Βρέθηκα στην Άνοδο (15/12), για τον Πάνο Μουζουράκη και τη μπάντα του, που συμπληρώνεται από τους: Μυρτώ Ναούμ, Ζήση Ρούμπο και Μιχάλη Παούρη.
Έκαστος στο είδος του, ιδιαίτερος και αξιόλογος.
Δεν έχω πάρα πολλά πράγματα να γράψω σχετικά με το (σχεδόν τετράωρο) πρόγραμμα που παρουσιάζουν οι ταλαντούχοι προαναφερθέντες καλλιτέχνες. Όσοι έχουν παραβρεθεί σε προγράμματα του Μουζουράκη κατά το παρελθόν, θα εντοπίσουν ομοιότητες και διαφορές. Η αυτοσαρκαστική αυτοαναφορικότητα με «πάσες» στη σύγχρονη πραγματικότητα βρίσκεται στο επίκεντρο.
Η επιμέλεια του προγράμματος από το Χρήστο Παπαμιχάλη έχει δώσει κάποιες «ερμηνευτικές διεξόδους» στο Μουζουράκη και τον έχει «υποχρεώσει» να σταθεί περισσότερο σαν τραγουδιστής απέναντι στην ίδια του την παράσταση και λιγότερο σαν κομφερασιέ ή stand up comedian, χωρίς τα γνώριμα αυτά χαρακτηριστικά να απουσιάζουν. Στα πολύ θετικά αυτό.
Στα θετικά, επίσης, η σπιρτόζικη παρουσία του Ζήση Ρούμπου που προσδίδει πηγαίο γέλιο στη βραδιά, αλλά και η φρέσκια τραγουδιστική προσέγγιση της Μυρτώς Ναούμ που συνοδεύεται μάλιστα από μια παιχνιδιάρικη εναλλαγή έκφρασης στην εκφορά εκάστοτε τραγουδιού.
Από εκεί και πέρα, εμένα, ο Μιχάλης Παούρης δε μου ταίριαξε στο σχήμα. Δε μπορώ να μη θαυμάσω την ταχύτητά του στο παίξιμο, αλλά δεν μπορώ και να μην επισημάνω τη «σκληρή» του πενιά που δεν είναι ολότελα του γούστου μου. Προτιμώ, και επιτρέψτε μου, λιγότερο δεξιοτεχνικά παιξίματα, που να είναι οπωσδήποτε ταιριαστά και συναισθηματικά.
Για μένα, άλλη είναι η διαπίστωση της βραδιάς. Που ξεκίνησε μάλιστα από την πόρτα του μαγαζιού.
Εκεί όπου περιμέναμε καμιά πενηνταριά άνθρωποι για να μπούμε και ρώτησε η κοπέλα της υποδοχής: «είναι κάποιος για το μπαρ»; Και δεν κουνήθηκε κανείς. Όλοι για τραπέζι ήμασταν.
Και σκέφτηκα: κάποτε, θα είχε αδειάσει η ουρά σε αυτή την ερώτηση. Όλοι θα ήταν για το μπαρ. Τώρα, όμως, στη μετά - Voice εποχή, το μαγαζί γεμίζει με άλλο κόσμο. Με μεγαλύτερες ηλικίες, προφανώς, που έχουν μόνο μια μικρή ιδέα για το ποιος είναι ο Πάνος Μουζουράκης, σχετική και ανάλογη μάλιστα με την τηλεοπτική του εικόνα.
Προσωπικά, θυμώνω με όλο αυτό, αλλά και με τη στάση του ακροατηρίου στο χθεσινό live. Θυμώνω γιατί ο Πάνος (ας μου επιτραπεί η αναφορά με το μικρό, καθότι τον παρακολουθώ από τα πρώτα του βήματα) πάντοτε αυτή η καλλιτεχνάρα ήταν. Αυτός ο ξεχωριστός «μπροστάρης» που όμοιός του δεν έχει εμφανιστεί από τότε που εμφανίστηκε ο ίδιος. Και πάντοτε «ξοδευόταν» στα live για τον τελευταίο ακροατή. Τώρα, ξαφνικά, με την κωλοτηλεόραση τον έμαθαν και όλοι αυτοί οι αγενείς που έρχονται στα live του και φωνασκούν, χασκογελούν και ενοχλούν όσους θέλουν να ακούσουν. Είμαι βέβαιος ότι ενοχλούν και τον ίδιο, αλλά άντε να βρεις το δίκιο σου.
Να είμαστε σωστοί. Μη στρουθοκαμηλίζουμε. Το κοινό, εμείς δηλαδή, έχει ευθύνη. Πρέπει να επιτρέπει στον καλλιτέχνη να παρουσιάσει το έργο του. Να παρουσιάσει τον εαυτό του. Εμείς, όμως, συνολικά κανιβαλίζουμε κάθε καλλιτεχνική προσπάθεια, αναγκάζοντάς την με αυτό τον τρόπο να παραμένει στάσιμη, να μην εξελίσσεται όσο θα μπορούσε (ή θα έπρεπε) και να μας σερβίρεται τελικά στο μισό των πραγματικών της δυνατοτήτων.
Δεν θα ήθελα να βρίσκομαι στη θέση του Πάνου Μουζουράκη αυτό τον καιρό. Είμαι βέβαιος ότι κουβαλάει μεγάλο «φορτίο» και έντονη πίεση από τις προσδοκίες του (απαίδευτου στο σύνολό του) κοινού. Φάνηκε και χθες αυτό. Εμένα, δηλαδή, χθες μου φάνηκε κουρασμένος ο Πάνος. Κουρασμένος, αλλά επαγγελματίας και ψυχάρα. Χαρά στο κουράγιο και τις αντοχές του.
Στη δική μου καρδιά θα έχει πάντοτε μια θέση όσο κι αν επαναλαμβάνεται ή αδικεί τον εαυτό του προς τέρψιν της αρένας (με τα θηρία). Γιατί ξέρω τι μπορεί να κάνει και ξέρω ότι θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα το κάνει, πολύ απλά γιατί δεν μπορεί να μην το κάνει ποτέ του.
Υ.Γ.1. Σπουδαία στιγμή και παρακαταθήκη για την πορεία του Πάνου Μουζουράκη, το εισαγωγικό medley του προγράμματος που περιλαμβάνει όλες τις «άγνωστες στιγμές» της προσωπικής του πορείας ως εδώ. Τραγούδια γνωστά στους λίγους, αλλά αγαπημένα σε εκείνους που γνωρίζουν.
Υ.Γ.2. Όλη η παράσταση είναι δουλεμένη στην παραμικρή της λεπτομέρεια. Από τα συγκλονιστικά φώτα, τα εμπνευσμένα κέιμενα και τις καλοστημένες ενορχηστρώσεις, όλα στην εντέλεια και καθόλου χύμα.
Υ.Γ.3. Δυνατή στιγμή, επίσης, το medley του «Αχ» με τραγούδια που το περιλαμβάνουν, αλλά και όλες οι αναφορές στις πιέσεις από πλευράς δισκογραφικής εταιρείας για το ύφος και το είδος του προγράμματος (που στα δικά μου αυτιά ήχησαν ευφυείς και ακροβατικές ανάμεσα στο χιούμορ και την ειρωνεία).
