Όταν από μικρό παιδί έχεις την «ευλογία», να ακούς από τη γιαγιά και τον παππού τις ιστορίες της Μικρασιατικής Καταστροφής κι όταν μάλιστα, έχεις ηχογραφήσει τις αφηγήσεις αυτές και τις επαναφέρεις στην «επιφάνεια» κατά καιρούς, μια παράσταση, όπως αυτή που παίζεται τούτες τις μέρες στο Θέατρο του «Ελληνικού Κόσμου», είναι αδύνατο να σε αφήσει ασυγκίνητο…
Και δεν περίμενα ποτέ, πως θα ερχόταν μια μέρα που θα έβλεπα αυτά τα γεγονότα, να διαδραματίζονται σε μια μεγάλη θεατρική σκηνή…*
Πρωτεργάτισσα και ψυχή της παράστασης «Σμύρνη μου αγαπημένη» η Μιμή Ντενίση, με άξιους συνοδοιπόρους στο πλευρό της τους Tάσο Χαλκιά, Τάσο Νούσια, Χριστίνα Αλεξανιάν, Κρατερό Κατσούλη, Δημήτρη Μακαλιά, Κατερίνα Γερονικολού, Μιχάλη Μητρούση και φυσικά το σπουδαίο και αειθαλή Κώστα Βουτσά (θα ήθελα πολύ αν φθάσω στα χρόνια του, να έχω έστω και τη μισή από την ενέργεια και τη ζωντάνια του).
Μεγάλο ρόλο στην ολοκλήρωση και την επιτυχία της παράστασης, εκτός από τα τρισδιάστατα γραφικά του Νίκου Βολιώτη, έχει βεβαίως και το κλιμάκιο της Εστουδιαντίνας Νέας Ιωνίας, που παίζει ζωντανά επί σκηνής, και αποτελείται από τους μουσικούς Κυριάκο Γκουβέντα, Νίκο Μέρμηγκα, Γιάννη Τσέρτο, Γιάννη Πλαγιαννάκο και τον καλλιτεχνικό διευθυντή Ανδρέα Κατσιγιάννη, ο οποίος έγραψε και τις μουσικές που ακούγονται στην διάρκεια του έργου, μαζί με παραδοσιακά σμυρνέικα και ρεμπέτικα τραγούδια. Τραγουδούν ο ερμηνευτής «παντός καιρού» Μπάμπης Τσέρτος και η νεαρή και ταλαντούχα Σοφία Μέρμηγκα.
Εικόνες και στιγμές από τη ζωή στη Σμύρνη από το 1917 μέχρι την καταστροφή, με τα γλέντια, τις γιορτές, τους έρωτες, αλλά και τα αιματηρά επεισόδια και φυσικά με τον πανταχού παρόντα εσωτερικό διχασμό, που στη συγκεκριμένη περίπτωση αγγίζει ακόμα και τα αδέρφια της ίδιας οικογένειας… Όταν ο ένας είναι Βενιζελικός και ο άλλος φιλοβασιλικός…
Χωρίς να είμαι θεατρολόγος, θα έλεγα πως οι μοναδικές μου ενστάσεις έχουν να κάνουν με το διπλό ρόλο της Μιμής Ντενίση, ως αφηγήτρια και πρωταγωνίστρια «Κόνα Φιλιώ», καθώς και 2-3 τραγούδια από αυτά που ακούστηκαν, που ανήκουν χρονικά σε μεταγενέστερη περίοδο. Θεματικά όμως, ταιριάζουν με τις σκηνές στις οποίες εντάχθηκαν…
Eίναι αυτονόητο πως αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού που σε χαλεπούς καιρούς ανέλαβε το δύσκολο εγχείρημα μιας τέτοιας μεγάλης και πλούσιας παραγωγής. Και είναι πολύ σημαντικό που ο κόσμος αγκάλιασε αυτή την προσπάθεια, με αποτέλεσμα η πληρότητα να αγγίζει σε κάθε παράσταση, σχεδόν, το 100%.
Δεν θέλω να «προδώσω» άλλα στοιχεία της παράστασης. Δεν μπορώ όμως να μη υπερτονίσω δυο φράσεις που ακούγονται στο έργο.
Η πρώτη ήταν: «Σαν δεν θέλεις να πεθάνεις, να θυμάσαι, μην ξεχνάς…»
Και η δεύτερη: «Όχι δεν ήταν συνωστισμός… Ήταν η ίδια η κόλαση!»
