Εντάξει, δεν θα σας πω και κάτι που δεν ξέρετε, αλλά έχει σημασία: ο Κώστας Μακεδόνας είναι πραγματικά σπουδαίος τραγουδιστής. Είναι – για την ακρίβεια – ένας κρίκος στην αλυσίδα που ενώνει την παλαιά φρουρά μεγάλων ερμηνευτών με το παρόν του ελληνικού τραγουδιού. Ισορροπεί θαυμάσια τις ερμηνευτικές του αρετές με τις τεχνικές του ικανότητες σε μια συνταγή που δεν μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο. Και όλα αυτά με χαρακτηριστική άνεση. Ακόμα και όταν βρίσκεται στις ανατριχιαστικές ψηλές του νότες, δείχνει ακούραστος και δυνατός. Δεν κάμπτεται.
Τον παρατηρούσα την ώρα που τραγουδούσε το «Θέλω να τα πω» (μουσική – στίχοι: Άκης Πάνου). Τραγούδι «ζόρικο», αλλά και αντικειμενικά δύσκολο. Μεγάλης έκτασης και ακόμα μεγαλύτερης έντασης. «Θέλω να τα πω χωρίς να με ρωτήσεις...» Το «έσκισε». Και στα ψηλά και στα χαμηλά και στις τζαλκάντζες και στα αμανετζίδικα μέρη και στο νόημα. Και είναι από τους μετρημένους στα δάχτυλα (του ενός χεριού) σύγχρονους τραγουδιστές που μπορούν να το τραγουδήσουν χωρίς να σε κάνουν να πεις: «δεν το λέει σαν το Νταλάρα» ή – ακόμα χειρότερα – «αυτό μόνο ο Καζαντζίδης θα μπορούσε να το πει με το σωστό τρόπο». Δεν θυμάμαι πόσες φορές ανατρίχιασα στο πρόγραμμα του Passport, προχθές το βράδυ (3/3). Γιατί, εκτός από τον προσεκτικό, μετρημένο και ουσιαστικό τρόπο με τον οποίο ερμηνεύει τα «ξένα» τραγούδια, ο Μακεδόνας έχει μεγάλο προσωπικό «στόλο». Τραγούδια αγαπημένα που έχουν «φωλιάσει» στις καρδιές και τα στόματα των μεγάλων ακροατηρίων. Και δε μιλώ μόνο για εκείνα που φαντάζεστε, τα πασίγνωστα, αλλά και για μερικά ακόμα νεότερα «διαμαντάκια», όπως το «Ακίνητη (μουσική: Μιχάλης Χατζηγιάννης – στίχοι: Νίκος Μωραΐτης)» ή το «Έπεσε έρωτας» (μουσική – στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης).
Το έγραψα και πρόσφατα και το έχω γράψει και αρκετές φορές στο παρελθόν: ο Κώστας Μακεδόνας ξέρει να διαλέγει ωραία τραγούδια χωρίς καθωσπρεπισμούς και "χρέη" περίεργα. Έτσι έκανε στον προηγούμενο δίσκο του με τα «Χωρίς εσένα» και «Δεν σου ανήκω» (μουσική: Κωνσταντίνος Βελλιάδης – στίχοι: Τέρπανδρος), έτσι έκανε και τώρα με τα «Πλοία της γραμμής» (μουσική: Νικόλας Μαυρέσης – στίχοι: Νίκος Μωραΐτης), το καινούργιο του single από την επερχόμενη δουλειά του. Και το είπε δυο φορές στο πρόγραμμα. Κι όπως το τραγούδι λέει: «γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που ξεχνάνε, εκείνοι που εύκολα αλλάζουν και μπορούν, μα είναι κι εκείνοι που όταν λένε το «για πάντα» το εννοούν», υπάρχουν και αυτά τα τραγούδια τα χρήσιμα, τα παράφορα, που όλοι μας χρειαστήκαμε, χρειαζόμαστε και θα χρειαστούμε κάποια στιγμή. Αυτά που «μαστορεύει» ο Μακεδόνας με τη φωνή του.
Πολύ καλή στο πλευρό του και η Πέρσα Μήλια, που δεν περιορίστηκε απλά σε μια διεκπεραιωτική παρουσία, αλλά διακρίθηκε με τη βοήθεια και το χώρο που της πρόσφερε ο Κώστας Μακεδόνας. Ακόμα και στο «Άνοιξε πέτρα» (μουσική: Μίμης Πλέσσας – στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος) δεν φοβήθηκε και ανταπεξήλθε με το δικό της τρόπο. Μακάρι να δουλέψει και να γίνει ακόμα καλύτερη. Τέλος, η ορχήστρα, αν και λίγο παραπάνω «ροκ» από τα δικά μου γούστα, λειτούργησε για το χώρο, το είδος της μουσικής και το κοινό που απευθυνόταν με παιξίματα δεξιοτεχνικά – ενίοτε φαντεζί – αλλά σίγουρα δουλεμένα και προβαρισμένα.
