Κι αυτό συμβαίνει στην περίπτωση του Γιώργου Μαργαρίτη, του οποίου οι παραστάσεις στο Cinema Live Stage στη Θεσσαλονίκη ξεκίνησαν στις 7 Οκτωβρίου, για κάθε Παρασκευή και Σάββατο, ενώ από αυτή την εβδομάδα μπαίνει και η Πέμπτη…
«Ο κόσμος, ζητά να πω κοινωνικά τραγούδια πλέον… Θέλει πολύ να ακούσει κοινωνικά τραγούδια…» μου είπε ο Μαργαρίτης λίγο πριν την έναρξη της παράστασης, την περασμένη Παρασκευή. Και ίσως είναι ο μόνος λαϊκός τραγουδιστής, που την τελευταία διετία της κρίσης δισκογράφησε νέα κοινωνικά λαϊκά τραγούδια, επηρεασμένα από το κλίμα της εποχής, όπως αυτά που βρίσκονται στον τελευταίο δίσκο του «Έγκλημα και τιμωρία». Το ομώνυμο τραγούδι με στίχους Μανώλη Ρασούλη (το τελευταίο δισκογραφημένο τραγούδι του Ρασούλη), «Ο Έλλην» του ποιητή Γεωργίου Σουρή, το «Χαπάκι» με λόγια του Γιάννη Λογοθέτη, όλα σε μουσική του Πέτρου Βαγιόπουλου, αλλά και το «Ω, κιτάρε», διασκευή του «Oh chitarre» του Enrico Macias, με τους Ελληνικούς στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου. Και δίπλα τους, το κλασικό απλωτό ζεϊμπέκικο, «Δίπλωσαν πάλι στα ποτήρια τα ποτά», με τη σφραγίδα του Χρήστου Νικολόπουλου και τους στίχους του Νίκου Αναγνωστάκη, το «Πεθαίνω για σένα» του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και αρκετά ακόμα όμορφα τραγούδια…
«Εδώ τα καλά τραγούδια!» αναφωνεί λοιπόν ο Γιώργος Μαργαρίτης στο κατάμεστο «Cinema» και δίνει το σύνθημα στον κόσμο για να χορέψει και να τραγουδήσει με τις μεγάλες διαχρονικές επιτυχίες του και άλλα ιδιαίτερα του προσωπικού ρεπερτορίου του, που στην πορεία γίνονται ένα με τα παλιά κλασικά λαϊκά τραγούδια… Έτσι ανάμεσα στα «Εσύ μιλάς στην καρδιά μου», «Μη μου μιλάς με χείλη που καίνε», «Γυναίκες με ρημάξατε», «Αψέντι», «Στο κελί 33» και στα πιο πρόσφατα «Δικαστήρια», «Το καλύτερο μπεγλέρι», «Έγκλημα και τιμωρία» και «Δίπλωσαν πάλι στα ποτήρια τα ποτά», μπερδεύονται γλυκά τα «Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα», «Εγώ είμαι ένα παλιόπαιδο», «Το βουνό με το βουνό δε σμίγει», «Εγώ με την αξία μου», «Τέτοια κούκλα και τσαχπίνα», «Είδα κι έπαθα κυρά μου» αλλά και τα «Μάτια βουρκωμένα» του Ξαρχάκου και του Γκάτσου...
Μοναδική μου ένσταση η μεγάλη παραμονή των νεαρών τραγουδιστών στην πίστα, που ξεκινούν το πρόγραμμα γύρω στις 11.30, με μια μίξη μοντέρνων επιτυχιών, μέχρι τις 1.30 περίπου, που εμφανίζεται ο Μαργαρίτης για το πρώτο του πρόγραμμα, ενώ στη συνέχεια ξαναβγαίνουν από τις 2.30 μέχρι τις 3.30. Εκεί επανεμφανίζεται ο Μαργαρίτης για το δεύτερο «ημίχρονο», μέχρι τις 5.30 περίπου το πρωί… Ειδικά λοιπόν το πρώτο μέρος, όσο καλοί κι αν είναι οι τραγουδιστές, όταν έχεις πάει στο μαγαζί από τις 11 και περιμένεις μέχρι τις 1.30 για να ακούσεις αυτόν για τον οποίον ουσιαστικά έχεις πάει, είναι κάπως κουραστικό…
Σε όλα αυτά βέβαια δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε την ετοιμοπόλεμη ορχήστρα που ανταποκρίνεται στο δευτερόλεπτο, σε κάθε «παραγγελιά» του «άρχοντα της πίστας», για αλλαγή τραγουδιού ή ρυθμού…
Φεύγοντας, κοντά στα ξημερώματα, σκεπτόμουν πως ο μόνος χαρακτηρισμός που θα μπορούσα να δώσω στο Γιώργο Μαργαρίτη είναι ένας: «Αυθεντικός λαϊκός καλλιτέχνης»…
Ευχαριστούμε το φίλο και συνεργάτη Θοδωρή Χαϊκάλη για τις φωτογραφίες.
