Πριν από το live, μου είπε: «Όταν ανεβαίνω στη σκηνή, δεν θέλω να κατέβω, δεν χορταίνω». Και λίγο αργότερα το απέδειξε.
Ο λόγος για τον Αλκίνοο Ιωαννίδη που μας «πήρε σβάρνα» προχθές βράδυ (24/11) στο Κύτταρο με μοναδικό όπλο του μια κιθάρα (κι ένα λαούτο). Αυτή τη φορά, στο πρόγραμμα, υπήρχαν τραγούδια «λιγότερο γνωστά», ανάμεσα στα πασίγνωστα, πολυαγαπημένα και αναμενόμενα του ακροατηρίου. Και μαζί με αυτά, υπήρχε και ο λόγος (κάποιος θα έλεγε: η πρόζα, αλλά αυτό δεν ισχύει στην περίπτωση του Αλκίνοου, καθώς όσα εξιστορεί ανάμεσα στα τραγούδια είναι αλήθειες). Ο λόγος ενός ανθρώπου καλλιεργημένου και ζυμωμένου μέσα στην ευγένεια, το συναίσθημα και την τέχνη (του).
Δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω, αλλά για μένα είναι σα να βγαίνω από τις συναυλίες του Αλκίνοου κερδισμένος (τουλάχιστον) και καλύτερος (σε κάθε επίπεδο) πάντα. Νιώθω ότι μετά από ένα live του έχω μεγαλύτερη υπομονή, δε νευριάζω το ίδιο εύκολα με πριν, παραχωρώ περισσότερες προτεραιότητες οδηγώντας, μιλώ χαμηλόφωνα και στον πληθυντικό κ.ο.κ. Σα να βγαίνω από ένα «σεμινάριο καθημερινής αγωγής» (εσωτερικής και εξωτερικής). Και όλα αυτά χωρίς ίχνος διδακτισμού ή ανωτερότητας. Το προκαλούν τα τραγούδια και η στάση του τραγουδοποιού προς το κοινό.
«Είμαι πολύ χαρούμενος που μπορώ να κάνω λάθη σε αυτή την παράσταση», είπε κάποια στιγμή. «Όποτε παίζω με τους εκπληκτικούς μουσικούς - συνεργάτες μου είμαι μονίμως αγχωμένος να μην κάνω λάθος και τους εκθέσω. Μόνος μου είμαι αλλιώς. Γιατί, τελικά, είναι πολύ λεπτή η γραμμή ισορροπίας μεταξύ επαγγελματισμού και ερασιτεχνισμού. Πρέπει να κρατάς τα καλά του επαγγελματισμού και τον έρωτα του ερασιτεχνισμού».
Φαντάζει απλό, όπως το λέει και όπως το πράττει. Δεν είναι, όμως. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης υπηρετεί εκείνο που έλεγε ο Χατζιδάκις ότι πρέπει να καθιστά τον άνθρωπο ένα τραγούδι: ευγενέστερο, φωτεινότερο. Με βασικό όπλο το συναίσθημα και την εκφορά του με τρόπο ενδοσκοπικό και ταυτοχρόνως εξωστρεφή.
Τα τραγούδια του Αλκίνοου μοιάζουν να «λένε» αυτό που θες να πεις κάθε φορά, αλλά με τρόπο που, ενδεχομένως, να μη μπορείς να δημιουργήσεις. Παράλληλα, ο τρόπος του πάνω στη σκηνή μαγνητίζει. Μπορεί να σου κάνει παρατήρηση με λόγια που καθόλου δεν θα σε θίξουν, τουναντίον θα σε οδηγήσουν να κατανοήσεις. Χιούμορ, επίπεδο και «ανοιχτωσιά».
Σε βαθμό, μάλιστα, που επιτρέπουν σε ένα νέο τραγουδιστή (σ.σ. ονόματι Μάριο Νικολάου, αν θυμάμαι καλά) να ανέβει στη σκηνή (χωρίς κανένα προγραμματισμό, χωρίς καμία προηγούμενη συνεννόηση και χωρίς την παραμικρή ιδέα για το τι θα παίξει) και να παίξει ένα τραγούδι (σ.σ. «Έρημα καράβια» από τα Υπόγεια Ρεύματα).
Παλαιότερα, έλεγα ότι ο Παύλος Παυλίδης είναι ο τραγουδοποιός που θα ήθελα να ήμουν. Καιρό τώρα έχω αλλάξει γνώμη: ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είναι αυτός. Για μένα, όμως, ο Αλκίνοος λειτουργεί πλέον και ως «καταφύγιο». Κάτι σαν το «σπίτι» μου. Θέλω να επιστρέφω κάθε τόσο για να παίρνω δυνάμεις, προτού «βυθιστώ» και πάλι.
