Σε μια πιάτσα όπου η μουσική παιδεία είναι σε χαώδη κατάσταση mainstream υποβάθμισης, άνοιγες μια πόρτα κι έμπαινες μέσα στην καρδιά της soul όπου ο «θεός» της φορούσε μαύρα γυαλιά και στεκόταν όρθιος στο βιμπράφωνό του!
Ο συναισθηματικός και φίνος ήχος του οργάνου, αυτό το «γκλιν γκλιν» όπου αναδυόταν η ψυχή του 77χρονου Roy Ayers, Σάββατο βράδυ στο «Gazarte», ακουγόταν καμπανιστό κι ατόφιο σ’ ένα χώρο που σέβεται την μουσική και παρουσιάζει με τον σωστό ήχο ιερά τέρατα της μουσικής που όλο και πιο σπάνια έρχονται πια στην Ελλάδα.
Τα vibes της δυτικής ακτής του Roy Ayers έχουν μεγάλη ιστορία πίσω τους, που ξεκινά δισκογραφικά το 1963 κι έχουν μέσα τους όλη τη γλύκα της μαύρης μουσικής, αλλά και τη «βρωμιά» της, αυτό το «λουκάνικο» που ψάχνουμε πολλές φορές να γευτούμε αδιαφορώντας για τα τρικλιγλερίδια μπροστά στη γεύση του. Η κόκκινη «κολεγίου» του μπασίστα του έγραφε Harlem, αποτυπώνοντας όλο αυτόν τον ήχο που ακούσαμε από το κουαρτέτο του Roy Ayers που απολάμβανε πολλές φορές και ο ίδιος θαυμάζοντας την ορχήστρα του με δέος και άλλοτε δίνοντας σόλα στον ντράμερ ή στο κημπορντίστα.του.
Η επιτυχία του «Everybody Loves The Sunshine» από το ομώνυμο δίσκο - σταθμό στην καριέρα του, παίχθηκε σε long hot version κι έκανε όλα τα περάσματα του από την soul στην jazz και στο funk, άλλωστε η μουσική του έχει μεγάλη επίδραση στο hip hop μουσικό στερέωμα που περιέχει όλα αυτά τα είδη. Κι αμέσως μετά «Evolution»… Right Now! Έτσι προανήγγειλε ο Roy Ayers το εμβληματικό κομμάτι της καριέρας του, του 1975, που αντιπροσωπεύει την εξέλιξη των μουσικών του ιδεών, το οποίο έδωσε ένα νόημα στη funk-soul κι έχει δανείσει τα vibes του στους hip hopers να πάνε πιο πέρα την μαύρη μουσική με το δικό τους τρόπο.
Στο διάλειμμα έκανε τη διαφορά καθώς προτίμησε να καθίσει στην καρέκλα του κοντά στην άκρη της σκηνής και να μιλήσει με τον κόσμο που ήθελε να του σφίξει το χέρι, να ανταλλάξει μια κουβέντα και να βγει μια αναμνηστική φωτογραφία μαζί του. Ανάμεσά τους αρκετά νέοι που όπως φαίνεται ψάχνουν την μουσική, τις ρίζες της και δεν τους ικανοποιεί η «σούπερ - μάρκετ» πλευρά της. Επικοινωνιακός και ανθρώπινος υποστήριξε την μουσική του με ένα τρόπο. Είναι και καλός πωλητής του μουσικού του υλικού. Όλοι ήθελαν να τους αφιερώσει το νέο άλμπουμ του, που είχε μαζί του με τον μαύρο χοντρό μαρκαδόρο του.
Μου έκανε και τη χάρη, έτσι θέλω να πιστεύω, όταν του είπα σφίγγοντας το χέρι του : «Παίξε το Don’ t Stop The Feeling για μένα, το έπαιζα κάποτε στα κλαμπ της Αθήνας!»
Για το φινάλε φυσικά φύλαξε αυτή την disco - soul επιτυχία του, από τη χορευτική εποχή του 1979, άλλωστε έτσι μάλλον κλείνει όλες τις συναυλίες του, και αφού αποχαιρέτησε κι ευχαρίστησε το κοινό, το αντάμωσε και πάλι όταν άναψαν τα φώτα και κάθισε πάλι στην καρεκλίτσα να δει από κοντά όσους δεν πρόλαβαν στο διάλειμμα… Είχε βγάλει και τα μαύρα γυαλιά του για να τους κοιτά στα μάτια..The Kings of Vibes was here!
Roy Ayers Ubiquity - Evolution
*Προς τιμήν του αεικίνητου βιμπραφωνίστα ιδρύθηκε το Roy Ayers Project (www.royayersproject.com), μια multimedia πλατφόρμα η οποία αποτυπώνει σε μορφή ντοκιμαντέρ καθώς και ψηφιακών μουσικών κυκλοφοριών τη βαθιά επίδραση της τέχνης του Roy Ayers στο σύγχρονο hip hop στερέωμα.
Διαπερνώντας το ευρύτατο πεδίο της jazz o ήχος του Ayers έχει αποτελέσει και εξακολουθεί να προσφέρει έμπνευση σε πάρα πολλούς καλλιτέχνες δημιουργώντας μια γέφυρα που ενώνει διαφορετικές γενιές και ηλικίες ακροατών.
