Αν είχε λίγη δροσούλα, θα μπορούσαμε να κλείσουμε τα μάτια και να ταξιδέψουμε με τις μουσικές του. Όχι πως δεν το κάναμε και με τη ζέστη (36οC παρακαλώ), αλλά θα ήταν ακόμα καλύτερα. Θα μπορούσαμε, επίσης, (αν είχε λίγη δροσούλα) να έρθουμε και ο ένας πιο κοντά στον άλλο (πόσο ακόμα, θα μου πεις;) και όχι να προσπαθούμε να μην ακουμπήσουμε τον διπλανό μας. Θα μπορούσαμε, με άλλα λόγια, να το έχουμε ευχαριστηθεί εις το ακέραιο. Μιλώ για το χθεσινοβραδυνό (13/7) Yann Tiersen στο Ηρώδειο. Απλός, λιτός και λιγουλάκι εμμονικός (βλέπετε, ακολουθούσε την ίδια σειρά στα όργανα χωρίς παρεκκλίσεις: πιάνο, βιολί, πιανόλες και φτου κι απ’ την αρχή, την ίδια ώρα που τον συνόδευε και μια μαγνητοταινία) καθήλωσε το ακροατήριο για μιάμιση ώρα.
Κατά τη διάρκεια της παράστασής του είπε δυο φορές «ευχαριστώ» (στα ελληνικά) κι άλλες δύο «thank you».
Αυτή η λιτότητα στην παρουσίαση της μουσικής επέτρεψε στο ακροατήριο να ακούσει προσηλωμένο στις μελωδίες και στα παιξίματα. Πρωτοφανές αλλά κι ελπιδοφόρο το γεγονός της απόλυτης ησυχίας που επικράτησε καθ’ όλη τη διάρκεια του live. Χαμηλός φωτισμός, καθαρές νότες, συναίσθημα και (εκτός των εφέ της μαγνητοταινίας) ένα επιπρόσθετο θρόισμα από τις χιλιάδες βεντάλιες που κρατούσαν στα χέρια τους οι θεατές της συναυλίας. Ένα ρομαντικό ηχοτοπίο χαρακτηριστικό μιας έντεχνης συναυλιακής βραδιάς στο μέσο του καλοκαιριού. Προσωπικά, από ένα σημείο κι έπειτα κουράστηκα. Δεν είμαι ωστόσο βέβαιος ότι έφταιγε η μουσική για αυτό. Οι συνθήκες ήταν δύσκολες, πραγματικά. Γιατί όποτε καταφεύγω στις μουσικές του Yann Tiersen στο σπίτι μου καθόλου δεν δυσφορώ. Απεναντίας, «ταξιδεύω» μαζί τους. Χθες το βράδυ, όμως, από ένα σημείο κι έπειτα, άρχισε να με καταλαμβάνει ένας εκνευρισμός που σχετιζόταν με την (και προερχόταν από την) αφόρητη ζέστη. Κι έτσι, έγινα γκρινιάρης. Εσωτερικά, βεβαίως.
Σε κάθε περίπτωση δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω τη σεμνότητα και την δεξιοτεχνία του Yann Tiersen. Καθώς επίσης και την αναγνωρισιμότητα των μουσικών του. Αποκλείεται να μπερδευτείς με ένα κομμάτι και να θεωρήσεις ότι είναι κάποιου άλλου. Αυτή η αναγνωρισιμότητα συνίσταται και από μια επανάληψη στα μοτίβα και τους χρωματισμούς του, αλλά αυτό καθόλου δε με ενοχλεί. Γιατί την εφαρμόζει με τον κατάλληλο τρόπο, στο σωστό χρόνο, σε λειτουργικές ποσότητες και πάντοτε με συναισθηματική προσέγγιση στην εξέλιξη του έργου. Και κερδίζει. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η συναυλία του ήταν sold out εδώ και πάρα πολλές μέρες. Και είμαι βέβαιος ότι θα επανέλθει στη χώρα μας σύντομα. Υπάρχει το «δέσιμο» που του το επιτρέπει.
