Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στο θεατράκι της Ρεματιάς - ένα χρόνο μετά

Πέρυσι, τέτοια εποχή, στον ίδιο χώρο, στο πολυαγαπημένο θεατράκι της γειτονιάς μας, ζήσαμε – ίσως – την πιο συγκινητική συναυλία της ζωής μας.
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
06/09/2018

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Γιώργος Μυζάλης
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Θα θυμόσαστε ότι τέτοιες μέρες περίπου, πριν από ένα χρόνο, στο Θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου ο Αλκίνοος Ιωαννίδης παρουσίασε την πρώτη καθολικά προσβάσιμη συναυλία που έγινε ποτέ στη χώρα.

Ήταν μια μαγική βραδιά, εκείνη, γεμάτη συγκίνηση, ανατριχίλες και κρυμμένα και φανερά νοήματα. Μια βραδιά που θα θυμόμαστε όλοι όσοι τη ζήσαμε, τρεις ώρες που νιώσαμε άνθρωποι, τρεις ώρες που νιώσαμε ίσοι, τρεις ώρες που καμωθήκαμε τους δίκαιους.

Ένα χρόνο αργότερα, χθες βράδυ στη Ρεματιά, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης παρουσίασε τη δεύτερη καθολικά προσβάσιμη συναυλία που έγινε ποτέ στη χώρα (σε ανοιχτό χώρο).

Ένας χρόνος πέρασε. 365 μέρες (περίπου). 12 μήνες. Σε ανοιχτό χώρο, εδώ και ένα χρόνο, δεν έγινε καμία καθολικά προσβάσιμη συναυλία. Στο μεσοδιάστημα είχαν γίνει δύο τέτοιες σε κλειστό χώρο, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών το Μάρτιο, και πάλι σε δυο εμφανίσεις του Αλκίνοου.

Αυτό το γεγονός, για μένα, επισκιάζει κάθε κρίση για το χθεσινοβραδινό live.

Τι να γράψω, δηλαδή; Αν ήταν καλό το playlist, αν ο τραγουδοποιός τραγούδησε αρκετή ώρα ή αν ο ήχος «έλαμπε»; Δεν μπορούσα να παρακολουθήσω ανεπηρέαστος. Από την ώρα που κοινωνήθηκε η παραπάνω πληροφορία, κοιτώντας γύρω μου ανθρώπους με σκύλους – οδηγούς, ανθρώπους σε αναπηρικά καροτσάκια, ανθρώπους διαφορετικούς από εμένα, ανθρώπους πραγματικά ξεχωριστούς, ένα συναίσθημα ασφυξίας εναλλασσόμενο από ένα συναίσθημα θυμού έκανε αδύνατη την προσεκτική ακρόαση.

Ένα χρόνο ολόκληρο και κανείς δεν προσπάθησε. Κανένας μας. Σε κανένα επίπεδο. Θα σταθώ σε μια φράση του Αλκίνοου Ιωαννίδη από σκηνής: «αν ο πολιτισμός δεν είναι προσβάσιμος από όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως είναι σα να αναιρεί την ίδια του την ύπαρξη».

Για ποιον πολιτισμό μιλάμε όταν δεν προσφέρεται σε όλους;

Δεν γκρινιάζω. Συμπεραίνω. Και αυτό είναι απογοητευτικό και μελαγχολικό. Παράλληλα, καθόλου δεν έχω τη διάθεση να επαινέσω, ακόμα και τον ίδιο τον Αλκίνοο Ιωαννίδη που απλώς πράττει το αυτονόητο. Αλλά δεν μπορώ και να αγνοήσω την ανθρωπιά του.

Αυτό που θα γίνει νόμος υποχρεωτικός (τί υποκρισία να στέκονται δίπλα – δίπλα αυτές οι λέξεις, λες και υπάρχει και νόμος προαιρετικός) από 1/1/2020, συναντάται ήδη στις συναυλίες του.

Με παράλληλο μεγάλο ζήτημα, που επίσης θίχθηκε από σκηνής, την προσβασιμότητα όλων των ανθρώπων στη σκηνή, στο σανίδι (αν και στα θεατρικά κάτι καλύτερο συμβαίνει), στο πατάρι.

Τι συζητάμε αλήθεια; Στα αυτιά μου ηχεί ακόμα από χθες ο «Νεοέλληνας» του Τζίμη Πανούση και αχνά ο Χάρρυ Κλυνν να μονολογεί: «αυτή η χώρα ρε μάγκα δεν σώζεται με τίποτις άμα λάχει να ‘ούμε».

Περαστικά μας.

Video

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!