Στιγμές, εντυπώσεις, δηλώσεις, on the road παραλειπόμενα και άλλες ιστορίες απ’ τις παραστάσεις που θα πραγματοποιήσει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και οι συνεργάτες του σε Αγγλία και Σκωτία.
Στο πατρικό μου, στο Μαρούσι -όπου κάποιοι άλλοι μένουν τώρα- το υπνοδωμάτιό μου ήταν το μικρότερο δωμάτιο του διαμερίσματος. Δεν είναι ολότελα αληθές αυτό, βέβαια, αλλά το μικρό μπανάκι δίπλα στην είσοδο, μάλλον δε λογίζεται για δωμάτιο, οπότε καταλαβαίνετε.
Όσο μικρό κι αν ήταν, όμως, ήταν προνομιακό, καθώς δεν το μοιραζόμουν με κανένα (μόνιμη «μπηχτή» των αδερφών μου, οι οποίες μοιράζονταν τη δική τους κάμαρα). Που κι αυτό ένα μικρό (ιδιόμορφο) ψέμα είναι, καθώς το μοιραζόμουν και το παραμοιραζόμουν με «εργαλείο φιλοξενίας» την παιδική μου φαντασία.
Εκεί, σε αυτό το δωματιάκι με το φινιστρίνι για παράθυρο, πήρα την πρώτη μου συνέντευξη. Εκεί έγραψα την πρώτη μου κριτική, εκεί έκανα την πρώτη μου ραδιοφωνική εκπομπή, εκεί τραγούδησα στην πρώτη μου συναυλία, εκεί μοιράστηκα τη σκηνή με τόσους και τόσους από τους «ήρωές» μου, εκεί γνώρισα το Νταλάρα, την Αλεξίου, τη Γαλάνη, το Λευτέρη Παπαδόπουλο, το Δήμο Μούτση, τον Αλκίνοο, πολύ πριν να τους συναντήσω στην πραγματικότητα.
Αυτά ήταν τα παιδικά μου όνειρα, αυτό ήθελα πάντοτε να κάνω. Να ζω μέσα στη μουσική με οποιαδήποτε ιδιότητα (ή και όλες - αν και περισσότερο με έθελγε εκείνη του γραφιά) και αυτή να «υπηρετώ» σα μοναδική βασίλισσα της μοναδικής μοναρχίας ή βασιλευομένης δημοκρατίας που μπορώ να ανεχτώ.
Ο Κοέλιο - σε μια φράση που έχει αποδομηθεί πια - έγραψε πως, όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις. Προφανώς και δεν ισχύει. Ωστόσο, αν κάνεις ό,τι μπορείς για να ζήσεις αυτό που θες, υπάρχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να το πετύχεις από το αν απλά το αναμένεις αδρανής.
Για μένα, που μπορώ να ισχυριστώ ότι ζω τη ζωή που θέλω, ονειρεύτηκα και ονειρεύομαι διαρκώς, όλο το μυστικό βρίσκεται στην παιδική κάμαρα καθενός. Από εκεί ξεκινούν όλα. Αν «κυνηγήσεις» τα όνειρα που έκανες εκεί μέσα, τότε μπορεί και να δηλώσεις κάποτε ευτυχισμένος. Μπορεί και να δικαιολογήσεις όλη σου την ύπαρξη. Έτσι δούλεψε και δουλεύει - για πολλούς ανθρώπους και σίγουρα για μένα - εδώ και χρόνια.
Δεν κάνω τον έξυπνο, δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν και για τίποτα. Να ‘μαι, όμως: σας γράφω από το αεροπλάνο. Πηγαίνουμε στο Λονδίνο, όπως ίσως θα έχετε πληροφορηθεί.
Ακολουθώ πέντε σπουδαίους δεξιοτέχνες της μουσικής μας με «μπροστάρη» τον Αλκίνοο Ιωννίδη, σε μια σειρά συναυλιών τους στη Μεγάλη Βρετανία, που περιλαμβάνει δυο συναυλίες στο Λονδίνο (25, 26/1) και μια συναυλία στη Γλασκώβη (28/1).