Coffy Soundtrack (1973) Roy Ayers (Best Quality)
Φωτο: Γιάννης Αλεξίου
Ο συναισθηματικός και φίνος ήχος του οργάνου, αυτό το «γκλιν γκλιν» όπου αναδυόταν η ψυχή του 77χρονου Roy Ayers, Σάββατο βράδυ στο «Gazarte», ακουγόταν καμπανιστό κι ατόφιο σ’ ένα χώρο που σέβεται την μουσική και παρουσιάζει με τον σωστό ήχο ιερά τέρατα της μουσικής που όλο και πιο σπάνια έρχονται πια στην Ελλάδα.
Τα vibes της δυτικής ακτής του Roy Ayers έχουν μεγάλη ιστορία πίσω τους, που ξεκινά δισκογραφικά το 1963 κι έχουν μέσα τους όλη τη γλύκα της μαύρης μουσικής, αλλά και τη «βρωμιά» της, αυτό το «λουκάνικο» που ψάχνουμε πολλές φορές να γευτούμε αδιαφορώντας για τα τρικλιγλερίδια μπροστά στη γεύση του. Η κόκκινη «κολεγίου» του μπασίστα του έγραφε Harlem, αποτυπώνοντας όλο αυτόν τον ήχο που ακούσαμε από το κουαρτέτο του Roy Ayers που απολάμβανε πολλές φορές και ο ίδιος θαυμάζοντας την ορχήστρα του με δέος και άλλοτε δίνοντας σόλα στον ντράμερ ή στο κημπορντίστα.του.
Η επιτυχία του «Everybody Loves The Sunshine» από το ομώνυμο δίσκο - σταθμό στην καριέρα του, παίχθηκε σε long hot version κι έκανε όλα τα περάσματα του από την soul στην jazz και στο funk, άλλωστε η μουσική του έχει μεγάλη επίδραση στο hip hop μουσικό στερέωμα που περιέχει όλα αυτά τα είδη. Κι αμέσως μετά «Evolution»… Right Now! Έτσι προανήγγειλε ο Roy Ayers το εμβληματικό κομμάτι της καριέρας του, του 1975, που αντιπροσωπεύει την εξέλιξη των μουσικών του ιδεών, το οποίο έδωσε ένα νόημα στη funk-soul κι έχει δανείσει τα vibes του στους hip hopers να πάνε πιο πέρα την μαύρη μουσική με το δικό τους τρόπο.
Στο διάλειμμα έκανε τη διαφορά καθώς προτίμησε να καθίσει στην καρέκλα του κοντά στην άκρη της σκηνής και να μιλήσει με τον κόσμο που ήθελε να του σφίξει το χέρι, να ανταλλάξει μια κουβέντα και να βγει μια αναμνηστική φωτογραφία μαζί του. Ανάμεσά τους αρκετά νέοι που όπως φαίνεται ψάχνουν την μουσική, τις ρίζες της και δεν τους ικανοποιεί η «σούπερ - μάρκετ» πλευρά της. Επικοινωνιακός και ανθρώπινος υποστήριξε την μουσική του με ένα τρόπο. Είναι και καλός πωλητής του μουσικού του υλικού. Όλοι ήθελαν να τους αφιερώσει το νέο άλμπουμ του, που είχε μαζί του με τον μαύρο χοντρό μαρκαδόρο του.
Μου έκανε και τη χάρη, έτσι θέλω να πιστεύω, όταν του είπα σφίγγοντας το χέρι του : «Παίξε το Don’ t Stop The Feeling για μένα, το έπαιζα κάποτε στα κλαμπ της Αθήνας!»
Για το φινάλε φυσικά φύλαξε αυτή την disco - soul επιτυχία του, από τη χορευτική εποχή του 1979, άλλωστε έτσι μάλλον κλείνει όλες τις συναυλίες του, και αφού αποχαιρέτησε κι ευχαρίστησε το κοινό, το αντάμωσε και πάλι όταν άναψαν τα φώτα και κάθισε πάλι στην καρεκλίτσα να δει από κοντά όσους δεν πρόλαβαν στο διάλειμμα… Είχε βγάλει και τα μαύρα γυαλιά του για να τους κοιτά στα μάτια..The Kings of Vibes was here!
Roy Ayers Ubiquity - Evolution
*Προς τιμήν του αεικίνητου βιμπραφωνίστα ιδρύθηκε το Roy Ayers Project (www.royayersproject.com), μια multimedia πλατφόρμα η οποία αποτυπώνει σε μορφή ντοκιμαντέρ καθώς και ψηφιακών μουσικών κυκλοφοριών τη βαθιά επίδραση της τέχνης του Roy Ayers στο σύγχρονο hip hop στερέωμα.
Διαπερνώντας το ευρύτατο πεδίο της jazz o ήχος του Ayers έχει αποτελέσει και εξακολουθεί να προσφέρει έμπνευση σε πάρα πολλούς καλλιτέχνες δημιουργώντας μια γέφυρα που ενώνει διαφορετικές γενιές και ηλικίες ακροατών.
Coffy Soundtrack (1973) Roy Ayers (Best Quality)
Φωτο: Γιάννης Αλεξίου
