Γιατί, είναι και φορές που απλά θες να ακούσεις κάτι γνώριμο από παλιά. Που απλά θες να νιώσεις την οικειότητα του αναμενόμενου με ένα όμορφο περιτύλιγμα γλύκας και νοσταλγίας.
Ειδικά, αν στην εξίσωση παίρνει μέρος και το εορταστικό κλίμα των ημερών, που αμβλύνει αντιθέσεις και γωνίες, κάνοντας τα πράγματα να μοιάζουν καλύτερα από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Αυτά σκεφτόμουν το βράδυ της 29ης του Δεκέμβρη της περασμένης πια χρονιάς καθώς παρατηρούσα τον Κώστα Χατζή στη σκηνή της Σφίγγας.
Ολόιδιος. Τόσο στην όψη, όσο και στη συμπεριφορά, στο τραγούδισμα, στο παίξιμο, στο άκουσμα. Με τα ίδια γοητευτικά αστεία (με τις ξένες γλώσσες και την καταγωγή του), με τις ίδιες αφοπλιστικές ερμηνείες (ειδικά όταν σιγομουρμουρίζει σιγόντα δίπλα στις τραγουδίστριές του), με τα ίδια ιδιόμορφα παιξίματα στην κιθάρα, με την ίδια σεμνότητα, με την ίδια γλύκα στη ματιά. Νεότατος, παρά τα κάτασπρα βαμμένα του μαλλιά (σ.σ. όπως μας εκμυστηρεύτηκε τα βάφει άσπρα για να μη νιώθει άσχημα ο μαέστρος του, Γιώργος Παγιάτης, που έχει «ασπρίσει» τελείως), και ακμαιότατος. Με κοινό φανατικό – ομολογουμένως μιας κάποιας ηλικίας, αλλά όχι αποκλειστικά – που τον έχει μάθει και τον ακολουθεί στα μαγαζιά που εμφανίζεται. Γεμάτη ήταν η και Σφίγγα. Και δεν είναι απλώς ότι τον ακολουθούν, αλλά τον «συντρέχουν» κιόλας σε τραγούδια όπως ο «Στρατής» όπου τηρούν πιστά το έθιμο της μοιρασιάς των φράσεων του τραγουδιού. Και όχι μόνο στο «Στράτη», αλλά και «στης γειτονιάς μας τον τρελό» και σε όσα άλλα παραδοσιακά παίζεται το παιχνίδι των ερωταπαντήσεων κατά το τραγούδισμα.
Το έχω γράψει και στο παρελθόν. Με γοητεύει και με συγκινεί το τραγούδι του Χατζή. Και για την ψυχή και το συναίσθημά του, αλλά κυρίως για την παιδικότητα των στίχων του. Στίχων που υπογράφουν σπουδαίοι και ξεχωριστοί στιχουργοί (Σώτια Τσώτου, Φώντας Φιλέρης, Μάνος Κουφιανάκης, Ηλίας Λυμπερόπουλος κ.α.), που έκαναν ένα δικό τους τραγούδι, σαν ανθρωπιστικό, σαν κοινωνικό με διάχυτη την παιδικότητα. Την παιδικότητα που κάποτε μας έκανε όλους να απαντάμε τη λέξη «ειρήνη», όταν μας ρωτούσαν τι θέλουμε για το νέο έτος, προτού κυριαρχήσει η «υγεία» σαν ευχή must στα στόματα όλων. Εμπόλεμη υγεία υπάρχει; - μοιάζουν να αναρωτιούνται τα τραγούδια του Κώστα Χατζή. Μοιραία θα σας ρωτήσω: τι επιθυμείτε για το νέο έτος;
Καλή χρονιά να έχουμε. Και ειρήνη ημίν.
*Οι φωτογραφίες είναι της Αγγελικής Παπαϊωάννου
Ειδικά, αν στην εξίσωση παίρνει μέρος και το εορταστικό κλίμα των ημερών, που αμβλύνει αντιθέσεις και γωνίες, κάνοντας τα πράγματα να μοιάζουν καλύτερα από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Αυτά σκεφτόμουν το βράδυ της 29ης του Δεκέμβρη της περασμένης πια χρονιάς καθώς παρατηρούσα τον Κώστα Χατζή στη σκηνή της Σφίγγας.
Ολόιδιος. Τόσο στην όψη, όσο και στη συμπεριφορά, στο τραγούδισμα, στο παίξιμο, στο άκουσμα. Με τα ίδια γοητευτικά αστεία (με τις ξένες γλώσσες και την καταγωγή του), με τις ίδιες αφοπλιστικές ερμηνείες (ειδικά όταν σιγομουρμουρίζει σιγόντα δίπλα στις τραγουδίστριές του), με τα ίδια ιδιόμορφα παιξίματα στην κιθάρα, με την ίδια σεμνότητα, με την ίδια γλύκα στη ματιά. Νεότατος, παρά τα κάτασπρα βαμμένα του μαλλιά (σ.σ. όπως μας εκμυστηρεύτηκε τα βάφει άσπρα για να μη νιώθει άσχημα ο μαέστρος του, Γιώργος Παγιάτης, που έχει «ασπρίσει» τελείως), και ακμαιότατος. Με κοινό φανατικό – ομολογουμένως μιας κάποιας ηλικίας, αλλά όχι αποκλειστικά – που τον έχει μάθει και τον ακολουθεί στα μαγαζιά που εμφανίζεται. Γεμάτη ήταν η και Σφίγγα. Και δεν είναι απλώς ότι τον ακολουθούν, αλλά τον «συντρέχουν» κιόλας σε τραγούδια όπως ο «Στρατής» όπου τηρούν πιστά το έθιμο της μοιρασιάς των φράσεων του τραγουδιού. Και όχι μόνο στο «Στράτη», αλλά και «στης γειτονιάς μας τον τρελό» και σε όσα άλλα παραδοσιακά παίζεται το παιχνίδι των ερωταπαντήσεων κατά το τραγούδισμα.
Το έχω γράψει και στο παρελθόν. Με γοητεύει και με συγκινεί το τραγούδι του Χατζή. Και για την ψυχή και το συναίσθημά του, αλλά κυρίως για την παιδικότητα των στίχων του. Στίχων που υπογράφουν σπουδαίοι και ξεχωριστοί στιχουργοί (Σώτια Τσώτου, Φώντας Φιλέρης, Μάνος Κουφιανάκης, Ηλίας Λυμπερόπουλος κ.α.), που έκαναν ένα δικό τους τραγούδι, σαν ανθρωπιστικό, σαν κοινωνικό με διάχυτη την παιδικότητα. Την παιδικότητα που κάποτε μας έκανε όλους να απαντάμε τη λέξη «ειρήνη», όταν μας ρωτούσαν τι θέλουμε για το νέο έτος, προτού κυριαρχήσει η «υγεία» σαν ευχή must στα στόματα όλων. Εμπόλεμη υγεία υπάρχει; - μοιάζουν να αναρωτιούνται τα τραγούδια του Κώστα Χατζή. Μοιραία θα σας ρωτήσω: τι επιθυμείτε για το νέο έτος;
Καλή χρονιά να έχουμε. Και ειρήνη ημίν.
*Οι φωτογραφίες είναι της Αγγελικής Παπαϊωάννου
