Δεν ήταν η πρώτη φορά που παρακολουθούσα ένα μουσικό σχήμα πριν από την παράσταση. Μου έχει ξανατύχει.
Αυτή τη φορά, όμως, ήταν διαφορετικά. Δεν ξέρω αν έπαιξε ρόλο και το ότι η συναυλία θα γινόταν στο εξωτερικό, αλλά ήταν κάπως σα να ήμουν κι εγώ μέρος της μπάντας. Βλέπετε, σε κανένα σημείο της βραδιάς, είτε κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, είτε στη διαδρομή για το Union Chapel, είτε στο soundcheck, είτε στα καμαρίνια πριν από την έναρξη του live, είτε στα καμαρίνια κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, είτε στο τέλος, κατά την αποχώρηση, δεν ένιωσα παρείσακτος. Πως το λένε;
Δεν ένιωσα ανεπιθύμητος. Τουναντίον. Ένιωσα μια συγκινητική, ήρεμη και ανοιχτόκαρδη φιλοξενία. Σαν παλιός γνώριμος. Και παρότι μου έκανε τρομερή εντύπωση αυτό, κάτι άλλο ήταν εκείνο που με ξάφνιασε ακόμα περισσότερο: η ηρεμία. Η πραότητα. Η ψυχραιμία, αν προτιμάτε.
Εμένα, ο, καταπληκτικός κι επιβλητικός συνάμα, χώρος του Union Chapel, μου είχε κόψει την ανάσα. Με είχε βάλει στη διαδικασία του άγχους. Απέναντί μου, όμως, στέκονταν πέντε ισορροπημένοι άνθρωποι, κατασταλαγμένοι, καταξιωμένοι κι ακομπλεξάριστοι που δεν φαίνονταν να αγχώνονται.
Έκαναν την προετοιμασία τους, έστησαν τα όργανά τους, έφτιαξαν τον ήχο τους και όταν ήρθε η ώρα, ανέβηκαν στη σκηνή και έπαιξαν. Δεν τους επηρέασε καν το μισογεμάτο «μαγαζί». Κάπως σαν παρέα παιδιών που έχει ένα αγαπημένο ομαδικό παιχνίδι και φτιάχνει το δικό της κόσμο κάθε φορά που καταπιάνεται με αυτό.
Κάπως σαν ένα ιδιόμορφο σύμπαν με τους δικούς του εξελικτικούς κανόνες και τη δική του αρμονία. Κάπως σαν εκείνο το παλιό «σ’ όποιον αρέσουμε», αλλά όχι με υπεροψία ή ελιτισμό, αλλά με παραδοσιακή φιλοξενία. Ναι. Σαν αυτή που είχα νιώσει και ο ίδιος και σας περιέγραψα παραπάνω.
Τραγούδι το τραγούδι, λεπτό το λεπτό, ανάσα την ανάσα, τάστο το τάστο, πρόζα την πρόζα, κέρδιζαν έδαφος, έσπαγαν τον πάγο της μισογεμάτης αίθουσας για να καταλήξουν στο τέλος να έχουν πετύχει τον (αυτο)σκοπό τους: ένα ζεστό κοινό που τραγούδησε με την καρδιά του.
Στα highlights της βραδιάς: το «χορωδιακό» «Δεν μπορώ» (μουσική - στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης) που προ(σ)κάλεσε ο ίδιος ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, η «Πατρίδα» (όπως κάθε φορά, έτσι και χθες βράδυ «ταρακούνησε» το κοινό), ο «Νεοέλληνας» του αποχωρήσαντα Τζίμη Πανούση (με τις απαραίτητες συστάσεις από πλευράς Αλκίνοου στα αγγλικά) και το «Άη Γιωρκού» που είχε καιρό να εμφανιστεί στις playlists της μπάντας.
Σημαντική παρατήρηση: πεπαιδευμένο και ευγενικό ακροατήριο, που ησύχαζε κατά την ακρόαση, χειροκροτούσε χωρίς υστερίες, τραγουδούσε ανελλιπώς και δεν «έπεφτε στις παγίδες» των παύσεων της μουσικής και του τραγουδιού πριν από το τέλος. Εξαιρετικοί.
Απόψε, το «μαγαζί» θα είναι sold out. Δεν έχει μείνει εισιτήριο ούτε για δείγμα. Χίλιοι (1000) άνθρωποι θα συναντηθούμε στην ίδια γειτονιά. Λέτε να έχουν άγχος οι γενναίοι (μου); Δεν πιστεύω, αλλά θα είμαι εκεί για να το διαπιστώσω ιδίοις όμμασιν και ωσίν και να σας το μεταφέρω.
