Αυτό το δίσκο τον άκουσα πολύ. Τον ακούω ακόμα. Μου φάνηκε ιδιαιτέρως «προκλητικός» από την πρώτη στιγμή λόγω των συντελεστών του (μουσική: Γιώργος Σαμπάνης, στίχοι: Ελεάννα Βραχάλη, ενορχήστρωση/παραγωγή: Soumka, ερμηνείες: Γιώργος Νταλάρας - Μπάμπης Στόκας) και εξίσου ελκυστικός χάρη στα πρώτα ηχητικά δείγματά του που, κάθε τόσο, έκαναν την εμφάνισή τους στα ραδιόφωνα και τις streaming ψηφιακές πλατφόρμες (πρώτα οι «Κλειδαριές» και στη συνέχεια η «Υπομονή» και η «Θάλασσα εντός μου»). Δεν θα μπορούσα λοιπόν να απουσιάζω από τη χθεσινοβραδινή (31/5) ζωντανή παρουσίασή του στην Ιερά Οδό. Μιλώ φυσικά για την «Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας», το δίσκο των προαναφερθέντων που μόλις κυκλοφόρησε από την Cobalt Music.
Μια ανησυχία που με κυρίευσε από το πρώτο άκουσμα του δίσκου ήταν αν αυτά τα πολύ καλά τραγούδια (της καλής «ποπ» μουσικής με προσεγμένο στίχο, στιβαρή παραγωγή και μελωδίες που αναδεικνύουν λόγια και ερμηνευτές) θα ακούγονταν ποτέ ζωντανά στα προγράμματα των ερμηνευτών τους ή θα χάνονταν στην «ποικιλία» των αχανών ρεπερτορίων τους. Και χάρηκα πολύ όταν έμαθα ότι θα γίνει ζωντανή παρουσίαση του δίσκου με τους δυο ερμηνευτές του παρόντες. Έτσι, βρέθηκα στην Ιερά Οδό για να ακούσω έναν «κρυολογημένο» Νταλάρα να παραδίδει μαθήματα αυταπάρνησης και τεχνικής (σ.σ. «αυτό το πείσμα θα με φάει», είπε κάποια στιγμή χαρακτηριστικά) κι έναν «οδοστρωτήρα» Στόκα να τα σαρώνει όλα στο φωνητικό πέρασμά του (παρόλα τα λαθάκια στις ενάρξεις των δύο πρώτων τραγουδιών). Και σαν «κερασάκι στην τούρτα», στη λήξη της βραδιάς: σαν άλλοτε, «Ένας κόμπος η χαρά μου» (μουσική - στίχοι: Σταύρος Κουγιουμτζής) για να κλείσει νοσταλγικά μια βραδιά, σύντομη μεν, περιεκτική δε.
Παρατηρούσα προσεκτικά την ορχήστρα. Προβαρισμένη, δουλεμένη, πολυμελής, σχεδόν έτοιμη για «σαιζόν». Δυο - τρεις εβδομάδες έκαναν πρόβα για αυτή την παρουσίαση, όπως είπωθηκε. Στην Ιερά Οδό, παράλληλα, χθες βράδυ ο Γιώργος Νταλάρας μάς θύμισε πως πριν από 21 χρόνια «μεγάλωνε στα γόνατά του» το Μπάμπη Στόκα στον ίδιο χώρο (με το «Ένας κόμπος η χαρά μου» ξεκινούσαν τότε οι εμφανίσεις του Νταλάρα με τους Πυξ Λαξ - αυτό ήταν και το πρώτο τραγούδι που ακούστηκε επισήμως σε αυτό τον ιστορικό -πια- χώρο του Ηλία Μαροσούλη). Σκέφτομαι, τώρα, εγώ: ορχήστρα έτοιμη, προβαρισμένη, κοινό ρεπερτόριο, αρκετές συνεργασίες στο παρελθόν, εκατέρωθεν σεβασμός και «χημεία». Μήπως; Τι λέτε εσείς;
Έπαιξαν οι μουσικοί: Κωνσταντίνος Παλάκας πιάνο & ενορχηστρώσεις, Νίκος Τσαμπάσης ηλεκτρική κιθάρα, Χρήστος Πικρίδας ακουστική κιθάρα, Μιμή Μουρατίδου βιολί, Αριέτα Σαϊτά βιολί, Άλκης Μυσιρλής τύμπανα, Ειρήνη Αναστασίου τσέλο, Αντώνης Τζιτζής κρουστά, Λευτέρης Πουλιού πλήκτρα, Γιώργος Κώστογλου μπάσο, Γιώργος Μάτσικας μπουζούκι, Θοδωρής Κατσαρός μπουζούκι, Μάκης Πελέκας τζουρά & μπαγλαμά.