Ο λόγος για τον Αλκίνοο Ιωαννίδη που μας «πήρε σβάρνα» προχθές βράδυ (24/11) στο Κύτταρο με μοναδικό όπλο του μια κιθάρα (κι ένα λαούτο). Αυτή τη φορά, στο πρόγραμμα, υπήρχαν τραγούδια «λιγότερο γνωστά», ανάμεσα στα πασίγνωστα, πολυαγαπημένα και αναμενόμενα του ακροατηρίου. Και μαζί με αυτά, υπήρχε και ο λόγος (κάποιος θα έλεγε: η πρόζα, αλλά αυτό δεν ισχύει στην περίπτωση του Αλκίνοου, καθώς όσα εξιστορεί ανάμεσα στα τραγούδια είναι αλήθειες). Ο λόγος ενός ανθρώπου καλλιεργημένου και ζυμωμένου μέσα στην ευγένεια, το συναίσθημα και την τέχνη (του).
Δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω, αλλά για μένα είναι σα να βγαίνω από τις συναυλίες του Αλκίνοου κερδισμένος (τουλάχιστον) και καλύτερος (σε κάθε επίπεδο) πάντα. Νιώθω ότι μετά από ένα live του έχω μεγαλύτερη υπομονή, δε νευριάζω το ίδιο εύκολα με πριν, παραχωρώ περισσότερες προτεραιότητες οδηγώντας, μιλώ χαμηλόφωνα και στον πληθυντικό κ.ο.κ. Σα να βγαίνω από ένα «σεμινάριο καθημερινής αγωγής» (εσωτερικής και εξωτερικής). Και όλα αυτά χωρίς ίχνος διδακτισμού ή ανωτερότητας. Το προκαλούν τα τραγούδια και η στάση του τραγουδοποιού προς το κοινό.
«Είμαι πολύ χαρούμενος που μπορώ να κάνω λάθη σε αυτή την παράσταση», είπε κάποια στιγμή. «Όποτε παίζω με τους εκπληκτικούς μουσικούς - συνεργάτες μου είμαι μονίμως αγχωμένος να μην κάνω λάθος και τους εκθέσω. Μόνος μου είμαι αλλιώς. Γιατί, τελικά, είναι πολύ λεπτή η γραμμή ισορροπίας μεταξύ επαγγελματισμού και ερασιτεχνισμού. Πρέπει να κρατάς τα καλά του επαγγελματισμού και τον έρωτα του ερασιτεχνισμού».
Φαντάζει απλό, όπως το λέει και όπως το πράττει. Δεν είναι, όμως. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης υπηρετεί εκείνο που έλεγε ο Χατζιδάκις ότι πρέπει να καθιστά τον άνθρωπο ένα τραγούδι: ευγενέστερο, φωτεινότερο. Με βασικό όπλο το συναίσθημα και την εκφορά του με τρόπο ενδοσκοπικό και ταυτοχρόνως εξωστρεφή.
Τα τραγούδια του Αλκίνοου μοιάζουν να «λένε» αυτό που θες να πεις κάθε φορά, αλλά με τρόπο που, ενδεχομένως, να μη μπορείς να δημιουργήσεις. Παράλληλα, ο τρόπος του πάνω στη σκηνή μαγνητίζει. Μπορεί να σου κάνει παρατήρηση με λόγια που καθόλου δεν θα σε θίξουν, τουναντίον θα σε οδηγήσουν να κατανοήσεις. Χιούμορ, επίπεδο και «ανοιχτωσιά».
Σε βαθμό, μάλιστα, που επιτρέπουν σε ένα νέο τραγουδιστή (σ.σ. ονόματι Μάριο Νικολάου, αν θυμάμαι καλά) να ανέβει στη σκηνή (χωρίς κανένα προγραμματισμό, χωρίς καμία προηγούμενη συνεννόηση και χωρίς την παραμικρή ιδέα για το τι θα παίξει) και να παίξει ένα τραγούδι (σ.σ. «Έρημα καράβια» από τα Υπόγεια Ρεύματα).
Παλαιότερα, έλεγα ότι ο Παύλος Παυλίδης είναι ο τραγουδοποιός που θα ήθελα να ήμουν. Καιρό τώρα έχω αλλάξει γνώμη: ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είναι αυτός. Για μένα, όμως, ο Αλκίνοος λειτουργεί πλέον και ως «καταφύγιο». Κάτι σαν το «σπίτι» μου. Θέλω να επιστρέφω κάθε τόσο για να παίρνω δυνάμεις, προτού «βυθιστώ» και πάλι.
