Tην Παρασκευή 1 Μαρτίου στην Αρχιτεκτονική δε θα μπορούσαμε παρά να είμαστε εκεί, γιατί αγαπάμε Ορφέα Περίδη, αλλά και Μανώλη Λιδάκη, που ήταν ο επίσημος προσκλεκλημένος τη βραδιά αυτή.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε λίγο μετά τις 11, στον πολύ όμορφο χώρο της Αρχιτεκτονικής, που μας εντυπωσίασε. Πραγματική μουσική σκηνή, ψηλοτάβανος χώρος, που παρά το αρκετά μεγάλο μέγεθός του για τα δεδομένα των σκηνών, διατηρεί τη ζεστασιά του με τον προσεγμένο διάκοσμο και φωτισμό.
Η χαρακτηριστική φιγούρα του Καραγκιόζη στο video wall άνοιξε τη συναυλία με ένα ηχητικό απόσπασμα από ανέκδοτο και «άτιτλο» τραγούδι του Ορφέα, ο οποίος ανέβηκε στη σκηνή αμέσως μετά με την Εύα Ατματζίδου που έπαιξε ακουστική κιθάρα, μπουζούκι και μαντολίνο, την Εύη Κανέλλου στα κρουστά και τον Αλέξανδρο Ιακώβου στο βιολί. Ο γνωστός μας Ορφέας, λιτός κι απέριττος, παρουσίασε κομμάτια απ' τους οκτώ δίσκους του (Φωτοβολίδα, Φεύγω, Ζηλεύει η νύχτα, Αμερικάνικα, Τα Μέγαρα, Αχ να σε δω, Κάτι μου κρύβεις, O Ρομπέν των καμένων δασών, Εθνικό Έλλειμμα), καθώς και αποσπάσματα της τελευταίας του δουλειάς με τίτλο «Ονειροπόλων Μόχθοι», μια θεματική εργασία-αφιέρωμα στους δώδεκα μήνες. Έπαιξε φλογέρα, αλλά και μας διηγήθηκε διάφορα περιστατικά, όπως τον τρόπο που δημιουργήθηκαν "Τα τραγούδια μου τ' Αμερικάνικα".
Ένα απ' τα πράγματα που θεωρώ πως τιμούν ιδιαίτερα τον Ορφέα Περίδη, είναι η αντιμετώπιση των συνεργατών του, ως... συνεργατών! Στο πρόγραμμα υπήρχε - όπως πάντα - χώρος για να ακουστούν δικά τους τραγούδια, ερμηνευμένα απ' τους ίδιους. Έτσι ακούσαμε ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι από τον δεύτερο, υπό προετοιμασία, δίσκο της Εύας Ατματζίδου, καθώς και δύο από τον πρώτο της δίσκο που κυκλοφόρησε πριν 2 χρόνια με τίτλο "Μάταιο ροζ", ενώ και ο Αλέξανδρος Ιακώβου παρουσίασε κομμάτια απ' το δίσκο του "Κάτι καινούριο απ' τα παλιά", καθώς κι ένα ηπειρώτικο, με τον Ορφέα Περίδη να κάνει εξαιρετικά φωνητικά!
Ακολούθησε ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα για να ξεκινήσει το δεύτερο μέρος του προγράμματος, γεμάτο κλασικές επιτυχίες του Ορφέα που το κοινό "υποδέχτηκε" ιδιαίτερα ένθερμα. Με τον ίδιο τρόπο έγινε δεκτός επί σκηνής και ο Μανώλης Λιδάκης, ο οποίος, παρά τα κάποια προβλήματα με τον ήχο απέδωσε τα κομμάτια του εξαιρετικά, προκαλώντας παρατεταμένο χειροκρότημα. Έχοντας παρακολουθήσει αρκετά το Λιδάκη, νομίζω πως τη βραδιά αυτή έδωσε τον καλύτερο εαυτό του και δικαίωσε για μια ακόμη φορά όσους τον θεωρούν έναν απ' τους σημαντικότερους ερμηνευτές της νεότερης γενιάς. Δείτε αποσπάσματα στο βίντεο που συνοδεύει το κείμενο.
Οι παραστάσεις του Ορφέα Περίδη κερδίζουν το "στοίχημα" της ουσιαστικής διασκέδασης μέσω της αμεσότητας και της επικοινωνίας που πηγάζουν από την αφαιρετική και λιτή στάση του Ορφέα ως προς την έκθεση του ταλέντου και των δημιουργιών του και συνεχίζονται κάθε Παρασκευή στην Αρχιτεκτονική.