Αργά, στο τέλος της νύχτας, πριν τον ύπνο, στην (τεχνητή) δροσιά του σπιτιού μου και με χαμηλωμένα φώτα, έβαλα να τον ακούσω και πάλι. Να ακούσω τα χαρακτηριστικά του αρπέζ στο πιάνο και να κλείσω τη μέρα με ηρεμία. Καταραμένη ζέστη. Μας «έκλεψες» ένα μικρό κομμάτι από το χθεσινό ταξίδι. Αλλά δεν πειράζει. Δεν μείναμε ολότελα αταξίδευτοι. Φρόντισε ο Yann Tiersen για αυτό.
Κατά τη διάρκεια της παράστασής του είπε δυο φορές «ευχαριστώ» (στα ελληνικά) κι άλλες δύο «thank you».
Αυτή η λιτότητα στην παρουσίαση της μουσικής επέτρεψε στο ακροατήριο να ακούσει προσηλωμένο στις μελωδίες και στα παιξίματα. Πρωτοφανές αλλά κι ελπιδοφόρο το γεγονός της απόλυτης ησυχίας που επικράτησε καθ’ όλη τη διάρκεια του live. Χαμηλός φωτισμός, καθαρές νότες, συναίσθημα και (εκτός των εφέ της μαγνητοταινίας) ένα επιπρόσθετο θρόισμα από τις χιλιάδες βεντάλιες που κρατούσαν στα χέρια τους οι θεατές της συναυλίας. Ένα ρομαντικό ηχοτοπίο χαρακτηριστικό μιας έντεχνης συναυλιακής βραδιάς στο μέσο του καλοκαιριού. Προσωπικά, από ένα σημείο κι έπειτα κουράστηκα. Δεν είμαι ωστόσο βέβαιος ότι έφταιγε η μουσική για αυτό. Οι συνθήκες ήταν δύσκολες, πραγματικά. Γιατί όποτε καταφεύγω στις μουσικές του Yann Tiersen στο σπίτι μου καθόλου δεν δυσφορώ. Απεναντίας, «ταξιδεύω» μαζί τους. Χθες το βράδυ, όμως, από ένα σημείο κι έπειτα, άρχισε να με καταλαμβάνει ένας εκνευρισμός που σχετιζόταν με την (και προερχόταν από την) αφόρητη ζέστη. Κι έτσι, έγινα γκρινιάρης. Εσωτερικά, βεβαίως.
Σε κάθε περίπτωση δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω τη σεμνότητα και την δεξιοτεχνία του Yann Tiersen. Καθώς επίσης και την αναγνωρισιμότητα των μουσικών του. Αποκλείεται να μπερδευτείς με ένα κομμάτι και να θεωρήσεις ότι είναι κάποιου άλλου. Αυτή η αναγνωρισιμότητα συνίσταται και από μια επανάληψη στα μοτίβα και τους χρωματισμούς του, αλλά αυτό καθόλου δε με ενοχλεί. Γιατί την εφαρμόζει με τον κατάλληλο τρόπο, στο σωστό χρόνο, σε λειτουργικές ποσότητες και πάντοτε με συναισθηματική προσέγγιση στην εξέλιξη του έργου. Και κερδίζει. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η συναυλία του ήταν sold out εδώ και πάρα πολλές μέρες. Και είμαι βέβαιος ότι θα επανέλθει στη χώρα μας σύντομα. Υπάρχει το «δέσιμο» που του το επιτρέπει.
Αργά, στο τέλος της νύχτας, πριν τον ύπνο, στην (τεχνητή) δροσιά του σπιτιού μου και με χαμηλωμένα φώτα, έβαλα να τον ακούσω και πάλι. Να ακούσω τα χαρακτηριστικά του αρπέζ στο πιάνο και να κλείσω τη μέρα με ηρεμία. Καταραμένη ζέστη. Μας «έκλεψες» ένα μικρό κομμάτι από το χθεσινό ταξίδι. Αλλά δεν πειράζει. Δεν μείναμε ολότελα αταξίδευτοι. Φρόντισε ο Yann Tiersen για αυτό.