Δημοσιογραφική αποστολή σε μια εποχή που αυτές σπανίζουν ή θεωρούνται «είδος πολυτελείας». Για το Ogdoo Music Group, φυσικά, έναν οργανισμό που αγαπάει τόσο το τραγούδι, ώστε να χρηματοδοτεί τέτοιου είδους πολυτέλειες («παλαβομάρες», θα τις αποκαλούσε κάποιος τεχνοκράτης).
Μια λέξη έρχεται αβίαστα στο μυαλό μου: ευγνωμοσύνη. Απέναντι σε όλους όσοι συνταξιδεύουμε, απέναντι στους συνεργάτες του ogdoo.gr και ιδιαίτερα απέναντι στον κύριο Αναγνωστάκη που εμπράκτως και «συμμαχικά» αγαπά το τραγούδι και τους ανθρώπους του, απέναντι στον ίδιο τον Αλκίνοο Ιωαννίδη για την «ανοιχτωσιά», απέναντι στις συγκυρίες και τις συμπτώσεις της ζωής (υπάρχουν άραγε τέτοιες;) που με έχουν κάνει να χαμογελώ ασταμάτητα από τη μέρα που ξεκινήσαμε να συζητάμε για αυτό το project και να ανυπομονώ για τις μέρες που έρχονται.
Μείνετε συντονισμένοι στο ogdoo.gr. Θα πούμε πολλά τις επόμενες μέρες. Θα προσπαθήσω να σας «βάλω στο κλίμα», αξιοποιώντας όλους τους τρόπους επικοινωνίας που παρέχει η τεχνολογία, σε «απευθείας σύνδεση» πάντοτε με εκείνο το μικροσκοπικό παιδικό δωμάτιο από το οποίο ξεκίνησαν όλα. Και συνεχίζονται.
Υ.Γ. Για την άμεση ενημέρωσή σας για το project, αναζητείστε τους λογαριασμούς του ogdoo στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης (facebook, twitter, instagram, youtube), αλλά και τα δικά μου προσωπικά προφίλ στις διάφορες πλατφόρμες:
@musicspins (instagram / twitter)
George Myzalis (facebook / Linkedin)
Στο πατρικό μου, στο Μαρούσι -όπου κάποιοι άλλοι μένουν τώρα- το υπνοδωμάτιό μου ήταν το μικρότερο δωμάτιο του διαμερίσματος. Δεν είναι ολότελα αληθές αυτό, βέβαια, αλλά το μικρό μπανάκι δίπλα στην είσοδο, μάλλον δε λογίζεται για δωμάτιο, οπότε καταλαβαίνετε.
Όσο μικρό κι αν ήταν, όμως, ήταν προνομιακό, καθώς δεν το μοιραζόμουν με κανένα (μόνιμη «μπηχτή» των αδερφών μου, οι οποίες μοιράζονταν τη δική τους κάμαρα). Που κι αυτό ένα μικρό (ιδιόμορφο) ψέμα είναι, καθώς το μοιραζόμουν και το παραμοιραζόμουν με «εργαλείο φιλοξενίας» την παιδική μου φαντασία.
Εκεί, σε αυτό το δωματιάκι με το φινιστρίνι για παράθυρο, πήρα την πρώτη μου συνέντευξη. Εκεί έγραψα την πρώτη μου κριτική, εκεί έκανα την πρώτη μου ραδιοφωνική εκπομπή, εκεί τραγούδησα στην πρώτη μου συναυλία, εκεί μοιράστηκα τη σκηνή με τόσους και τόσους από τους «ήρωές» μου, εκεί γνώρισα το Νταλάρα, την Αλεξίου, τη Γαλάνη, το Λευτέρη Παπαδόπουλο, το Δήμο Μούτση, τον Αλκίνοο, πολύ πριν να τους συναντήσω στην πραγματικότητα.
Αυτά ήταν τα παιδικά μου όνειρα, αυτό ήθελα πάντοτε να κάνω. Να ζω μέσα στη μουσική με οποιαδήποτε ιδιότητα (ή και όλες - αν και περισσότερο με έθελγε εκείνη του γραφιά) και αυτή να «υπηρετώ» σα μοναδική βασίλισσα της μοναδικής μοναρχίας ή βασιλευομένης δημοκρατίας που μπορώ να ανεχτώ.
