. Αυτό κι αν είναι κερδισμένο στοίχημα.
Από εκεί και πέρα, δεν μπορώ να μην επισημάνω μια «ευκολία» ως προς τις επιλογές των διασκευών και μια διάθεση περιορισμού του «ρίσκου»: και το «Αργοσβήνεις μόνη» και το «Γκαρσόνι» (μουσική: Μανώλης Χιώτης – στίχοι: Γιώργος Οικονομίδης), και αρκετά ακόμη από όσα ακούσαμε, αποτελούν «σιγουράκια» που έχουν «πειράξει» πολλές από τις μπάντες που προσπαθούν να διακριθούν στο σύγχρονο αθηναϊκό ηχοτοπίο γυρεύοντας «αιμοδοσία» από το ένδοξο παρελθόν.
Επιπλέον, και το «Θα μελαγχολήσω» (μουσική – στίχοι: Φοίβος) επίσης «πειραγμένο», είναι μια – κατά κάποιο τρόπο – αναμενόμενη προσθήκη που όμοιές της έχουν επιχειρηθεί και από άλλους στο παρελθόν (βλ. Ματούλα Ζαμάνη και «Να τη χαίρεσαι» (μουσική – στίχοι: Φοίβος), Γιάννης Κότσιρας και «Sorry» (μουσική – στίχοι: Φοίβος) κ.ο.κ.). Τέλος, ο «ρόλος» που παίζει η τραγουδίστρια δεν είναι πάντοτε επιτυχημένος, ενώ κάποιες στιγμές γίνεται κουραστική η ομιλία και ο πρόλογος πριν και μετά από κάθε τραγούδι.
Για μένα, πάντως, κάποιος που θέλει να δηλώνει ενημερωμένος για τα τεκταινόμενα του ελληνικού τραγουδιού, οφείλει να επισκεφτεί ένα live της Ρένας Μόρφη ως Σούλη Ανατολή. Προσωπικά, αναμένω με μια σχετική ανυπομονησία τον εμπλουτισμό της προσωπικής της δισκογραφίας, ώσπου τα δικά της τραγούδια στην playlist να είναι περισσότερα από τα διασκευασμένα «διαμαντάκια» του παρελθόντος. Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα που, πλέον, πιστεύω ότι η Σούλη Ανατολή μπορεί να κερδίσει. Το μέλλον θα δείξει.
Υ.Γ. Οφείλω να επισημάνω την εξαιρετική «συνθετική φλέβα» του Δημήτρη Μπαλογιάννη. Είναι σημαντικό «χαρτί» του project Σούλη Ανατολή και από τα τάστα της κιθάρας του θα κριθεί μελλοντικά η εξέλιξη του εγχειρήματος.