Μείνετε συντονισμένοι στο ogdoo.gr.
Αυτή τη φορά, όμως, ήταν διαφορετικά. Δεν ξέρω αν έπαιξε ρόλο και το ότι η συναυλία θα γινόταν στο εξωτερικό, αλλά ήταν κάπως σα να ήμουν κι εγώ μέρος της μπάντας. Βλέπετε, σε κανένα σημείο της βραδιάς, είτε κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, είτε στη διαδρομή για το Union Chapel, είτε στο soundcheck, είτε στα καμαρίνια πριν από την έναρξη του live, είτε στα καμαρίνια κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, είτε στο τέλος, κατά την αποχώρηση, δεν ένιωσα παρείσακτος. Πως το λένε;
Δεν ένιωσα ανεπιθύμητος. Τουναντίον. Ένιωσα μια συγκινητική, ήρεμη και ανοιχτόκαρδη φιλοξενία. Σαν παλιός γνώριμος. Και παρότι μου έκανε τρομερή εντύπωση αυτό, κάτι άλλο ήταν εκείνο που με ξάφνιασε ακόμα περισσότερο: η ηρεμία. Η πραότητα. Η ψυχραιμία, αν προτιμάτε.
Εμένα, ο, καταπληκτικός κι επιβλητικός συνάμα, χώρος του Union Chapel, μου είχε κόψει την ανάσα. Με είχε βάλει στη διαδικασία του άγχους. Απέναντί μου, όμως, στέκονταν πέντε ισορροπημένοι άνθρωποι, κατασταλαγμένοι, καταξιωμένοι κι ακομπλεξάριστοι που δεν φαίνονταν να αγχώνονται.
Έκαναν την προετοιμασία τους, έστησαν τα όργανά τους, έφτιαξαν τον ήχο τους και όταν ήρθε η ώρα, ανέβηκαν στη σκηνή και έπαιξαν. Δεν τους επηρέασε καν το μισογεμάτο «μαγαζί». Κάπως σαν παρέα παιδιών που έχει ένα αγαπημένο ομαδικό παιχνίδι και φτιάχνει το δικό της κόσμο κάθε φορά που καταπιάνεται με αυτό.
Κάπως σαν ένα ιδιόμορφο σύμπαν με τους δικούς του εξελικτικούς κανόνες και τη δική του αρμονία. Κάπως σαν εκείνο το παλιό «σ’ όποιον αρέσουμε», αλλά όχι με υπεροψία ή ελιτισμό, αλλά με παραδοσιακή φιλοξενία. Ναι. Σαν αυτή που είχα νιώσει και ο ίδιος και σας περιέγραψα παραπάνω.
Τραγούδι το τραγούδι, λεπτό το λεπτό, ανάσα την ανάσα, τάστο το τάστο, πρόζα την πρόζα, κέρδιζαν έδαφος, έσπαγαν τον πάγο της μισογεμάτης αίθουσας για να καταλήξουν στο τέλος να έχουν πετύχει τον (αυτο)σκοπό τους: ένα ζεστό κοινό που τραγούδησε με την καρδιά του.
Στα highlights της βραδιάς: το «χορωδιακό» «Δεν μπορώ» (μουσική - στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης) που προ(σ)κάλεσε ο ίδιος ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, η «Πατρίδα» (όπως κάθε φορά, έτσι και χθες βράδυ «ταρακούνησε» το κοινό), ο «Νεοέλληνας» του αποχωρήσαντα Τζίμη Πανούση (με τις απαραίτητες συστάσεις από πλευράς Αλκίνοου στα αγγλικά) και το «Άη Γιωρκού» που είχε καιρό να εμφανιστεί στις playlists της μπάντας.
Σημαντική παρατήρηση: πεπαιδευμένο και ευγενικό ακροατήριο, που ησύχαζε κατά την ακρόαση, χειροκροτούσε χωρίς υστερίες, τραγουδούσε ανελλιπώς και δεν «έπεφτε στις παγίδες» των παύσεων της μουσικής και του τραγουδιού πριν από το τέλος. Εξαιρετικοί.
Απόψε, το «μαγαζί» θα είναι sold out. Δεν έχει μείνει εισιτήριο ούτε για δείγμα. Χίλιοι (1000) άνθρωποι θα συναντηθούμε στην ίδια γειτονιά. Λέτε να έχουν άγχος οι γενναίοι (μου); Δεν πιστεύω, αλλά θα είμαι εκεί για να το διαπιστώσω ιδίοις όμμασιν και ωσίν και να σας το μεταφέρω.
Μείνετε συντονισμένοι στο ogdoo.gr.
