Σίγουρα μιλάμε για ένα από τα πιο «χαρισματικά» μυαλά που εμφανίστηκαν ποτέ στο διεθνές μουσικό προσκήνιο. Αναμφισβήτητα, μια παράσταση που απευθύνεται σε δεκάδες χιλιάδες θεατές και καλά σχεδιασμένη πρέπει να είναι και συγκεκριμένοι κανόνες απαιτούνται να τηρηθούν. Όμως που αρχίζει και τελειώνει το θέαμα και που η ουσία; Το πρώτο οφείλει να υπηρετήσει και να αναδείξει τη δεύτερη. Δυστυχώς σύμφωνα με αυτά που είδα και ένοιωσα, στο Ολυμπιακό Στάδιο, στην αρχική τουλάχιστον βραδιά που παρακολούθησα (ακολουθούν άλλες δύο) μάλλον συνέβη το αντίστροφο.
Όλα ήταν σκηνοθετημένα τόσο τέλεια και άψογα όπου ο αυθορμητισμός, η συγκίνηση, το συναίσθημα, δε έβρισκαν καν χαραμάδες για να αναδυθούν. Ακόμα και τα καλογυαλισμένα ελληνικά του Waters, νόμιζες πως βγαίνουν από χείλη ρέπλικας, όπως κατάντησαν τους θεατές με τις κόκκινες μάσκες που ευγενικά μεν και υποκριτικά δε, τους ανάγκασαν να φορέσουν –δε μπήκα στο τρυπάκι-, για τις ανάγκες του show, μιας και η παράσταση είχε το προνόμιο να κινηματογραφηθεί - θα βγει σαν ταινία στις αίθουσες- καθώς σύμφωνα με τον πρωταγωνιστή της βραδιάς «το ελληνικό κοινό είναι φοβερό».
Ίσως τελικά αυτό το γεγονός να βάρυνε αποφασιστικά στο καλογυαλισμένο οπτικοακουστικό show, με τους τεράστιους τοίχους να σπάνε, το επίσης τεράστιο γουρούνι να αιωρείται πάνω απ’ τα κεφάλια μας, τα αμέτρητα καλοκουρδισμένα παιδάκια σε ρόλο κομπάρσων, και τις υπάκουες «γροθιές ενάντια στην κρίση» να υψώνονται μηχανικά στην κλήση του "mother should I trust the government ?". Φανταχτερή, αστραφτερή, εντυπωσιακή, επική στις διαστάσεις παράσταση.
Στο τελείωμα πολύ πιτσιρικάδες αλλά και γραβατωμένοι της ηλικίας μου έμοιαζαν μεθυσμένοι, θαμπωμένοι, εκστασιασμένοι. Εγώ με την παρέα μου, πήγα ν’ ακούσω , να νοιώσω τη μουσική και τα τραγούδια των «κάποτε» Pink Floyd, μέσω του leader τους, όσο κι αν προσπάθησα, δεν τα βρήκα.