«Ο κόσμος, ζητά να πω κοινωνικά τραγούδια πλέον… Θέλει πολύ να ακούσει κοινωνικά τραγούδια…» μου είπε ο Μαργαρίτης λίγο πριν την έναρξη της παράστασης, την περασμένη Παρασκευή. Και ίσως είναι ο μόνος λαϊκός τραγουδιστής, που την τελευταία διετία της κρίσης δισκογράφησε νέα κοινωνικά λαϊκά τραγούδια, επηρεασμένα από το κλίμα της εποχής, όπως αυτά που βρίσκονται στον τελευταίο δίσκο του «Έγκλημα και τιμωρία». Το ομώνυμο τραγούδι με στίχους Μανώλη Ρασούλη (το τελευταίο δισκογραφημένο τραγούδι του Ρασούλη), «Ο Έλλην» του ποιητή Γεωργίου Σουρή, το «Χαπάκι» με λόγια του Γιάννη Λογοθέτη, όλα σε μουσική του Πέτρου Βαγιόπουλου, αλλά και το «Ω, κιτάρε», διασκευή του «Oh chitarre» του Enrico Macias, με τους Ελληνικούς στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου. Και δίπλα τους, το κλασικό απλωτό ζεϊμπέκικο, «Δίπλωσαν πάλι στα ποτήρια τα ποτά», με τη σφραγίδα του Χρήστου Νικολόπουλου και τους στίχους του Νίκου Αναγνωστάκη, το «Πεθαίνω για σένα» του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και αρκετά ακόμα όμορφα τραγούδια…
«Εδώ τα καλά τραγούδια!» αναφωνεί λοιπόν ο Γιώργος Μαργαρίτης στο κατάμεστο «Cinema» και δίνει το σύνθημα στον κόσμο για να χορέψει και να τραγουδήσει με τις μεγάλες διαχρονικές επιτυχίες του και άλλα ιδιαίτερα του προσωπικού ρεπερτορίου του, που στην πορεία γίνονται ένα με τα παλιά κλασικά λαϊκά τραγούδια… Έτσι ανάμεσα στα «Εσύ μιλάς στην καρδιά μου», «Μη μου μιλάς με χείλη που καίνε», «Γυναίκες με ρημάξατε», «Αψέντι», «Στο κελί 33» και στα πιο πρόσφατα «Δικαστήρια», «Το καλύτερο μπεγλέρι», «Έγκλημα και τιμωρία» και «Δίπλωσαν πάλι στα ποτήρια τα ποτά», μπερδεύονται γλυκά τα «Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα», «Εγώ είμαι ένα παλιόπαιδο», «Το βουνό με το βουνό δε σμίγει», «Εγώ με την αξία μου», «Τέτοια κούκλα και τσαχπίνα», «Είδα κι έπαθα κυρά μου» αλλά και τα «Μάτια βουρκωμένα» του Ξαρχάκου και του Γκάτσου...
Μοναδική μου ένσταση η μεγάλη παραμονή των νεαρών τραγουδιστών στην πίστα, που ξεκινούν το πρόγραμμα γύρω στις 11.30, με μια μίξη μοντέρνων επιτυχιών, μέχρι τις 1.30 περίπου, που εμφανίζεται ο Μαργαρίτης για το πρώτο του πρόγραμμα, ενώ στη συνέχεια ξαναβγαίνουν από τις 2.30 μέχρι τις 3.30. Εκεί επανεμφανίζεται ο Μαργαρίτης για το δεύτερο «ημίχρονο», μέχρι τις 5.30 περίπου το πρωί… Ειδικά λοιπόν το πρώτο μέρος, όσο καλοί κι αν είναι οι τραγουδιστές, όταν έχεις πάει στο μαγαζί από τις 11 και περιμένεις μέχρι τις 1.30 για να ακούσεις αυτόν για τον οποίον ουσιαστικά έχεις πάει, είναι κάπως κουραστικό…
Σε όλα αυτά βέβαια δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε την ετοιμοπόλεμη ορχήστρα που ανταποκρίνεται στο δευτερόλεπτο, σε κάθε «παραγγελιά» του «άρχοντα της πίστας», για αλλαγή τραγουδιού ή ρυθμού…
Φεύγοντας, κοντά στα ξημερώματα, σκεπτόμουν πως ο μόνος χαρακτηρισμός που θα μπορούσα να δώσω στο Γιώργο Μαργαρίτη είναι ένας: «Αυθεντικός λαϊκός καλλιτέχνης»…
Ευχαριστούμε το φίλο και συνεργάτη Θοδωρή Χαϊκάλη για τις φωτογραφίες.
