Όσο περνούσε η ώρα, ένιωθα σα να με «βαραίνουν» τα μηχανήματα. Κάμερα, κινητό, φωτογραφική μηχανή, άρχισαν να μου φαίνονται ασήκωτα. Στο διάλειμμα άφησα τη φωτογραφική στο καμαρίνι. Συνέχισα για λίγο με το κινητό και με την κάμερα στο τρίποδο, αλλά σύντομα δεν τα άντεχα. Με είχε συνεπάρει το θέαμα και μια συνειδητοποίηση: το κοινό που παρακολουθούσε βρίσκονταν εκεί, έχοντας σπίτι του – στο Λονδίνο – μια μικρή βαλίτσα αφημένη κάπου. Κι όταν ήρθε η ώρα της – της «Μικρής Βαλίτσας» του Αλκίνοου – στην γνώριμη a capella μορφή της, πλέον δεν κρατούσα τίποτα στα χέρια. Δεν μπορούσα. Δεν ήθελα. Δε με ένοιαζε. Είχα «συντονιστεί» κι εγώ με το σιωπηλό κοινό, που στην πλειοψηφία του αποτελείτο από Έλληνες και Κύπριους φοιτητές και μετανάστες. Στην πλειοψηφία του, αλλά όχι στο σύνολό του.
Τον έβλεπα από ψηλά στον εξώστη όπου βρισκόμουν. Εξέπεμπε μια ευθύνη και μια συγκίνηση. Ήταν σα να ήθελε να βγάλει «ασπροπρόσωπους» όλους εκείνους τους συμπατριώτες του που ξενιτεύτηκαν τα τελευταία χρόνια, χαρίζοντάς τους ένα live, ένα θέαμα, μια ψυχαγωγία για την οποία θα μπορούσαν να είναι περήφανοι. Πολλοί από αυτούς, άλλωστε, είχαν φέρει μαζί τους φίλους ξένους, Άγγλους ή άλλους (αρκετούς μάλιστα). Όπως τον κύριο που αναζητούσε στο τέλος της συναυλίας το cd με τα κυπριακά τραγούδια του Αλκίνοου, δηλώνοντας πιστός fan κι ας μη μιλούσε ελληνικά κι ας μην καταλάβαινε «γρι» - όπως λέμε - από τα λόγια των τραγουδιών (άλλωστε και ο ίδιος ο δημιουργός τους, σε μια προσπάθεια προσέγγισης των ξένων του ακροατηρίου, ισχυρίζεται ότι πολύ συχνά ούτε εκείνος καταλαβαίνει τι γράφει).
Δυνατές στιγμές, διάσπαρτες μέσα στο live, εντόπισα χθες βράδυ. Και πάλι σφίχτηκαν τα χείλη στο «Νεοέλληνα» του Τζιμάκου. Και πάλι τραγούδησε (ακόμα πιο δυναμικά από προχθές) το κοινό το «Δε μπορώ» του Ζούδιαρη. Αλλά χθες ένα ρίγος εμφανίστηκε στο «Πάντα θα ξημερώνει» και στην ιστορία που κρύβεται πίσω του με την αφιέρωσή του στον αδικοχαμένο Παύλο Φύσσα. Και η «Πατρίδα» φώλιασε σε περισσότερες καρδιές. Και ο «Καθρέφτης», και το «Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ (όταν σε θέλω)» και το «Με τόσα ψέματα».
Πως γίνεται ένα «ίδιο» live μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες να είναι ολόιδιο και τόσο διαφορετικό ταυτόχρονα; Πως γίνεται άπαντες (μουσικοί, τεχνικοί και το υπόλοιπο crew) να μην «κρατούν» τίποτα και να προσφέρονται ανοιχτοί στη μουσική και το τραγούδι; Πως γίνεται να ξεπερνούν αναποδιές της τελευταίας στιγμής με στωικότητα, υπομονή και θετική σκέψη και στο τέλος να λύνονται όλα; (σ.σ. χθες μια τσάντα ξεχάστηκε σε ένα ταξί - και βρέθηκε, ενώ το τσέλο «χάθηκε» στην έναρξη εξαιτίας (μάλλον) μιας πτώσης της τάσης του ρεύματος - αλλά και αυτή η «στραβή» ξεπεράστηκε). Δεν ξέρω πως γίνεται ή τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω σιγά - σιγά. Όπως και να ‘χει, ακόμα και αν δεν το καταλάβω ολότελα, μου αρκεί που το εισπράττω και το βιώνω σαν ακροατής (πρωτίστως) και σαν μέλος της παρούσης αποστολής (δευτερευόντως).