Ο Κοέλιο - σε μια φράση που έχει αποδομηθεί πια - έγραψε πως, όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις. Προφανώς και δεν ισχύει. Ωστόσο, αν κάνεις ό,τι μπορείς για να ζήσεις αυτό που θες, υπάρχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να το πετύχεις από το αν απλά το αναμένεις αδρανής.
Για μένα, που μπορώ να ισχυριστώ ότι ζω τη ζωή που θέλω, ονειρεύτηκα και ονειρεύομαι διαρκώς, όλο το μυστικό βρίσκεται στην παιδική κάμαρα καθενός. Από εκεί ξεκινούν όλα. Αν «κυνηγήσεις» τα όνειρα που έκανες εκεί μέσα, τότε μπορεί και να δηλώσεις κάποτε ευτυχισμένος. Μπορεί και να δικαιολογήσεις όλη σου την ύπαρξη. Έτσι δούλεψε και δουλεύει - για πολλούς ανθρώπους και σίγουρα για μένα - εδώ και χρόνια.
Δεν κάνω τον έξυπνο, δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν και για τίποτα. Να ‘μαι, όμως: σας γράφω από το αεροπλάνο. Πηγαίνουμε στο Λονδίνο, όπως ίσως θα έχετε πληροφορηθεί.
Ακολουθώ πέντε σπουδαίους δεξιοτέχνες της μουσικής μας με «μπροστάρη» τον Αλκίνοο Ιωννίδη, σε μια σειρά συναυλιών τους στη Μεγάλη Βρετανία, που περιλαμβάνει δυο συναυλίες στο Λονδίνο (25, 26/1) και μια συναυλία στη Γλασκώβη (28/1).
Δημοσιογραφική αποστολή σε μια εποχή που αυτές σπανίζουν ή θεωρούνται «είδος πολυτελείας». Για το Ogdoo Music Group, φυσικά, έναν οργανισμό που αγαπάει τόσο το τραγούδι, ώστε να χρηματοδοτεί τέτοιου είδους πολυτέλειες («παλαβομάρες», θα τις αποκαλούσε κάποιος τεχνοκράτης).
Μια λέξη έρχεται αβίαστα στο μυαλό μου: ευγνωμοσύνη. Απέναντι σε όλους όσοι συνταξιδεύουμε, απέναντι στους συνεργάτες του ogdoo.gr και ιδιαίτερα απέναντι στον κύριο Αναγνωστάκη που εμπράκτως και «συμμαχικά» αγαπά το τραγούδι και τους ανθρώπους του, απέναντι στον ίδιο τον Αλκίνοο Ιωαννίδη για την «ανοιχτωσιά», απέναντι στις συγκυρίες και τις συμπτώσεις της ζωής (υπάρχουν άραγε τέτοιες;) που με έχουν κάνει να χαμογελώ ασταμάτητα από τη μέρα που ξεκινήσαμε να συζητάμε για αυτό το project και να ανυπομονώ για τις μέρες που έρχονται.
Μείνετε συντονισμένοι στο ogdoo.gr. Θα πούμε πολλά τις επόμενες μέρες. Θα προσπαθήσω να σας «βάλω στο κλίμα», αξιοποιώντας όλους τους τρόπους επικοινωνίας που παρέχει η τεχνολογία, σε «απευθείας σύνδεση» πάντοτε με εκείνο το μικροσκοπικό παιδικό δωμάτιο από το οποίο ξεκίνησαν όλα. Και συνεχίζονται.
Υ.Γ. Για την άμεση ενημέρωσή σας για το project, αναζητείστε τους λογαριασμούς του ogdoo στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης (facebook, twitter, instagram, youtube), αλλά και τα δικά μου προσωπικά προφίλ στις διάφορες πλατφόρμες:
@musicspins (instagram / twitter)
George Myzalis (facebook / Linkedin)