*Υ.Γ: Το 1922 ο παππούς μου Αθανάσιος και η γιαγιά Αικατερίνη Γιώγλου έφθασαν με τα καραβάνια των προσφύγων από την Κίο της Μικράς Ασίας, στο Καραμπουρνάκι της Θεσσαλονίκης…
Περισσότερα στοιχεία για τους συντελεστές της παράστασης καθώς και πλούσιο φωτογραφικό υλικό, μπορείτε να δείτε εδώ.
Και δεν περίμενα ποτέ, πως θα ερχόταν μια μέρα που θα έβλεπα αυτά τα γεγονότα, να διαδραματίζονται σε μια μεγάλη θεατρική σκηνή…*
Πρωτεργάτισσα και ψυχή της παράστασης «Σμύρνη μου αγαπημένη» η Μιμή Ντενίση, με άξιους συνοδοιπόρους στο πλευρό της τους Tάσο Χαλκιά, Τάσο Νούσια, Χριστίνα Αλεξανιάν, Κρατερό Κατσούλη, Δημήτρη Μακαλιά, Κατερίνα Γερονικολού, Μιχάλη Μητρούση και φυσικά το σπουδαίο και αειθαλή Κώστα Βουτσά (θα ήθελα πολύ αν φθάσω στα χρόνια του, να έχω έστω και τη μισή από την ενέργεια και τη ζωντάνια του).
Μεγάλο ρόλο στην ολοκλήρωση και την επιτυχία της παράστασης, εκτός από τα τρισδιάστατα γραφικά του Νίκου Βολιώτη, έχει βεβαίως και το κλιμάκιο της Εστουδιαντίνας Νέας Ιωνίας, που παίζει ζωντανά επί σκηνής, και αποτελείται από τους μουσικούς Κυριάκο Γκουβέντα, Νίκο Μέρμηγκα, Γιάννη Τσέρτο, Γιάννη Πλαγιαννάκο και τον καλλιτεχνικό διευθυντή Ανδρέα Κατσιγιάννη, ο οποίος έγραψε και τις μουσικές που ακούγονται στην διάρκεια του έργου, μαζί με παραδοσιακά σμυρνέικα και ρεμπέτικα τραγούδια. Τραγουδούν ο ερμηνευτής «παντός καιρού» Μπάμπης Τσέρτος και η νεαρή και ταλαντούχα Σοφία Μέρμηγκα.
Εικόνες και στιγμές από τη ζωή στη Σμύρνη από το 1917 μέχρι την καταστροφή, με τα γλέντια, τις γιορτές, τους έρωτες, αλλά και τα αιματηρά επεισόδια και φυσικά με τον πανταχού παρόντα εσωτερικό διχασμό, που στη συγκεκριμένη περίπτωση αγγίζει ακόμα και τα αδέρφια της ίδιας οικογένειας… Όταν ο ένας είναι Βενιζελικός και ο άλλος φιλοβασιλικός…
Χωρίς να είμαι θεατρολόγος, θα έλεγα πως οι μοναδικές μου ενστάσεις έχουν να κάνουν με το διπλό ρόλο της Μιμής Ντενίση, ως αφηγήτρια και πρωταγωνίστρια «Κόνα Φιλιώ», καθώς και 2-3 τραγούδια από αυτά που ακούστηκαν, που ανήκουν χρονικά σε μεταγενέστερη περίοδο. Θεματικά όμως, ταιριάζουν με τις σκηνές στις οποίες εντάχθηκαν…
Eίναι αυτονόητο πως αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού που σε χαλεπούς καιρούς ανέλαβε το δύσκολο εγχείρημα μιας τέτοιας μεγάλης και πλούσιας παραγωγής. Και είναι πολύ σημαντικό που ο κόσμος αγκάλιασε αυτή την προσπάθεια, με αποτέλεσμα η πληρότητα να αγγίζει σε κάθε παράσταση, σχεδόν, το 100%.
Δεν θέλω να «προδώσω» άλλα στοιχεία της παράστασης. Δεν μπορώ όμως να μη υπερτονίσω δυο φράσεις που ακούγονται στο έργο.
Η πρώτη ήταν: «Σαν δεν θέλεις να πεθάνεις, να θυμάσαι, μην ξεχνάς…»
Και η δεύτερη: «Όχι δεν ήταν συνωστισμός… Ήταν η ίδια η κόλαση!»
*Υ.Γ: Το 1922 ο παππούς μου Αθανάσιος και η γιαγιά Αικατερίνη Γιώγλου έφθασαν με τα καραβάνια των προσφύγων από την Κίο της Μικράς Ασίας, στο Καραμπουρνάκι της Θεσσαλονίκης…
Περισσότερα στοιχεία για τους συντελεστές της παράστασης καθώς και πλούσιο φωτογραφικό υλικό, μπορείτε να δείτε εδώ.