Όπως φαντάζεστε, αναμένω με ακόμα μεγαλύτερη αγωνία και ανυπομονησία το τρίτο (και τελευταίο) live της περιοδείας, αύριο το βράδυ στη Γλασκώβη. Χωρίς καμία προσδοκία, όμως, «ανοιχτός» και ήρεμος. Αυτή η μαγική παρέα που με φιλοξενεί, αυτή η ξεχωριστή οικογένεια που με ανέχεται, μόνο να με εκπλήξει μπορεί. Και σε ποιον δεν αρέσουν οι εκπλήξεις; Εσείς, απλώς μείνετε συντονισμένοι στο Όγδοο.
Τον έβλεπα από ψηλά στον εξώστη όπου βρισκόμουν. Εξέπεμπε μια ευθύνη και μια συγκίνηση. Ήταν σα να ήθελε να βγάλει «ασπροπρόσωπους» όλους εκείνους τους συμπατριώτες του που ξενιτεύτηκαν τα τελευταία χρόνια, χαρίζοντάς τους ένα live, ένα θέαμα, μια ψυχαγωγία για την οποία θα μπορούσαν να είναι περήφανοι. Πολλοί από αυτούς, άλλωστε, είχαν φέρει μαζί τους φίλους ξένους, Άγγλους ή άλλους (αρκετούς μάλιστα). Όπως τον κύριο που αναζητούσε στο τέλος της συναυλίας το cd με τα κυπριακά τραγούδια του Αλκίνοου, δηλώνοντας πιστός fan κι ας μη μιλούσε ελληνικά κι ας μην καταλάβαινε «γρι» - όπως λέμε - από τα λόγια των τραγουδιών (άλλωστε και ο ίδιος ο δημιουργός τους, σε μια προσπάθεια προσέγγισης των ξένων του ακροατηρίου, ισχυρίζεται ότι πολύ συχνά ούτε εκείνος καταλαβαίνει τι γράφει).
Δυνατές στιγμές, διάσπαρτες μέσα στο live, εντόπισα χθες βράδυ. Και πάλι σφίχτηκαν τα χείλη στο «Νεοέλληνα» του Τζιμάκου. Και πάλι τραγούδησε (ακόμα πιο δυναμικά από προχθές) το κοινό το «Δε μπορώ» του Ζούδιαρη. Αλλά χθες ένα ρίγος εμφανίστηκε στο «Πάντα θα ξημερώνει» και στην ιστορία που κρύβεται πίσω του με την αφιέρωσή του στον αδικοχαμένο Παύλο Φύσσα. Και η «Πατρίδα» φώλιασε σε περισσότερες καρδιές. Και ο «Καθρέφτης», και το «Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ (όταν σε θέλω)» και το «Με τόσα ψέματα».
Πως γίνεται ένα «ίδιο» live μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες να είναι ολόιδιο και τόσο διαφορετικό ταυτόχρονα; Πως γίνεται άπαντες (μουσικοί, τεχνικοί και το υπόλοιπο crew) να μην «κρατούν» τίποτα και να προσφέρονται ανοιχτοί στη μουσική και το τραγούδι; Πως γίνεται να ξεπερνούν αναποδιές της τελευταίας στιγμής με στωικότητα, υπομονή και θετική σκέψη και στο τέλος να λύνονται όλα; (σ.σ. χθες μια τσάντα ξεχάστηκε σε ένα ταξί - και βρέθηκε, ενώ το τσέλο «χάθηκε» στην έναρξη εξαιτίας (μάλλον) μιας πτώσης της τάσης του ρεύματος - αλλά και αυτή η «στραβή» ξεπεράστηκε). Δεν ξέρω πως γίνεται ή τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω σιγά - σιγά. Όπως και να ‘χει, ακόμα και αν δεν το καταλάβω ολότελα, μου αρκεί που το εισπράττω και το βιώνω σαν ακροατής (πρωτίστως) και σαν μέλος της παρούσης αποστολής (δευτερευόντως).
Όπως φαντάζεστε, αναμένω με ακόμα μεγαλύτερη αγωνία και ανυπομονησία το τρίτο (και τελευταίο) live της περιοδείας, αύριο το βράδυ στη Γλασκώβη. Χωρίς καμία προσδοκία, όμως, «ανοιχτός» και ήρεμος. Αυτή η μαγική παρέα που με φιλοξενεί, αυτή η ξεχωριστή οικογένεια που με ανέχεται, μόνο να με εκπλήξει μπορεί. Και σε ποιον δεν αρέσουν οι εκπλήξεις; Εσείς, απλώς μείνετε συντονισμένοι στο Όγδοο.
