Απλά είναι τα πράγματα σε ό,τι αφορά στο τραγούδι. Απλά και ταυτοχρόνως δύσκολα και απαιτητικά. Πρώτα από όλα το τραγούδι πρέπει να είναι σπουδαίο. Σαν φτιάξη, σαν κατασκευή. Να σε ταρακουνά, πως το λένε; Έπειτα, οι μουσικοί να το πονάνε, να το καταλαβαίνουν και να το «μαστορεύουν». Τέλος, ο τραγουδιστής να το τραγουδά (ολόσωστα και φροντισμένα) και να το ερμηνεύει (με τρόπο συγκινητικό και ουσιαστικό). Αν, και μόνο αν (όπως έλεγαν οι καθηγητές θετικής κατεύθυνσης στα δικά μου σχολικά χρόνια), ισχύουν οι παραπάνω προϋποθέσεις, τότε το μείγμα είναι εκρηκτικό.
Πάμε τώρα να μιλήσουμε εν προκειμένω, για το πρόγραμμα της Γιώτας Νέγκα, δηλαδή, που παρακολούθησα το περασμένο Σάββατο (21/4) στο Σταυρό του Νότου που έχει το γενικό τίτλο «Φύλλο ανδρικό». Τραγούδια καθαγιασμένα από ανδρικές φωνές υποσχόταν και, μολονότι δεν το τήρησε στο ακέραιο (ακούσαμε και δικά της τραγούδια ή τραγούδια που έχουν ερμηνεύσει γυναίκες - ευτυχώς), τέτοια ακούσαμε όλη τη νύχτα. Μεγάλα αγαπημένα τραγούδια που μας έκαναν να φύγουμε βραχνιασμένοι στο τέλος της βραδιάς από το πολύ τραγούδισμα. Βραχνιασμένοι αλλά κατευχαριστημένοι.
Οι μουσικοί του σχήματος; Ένας κι ένας. Παιχταράδες ολκής, δεξιοτέχνες, με άποψη και αισθητική ο καθένας στο όργανό του. Σημειώστε ονόματα: Νίκος Κατσίκης στο μπουζούκι (μια κατηγορία μόνος του, τόσο ως προς τη δεξιοτεχνία, όσο και ως προς τον ιδιαίτερο και αναγνωρίσιμο ήχο), Dasho Kurti στο ακκορντεόν (βιρτουόζος από τους λίγους και ταυτόχρονα διαρκής πομπός θετικής αύρας) και Βασίλης Κετεντζόγλου (κιθαρισταράς και προστιθέμενη αξία στο σχήμα, που διαφοροποιεί τον ήχο με την κλασική τεχνική του και το παίξιμο με τα δάχτυλα). Ηχοχρώματα και «άποψη» πάνω σε τραγούδια που έχουν απαιτήσεις από τους μουσικούς που τα προσεγγίζουν. Εκπληκτικοί.
Τέλος, η Γιώτα Νέγκα. Τέλος και αρχή. Τραγουδίστρια από εκείνες που «κουβαλάνε» επάξια (και θα κουβαλήσουν -ευτυχώς για εμάς- στο μέλλον) όλη την «προίκα» του ελληνικού τραγουδιού. Ταυτόχρονα τεχνική (αλάνθαστη) και συγκινητική (οι ανατριχίλες και τα βουρκώματα είχαν την τιμητική τους). Τι άλλο θες, δηλαδή; Μμμμ... Ξέρω. Ένα προσηλωμένο ακροατήριο. Ένα ακροατήριο από ανθρώπους που αγαπάνε το τραγούδι και δεν φωνασκούν κατά τη διάρκεια της παράστασης. Σε ένα βαθμό, το πετύχαμε και αυτό το περασμένο Σάββατο. Και ήταν τόσο ωραίο.
Άλλη μια βραδιά απόμεινε στο Σταυρό του Νότου, ετούτο το Σάββατο (28/4). Νομίζω ότι μετά από όλα τα παραπάνω, το να σας προτρέψω να πάτε είναι περιττό. Βουρ!
Υ.Γ. Μιλώντας στο τέλος με τη Γιώτα Νέγκα «συντονιστήκαμε».
- Μας συγκίνησες, της είπα. Και η συγκίνηση είναι υποκατάστατο του έρωτα.
- Και ο έρωτας και η συγκίνηση είναι αυθύπαρκτα, δεν υποκαθίστανται, μου απάντησε.
- Ναι, αλλά αν δεν έχεις τον έρωτα, μια χαρά «τη βγάζεις» με τη συγκίνηση, ισχυρίστηκα.
- Μωρέ, όλοι μας χρειαζόμαστε «δεκανίκια» - είπε αφοπλιστικά και «χτυπώντας κέντρο» - για να κερδίζουμε χρόνο.
