O Γιώργος Νταλάρας στο Βεάκειο (Ήμασταν εκεί!)

χθες το βράδυ τους 2.500-3.000 περίπου ακροατές που γέμισαν ασφυκτικά το Βεάκειο θέατρο. Θα πρέπει να σημειωθεί πως η συναυλία ήταν sold out από νωρίς, ενώ ο Νταλάρας τραγούδησε αφιλοκερδώς.

Μαζί του η Μελίνα Ασλανίδου, ο Μιχάλης Τζουγανάκης και η, όπως πάντα, καλοκουρντισμένη δωδεκαμελής ορχήστρα του, που αποτελείτο από τους Γιώργο Παπαχριστούδη (πιάνο), Θανάση Σοφρά (μπάσο), Χρήστο Ζέρβα (κιθάρες), Δημήτρη Κωστόπουλο (πλήκτρα), Γιώργο Μαρινάκη (βιολί), Ντάσσο Κούρτι (ακορντεόν), Αποστόλη Βαγγελάκη (πνευστά), Ανδρέα Παπά και Πέτρο Κούρτη (κρουστά), Γιώργο Μάτσικα και Νίκο Μέρμηγκα στα μπουζούκια. Μαζί με τον Μιχάλη Τζουγανάκη έπαιξε λύρα ο Γιώργος Σκορδαλός. Οι ενορχηστρώσεις ήταν του Γιώργου Νταλάρα με την επιμέλεια του Γιώργου Παπαχριστούδη, ο σχεδιασμός του ήχου του Παντελή Γιατζιτζόγλου σε συνεργασία με τον Αντώνη Ζαχόπουλο και οι φωτισμοί του Γιάννη Μανιατάκου.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με το οργανικό Αρμένικη Σουίτα για να ακολουθήσουν τα:

-Γι' αυτό υπάρχουνε οι φίλοι
-Όταν πέφτει το βράδυ (Μ.Ασλανίδου-Γ.Νταλάρας)
-Άστρα μη με μαλώνετε (Όλοι)
-Μια βραδιά στο Λεβερκούζεν
-Ο δρόμος είναι δρόμος - Πάμε γι'αλλού
-Ναι θα πω (Μ.Ασλανίδου)
-Στα είπα όλα (Μ.Ασλανίδου)
-Αν υπάρχει λόγος
-Ο παλιός στρατιώτης
-Το παλτό
-Θα περιμένω εδώ
-Τα βεγγαλικά σου μάτια
-Έγινες πουλί
-Ήτανε μια φορά (Όλοι)
-Φωτιά μου (Μ.Τζουγανάκης)
-Αστράφτει (Μ.Τζουγανάκης)
-Στυλίτης (Μ.Τζουγανάκης-Μ.Ασλανίδου)
-Κι αν σε θέλω
-Καράβια στη στεριά
-Το πεπρωμένο
-Μ' ένα παράπονο
-Κληρώθηκα
-Το μήλο
-Τι σου 'κανα και πίνεις (Ασλανίδου)
-Το λάθος (Ασλανίδου)
-Κάποτε όρκο δώσαμε (Τζουγανάκης)
-Πόνος (Τζουγανάκης)
-Οι ελεύθεροι κι ωραίοι
-Παραπονεμένα λόγια
-Στην αλάνα
-Στα χρόνια της υπομονής (Μ.Ασλανίδου-Γ.Νταλάρας)
-Πού ’ναι τα χρόνια
-Καλή τύχη (παρουσίαση μουσικών)
-Την πόρτα ανοίγω το βράδυ
-Ανεμολόγιο
-Η σκόνη

H βραδιά ήταν μοναδική. Σπουδαίες ερμηνείες, φοβεροί οργανοπαίκτες, άψογος ήχος… Ακμαιότατος ο Γιώργος Νταλάρας , λες και δεν τον έχει αγγίξει η πατίνα του χρόνου. Ειδικά σε κάποια τραγούδια όπως το Ανεμολόγιο ή τη Σκόνη, η οποία αφιερώθηκε στα παιδιά του «Νόστος», ήταν σα να ακούς τον Νταλάρα των δεκαετιών ’80 & ’90.