Τον παρατηρούσα την ώρα που τραγουδούσε το «Θέλω να τα πω» (μουσική – στίχοι: Άκης Πάνου). Τραγούδι «ζόρικο», αλλά και αντικειμενικά δύσκολο. Μεγάλης έκτασης και ακόμα μεγαλύτερης έντασης. «Θέλω να τα πω χωρίς να με ρωτήσεις...» Το «έσκισε». Και στα ψηλά και στα χαμηλά και στις τζαλκάντζες και στα αμανετζίδικα μέρη και στο νόημα. Και είναι από τους μετρημένους στα δάχτυλα (του ενός χεριού) σύγχρονους τραγουδιστές που μπορούν να το τραγουδήσουν χωρίς να σε κάνουν να πεις: «δεν το λέει σαν το Νταλάρα» ή – ακόμα χειρότερα – «αυτό μόνο ο Καζαντζίδης θα μπορούσε να το πει με το σωστό τρόπο». Δεν θυμάμαι πόσες φορές ανατρίχιασα στο πρόγραμμα του Passport, προχθές το βράδυ (3/3). Γιατί, εκτός από τον προσεκτικό, μετρημένο και ουσιαστικό τρόπο με τον οποίο ερμηνεύει τα «ξένα» τραγούδια, ο Μακεδόνας έχει μεγάλο προσωπικό «στόλο». Τραγούδια αγαπημένα που έχουν «φωλιάσει» στις καρδιές και τα στόματα των μεγάλων ακροατηρίων. Και δε μιλώ μόνο για εκείνα που φαντάζεστε, τα πασίγνωστα, αλλά και για μερικά ακόμα νεότερα «διαμαντάκια», όπως το «Ακίνητη (μουσική: Μιχάλης Χατζηγιάννης – στίχοι: Νίκος Μωραΐτης)» ή το «Έπεσε έρωτας» (μουσική – στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης).
Το έγραψα και πρόσφατα και το έχω γράψει και αρκετές φορές στο παρελθόν: ο Κώστας Μακεδόνας ξέρει να διαλέγει ωραία τραγούδια χωρίς καθωσπρεπισμούς και "χρέη" περίεργα. Έτσι έκανε στον προηγούμενο δίσκο του με τα «Χωρίς εσένα» και «Δεν σου ανήκω» (μουσική: Κωνσταντίνος Βελλιάδης – στίχοι: Τέρπανδρος), έτσι έκανε και τώρα με τα «Πλοία της γραμμής» (μουσική: Νικόλας Μαυρέσης – στίχοι: Νίκος Μωραΐτης), το καινούργιο του single από την επερχόμενη δουλειά του. Και το είπε δυο φορές στο πρόγραμμα. Κι όπως το τραγούδι λέει: «γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που ξεχνάνε, εκείνοι που εύκολα αλλάζουν και μπορούν, μα είναι κι εκείνοι που όταν λένε το «για πάντα» το εννοούν», υπάρχουν και αυτά τα τραγούδια τα χρήσιμα, τα παράφορα, που όλοι μας χρειαστήκαμε, χρειαζόμαστε και θα χρειαστούμε κάποια στιγμή. Αυτά που «μαστορεύει» ο Μακεδόνας με τη φωνή του.
Πολύ καλή στο πλευρό του και η Πέρσα Μήλια, που δεν περιορίστηκε απλά σε μια διεκπεραιωτική παρουσία, αλλά διακρίθηκε με τη βοήθεια και το χώρο που της πρόσφερε ο Κώστας Μακεδόνας. Ακόμα και στο «Άνοιξε πέτρα» (μουσική: Μίμης Πλέσσας – στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος) δεν φοβήθηκε και ανταπεξήλθε με το δικό της τρόπο. Μακάρι να δουλέψει και να γίνει ακόμα καλύτερη. Τέλος, η ορχήστρα, αν και λίγο παραπάνω «ροκ» από τα δικά μου γούστα, λειτούργησε για το χώρο, το είδος της μουσικής και το κοινό που απευθυνόταν με παιξίματα δεξιοτεχνικά – ενίοτε φαντεζί – αλλά σίγουρα δουλεμένα και προβαρισμένα.