Καταλήγω: πίσω από τέτοιες ουσιαστικές κουβέντες και συνειδητοποιήσεις κρύβεται πολλές φορές και η ερμηνεία ενός τραγουδιού. Προαπαιτούμενες είναι και σπάνιες στην εποχή μας. Κάπως έτσι, έφυγα γεμάτος από το Σταυρό του Νότου το περασμένο Σάββατο. Ευγνώμων.
Πάμε τώρα να μιλήσουμε εν προκειμένω, για το πρόγραμμα της Γιώτας Νέγκα, δηλαδή, που παρακολούθησα το περασμένο Σάββατο (21/4) στο Σταυρό του Νότου που έχει το γενικό τίτλο «Φύλλο ανδρικό». Τραγούδια καθαγιασμένα από ανδρικές φωνές υποσχόταν και, μολονότι δεν το τήρησε στο ακέραιο (ακούσαμε και δικά της τραγούδια ή τραγούδια που έχουν ερμηνεύσει γυναίκες - ευτυχώς), τέτοια ακούσαμε όλη τη νύχτα. Μεγάλα αγαπημένα τραγούδια που μας έκαναν να φύγουμε βραχνιασμένοι στο τέλος της βραδιάς από το πολύ τραγούδισμα. Βραχνιασμένοι αλλά κατευχαριστημένοι.
Οι μουσικοί του σχήματος; Ένας κι ένας. Παιχταράδες ολκής, δεξιοτέχνες, με άποψη και αισθητική ο καθένας στο όργανό του. Σημειώστε ονόματα: Νίκος Κατσίκης στο μπουζούκι (μια κατηγορία μόνος του, τόσο ως προς τη δεξιοτεχνία, όσο και ως προς τον ιδιαίτερο και αναγνωρίσιμο ήχο), Dasho Kurti στο ακκορντεόν (βιρτουόζος από τους λίγους και ταυτόχρονα διαρκής πομπός θετικής αύρας) και Βασίλης Κετεντζόγλου (κιθαρισταράς και προστιθέμενη αξία στο σχήμα, που διαφοροποιεί τον ήχο με την κλασική τεχνική του και το παίξιμο με τα δάχτυλα). Ηχοχρώματα και «άποψη» πάνω σε τραγούδια που έχουν απαιτήσεις από τους μουσικούς που τα προσεγγίζουν. Εκπληκτικοί.
Τέλος, η Γιώτα Νέγκα. Τέλος και αρχή. Τραγουδίστρια από εκείνες που «κουβαλάνε» επάξια (και θα κουβαλήσουν -ευτυχώς για εμάς- στο μέλλον) όλη την «προίκα» του ελληνικού τραγουδιού. Ταυτόχρονα τεχνική (αλάνθαστη) και συγκινητική (οι ανατριχίλες και τα βουρκώματα είχαν την τιμητική τους). Τι άλλο θες, δηλαδή; Μμμμ... Ξέρω. Ένα προσηλωμένο ακροατήριο. Ένα ακροατήριο από ανθρώπους που αγαπάνε το τραγούδι και δεν φωνασκούν κατά τη διάρκεια της παράστασης. Σε ένα βαθμό, το πετύχαμε και αυτό το περασμένο Σάββατο. Και ήταν τόσο ωραίο.
Άλλη μια βραδιά απόμεινε στο Σταυρό του Νότου, ετούτο το Σάββατο (28/4). Νομίζω ότι μετά από όλα τα παραπάνω, το να σας προτρέψω να πάτε είναι περιττό. Βουρ!
Υ.Γ. Μιλώντας στο τέλος με τη Γιώτα Νέγκα «συντονιστήκαμε».
- Μας συγκίνησες, της είπα. Και η συγκίνηση είναι υποκατάστατο του έρωτα.
- Και ο έρωτας και η συγκίνηση είναι αυθύπαρκτα, δεν υποκαθίστανται, μου απάντησε.
- Ναι, αλλά αν δεν έχεις τον έρωτα, μια χαρά «τη βγάζεις» με τη συγκίνηση, ισχυρίστηκα.
- Μωρέ, όλοι μας χρειαζόμαστε «δεκανίκια» - είπε αφοπλιστικά και «χτυπώντας κέντρο» - για να κερδίζουμε χρόνο.
Καταλήγω: πίσω από τέτοιες ουσιαστικές κουβέντες και συνειδητοποιήσεις κρύβεται πολλές φορές και η ερμηνεία ενός τραγουδιού. Προαπαιτούμενες είναι και σπάνιες στην εποχή μας. Κάπως έτσι, έφυγα γεμάτος από το Σταυρό του Νότου το περασμένο Σάββατο. Ευγνώμων.