Μετά απ’ όλα αυτά όμως και βλέποντας τους τίτλους των τραγουδιών που ακούστηκαν, τίθεται ένα ερώτημα, τουλάχιστον από όσους παρακολουθούν ανελλιπώς τις συναυλίες του Νταλάρα. Κάνω αυτό το διαχωρισμό, γιατί νομίζω πως το κοινό χωρίζεται σε δυο κατηγορίες. Σ’ αυτούς που θα παρακολουθήσουν μια συναυλία κάθε 2 ή 3 ή και περισσότερα χρόνια και σε όσους δίνουν «παρών» πολύ συχνά στις παραστάσεις του τραγουδιστή… Προσωπικά, έχω την τύχη να ανήκω στους δεύτερους.

Για την πρώτη κατηγορία του κόσμου η βραδιά θα μείνει αξέχαστη, αφού ακούστηκαν τραγούδια που έγραψαν και γράφουν ακόμα την ιστορία τους στο χρόνο… Ο παλμός, ο ενθουσιασμός και η συμμετοχή του κοινού, ήταν μοναδική.

Το ερώτημα λοιπόν είναι, γιατί ο σπουδαιότερος, κατά τη γνώμη μου, εν ζωή Έλληνας τραγουδιστής, μετά από 44 χρόνια πορείας στη δισκογραφία και με πάνω από 1200 δισκογραφημένα τραγούδια, να μην «φωτίζει» - στις προσωπικές του συναυλίες κι όχι σ’ αυτές που έχουν ένα συγκεκριμένο θέμα- και κάποιες άλλες, εξίσου μεγάλες στιγμές, που για λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν, έμειναν σε δεύτερη μοίρα, όσον αφορά τη σχέση τους με το κοινό; Ενός κοινού που έχει αποδείξει περίτρανα στο παρελθόν, είτε με την παρουσία του στις συναυλίες, είτε με την αγορά των δίσκων του, ότι είναι έτοιμο να αποδεχθεί οποιαδήποτε πρόταση του συγκεκριμένου τραγουδιστή… Δεν κατάλαβα, ας πούμε, γιατί, ενώ σε πρόσφατη συναυλία του με την Ossipov Russian Orchestra στην Κύπρο, ακούστηκαν τραγούδια όπως Έξω φυσάει και βρέχει (Ξαρχάκου-Παπαδόπουλου), Όταν σημάνει η ώρα (Άκη Πάνου), Ο ήλιος εβασίλεψε (παραδοσιακό), χθες βράδυ αυτά έλειψαν από το πρόγραμμα… Ίσως να υπάρχει η απάντηση: «Ο κόσμος που δεν έρχεται συχνά στις συναυλίες, θέλει να ακούσει τα πολύ γνωστά τραγούδια…» Σωστό είναι αυτό… Θυμάμαι όμως με νοσταλγία την μοναδική συναυλία του Νταλάρα στο Ζάππειο στις 8 Ιανουαρίου του 2009, που είχε τίτλο « Sotto Voce » και διοργανώθηκε από την Ελληνική Ραδιοφωνία. Εκεί ο τραγουδιστής, παρέα με πέντε μουσικούς, παρουσίασε ένα εξαιρετικό πρόγραμμα, με απρόβλεπτες επιλογές και εκπλήξεις. Και σκέπτομαι, μήπως είναι ο καιρός να κάνει κάτι αντίστοιχο, σε κάποιο μικρό χώρο και μ’ ένα μικρότερο και ευέλικτο σχήμα;

Κι αυτό δεν είναι ένα φαινόμενο που αφορά μόνο στο συγκεκριμένο τραγουδιστή. Στις περισσότερες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια, οι καλλιτέχνες, θέλοντας να ευχαριστήσουν το κοινό, προτιμούν να στέκονται στις μεγάλες επιτυχίες τους, αποφεύγοντας να πάρουν το ρίσκο και να παίξουν τραγούδια, σπουδαία μεν, λιγότερο γνωστά δε…

Εν πάση περιπτώσει, για να μην παρεξηγηθώ, ίσως θα πρέπει να σημειώσω πως, η συγκεκριμένη παρατήρηση κάθε άλλο παρά με κριτική διάθεση γίνεται… Μόνο με αγάπη και προσμονή για το μέλλον….

Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως τη Μάρω Χρυσανθοπούλου για τις φωτογραφίες της.

---

Φωτογραφίες: Μάρω Χρυσανθοπούλου

---