Φωτογραφίες & βίντεο: Κίκα Α. Ρόκα
Μια ανησυχία που με κυρίευσε από το πρώτο άκουσμα του δίσκου ήταν αν αυτά τα πολύ καλά τραγούδια (της καλής «ποπ» μουσικής με προσεγμένο στίχο, στιβαρή παραγωγή και μελωδίες που αναδεικνύουν λόγια και ερμηνευτές) θα ακούγονταν ποτέ ζωντανά στα προγράμματα των ερμηνευτών τους ή θα χάνονταν στην «ποικιλία» των αχανών ρεπερτορίων τους. Και χάρηκα πολύ όταν έμαθα ότι θα γίνει ζωντανή παρουσίαση του δίσκου με τους δυο ερμηνευτές του παρόντες. Έτσι, βρέθηκα στην Ιερά Οδό για να ακούσω έναν «κρυολογημένο» Νταλάρα να παραδίδει μαθήματα αυταπάρνησης και τεχνικής (σ.σ. «αυτό το πείσμα θα με φάει», είπε κάποια στιγμή χαρακτηριστικά) κι έναν «οδοστρωτήρα» Στόκα να τα σαρώνει όλα στο φωνητικό πέρασμά του (παρόλα τα λαθάκια στις ενάρξεις των δύο πρώτων τραγουδιών). Και σαν «κερασάκι στην τούρτα», στη λήξη της βραδιάς: σαν άλλοτε, «Ένας κόμπος η χαρά μου» (μουσική - στίχοι: Σταύρος Κουγιουμτζής) για να κλείσει νοσταλγικά μια βραδιά, σύντομη μεν, περιεκτική δε.
Παρατηρούσα προσεκτικά την ορχήστρα. Προβαρισμένη, δουλεμένη, πολυμελής, σχεδόν έτοιμη για «σαιζόν». Δυο - τρεις εβδομάδες έκαναν πρόβα για αυτή την παρουσίαση, όπως είπωθηκε. Στην Ιερά Οδό, παράλληλα, χθες βράδυ ο Γιώργος Νταλάρας μάς θύμισε πως πριν από 21 χρόνια «μεγάλωνε στα γόνατά του» το Μπάμπη Στόκα στον ίδιο χώρο (με το «Ένας κόμπος η χαρά μου» ξεκινούσαν τότε οι εμφανίσεις του Νταλάρα με τους Πυξ Λαξ - αυτό ήταν και το πρώτο τραγούδι που ακούστηκε επισήμως σε αυτό τον ιστορικό -πια- χώρο του Ηλία Μαροσούλη). Σκέφτομαι, τώρα, εγώ: ορχήστρα έτοιμη, προβαρισμένη, κοινό ρεπερτόριο, αρκετές συνεργασίες στο παρελθόν, εκατέρωθεν σεβασμός και «χημεία». Μήπως; Τι λέτε εσείς;
Έπαιξαν οι μουσικοί: Κωνσταντίνος Παλάκας πιάνο & ενορχηστρώσεις, Νίκος Τσαμπάσης ηλεκτρική κιθάρα, Χρήστος Πικρίδας ακουστική κιθάρα, Μιμή Μουρατίδου βιολί, Αριέτα Σαϊτά βιολί, Άλκης Μυσιρλής τύμπανα, Ειρήνη Αναστασίου τσέλο, Αντώνης Τζιτζής κρουστά, Λευτέρης Πουλιού πλήκτρα, Γιώργος Κώστογλου μπάσο, Γιώργος Μάτσικας μπουζούκι, Θοδωρής Κατσαρός μπουζούκι, Μάκης Πελέκας τζουρά & μπαγλαμά.
Φωτογραφίες & βίντεο: Κίκα Α. Ρόκα