Video | Φωτογραφίες: Πάνος Παπαϊωάννου
Το πρόγραμμα ξεκίνησε λίγο μετά τις 11, στον πολύ όμορφο χώρο της Αρχιτεκτονικής, που μας εντυπωσίασε. Πραγματική μουσική σκηνή, ψηλοτάβανος χώρος, που παρά το αρκετά μεγάλο μέγεθός του για τα δεδομένα των σκηνών, διατηρεί τη ζεστασιά του με τον προσεγμένο διάκοσμο και φωτισμό.
Η χαρακτηριστική φιγούρα του Καραγκιόζη στο video wall άνοιξε τη συναυλία με ένα ηχητικό απόσπασμα από ανέκδοτο και «άτιτλο» τραγούδι του Ορφέα, ο οποίος ανέβηκε στη σκηνή αμέσως μετά με την Εύα Ατματζίδου που έπαιξε ακουστική κιθάρα, μπουζούκι και μαντολίνο, την Εύη Κανέλλου στα κρουστά και τον Αλέξανδρο Ιακώβου στο βιολί. Ο γνωστός μας Ορφέας, λιτός κι απέριττος, παρουσίασε κομμάτια απ' τους οκτώ δίσκους του (Φωτοβολίδα, Φεύγω, Ζηλεύει η νύχτα, Αμερικάνικα, Τα Μέγαρα, Αχ να σε δω, Κάτι μου κρύβεις, O Ρομπέν των καμένων δασών, Εθνικό Έλλειμμα), καθώς και αποσπάσματα της τελευταίας του δουλειάς με τίτλο «Ονειροπόλων Μόχθοι», μια θεματική εργασία-αφιέρωμα στους δώδεκα μήνες. Έπαιξε φλογέρα, αλλά και μας διηγήθηκε διάφορα περιστατικά, όπως τον τρόπο που δημιουργήθηκαν "Τα τραγούδια μου τ' Αμερικάνικα".
Ένα απ' τα πράγματα που θεωρώ πως τιμούν ιδιαίτερα τον Ορφέα Περίδη, είναι η αντιμετώπιση των συνεργατών του, ως... συνεργατών! Στο πρόγραμμα υπήρχε - όπως πάντα - χώρος για να ακουστούν δικά τους τραγούδια, ερμηνευμένα απ' τους ίδιους. Έτσι ακούσαμε ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι από τον δεύτερο, υπό προετοιμασία, δίσκο της Εύας Ατματζίδου, καθώς και δύο από τον πρώτο της δίσκο που κυκλοφόρησε πριν 2 χρόνια με τίτλο "Μάταιο ροζ", ενώ και ο Αλέξανδρος Ιακώβου παρουσίασε κομμάτια απ' το δίσκο του "Κάτι καινούριο απ' τα παλιά", καθώς κι ένα ηπειρώτικο, με τον Ορφέα Περίδη να κάνει εξαιρετικά φωνητικά!
Ακολούθησε ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα για να ξεκινήσει το δεύτερο μέρος του προγράμματος, γεμάτο κλασικές επιτυχίες του Ορφέα που το κοινό "υποδέχτηκε" ιδιαίτερα ένθερμα. Με τον ίδιο τρόπο έγινε δεκτός επί σκηνής και ο Μανώλης Λιδάκης, ο οποίος, παρά τα κάποια προβλήματα με τον ήχο απέδωσε τα κομμάτια του εξαιρετικά, προκαλώντας παρατεταμένο χειροκρότημα. Έχοντας παρακολουθήσει αρκετά το Λιδάκη, νομίζω πως τη βραδιά αυτή έδωσε τον καλύτερο εαυτό του και δικαίωσε για μια ακόμη φορά όσους τον θεωρούν έναν απ' τους σημαντικότερους ερμηνευτές της νεότερης γενιάς. Δείτε αποσπάσματα στο βίντεο που συνοδεύει το κείμενο.
Οι παραστάσεις του Ορφέα Περίδη κερδίζουν το "στοίχημα" της ουσιαστικής διασκέδασης μέσω της αμεσότητας και της επικοινωνίας που πηγάζουν από την αφαιρετική και λιτή στάση του Ορφέα ως προς την έκθεση του ταλέντου και των δημιουργιών του και συνεχίζονται κάθε Παρασκευή στην Αρχιτεκτονική.
Video | Φωτογραφίες: Πάνος Παπαϊωάννου
