Η συναυλία ξεκίνησε μ’ ένα ορχηστρικό με προεξάρχοντα τα δυο μπουζούκια της ορχήστρας, τον Πάνο Αλεξίου και το διάσημο πλέον γιατρό Νίκο Καστανιά. Στη συνέχεια ο Νικολόπουλος με το δικό του μπουζούκι και όλους τους τραγουδιστές επί σκηνής, μας ταξίδεψαν με την «ψαροπούλα, κάτω στην ακρογιαλιά» και με μια επιλογή από επιτυχίες του. Σειρά στο πρόγραμμα είχε το προσωπικό μέρος του κάθε τραγουδιστή, για να παρουσιάσει μερικά από τα γνωστότερα τραγούδια του και όχι μόνο. Ενδεικτικά αναφέρω τα «Με τα μάτια κλειστά», «Ο θερμοσίφωνας» αλλά και «Πήρα απ’ το χέρι σου νερό» και «Της καληνύχτας τα φιλιά» με τη Γιώτα Νέγκα, «Ναι θα πω», «Άλλη μια φορά», «Τι σου ’κανα και πίνεις» αλλά και το «Φεύγω» του Αντώνη Βαρδή με τη Μελίνα και φυσικά «Ο γκρεμός», «Με του τρελού τον πυρετό», «Το όνειρο», «Στη σκέψη της τρελής» και «Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια» με το Γεράσιμο…
Το πρόγραμμα ολοκληρώθηκε με όλους τους συντελεστές σε μεγάλα κέφια να παρουσιάζουν κάποιες από τις διαχρονικές επιτυχίες του Νικολόπουλου, με το κοινό της Θεσσαλονίκης να τους αποθεώνει. «Υπάρχω», «Παίξε Χρήστο επειγόντως», «Νύχτα στάσου», «Ο Σαλονικιός», «Κάτσε καλά», «Οι νταλίκες», «Η διαθήκη», «Με βάρκα την Ελλάδα» και πολλά ακόμα…
Μέχρι εδώ όλα καλά… Δεν μπορώ όμως, να μην μπω στον πειρασμό να γράψω κάποιες σκέψεις που ξαναέκανα, στη διάρκεια αλλά και μετά τη συναυλία… Ο Χρήστος Νικολόπουλος έχει περίπου 43 χρόνια πορείας στη δισκογραφία. Όλα αυτά τα χρόνια έχει δώσει αμέτρητες επιτυχίες και ίσως είναι ο πολυγραφότερος Έλληνας συνθέτης, μετά το Μίκη Θεοδωράκη. Τα μεγάλα του σουξέ δεν τα ακούμε μόνο στις συναυλίες του, αλλά και στα πάσης φύσεως λαϊκά προγράμματα… Έχει γράψει όμως και δεκάδες σπουδαία κομμάτια, τα οποία έμειναν στη σκιά των μεγάλων επιτυχιών. Κι αυτά δυστυχώς δεν ακούγονται πουθενά. Ούτε στις συναυλίες του συνθέτη ή των τραγουδιστών, ούτε καν στα ραδιόφωνα. Καλό είναι ας πούμε το τσιφτετέλι «Παίξε Χρήστο επειγόντως», υπάρχουν όμως και το «Είν ’ο ντουνιάς παράλογος, χωρίς πιοτό και ζάλη», «Αθήνα Σαλονίκη», «Αν τελείωνε η ζωή για μια γυναίκα»… Εξαιρετικά τα ζεϊμπέκικα «Η διαθήκη», «Δεν υπάρχουν άγγελοι» και «Των αγγέλων τα μπουζούκια», πότε όμως θα ακούσουμε τα μοναδικά «Νύχτα καλή», «Ο παρεξηγημένος», «Το μεγάλο πρόβλημα που άλυτο θα μένει», «Εγώ και ο καημός ο αδερφός μου», «Στον Πειραιά» ή «Το τραγούδι της καρδιάς»; Κι ακόμα τα χασάπικα «Τις μακρινές τις θάλασσες», «Η αγάπη κι ο παράς», «Στα βουνά τ’ απατηλά», «Η ζωή μου τραγούδι», το βαλσάκι «Σε χιλιάδες σταθμούς» και δεκάδες άλλα που θα χρειαστούν πολλές διαδικτυακές σελίδες για να τα απαριθμήσω… Καλή η λογική του «Αυτά θέλει ο κόσμος», ποιος όμως διαμορφώνει το γούστο και το κριτήριο του κόσμου; Μέχρι πότε δημιουργοί και τραγουδιστές θα επαναπαύονται στα κεκτημένα, μη ρισκάροντας και αδικώντας οι ίδιοι τον εαυτό και το έργο τους; Δε λέμε βέβαια να γίνει ένα πρόγραμμα με 50 άγνωστα τραγούδια, προς Θεού! Ανάμεσα σε 35-40 γνωστά, ας μπουν και 10 που αξίζει ν’ ακουστούν περισσότερο… Και πιστεύω ακράδαντα πως αυτοί που αγαπούν πραγματικά τα καλά λαϊκά τραγούδια, θα είναι εδώ και θα επιβραβεύσουν κάθε τέτοια κίνηση….
Ευχαριστούμε το φίλο-συνεργάτη Μάκη Ιωακειμίδη για τις φωτογραφίες και την τεχνική επεξεργασία του video.
Video από την έναρξη της συναυλίας
- Ο τραγουδιστής (Χρήστος Νικολόπουλος - Μάρω Μπιζάνη)
- Χρόνια χελιδόνια (Χρήστος Νικολόπουλος - Λευτέρης Παπαδόπουλος)
- Καρδιά μου εγώ (Χρήστος Νικολόπουλος - Λίνα Νικολακοπούλου)
- Κάποια κάπου κάποτε (Χρήστος Νικολόπουλος - Λευτέρης Χαψιάδης)
- Μη μιλάς, κινδυνεύει η Ελλάς (Χρήστος Νικολόπουλος - Λευτέρης Παπαδόπουλος)
- Με το στόμα γεμάτο φιλιά (Χρήστος Νικολόπουλος - Λευτέρης Παπαδόπουλος)
